I'm ready for the rain to set my free )

Het regende. Vandaag was hij vrijgesteld van alle taken. Daarom was hij uit het territorium getrokken. Altijd maar op de zelfde plekjes jagen werd saai. Een echte jager kijkt altijd achterom, maar dat deed hij niet. Hij wist dus ook niet dat hij door een schaduw gevolgd werd. Zijn grote grijze poot kwam terecht in een plas. Het was bijna zwart water. Branchpaw zette zijn vacht op. Hij vond het hier niet leuk, maar daarachter. Achter de grote stenen lag iets prachtig. Iets waarover de katten geheimzinnig praten. De lucht werd bedekt door gure onweerswolken. Daar was het dan. Na zijn stevig tempo nam hij een trager aan. Zijn mond viel open. Ook al schenen er geen sterren op, toch was het prachtig. Hij ging zitten aan de rand en keek in het water. Het was niet glad, door de regendruppels. Door de beweging zag hij precies Boarpaw zitten. Zijn mond klapte dicht. Wat? Hij wierp snel een blik naar boven. Zijn broeder zat in Starclan, zou het? Nee toch. Hij keek terug naar beneden. Naar Boarpaw.

Open

Redpaw slikte eventjes, haar vacht helemaal doorweekt van de regen en daardoor een donkerdere kleur dan normaal. Was het heel eng dat ze hem aan het volgen was? Hopelijk niet. Hopelijk vond hij het niet te erg. Ze wist niet goed waarheen Branchpaw ging, maar ze moest toegeven dat dit geen leuk gebied was. De bomen zagen er dood uit en deden niets om de regen tegen te houden. Verschillende keren stapte ze om plassen heen, plassen die wel zwart leken door de donkerte. De kater die ze volgde leek ook wel zwart, zijn grijze vacht doorweekt, en zijn haren plakten tegen zijn lichaam en toonden zijn spieren duidelijk. De kleine poes slikte opnieuw. Haar eigen vacht plakte ook tegen haar lichaam, maar daardoor zag je alleen haar ribben - ze was mager, maar niet ondervoed. Haar lange vacht maskeerde meestal hoe klein en mager ze eigenlijk was. Er zat geen grammetje vet te veel aan haar lichaam, en om heel eerlijk te zijn mocht er misschien meer zijn - ook veel spiermassa had ze niet. Redpaw zuchtte en keek weer op naar Branchpaw, die ondertussen gestopt was. Ze moest haar amberen ogen toeknijpen tegen de regen die neersloeg op haar lichaampje. Ze had het koud. Naast de apprentice stopte ze, neerkijkend in het meer. Het water rimpelde en je leek er bijna een lichaam uit op te kunnen maken, maar dan verdween het weer. Ze kneep haar ogen samen en probeerde te focussen op de vorm in het water, waarnaar ook Branchpaw aan het staren was. Zou dat.. Maar dat kon toch niet, zijn broer was toch in Starclan? Daarbij wist ze niet hoe die eruit zag. Misschien was het verbeelding. Redpaw keek weer op, naar de kater naast haar. "H-hey.", zei ze zachtjes, rillend. eigenlijk wou ze haar kleine lichaampje tegen de zijne duwen, zodat ze kon opwarmen en zodat hij het ook warm zou hebben, maar ze wist niet of ze dat durfde - of dat hij dat goed zou vinden.

Branchpaw keek naar zijn broer. Zijn broer leek veel op hem, misschien verwarde hij zichzelf met hem. Toch... hij zag geen twinkeling in die ogen. Iets aan zijn rechterkant trok zijn aandacht. Een rode vlek in het water. Hij keek naar de vlek. "H-hey." Branchpaws blik ging omhoog. Redpaw helemaal doorweekt. Wat? Hij fronste. Wat deed ze nu hier, helemaal alleen. Vlug gingen zijn ogen over haar trillende lichaam. Hij wilde haar eigenlijk voorstellen aan Boarpaw, maar ze had het koud. Hij keek om zich heen. Ja daar zag hij iets. "Kom." Hij trok een sprintje naar een hoop overhangende stenen. Smekend aan Starclan dat die niet zouden inzakken. Zo hadden ze zicht op de poel, maar zaten ze toch droog. "Heb jij het niet vreselijk koud?", vroeg hij bezorgd.

