Mousecatchers [Hunting patrol]

De zachte middagzon van een typische herfstdag wierp haar gouden licht over het bos. Hoewel de norse kater altijd al erg had gehouden van wat het RiverClanleven hem bood, prefereerde hij het bos. Zeker op een dag als deze kon hij de schoonheid van het kleine stukje grond beplant met bomen niet weerstaan. De herfst bracht altijd facinerende kleuren in het woud, iets wat de rivier niet had. Het water bleef altijd zijn - door de stenen bodem grijs gekleurde - tint behouden. Met uitzondering op de winter dan, waarbij het water hard werd en soms werd bedolven onder een laag sneeuw. Het bos daarin tegen, had een bodem bedekt met geschiedenis. De dood ging hand in hand met het leven. Waar dieren stierven konden planten zich voeden. Andersom precies hetzelfde. Misschien had het ooit een metaforische gedachte bij hem opgewekt die hij allang was vergeten, misschien vond hij de geur van rotte bladeren gewoon aantrekkelijk. Hij hield gewoon van deze plek.

Dat was ook precies waarom hij er vandaag eropuit trok met een jachtpatrouille. Hij als wat oudere, dus ervarene krijger had de leiding gekregen over deze jacht, wat aardig wat trots bij hem had opgewekt. Hij zwaaide kort met zijn staart en bracht zichzelf tot stilstand. Hopend dat de rest van de katten hem volgden. ''Vanaf hier zijn we zo stil mogelijk. Ik neem aan dat jullie dat wel snappen en kunnen. Jullie zijn niets voor niets voor deze hunting patrol gevraagd.'' Er klonk een zekere toon van arrogantie in zijn stem. Robinflight was nou eenmaal een erg trotse kater die zijn persoonlijkheid niet verborgen zou houden achter etiketten. En oh, wat vond hij zichzelf geweldig. Hij was immers de ervarene hier. ''Laten we hier opsplitsen, maar wel zo dat we niet meer dan enkele vossenlengtes van elkaar verwijderd zijn. We moeten zoveel mogelijk prooi vangen, maar elkaar in de weg lopen is wel het minst handige wat we kunnen doen.''