{Clan meeting} Rats!

Na haar woorden kwam Tallshadow meteen in actie. Iedereen wachtte de reactie af van hun deputy en sommigen zaten te praten over de rattenplaag. De clanmeeting was bijna zo goed als over en er leken ook geen vragen meer gesteld te worden. Innerstar zelf liet haar blik ook over de aanwezigen glijden. Er waren bar weinig jonge katten, wat Innerstar zorgen baarde met deze ratten invasie. Innerstar zelf wist ook wel dat er de komende moons katten zouden sterven, wat haar enorm veel zorgen baarde. Er waren maar weinig apprentices en nauwelijks nestjes. Er waren een paar kittens in de clan, de nieuw geborene van Sinclaw, Wolfkit en Rosekit en nog een paar, maar het waren er maar enkele. Omdat het al greenleaf was, maakte de leidster zich daar zorgen over. Even als het aantal apprentices. Dat waren er ook niet veel. De warriors maakte ze zich ook zorgen over, ze waren er onlangs weer één verloren. Maar de leidster had hoop. Zeker toen Tallshadow namen begon te noemen voor de patrouilles. Dauntrose, Waspsting, Seversnake en Winddancer. Bij Winddancer vernauwde Innerstar haar ogen even, maar ze was niet de alles jongste meer en ze had prima wat ervaring, dus ze was het eens met de keuze van Tallshadow. Vervolgens gleed haar blik naar Wolfkit, die bij Dauntrose had gezeten. Hij leek iets te zeggen en kijkend naar zijn lippen sprak hij het woordje Carrionplace uit. Innerstar schudde even met haar kop en keek toen naar Roughflower en Lurkingshade. Een mondhoekje krulde op. Die twee waren hecht, partners, dat wist ze. Ze had zo het vermoeden dat die twee nieuwe hoop in de clan konden brengen met hun liefde. Vervolgens hief ze haar kop en keek ze over de open plek heen. "Dan sluit ik bij deze de Clanmeeting," sprak Innerstar luid en duidelijk. Vervolgens verdween ze weer in de leaders den om verder na te denken over de profetie die ze van Starclan had ontvangen.

De ander glimlachte even en hij keek haar kalm aan. HIj was bezorgd ja. Stel je voor dat ze een stap verder zouden gaan. Waarschijnlijk zou hij dan ook verder gaan. "Je klinkt als een oude opa, Lurking," Klonk er van zijn partner af... Het was niet vreemd... Echt niet. Hij was immers altijd zo... Zoals een opa eigenlijk.... Op bepaalde manieren zeker...? Sigh... Hij ontving het likje kalm met gesnor en gaf haar een likje terug. "Ja, jij koos voor deze oude opa hoor," zei hij kalm, maar ergens ook plagend. Hij was gewoon bezorgd, daar kon hij weinig aan doen okay. Dit gevoel had altijd al in hem gelegen, een soort zorgend iets. Al van dag 1 en dat wilde hij eigenlijk niet bekennen. "Willen Waspsting, Seversnake, Dauntrose en Winddancer zich bij mij verzamelen? Dan gaan we meteen eens een kijkje nemen of het verergerd is," Eh? Hij sprong meteen op en rende naar Tallshadow. "Hey dat kan je niet menen, je neemt mijn zus daar niet mee naartoe," hij was ergens zijn kalmte verloren, maar toen hij dat doorhad, leek hij zijn neutrale houding terug te vinden. Had hij zojuist vijandig gedaan tegenover zijn ex mentor? Ugh... Hij vertrouwde het niet. Echt niet.

Het zorgende in Lurkingshade vond Roughflower enorm lief en fijn, iemand die voor haar zorgde omdat deze van haar hield. Vroeger als kitten had ze dat wel gemerkt bij haar ouders, maar dat was later verwaterd. "En van die keuze zal ik nooit spijt hebben," verzekerde ze Lurkingshade met een glimlach. Toen begon Tallshadow de patrouille bijeen te rapen. Winddancer wel? Maar zij was toch niet zo ervaren, of wel? Jawel, Winddancer had al een hoop mee gemaakt, net als zijzelf. Ze was ervaren. Dus keek ze bemoedigend naar haar beste vriendin, al vroeg ze zich af of dat nu nog steeds zo was, omdat ze allebei niet heel erg veel meer hadden gedaan de laatste tijd. Lurkingshade was echter plots opgesprongen en naar Tallshadow gegaan. Huh? Roughflower volgde Lurkingshade zonder er bij na te denken met een vragende uitdrukking op haar gezicht. Ze legde rustgevend haar staart op de rug van Lurkingshade. Zolang hij maar rustig bleef. Dat hij Winddancer niet mee wou laten gaan op de patrouille was echter enorm verrassend. Ze zei er echter niks van.

Er werd een patrouille bijeen geraapt. Hier zat ook Seversnake bij. Prima. Hij had al ervaring in dit soort patrouilles, even als Waspsting. Dauntrose en Winddancer waren nieuw voor deze taak. De clanmeeting was gesloten en Seversnake was klaar om te vertrekken met de patrouille. Echter hield Lurkingshade ze even op. Hij sprak tegen Tallshadow, hij wou niet dat Winddancer mee genomen werd. Seversnake trok enkel zijn wenkbrauw op, maar wachtte de reactie van Tallshadow af. Als dit afgehandeld was konden ze eindelijk vertrekken. Hij wou het liefst toch echt wel terug zijn voor de zon begon te zinken.