De rosse poes volgde hem toen hij naar een hoop stenen sprintte, hoewel ze wel trager liep. Ze had het zo koud dat ze de kou niet echt meer voelde. Branchpaw ging er eerst onder, en daarna wrong de apprentice zich ernaast. Ze hoopte dat de stenen niet zouden instorten, maar ze had het eigenlijk ook te koud om zich er zo veel zorgen over te maken. De ruimte was zo klein dat ze wel tegeneen gepropt moesten zitten, al zou het ook kunnen dat Redpaw net iets dichterbij dan nodig ging zitten - hij straalde warmte uit. Bij zijn vraag haalde ze haar schouders op, rillend nu ze begon op te warme en de kou weer voelde.

Branchpaw en Redpaw zaten knus bij elkaar. Hij temperde zijn gevoelens tot een zacht vlammetje. De kater was zelf nat, dus hij schuifelde een beetje van haar af. Zo kon zij sneller drogen. Hij strekte zijn nek en gaf haar een lik over haar schouder. Oké van zo ver ging het niet. Hij kroop weer wat dichter zodat hij zijn nek niet zo moest uitrekken. Hopelijk vond ze het niet erg. Ondertussen was haar schouder al droog gewassen. "Beetje beter?"

De grote kater begon haar schouder droog te likken en Redpaw deed hetzelfde bij hem - helemaal vriendschappelijk, natuurlijk. Niets meer aan, helemaal niet. Ze knikte bij zijn vraag. "H-heb jij het z-zelf niet koud?", vroeg ze Branchpaw. Zijn grijze vacht leek wel zwart door het water, en zijn vacht was korter dan de hare - hij moest het toch veel kouder hebben dan haar?

Branchpaw greens en schudde van nee. "Mijn korte vacht droogt sneller op." Dat was waar, ook al droop hij helemaal zijn staart was al half droog. Boven hen rommelde de lucht kwaad. Hij begon haar rug droog te wrijven met zijn staart. Zo nu was zij gedeeltelijk droog. "Druk je eens even tegen de wand," miauwde hij met een knipoog. Daarna schudde hij zichzelf eens flink uit. De druppels vlogen in het rond, maar door zijn korte vacht was hij wel droog nu. "Kom, nu ben ik warmer." Het klonk vriendschappelijk, hij gaf er nog een knipoog bij. De wind maakte een huilend geluid. Branchpaw zette zijn vacht op en kroop dicht tegen Redpaw aan. "Eng hé. Brrr." Zijn vader was op zo een nacht verdwenen. Ook al was dit overdag toch was het even eng. Hij probeerde niet te trillen, maar legde in plaats daarvan zijn staart troostend over die van haar. "Weet je nog in de apprentices den. Ik hou me altijd aan mijn woord." Zo bleven ze een tijdje zitten. In plaats van dat het weer kalmeerde werd het alleen maar erger. De druppels die waren gevallen toen hij was vertrokken leken erg ver weg. Dit was echt niet vallen, maar eerder geklets. Branchpaws hart bonkte in zijn borstkas. Door twee dingen, de angst voor onweer en de liefde?? voor haar. Ze wachtte nog steeds in stilte, maar het verergerde alleen maar. Hij hoorde de dode bomen kraken. Verderop brak er een boom en kwam met een kreunend gegrom neer. Het was zo lawaaierig dat hij Redpaw bijna plette. Zijn staart ging troostend over haar rug. Hoe bang hij ook was, het moest lijken alsof hij haar probeerde gerust te stellen. Het lawaai was net weg gestorven toen er een knal klonk. Branch was nu zo bang dat hij letterlijk een meter in de lucht sprong, weg van Redpaw. De grootste fout. De bliksem had de overhangende stenen geraakt. De grijze kater hoorde scheurend en barstend geluid. Hij keek angstig naar boven. Een grote scheur kronkelde zich over de steen. Die begon te trillen, kon het gewicht niet meer aan. Zijn grote diepgroene ogen werden nog groter. "Red!" De stenen kwamen met een donderend lawaai naar beneden. Hij was verlamd van angst. Alles leek verstild te zijn. Slowmotion 300 maal. Het volgende moment voelde hij veel pijn. En daarna werd alles zwart.

