the Quiet and the Shy {&Quietstep}

Twee geelgroene ogen speurden de den af, zoekend naar tekenen van wakkere katten. Ze zag een paar katten bewegen, maar geen behalve zij leek wakker. Met voorzichtige stappen liep ze naar de uitgang, hunkerend naar frisse lucht. Met haar nagels ingetrokken sprong ze over de laatste kat heen, en de naakte poes verdween in de schaduwen van de nacht.

Shyrose liep ver, haar poten trippelden vlug over de aarde, tot ze aan een grens bleef staan, en zachtjes ging zitten. Ze had tot nu haar ogen op de grond gehouden, voorzichtig om op niemand te staan. Maar nu sloeg ze haar ogen op, en keek ze naar de sterren. Naar Starclan. Ze volgde de code, en ze had altijd de hemel bedankt voor haar prooi. Waar had ze het aan verdiend dat ze zo was geboren? Hadden haar ouders iets gedaan wat niet had gemoeten? Maar een kit daarvoor straffen was niet iets wat Starclan zou doen, toch? Ze rilde zacht in de koude lucht. Misschien had ze niet naar buiten moeten komen, ze was toch al zwak. Maar waarom zou dat haar tegenhouden? Waarom zou ze zich laten stoppen door de meningen van anderen, als deze meningen niet overeenkwamen met de feiten? Iets drong tot Shy door, iets wat al eerder door had moeten dringen. En ze zuchtte. Het was lang geleden dat ze zo had gedacht, en ze vroeg zich af waarom ze niet eerder zo had kunnen denken. Ze was helemaal niet zwak. Ze was net zo sterk als de rest, beter, in sommigen oppervlakken zuo ze vast beter kunnen zijn. Daar zou ze haar gedachten op moeten zetten. Ze glimlachte naar zichzelf en zag haar schaduw naast zich. Ze keek om, naar de lucht, en zag ze maan schijnen. 'Ik snap het.' Fluisterde ze tegen de wind, die de geur van rozen leek te hebben.

Zijn nachten waren afwisselend: soms viel hij als een blok in slaap en op andere nachten wilden zijn ogen maar niet gesloten blijven. Dit was een van die laatste nachten. Recente gebeurtenissen leken tennis te spelen in zijn hoofd. Hij werd de hele tijd heen en weer bewogen tussen verschillende gedachten. Soms verscheen het levendige beeld van Ravenbreeze die werd geraakt door het Monster in zijn hoofd. Andere keren zat hij vastgeknoopt in de gedachtes over zijn moeder, over de kater die na al die maanden zijn vader bleek te zijn. Aan het nieuwe nestje, aan Puddlepaw, aan hoe hij nu verder moest. Hij was op zijn lip begonnen te kauwen, onbewust. Toen hij bloed proefde, besloot hij maar dat hij de slaap toch niet zou kunnen vatten. Om een ommetje te maken leek hem wel een goede oplossing. De kater kroop uit zijn nest, zachtjes. Hij wilde zijn zus niet wekken, ze was nou eenmaal in verwachting en had haar rust hard nodig.

Uiteindelijk had hij toch naar buiten weten te sluipen en zijn gedachten hadden hem helemaal naar de grens gebracht. Hij slikte even, het Thunderpath. Hier was het gebeurd. Hier had hij zijn mentor met eigen ogen zien sterven. Met grote ogen liep hij langs de lange asfaltweg, die hem richting het Thunderclangebied en de rogueplaatsen bracht. Het leven had die dag zo breekbaar geleken. Eén monster en Quiet was er zelf ook niet meer. Toch liep hij door, hij zou zich niet verzetten. Hij zou zijn leven niet laten leiden door angst. Ineens merkte hij op dat hij niet langer alleen was. Er was nog een kat, een Thunderclanner. Ook op een avondwandeling. Hij stond nog steeds op het Thunderpath, dus de grenzen overschreed hij niet. Hij zag de poes in de verte zitten, een strak uitgelijnde gedaante. Ze zag er... anders uit. Bijzonder. Quiet had nog nooit een Thunderclanner ontmoet, dus dit was een beslissend moment. "Hé," miauwde hij om haar aandacht te trekken. Hij had wel zin in een gesprek.

Ze snapte dat er niks mis was, dat ze zich geen zorgen hoefde te maken. De wegen van Starclan waren anders, maar het zou wel goed komen.
Terwijl ze nadacht merkte ze niet dat er een andere kat aan de overkant van het Thunderpath was gaan zitten, en zachtjes neuriënd keek ze naar de sterren. Vroeger was ze bang geweest voor het pad, nu leek het gewoon een zwarte band.

"Hé," Hoorde ze plotseling een stem van de overkant. Geschrokken sprong ze op haar poten en sprintte ze een stuk terug haar territory in. Achter de eerste de beste struik stond ze stil, heel zachtjes hijgend door het plotselinge rennen. Voorzichtig zette ze haar poten op de struiken stak ze haar kop boven de blaadjes uit. Ze bewoog haar grote oren heen en weer, op zoek naar bewijs dat er echt iemand was. En dat was er. Aan de overkant van het pad zag ze een andere kat, die zeer zeker niet uit haar clan kwam. Maar wat zou dat uitmaken? Ze mocht toch best vrienden maken, of in ieder geval een gesprek voeren? Zachtjes stapte ze achter de struik vandaan, en ze liep weer naar het pad toe. 'Uhm.. Hi?' Mompelde ze zachtjes. Dit was de eerste keer dat ze een kat van een andere clan ontmoette, en dan ook nog een die rond dezelfde leeftijd zat als zij. Voorzichtig ging ze zitten, tegenover de andere kat, met haar oren vriendelijk vooruit. Ze zwaaide haar staart om haar poten, en keek de andere kat vriendelijk aan. Misschien zou ze deze mooie nacht met iemand kunnen delen, misschien zou ze eindelijk weer eens een vriend kunnen maken.

Eigenlijk had hij haar niet willen storen toen hij het zachte neuriën hoorde dat van de kattin af kwam. Toch groette hij haar, maar ze leek ervan te schrikken. Ze zette het meteen op een lopen en Quiet was ergens wel teleurgesteld dat ze zo haastig weg was gegaan. Hij scande het gebied af, maar ze leek verdwenen te zijn. Hoewel hij haar geur nog wel kon ruiken, was er niets van de kattin te zien. Hij wilde zich eigenlijk alweer omdraaien. Het was laat en hij had genoeg te doen morgen, het meest verstandige was om gewoon terug te gaan naar het kamp en nog wat rust proberen te krijgen. De weg naar het kamp was echter nog behoorlijk lang. Toen zag hij de oren van de kattin ineens boven één van de struiken uitsteken. Quietstep keek in haar richting, deze keer in stilte. Hij wilde haar niet nogmaals laten schrikken. Deze keer kwam de poes op hem af gelopen. Hij keek in stilte toe. De maan wierp net genoeg licht op haar om haar goed te kunnen zien. Geen enkele haar bedekte haar lichaam, een aparte aanblik. Zoiets had hij nog nooit gezien. Toch groette ze hem en hij glimlachte naar haar. "Hallo," zei hij opnieuw, om maar een betere start te kunnen krijgen. Hij fronste even, niet zeker wetend of hij de vraag wel moest stellen. "Ik... uhm, waar is je vacht?" stamelde hij toen. Het was een behoorlijk ongemakkelijke vraag, maar hij was gewoon zo nieuwsgierig.