{Open} I need some strength

Acefray die verliefd was op een Thunderclan poes, een medicine cat apprentice... Tallshadow die deputy was en de regels brak, al leek het er op dat het beter zou gaan. Maar was dit echt? De wantrouwen die er door Innerstar heen gingen stegen naar haar kop toe en het leek er op alsof ze niet echt meer iemand had in de clan die ze toe vertrouwde met haar zorgen, angsten en gevoelens. Die gene die ze had gehad was er niet meer, die was dood en de ander, de eerste, was ook uit haar leven, al leefde deze nog wel. Leopardgaze en Flamepath. En als haar tweelingzus nog geleefd had, was zij er wel voor haar geweest. Verder wist ze niet goed wie ze er mee toe kon vertrouwen. Haar jeugdvriendin, Waspsting misschien? Zij was nu een senior warrior en en zeer wijs en betrouwbaar, had Innerstar het idee. Geen enkel teken wees er op dat Waspsting de warrior code brak. Maar dan nog. Mocht Innerstar een clan genoot lastigvallen met haar twijfels, angsten, wantrouwen en gevoelens? Kon ze dat doen? Mocht ze zwakte tonen? Misschien moest ze gewoon eens naar de moonstone gaan, Starclan om advies vragen. "Oh Starclan... stop deze gevoelens..." klonk haar stem, bijna onhoorbaar voor anderen en ze hoopte dat Starclan iets voor haar kon betekenen.

Een zwart-witte robuuste kattin liep door het woud. De pijnbomen kraakten en kreunden. Ze moesten nog wakker worden om zich volledig te geven voor de zomer. Hij was er bijna, dat kon ze voelen. Het werd zwoeler en de warmte werd ondraaglijker. Zeker met haar dikke perzische vacht. Haar korte oren bewogen heen en weer toen ze een geluid hoorde. Het leek wel een zacht gemompel en het overstemde maar net de beek. Ze sloeg links af, nieuwsgierig naar wat het geluid was. Misschien wel pratende prooi. Mosslily greens bij haar eigen inside-joke. Ze zag al snel de oorzaak. Een grote zwarte kat staarde naar haar spiegelbeeld. De cyaan blauwe ogen weerkaatste in het kabbelende water. De poes stapte naar haar leidster toe. Ze ging zitten. Mosslily was erg goed met katten. Ze was open en altijd vrolijk, ze was ook een schouder om op te leunen. Het enige zwakke puntje bij haar was dat ze een ongelooflijke afkeer koesterde tegen Waspsting. Haar zus. De beste vriendin van wie ze hier nu naast zat. Met een wit pootje sloeg ze een beetje op het water. Ze koelde al meteen wat af. Langs de ene kant wilde ze de duidelijk in de put zittende kat niet storen, maar langs de andere kant ook weer wel. Ze was namelijk erg nieuwsgierig. "Alles oké?"

Ja, misschien moest ze weer eens gaan dromen met Starclan, misschien kwam ze Ravenheart of Leopardgaze wel tegen. Dan kon ze haar hele hart even luchten en kwam ze misschien weer terug met hernieuwde kracht. Want het leek nu zo ver te zijn, Innerstar kon er in ieder geval niet bij. Haar eigen ogen keken recht in die van haar en ze irriteerde zich bijna aan haar eigen houding. Wat zou haar spiegelbeeld nu tegen haar willen zeggen. Wat voor advies? Een schop onder haar kont, dat zou ze krijgen. Kop op, je bent de Shadowclan leader, wees sterk en blijf sterk, zoals je Starclan belooft hebt. Innerstar slaakte een zucht. Maar die slikte ze al snel in toen het water begon te bewegen en ze een bekende stem hoorde. Innerstar keek op naar Mosslily, zusje van Waspsting. Voor zover Innerstar wist waren die twee geen maatjes, al was Innerstar wel goed bevriend met Waspsting. "Het kan beter," gaf Innerstar eerlijk toe. "Iedereen heeft wel eens haar pieker momenten, of niet?" Vroeg ze vervolgens, een mondhoekje optrekken en haar houding weer sterker makend. Ze slaagde er bijna in, maar haar ogen bleven een tikkeltje gestrest en droevig.