De kleine poes duwde zich tegen de wand, zoals de kater vroeg, en hij schudde zich helemaal uit. Redpaw giechelde en draaide haar snuitje weg van hem. Toen hij klaar was ontspande ze zich weer. De rosse poes probeerde het gevoel van zijn vacht tegen de hare te negeren maar focuste zich in plaats daarvan op het geluid van buiten - wat ook geen goed idee was. De wind huilde en Redpaw bibberde, onbewust dichter bij Branchpaw kruipend. Ze knikte instemmend. Het was eng, ze hoopte gewoon dat het niet te veel ging onweren. Ze was bang van onweer, ze haatte het. Haar hart klopte in haar keel. De regen begon harder te worden en de poes kroop ineen; Ze probeerde zich te concentreren op zijn stem, maar ze kon niet verstaan wat hij zei. Ze was te bang, rillend van top tot teen. De dode bomen in dit dode territorium kraakten en verderop kwam er een boom neer - ze hoorden zijn kreun als hij tegen de vlakte ging. De kleine apprentice deed haar best om haar ademhaling gelijk te houden en niet te beginnen hyperventileren, maar het werkte niet zo goed. Ze voelde zijn grijze staart op haar rug maar ze kon zich er niet op concentreren, haar oortjes gespitst. Ze was zo bang, ze wou gewoon dat het onweer stopte. Het werd stiller, maar ze kon het gevoel niet weg schudden dat er iets ergs ging gebeuren, dat dit gewoon de stilte was voor de storm.. De poes haalde beverig adem, haar hele lichaam opgespannen in afwachting. PLotseling klonk er een luide knal. Branchpaw en Redpaw sprongen omhoog van de schrik, allebei een andere kant uit. Er klonk een luid gekraak, en tegelijk keken ze naar buiten, hun ogen groot van angst. Als in slow-motion zag ze de scheur in de rots. Haar amberen ogen keken angstig terug naar Branchpaw, wiens diepgroene ogen groter waren dan normaal. De rots zakte naar beneden. Redpaw drukte zich tegen de rots, adrenaline stroomde door haar lichaam. Ze kon Branchpaw haar naam horen roepen, maar daarna niets meer. Het werd stil in de rots en het was donker - zo donker. De ingang was compleet versperd voor haar; misschien kon de grijze kater nog naar buiten, maar zij zat vast. "Branch!", riep ze schril zodra de schok wat afgeweerd was en ze sprong op de hoop rotsen, tot bloedens toe met haar poten erover krabbend. Ze moest naar buiten, ze wou hier niet blijven, ze zou verhongeren en sterven - en was alles wel goed met Branchpaw? Hij maakte geen geluid meer. Straks had hij nog een rots op zijn kop gehad en was hij dood - oh Starclan.. Haar poten deden pijn en bloedden maar ze bleef doorkrabben, al hielp het niet veel - de rotsen waren stevig en ze was niet zo sterk. Ze bleef roepen om Branchpaw maar haar stem werd schor, en op den duur waren het gewoon zielige piepjes. Oh Starclan, iemand, help!

Hij had zijn nieuwe favoriete plekje wel gevonden. Verbrand land, een land waar veel verleden lag en veel dood was geweest doormiddel van de natuur. Hij vond het werkelijk iedere keer dat hij hier kwam weer fascinerend, iedere keer kwam er wel wat anders in zijn koppie. Maar zijn rust werd zwaar verstoort toen hij iemand hoorde krijsen. Met een kleine frons liep hij op het geluid af toen hij een kater tegen een rots aan zag schreeuwen. Eh? Was het nu zijn beurt om te vragen of het wel helemaal goed met iemand ging? "Ehh, wat ben je aan het doen?" Probeerde hij maar. Dat klonk wat vriendelijker, zelf vond hij het ook niet leuk als iemand hem voor gek aanzag.

De poes stopte even met krabben op de steen, haar poten deden zeer en bloedden. Ze zuchtte en ging zitten, haar ogen sluitend en proberend om de tranen terug te dringen. waarom antwoordde hij niet? Wat als hij dood was? Nee, dat kon ze niet aan. Plotseling hoorde ze een stem haar naam roepen, niet zo ver vandaan. Ze kende die stem. Redpaw stond recht, nieuwe hoop in haar blik. "REDPAW!", krijst ze terug, zo hard als ze kon in de hoop dat haar stem door de rots kwam. Haar hoge stem was sowieso niet zo luid. "Ik ben hier!" Oh Starclan, zeg alsjeblieft dat ze haar hoorden.