Zijn vraag werd beantwoord, waarop Thornfang tevreden knikte. Natuurlijk werden er patrouilles gehouden, zijn moeder was niet dom. Toen Innerstar vertelde dat Tallshadow er over ging stond hij op en liet merken dat hij graag op patrouille wou gaan. Hij ving ook de blik op van de kater, maar deze ging door en vervolgens werd de naam van Thornfang niet genoemd. Wel die van een jongere warrior, net geen young warrior meer. Hij vernauwde zijn ogen. Hij had iets gemerkt in die blik van Tallshadow, wat precies kon hij niet plaatsen, maar het maakte hem wel degelijk uit. Thornfang merkte dat hij gefrustreerd werd van zijn eigen gedachtes en besloot daarom ook maar op te staan om naar de nursery te gaan. Straks zou hij zijn apprentice wel weer mee nemen om te gaan trainen, maar nu eerst wou hij even bij Sinclaw en zijn kittens zijn.

OOC: Topic uit

De grote tabby glimlachte naar Dauntrose. Ze was blij dat ze mee mocht met de patrouille, dat hij haar zag als 'ervaren warrior', maar haar broer leek daar zo blij niet mee te zijn. Hij was wel de laatste die ze verwacht had die er zo veel problemen mee had - ze kende Lurkingshade zo niet. Winddancer fronste lichtjes. "Lurking, ik red me wel.", antwoordde ze geïrriteerd. Dacht hij echt dat ze zo zwak was, gewoon een zwakke poes?

Hij keek even schuin op toen hij iets voelde en keek met zachte ogen naar de tabby die duidelijk hem begon te steunen. Maar het was gewoon iets in hem, hij kon er niks aan doen. "Lurking, ik red me wel." klonk er op een geïrriteerde toon van de grotere poes. De kleine kater keek even fel op. Hij had redelijke felle houdingen voor zo'n klein gestalte en hij kon vrij dominerend overkomen. "Luister eens Snake-hearted, Wind," zei hij kalm. "Je bent niet snel genoeg om weg te komen van die ratten, daarbij is ze afvechten geen optie. Het is niet dat je zwak bent, helemaal niet, maar de kans dat je iets overkomt ligt veel hoger dan bij andere katten," hij vernauwde zijn ogen wat en keek fel naar Tallshadow. "Als ze ook maar een iets heeft, dan zweer ik je dat ik je iets aandoe," zei hij op een ijsig kalme toon. Sorry, maar dit was nu eenmaal hoe hij in elkaar zat.

De poes vernauwde haar groene ogen - dezelfde ogen als Lurkingshade had, die ze beiden hadden geërfd van hun grootmoeder. Vaak keek ze op naar haar broer, hoewel hij kleiner was dan haar. "Ik ben sneller dan jou, zelfs al ben ik groter! Er is heus meer nodig dan een paar ratten om mij klein te krijgen! Daarbij ben ik niet alleen en zijn we gewaarschuwd.", antwoordde ze haar broer, Tallshadow geen kans gevend om te antwoorden. Wat dacht hij wel? Winddancer was diep gekwetst, hoewel het misschien niet zijn bedoeling was - ze zou eens laten zien dat ze sterker was dan hij dacht, hmpf.

late reactie lol, maar laat ik running is extra schuldig voelen.

De kop van de Apprentice hing beschaamd naar beneden terwijl hij met zijn staart heen en weer schudde. Innerstar had zojuist een leven verloren voor hem omdat hij weer stom de weg niet eens kon vinden! Daarnaast had hij zich ook nog eens gedragen als een net geboren kitten door niet naar de zwarte poes te luisteren. Runningpaw schudde zijn hoofd van schaamte, wat zou er nu gebeuren? Kreeg de Apprentice nu een maand lang straf of zou hij nooit meer Warrior worden? Dramatisch zuchtte de leerling, toen er opeens de stem van Innerstar klonk, een beetje aan de schorre kant. "Laat alle katten zich bijeen komen voor een Clanmeeting!" Dit was het dan, het moet dat Runningpaw zijn straf zou krijgen. "Ik heb een belangrijke mededeling voor jullie," ging de zwarte poes verder. "Mochten jullie het nog niet weten, ik heb een leven verloren-" Runningpaw slikte, zijn schuld. Hij stond op, en trippelde snel naar de veiligheid van de Apprentice Den zodat hij niet meer de rest hoefde te horen.

Waarom voelde hij zich zo? Had hij teveel gevoelens binnen gelaten? Was dit zijn fout? Hij voelde even hoe hij moeite had een beschaafde manier van conversatie aan te houden... maar hij dwong zijn wildere aard terug naar een kalmere manier van denken. Nee, hij mocht zich niet zo laten gaan. Hij was niet zo en dat wist hij donders goed. "Ik ben sneller dan jou, zelfs al ben ik groter! Er is heus meer nodig dan een paar ratten om mij klein te krijgen! Daarbij ben ik niet alleen en zijn we gewaarschuwd.", Hij vernauwde zijn ogen wat en keek fel op naar zijn grotere zus. "Je bent niet ervaren daarbij wil ik j-" "Waarom ga jij dan niet ook mee Lurking? Kan je meteen een oogje in het zeil houden," Hij draaide zijn kop fel naar de deputy en keek naar hem... Maar voordat hij ook iets kon zeggen tegen de tabby, draaide deze zich om en paradeerde hij weg, alsof hij juist alles netjes had laten verlopen. Hij knipperde kalm en gromde even. Toch draaide hij zich eerst naar Rough.. Hij ontspande zich wat toen hij haar zag en legde even zijn kopje tegen haar aan, een lik gevende over haar schouders heen. "Het spijt me... Ik ben gewoon bezorgd," fluisterde hij in haar oor... Was dit wel bezorgd zijn? Wat was dit gevoel? Hij slikte even en gaf haar nog een kopje, voordat hij de patrouille uit het kamp volgde en een norse blik zijn ogen vulde.