Young lives

Quietstep slingerde zijn prooien op de prooistapel, nog altijd verstrengeld in gedachten over wat er de afgelopen weken gebeurd was. Hij had geen idee wat hij ermee moest doen, met wie hij moest praten, wie hij kon accepteren en wie niet. Het contact met zijn moeder had hij zo goed als stopgezet. Eigenlijk al nadat ze haar nieuwe nestje had gekregen. Hij was bijzonder jaloers geweest, iets dat hij nooit eerder had gevoeld. En nu zat daar één van die verdomde kittens. Hij liep op de jonge tabby af, geen idee hebbend wat hij eigenlijk wilde bereiken. "Hallo," zei hij op een norse toon waarin hij eigenlijk nooit sprak. "Wat ben je aan het doen?" Hij wist nog wel hoe hij zelf rond had gerend in het kamp, allerlei stomme dingen had gedaan. Hij miste die tijd, meer dan hij wilde toegeven.

De kitten wees naar boven en Quietstep volgde haar beweging met zijn ogen. Er waren bijzonder veel wolken die vandaag in de hemel hingen, natuurlijk trokken die de aandacht van de jonge poes. "Wolkjes sien!" was haar opgewekte antwoord. Quietstep staarde even in stilte naar boven, bekeek de witte vormen ook even. "Die daar lijkt wel een beetje op een kat," mompelde hij toen, wenkend naar één van de wolken. Vervolgens gleden zijn ogen weer terug naar de kitten. "Waar is je moeder?" vroeg hij toen, terwijl hij nog eens om zich heen keek. Hij had geen zin om Brindleleaf te spreken.  

De poes rolde zich om en gaf aan dat haar moeder waarschijnlijk in de Nursery zat. Behoorlijk dichtbij dus, Quiet mocht wel op zijn hoede zijn. Vanuit zijn ooghoeken hield hij de ingang van de Nursery scherp in de gaten. Vervolgens vroeg de kitten waarom. Hij fronste even. Hoezo waarom? Het was zijn moeder, hij mocht toch wel weten waar ze was? Zijn blik verzachtte echter weer toen hij zich realiseerde dat hij op het punt stond om ruzie te maken met een kitten. Al kwam die ruzie dan voornamelijk van één kant. Hij keek licht geschrokken op toen ze vroeg of hij haar vader was. "Nee, nee," antwoordde hij snel. Hij liet een zucht ontsnappen. "Jouw moeder is ook mijn moeder. Ik ben je broer," vervolgde hij toen. Quiet vroeg zich af of hij haar moest vertellen wie haar vader was. Hij had het al die tijd dolgraag willen weten, maar had hij het recht om het haar te zeggen?

Ineens begon de jonge tabby bijzonder veel te lijken op Mousekit, die toentertijd Barksound als vader had benoemd. Misschien was dat achteraf ook niet zo'n slecht idee geweest. De poes voor hem begon te piepen dat hij te oud was en wel haar vader moest zijn. Quietstep zuchtte geïrriteerd, hij had hier helemaal geen tijd voor. Hij wist wel dat discussiëren met kittens een verloren zaak was, hij was zelf ook zo geweest, en toch ging hij het doen. "Wil je echt weten wie je vader is?" vroeg de kater toen. Hij wist het antwoord en zo onnozel als de kitten was, zou het haar toch niks doen.

In eerste instantie leek de kitten een beetje verward. Was het nou echt zo moeilijk te begrijpen dat hij niet haar vader was? Quietstep keek haar even plompverloren aan. Wat moest hij hier nou mee? Straks dacht zijn jongere zusje nog echt dat hij zijn vader was. Iets dat hij als kitten hilarisch had gevonden, maar nu had hij er toch niet zoveel zin in. Toch wilde de poes weten wie haar vader was, en wie was hij om die informatie achter te houden? Hij boog dichter naar haar toe. "Sparrowfeather," zei hij toen tegen haar. "De ex-Medicine Cat." Hij had geen idee of ze wel wist wat de implicaties van die informatie waren, maar ze kon ermee doen wat ze wilde. Nu wist ze het in ieder geval, een luxe die hij niet had gehad.