Branchpaw werd uit het zwarte gat getrokken. Zijn staart voelde niet goed. Hij kon zich niet draaien omdat hij volledig ingesloten zat. Het zweet brak hem uit, hij haatte kleine ruimtes. Zijn ribben voelde gekneusd, elke ademhaling deed pijn, maar zijn hoofd was het ergste. Voor zijn groene ogen flitste constant de gekste lichten. Iets warms droop er vanaf en het bonkte. "Ik ben hier!" Het was zachtjes, maar klonk als duizend bliksems die insloegen. De slanke kater kreunde. "Redpaw?" Zijn stem klonk ijl en niet goed. Hij voelde zich ook zo. Niet goed.

Met een neutrale blik keek hij toe hoe de kater niks tegen hem zei, oké dan. Vervolgens werd hij helemaal gek, stenen aanstarend: wat was daar binnen in? En waarom rook hij zo apart? Snel keek hij om zich heen toe hij om hulp vroeg, maar zag niemand. Had- had hij het tegen hem? Iemand: die zíjn hulp nodig had? Enthousiasme vulde hem op toen hij naar de rode kat heen trippelde. "Wat moet ik doen?" Riep hij vrolijk. Hij zou een held worden![/b]

Redpaw riep dat hij eraan kwam, en even was het stil; maar al snel hoorde ze dichtbij een stem, en ze was zo gelukkig om hem te horen. "Branchpaw!", riep ze, nog steeds luider dan normaal maar stiller dan ervoor. Haar stem deed pijn van het gillen. Was alles oké met hem? Had hij al zijn ledematen nog? Hij was in ieder geval niet dood, waarvoor de rosse poes Starclan dankte. Ze begon terug te krabben op de rotsen, de pijn in haar poten negerend. De rotsen werden helemaal rood gekleurd door het bloed dat uit de wonden op haar poten liep; ze had ze helemaal opengekrabd aan de scherpe uiteinden, en haar nagels waren niet veel beter. Hoe zouden ze de zware rotsen kunnen verplaatsen?

Branchpaw verkrampte helemaal. Zijn ademhaling ging snel. Hij voelde zich opgesloten in de donkere ruimte. Dat was ook zo maar hij voelde zich zo angstig. "Branchpaw!" De kater hief zijn kop op, waardoor hij tegen een steen botste. Auw. "R-Redpaw!", gilde hij, met een hapering. Hij hoorde katten buiten. Die gingen hun vast redden. Branch ontspande, maar toen er na 10 minuten niets gebeurde ging hij het heft in eigen poten nemen. Hij drukte zich op. Hevige pijn deed hem bijna weer omvallen. "Ik kom!" Hij had haar beloofd altijd te beschermen, en dat ging hij doen ook! Branchpaw stond weer op. Kop laag want anders ging het niet. Afschuwelijke pijn ging door zijn staart toen hij zijn schouder tegen de muur van stenen plaatste. Hij begon te duwen en duwen. De stenen begonnen te trillen. Uit het niets vielen ze naar buiten. Hij struikelde. Shit nee. Hij schreeuwde het uit. Zijn staart die onder de steen lag brak. Zijn val schokte, maar toen lag hij op de grond in de gietende regen. Hij keek met grote ogen naar de twee katten buiten. Zijn staart zijn staart!

Ik heb het geprobeerd rustig en niet vies te vertellen, maar voor de zekerheid:
deze post is niet voor gevoelige maagjes

Er gebeurde zoveel in één keer dat hij het niet bij kon houden. Een andere kat kwam ineens tevoorschijn maar het feit dat demonen ook overal om hem heen stonden, maakte het begrijpen niet makkelijker. De kater zag er niet zo goed uit en hoewel de demonen geen gezichten hadden, leken ze daar tevreden mee. Moest hij dat nu ook zijn? Rustig ging hij naast de bruine tabby zitten en keek naar hem, voor een lange tijd. "Hoi." Bracht hij vervolgens uit.