Thunderlights

Volepaw had net een enkele prooi op de prooistapel gelegd, waarna ze terug was weggestuurd door haar mentor. Ze was namelijk een hele dag weggeweest om te gaan jagen en was uiteindelijk enkel terug gekomen met een klein muisje. Volepaw snapte er niets van. Haar korte termijn geheugen en aandacht was gewoon zo snel weg de laatste tijd. Ook op dit uiterste moment, nu ze aan de rand van het Thunderpath stond, sloeg haar kopje tilt. Met grote oogjes keek ze naar de weg, alsof ze het nog nooit eerder gezien had. Wat is dat? Een glimlachje verscheen op haar snoetje terwijl ze enkele stapjes dichter deed. Op momenten als deze kwam de kitten in haar, vaak terug naar boven. Ze zakte wat door haar pootjes en sloop wat dichter om met haar ene poot het Thunderpath aan te raken.

Eerste post voor Fernpaw

Terwijl in de verte de monsters raasden probeerde Fernpaw haar uiterste best te doen om zich te concentreren op prooi. Ze spitste haar oren en probeerde duidelijk om geluiden op te vangen van prooidieren die zich eventueel in de buurt bevonden, maar het enige wat ze kon horen was het duidelijke geluid van monsters die over het Thunderpath schalden. Ze liet een gefrustreerde zucht horen toen ze na een paar minuten nog altijd geen prooidier had gevonden en wilde het liefste op het Thunderpath rennen zodat de monsters eens zouden stoppen met zo veel lawaai te maken, maar ze wist ook wel dat dat het domste ding was wat ze kon doen. Het monster zou haar dan met volle kracht raken en als ze heel veel pech had kon ze nooit meer een Warrior worden. Ze kon zich nog altijd aanbieden als een Medicine Cat, maar aangezien katten daar speciaal voor uitgekozen werden door StarClan wist ze dat dat hem ook niet ging worden aangezien het geluk niet bepaald aan haar zijde stond als het aan StarClan lag. Of misschien ook wel omdat haar vader vermoord was door een hond, het was maar hoe je het bekeek. De poes keek op toen ze voor de zoveelste keer een monster voorbij hoorde gaan, maar dat was niet de reden waarom ze opkeek. Ze opende haar bek en rook de geur van Volepaw. Oh oh. Misschien wist de poes het niet, maar er werd vrij veel over haar gefluisterd in de Apprentice’s Den wanneer ze er niet was. Volgens een tom zou Volepaw zo’n kort geheugen hebben dat ze het ene moment iets ging doen en het andere moment al niet meer wist wat ze wilde gaan doen. Als Fernpaw al die roddels hoorde over Volepaw – terzijde latend of ze waar waren of niet – dan zou het niet zo goed zijn dat de poes zich momenteel dichtbij het Thunderpath bevond. Fernpaw kwam met grote sprongen aangerend en zag dat Volepaw haar pootje op het Thunderpath legde. Om de ramp compleet te maken hoorde ze dat er een monster aankwam. Met de volledige kracht die ze had in haar lichaam beukte ze Volepaw opzij zodat ze samen om zouden vallen. ‘Ben je gek geworden?’ siste ze de poes nijdig toe. ‘Als dat monster over je poot had gereden dan had er nu enkel nog maar een stompje aan gezeten!’ Woedend zijnde keek ze de kat aan. ‘Er gaan maandelijks katten dood door die dingen, hoor!’

Ze had haar pootje nog maar net op het Thunderpath gezet toen er een monster aan kwam rijden. Vole had de neiging gehad om recht te staan bij het zien van die twee lichtjes , maar voordat ze dat had kunnen doen werd ze aan de kant geduwd. Ze rolde naar achteren en kwam uiteindelijk, op haar buikje, in het zachte zand terecht. ‘Ben je gek geworden?’ Haar oortjes stonden nog steeds enthousiast naar voren. ‘Als dat monster over je poot had gereden dan had er nu enkel nog maar een stompje aan gezeten!’ Volepaw leek de andere poes niet eens te horen nu ze haar blik op het zand richtte. Ze bewoog even met haar pootje door het zand. Ze grinnikte uit het niets. "Ik hou van zand, het is zo zacht!" piepte ze zachtjes, geen aandacht schenkend aan de andere apprentice.