Ineens was de kitten toch wat moeilijk te peilen. De informatie die hij haar had gegeven, had geen duidelijk zichtbare reactie tot stand gebracht. Misschien wist ze gewoon niet wat ze ervan denken moest. Hij vroeg zich af of ze het überhaupt wel begreep. De kitten vroeg vervolgens waarom hij ex-Med Cat was. Quietstep besloot maar te gaan zitten, hij had het gevoel dat dit gesprek langer ging duren dan hij in eerste instantie gedacht had. "Een Medicine Cat mag geen partner hebben en ook geen kittens krijgen. Hij moet zich concentreren op Starclan," vertelde hij de kitten toen. Nou leerde ze tenminste ook meteen iets, wat was hij toch weer lekker bezig. "Omdat Sparrowfeather wel kittens heeft gekregen, moet hij aftreden. Hij heeft de Warrior Code geschonden." Het was wel hoorbaar dat hij een bepaalde wrok koesterde voor de voormalig Medicine Cat.

Quiet keek neer op de kattin om haar reactie vast te leggen. Ergens was haar antwoord wel komisch, als het hem niet op zo'n persoonlijk niveau had geraakt. Hij wist toch nog een wat vervormde grijns op zijn gezicht te leggen. Papa was inderdaad stout geweest. Quietstep knikte. "Zo zou je het kunnen zeggen, ja," antwoordde hij. Hij staarde even naar de grond, verzonken in gedachten. Hij wilde haar zeggen dat Sparrowfeather het niet zo had bedoeld, maar misschien zou dat een leugen zijn. Hij had geen woord meer tegen de kater gezegd sinds het schandaal. "Maar Everstar heeft het al geregeld," zei hij, ietwat afwezig. Eén van hun kittens was dood geboren en Everstar had dat als genoeg straf gezien. Starclan was wreed, dat bleek maar weer.

De kitten leek wel bevredigd met het hele gedoe, zolang Everstar het maar onder controle had, was er voor een kitten natuurlijk geen reden om zich druk te maken. Quietstep wilde ergens ook wel graag terug naar die zorgeloosheid van toen. Als hij eraan terugdacht, was zijn kittentijd één van de beste periodes van zijn leven. Ineens piepte de kitten dat ze Amberkit heette, en Quiet keek haar even verbijsterd aan. Niet zozeer omdat hij schrok, meer omdat hij zich realiseerde dat hij eigenlijk niet had geweten hoe de kittens van zijn moeder heetten. Hij had het haar nooit gevraagd en wanneer anderen er over spraken, had hij er nooit gehoor aan gegeven. Wat een idiote actie. "Ik heet Quietstep," antwoordde hij toen. Ergens was hij wel blij dat ze het concept van familie nog niet helemaal leek te begrijpen. "Hoe, eh.. heten je broertjes?" vroeg hij toen, ietwat beschaamd dat hij hun naam niet eens wist.

Ineens maakte hij zich zorgen over wat Amberkit allemaal wel niet tegen zijn moeder zou gaan zeggen. Had hij iets stoms gezegd? Had hij haar wel moeten vertellen over Sparrowfeather? Hij fronste even, maar duwde die gedachten al vrij snel weer weg. Wat maakte het hem uit wat ze dacht? Het was niet alsof hij nog met haar wilde praten. Stonekit, Leopardkit en Amberkit. Dat was het nieuwe nestje dus. Dat waren de kittens geweest die hem en zijn siblings hadden vervangen. De kater knikte. "Kun je een beetje goed met ze opschieten?" vroeg hij toen. Hij was ongekend close met zijn siblings - nou ja, op Polar na dan - en hij vroeg zich af of dat ook voor het nieuwe nestje gold.

Het was wel duidelijk; de kitten haalde haar schouders op. Ze had niet veel met haar broers, maar het waren ook geen vijanden. Iets tussen zijn relatie met Mouse, Puddle en Polar in. Toch gaf de bruine tabby aan dat ze liever een zusje had gehad, waarop Quietstep even met zijn oren trok. Technisch gezien had ze die, twee stuks zelfs. Al kon hij zich wel voorstellen dat niemand tijd wilde spenderen met Polar. Maar Mousewish was over het algemeen een vriendelijke kattin. Alleen geen kitten meer, en ze had sinds kort haar eigen nest. Dat ze tijd had om te spelen met deze kitten, betwijfelde hij. "Mijn zusje heeft net kittens gekregen," begon hij toen. "Misschien dat je goede vrienden zult worden met één van hen." Hij kreeg een warme glimlach op zijn gezicht. Cheekykit, Harekit, Mistkit en Russetkit. Een prachtig nestje en hij kon oprecht zeggen trots te zijn op zijn zus.