Mosslily knikte bij haar woorden. Innerstar maakte zich weer sterk, zoals Inner was, maar ogen verrieden meestal gevoelens. Ze streek dus ook met haar korte staart over de zwarte rug. "Inderdaad. En je komt er altijd sterker uit, al is het erg moeilijk in dat moment." Ze had zelf al ervaring. Het geheim dat ze meedroeg was donker en ze zou het nooit iemand vertellen. Dat had een periode zwaar op haar maag gelegen. Ze had uren naar het Thunderpath gestaard, om het maar toch niet te doen. En kijk nu. Ze probeerde de blik te vangen. Misschien had Innerstar eventjes iemand nodig? De leader was veel verloren. Haar zoon, haar man, haar zus en haar ex-man eigenlijk ook wel. "Je mag altijd je hart luchten, als je dat wil." Ze moest het zelf beslissen. Moss was geen dwinger. Haar zus daarentegen.

Oké, Waspsting en Mosslily mochten dan geen beste maatjes zijn, Innerstar zelf was wel blij met de aanwezigheid van de zwart met witte pers. De reactie van Mosslily liet Innerstar dan ook subtiel glimlachen. Een glimlach op het gelaat van Innerstar kwam niet veel voor. Emoties überhaupt niet. Meestal was haar uitdrukking sterk en neutraal, statig. "Dat klopt inderdaad," reageerde Innerstar, nog steeds het glimlachje op haar gelaat. "Je mag altijd je hart luchten, als je dat wil." Innerstar knipperde even dankbaar met haar ogen. Vervolgens slaakte ze even een zucht en keek ze naar Mosslily. "Het verlies van mijn zoon en mate zit me momenteel erg dwars." Ze wende haar blik af en keek naar het water. "Dat gevoel is de laatste tijd gewoon best wel sterk aanwezig," vervolgde ze, "weet je, het is gewoon even heel veel. Ik ben net leider, ik ben veel verloren en ik moet maar sterk blijven. Op het moment eist het z'n tol," vertelde ze naar waarheid.

Mosslily knikte. Haar groene ogen gleden naar haar spiegelbeeld. Op haar schouders rustte ook een zware last. Ze was die last gewend zodat ze het amper voelde, maar hij was nog aanwezig. Hier en daar in het gesprek keek ze naar haar leider. "weet je, het is gewoon even heel veel. Ik ben net leider, ik ben veel verloren en ik moet maar sterk blijven. Op het moment eist het z'n tol." Ze keek bedachtzaam in de blauwe ogen. "Dat snap ik. Ik kan niet geloven hoe een zware last het moet zijn om de clan te leiden. Ook al is niet alles jouw last en kunnen de deputy en senior warriors er ook wat mee helpen toch heb je altijd dat gevoel... Ik heb nog nooit een mate gehad of kittens, maar het moet heel pijnlijk zijn." Ze was goed in vrienden maken en alles wat je op noemt, maar troosten lag toch nog buiten haar grenzen. Misschien leek ze net iets meer op haar tweelingzus dan ze had gewild.

Bij de woorden van Mosslily zuchtte ze even. "Het verliezen van dierbare is altijd heel pijnlijk, voor iedereen," murmelde ze. "En ook al is mijn leiderschap zwaar, het is wel iets waar ik voor leef en wat ik niet anders zou willen," vervolgde ze. Mosslily moest niet gaan denken dat Innerstar haar leiderschap als een probleem ervoer. Nee zeker niet, het was haar leven en ze wou het niet meer anders hebben. Ze was er trots op en wist dat ze de clan naar de hoogte kon brengen waar ze hoorde. Vervolgens krulde de lippen van Innerstar een tikkeltje op. Het was inderdaad zo dat Mosslily nog geen enkele partner gehad had. "Maar er is dus geen enkele kater die je wel ziet zitten?" Vroeg Innerstar vervolgens, misschien een verrassende set van de leidster. Hé, een beetje griltalk is nooit verkeerd.