OOC: Yes c;

De kracht waarmee Fernpaw haar volledige lichaam tegen Volepaw had gebeukt had er voor gezorgd dat ze zelf haar evenwicht even verloren was geraakt en languit op het gras lag. Ze was de komende seconden nog niet overeind gekomen omdat ze eerst haar hart wat wilde laten bedaren. Ze vreesde ook dat haar ledematen nog niet mee wilden werken, maar Volepaw had daar zo te zien geen last van. Fernpaw kneep haar oogjes boos samen toen ze zag dat de poes haar oortjes nog altijd enthousiast naar voren gericht waren. Het zou haar wat meer opgelucht hebben als Volepaw bang was geweest of zelfs boos op haar omdat Fernpaw zojuist haar leven had gered, maar geen van allen leek zo te zijn. Ongelovig trok Fernpaw met haar oortjes toen ze het antwoord hoorde van de zwart-witte she-cat en opeens begreep een klein deeltje in haar waarom de andere Apprentice’s met haar lachten. De poes was gestoord! Dat moest haast wel als je zo reageerde nadat je bijna overreden was door een monster. Andere katten zouden doodsbang zijn geweest of in elk geval met stilte toegekeken hebben hoe het monster hun op één haar na niet geraakt had, maar Volepaw keek naar het zand alsof het het mooiste was wat ze ooit had gezien. Haar woede maakte het Fernpaw mogelijk om overeind te komen en hoewel ze nog steeds lichtelijk trilde, wist ze op een vaste manier naar Volepaw te lopen. ‘Serieus?’ siste ze. ‘Ik heb je zojuist gered van een pijnlijke dood of verminking en al waar jij je op kan richten is dat stomme zand?’ Om Volepaw’s aandacht te trekken sloeg ze met haar poot in het zand zodat het zand niet meer gelijk lag. ‘Volepaw,’ zei ze nadat ze diep adem had genomen om te kalmeren. ‘Besef je wel in wat voor gevaar je jezelf daarnet bracht toen je met je pootje op het Thunderpath ging staan? Dat mag je niet meer doen, hoor.’

‘Serieus?’ Volepaw keek op toen ze door had dat Fernpaw naast haar stond. Ze trok met haar oortje bij wat de poes vervolgens zei. ‘Ik heb je zojuist gered van een pijnlijke dood of verminking en al waar jij je op kan richten is dat stomme zand?’ Ze beet op haar lip en keek even naar het zand, waarna ze terug naar de andere apprentice keek. "S-sorry." zei ze zachtjes en trok zichzelf voorzichtig recht. ‘Volepaw, besef je wel in wat voor gevaar je jezelf daarnet bracht toen je met je pootje op het Thunderpath ging staan? Dat mag je niet meer doen, hoor.’ Haar oortjes zakten wat naar achteren bij wat de poes allemaal zei. Ze had geen besef van wat ze net gedaan had. "Ik zal het niet meer doen." mauwde ze bijna automatisch en liet haar blik in de richting van het Thunderpath gaan. Toen haar ogen terug naar Fernpaw gingen, fronste ze even. "Kan ik iets voor je doen?" Waarom stond Fernpaw hier eigenlijk? Volepaw trok zich wat rechter en liep vervolgens verder. "Ik ga jagen," deelde ze gewoontjes mee aan de poes.

