Shredded

Vervolg op dit topic: https://www.warriorcatsnl.com/t30081-dirty#689977

De grote tabby ging zitten in de Medicine cat's den, haar staartje braaf rond haar witte poten gewikkeld. Waspsting had Acefray al gewaarschuwd, dus waarschijnlijk had hij al iets van kruiden klaar. Het was ook niet zo ernstig. Ze had verschillende krasjes over haar gezicht en borstkas, maar ze had al gemerkt dat haar litteken niet terug open gegaan was. Ze had het meeste bloed al van haar vacht gekuist, maar haar oor bloedde nog steeds. Haar rechteroortje was gescheurd nu, en dat deed het meeste pijn. De andere krassen pikten wel, maar minder. Winddancer zuchtte terwijl ze wachtte tot hun medicine cat tevoorschijn kwam.

Eerste post Acefray c:

De warrior glimlachte vriendelijk naar Acefray toen hij naar haar toe liep. Winddancer was al een grote poes, maar de grijze kater stak nog boven haar uit; hij was werkelijk enorm. Bij zijn vraag knikte ze enkel; wat kon ze zeggen? Het was nu al de tweede keer dat een clangenoot haar aanviel, en telkens schijnbaar zonder reden. Ze zou beter gedachten leren lezen, dan kon ze de volgende keer misschien aan de kant springen voor de andere op haar sprong. Bij de volgende vraag van hun Medicine cat trok ze wel haar snuitje open. "Ik denk het niet.", antwoordde ze. Winddancer was inderdaad niet helemaal zeker; de pijn in haar oor leidde haar af van eventuele andere pijn, dus ze kon niet met zekerheid zeggen of de krassen op haar borst en gezicht de enige waren.

Het prikte wat toen de kater zijn mengsel eropdeed, maar Winddancer deed haar best om haar oor stilt e houden. Ze wist dat dit het beste was en ze wist ook dat Acefray wist wat hij deed. De jonge warrior knikte bij wat hij zei. Ze moest in ieder geval niet in de Medicine cat's den blijven; daar was ze heel blij om. Ze herinnerde zich nog de verveling toen ze hier lag met de wonde op haar snuitje die uiteindelijk haar litteken had gevormd. Lurkingshade had toen alles willen doen om haar te helpen - toen was hij in de problemen gekomen met Acefray omdat hij kruiden wou stelen voor haar. Ah, de goede ouwe tijd. Winddancer keek naar de poppyseeds die hij haar toe duwde - een kruid dat iedereen kende. Het hielp tegen de pijn en het maakte je ook slaperig. Ze boog haar kopje naar beneden en at de zaadjes op. Ze smaakten bitter, maar ze slikte ze toch in; ze wist dat het nodig was om de pijn niet te voelen als ze vannacht sliep. Winddancer was een harde poes, tuurlijk, maar een gescheurd oor deed serieus wat pijn - dat had ze net gemerkt. De tabby glimlachte warm naar Acefray toen hij zei dat zijn den ook altijd openstond voor andere dingen. Hij was vaak een beetje als een vaderfiguur voor de Shadowclan katten, en dat was extra troostend voor de jonge poes nu haar vader niet meer bij hun was maar vanuit Starclan op hen neer keek. "Ik zal het onthouden.", antwoordde Winddancer, waarna ze stilzat zodat hij aan de andere krassen kon werken.

De grote poes zat stil terwijl de kater aan de krasjes op haar borst en gezicht werkte. Hij maakte ze nat met nat mos en deed er dan ook iets kruid-achtigs op. Winddancer had er niet genoeg verstand van om te weten wat hij er nu precies op aan het doen was, en om heel eerlijk te zijn interesseerde het haar ook niet zo. De warrior bestudeerde de grijze medicine cat terwijl hij aan haar gezicht bezig was - ze had ook weinig anders om naar te kijken. Hij was mentor geweest van haar broer voordat hij Medicine cat was geweest. Bij zijn advies knikte de jonge poes, waarna ze opstond. De poppyseeds begonnen al wat hun werk te doen en ze begon slaperig te worden. "Kan ik gaan nu?", vroeg de grote poes vriendelijk, nog steeds een lichte glimlach op haar snuitje al vielen haar bladgroene ogen zo toe. Ze zou zo snel mogelijk in haar nest kruipen, zodat ze morgen weer kon gaan jagen.