Fernpaw probeerde de scherpe blik in haar ogen wat te verzachten toen ze de reactie van de poes zag en onderdrukte zo goed en zo kwaad als het kon een zucht. Natuurlijk had de poes het ook weer niet gedaan met de bedoeling om zichzelf in gevaar te brengen – althans dat hoopte Fernpaw – maar het was toch een kleine moeite om haar aandacht erbij te houden als een andere Apprentice haar probeerde te verwittigen? Ze herinnerde zich de gesprekken van de andere Apprentice’s over Volepaw en vroeg zich af of het dan toch echt waar was. Of Volepaw echt zo’n kort geheugen had dat ze na een gebeurtenis vergat wat er ook alweer tegen haar gezegd werd en dat ze zich daarom onbewust op iets anders richtte. In dat geval kon de Apprentic er vrij weinig aan doen dat ze niet luisterde naar wat Fernpaw zei, maar voor Fernpaw was het vrij irritant. ‘Het geeft niet,’ sprak ze rustig tegen de kattin omdat ze wist dat boos zijn gewoon geen zin had en zeker niet bij Volepaw. Volepaw moest op een andere manier benaderd worden, alleen had Fernpaw geen idee op welke. Het kon goed zijn dat ze elkaar vandaag mochten en vrienden werden en dat Volepaw het de volgende dag weer vergeten was. Fernpaw wilde net antwoorden op de vraag toen Volepaw wéér overging naar een ander onderwerp. Deze keer was Fernpaw er beter op voorbereid en snel maakte ze een sprong zodat ze naast Volepaw stond. ‘Ik ga met je mee,’ deelde ze met de poes en ze gaf een zwiep met haar staart om aan te tonen dat ze zich moesten verwijderen van het Thunderpath. ‘Waar denk je dat de beste plek is om te gaan jagen?’ vroeg ze, zich afvragend of Volepaw de vraag zou kunnen beantwoorden. Of dat ze dadelijk vergeten was dat ze ook alweer ging jagen en dat ze totaal iets anders ging doen.

‘Ik ga met je mee,’ Volepaw draaide haar kopje naar achteren toen de poes meedeelde dat ze mee ging met haar. Dat vond ze prima! "Oké!" mauwde ze dan ook en liep alvast verder. ‘Waar denk je dat de beste plek is om te gaan jagen?’ Ze bleef vooruit kijken en haalde haar schouders op. "Als we deze kant oplopen, vinden we uiteindelijk wel een goede plek." mauwde ze zelfzeker en versnelde haar tempo wat.

Gelukkig liep Volepaw weg van het Thunderpath en Fernpaw deed haar best om haar opgeluchte zucht niet te hard door te laten klinken. Volepaw moest immers niet het gevoel krijgen dat ze niet serieus genomen werd of dat Fernpaw twijfelde aan al haar acties. Dat laatste kon Fernpaw nauwelijks uitsluiten. Ze had gezien hoe de poes dankzij haar eigen toedoen bijna haar pootje was kwijtgeraakt op het Thunderpath en dat ze vervolgens gereageerd had alsof er niets was gebeurd. Het leek er op dat de geruchten die rondgingen over Volepaw waar waren. Toch was dat voor Fernpaw geen reden om de poes als een lagere rang te beschouwen of geen vrienden met haar te worden. Hopelijk zou de poes één dag later dan niet vergeten dat ze eigenlijk vrienden waren. De zwarte poes nam een sprong en liep niet veel later naast Volepaw. Ze gingen in elk geval weg van het Thunderpath en verder het ShadowClan territory in. Dat kon ook niet anders, want ze moesten het Thunderpath wel oversteken om op ThunderClan territory uit te komen. Fernpaw ontspande echter wel een beetje omdat het geraas van de monsters die voorbij raasden minder goed te horen was hier. ‘Ik geloof dat ik prooi ruik,’ zei Fernpaw na een poosje toen ze door het woud hadden gelopen. Ze had haar bek opengehouden om de geuren in te drinken, maar ook weer niet zo ver dat het een dom zicht gaf. Haar blik viel op bewegende bosjes en ze streek met haar staartpunt langs Volepaw’s schouder om deze te verwittigen. ‘Kijk daar,’ fluisterde ze en ze wees naar het struikje. ‘Wil jij hem vangen?’ Ze was wel benieuwd naar hoe goed de poes kon jagen.