At the right time at the right place {and Amare}

Amberpaw zat weer op dezelfde plek als de eerste keer dat hij Amare had ontmoet. Gisteren hadden ze bijna twee uur gepraat over hun families, het was Zonhoog en hij was weggekomen met de smoes dat hij ging jagen. Hij had ook al gejaagd, de prooien had hij bij zich en dan kon niemand zeggen dat hij zomaar weg was gegaan. Amberpaw hoopte meer te weten te komen over Amare, een poes die een duister verleden had gehad met de clans, zij waren degene geweest die haar vader hadden gedood. Dat laatste kon Amberpaw nog steeds niet bevatten aangezien hijzelf ook een clankat was. Het kon ook geen zelfverdedeging waren geweest omdat ze met een groep waren geweest en dan hadden ze hem ook gewoon kunnen overmeesteren.

Het was bijna zonhoog toen ze haar schuur uit haastte. Het was nog een heel eind naar de grens van de ShadowClan. Ze zou ongetwijfeld te laat komen. Ze had ook geen tijd meer om ondertussen nog eerst even, wat eerst nog haar plan was. Ze zou later nog wel eten.. Na een tijd gerend te hebben zag ze Amberpaw al zitten. Ze kwam hijgend op hem af en stopte een paar staartlengtes voor hem. ''Sorry..'' ze bleef een tijdje uithijgen. ''Sorry dat ik te laat ben. Ik had even niet op te tijd gelet.'' Gek genoeg voelde ze zich niet ongemakkelijk of onbehaaglijk bij hem. Dat was nu al voor haar duidelijk. Bij andere katten was dit vaak wel het geval.. Ze bleef netjes achter de grens zitten. Gewoon om Amberpaw niet in gevaar te brengen mocht er een clanlid langskomen. ''Ben je sinds gisteren nog wat te weten gekomen over je familie?'' vroeg ze nieuwsgierig. Dat was waarschijnlijk niet het geval, maar vragen kon nooit kwaad.

Amberpaw zag haar aankomen en hij wuifde haar verontschuldigingen weg, zij kon er waarschijnlijk niks aan doen dat ze te laat was. Toen ze vroeg of hij nog iets te weten was gekomen schudde hij zijn kop, "nee, maar die naam, Argent blijft me maar dwarszitten. Ik ken die naam ergens van maar ik heb geen idee waarvan, misschien alleen van een gesprek ove Roques maar het voelt als meer. Alsof ik hem echt gekend heb maar telkens als ik denk dat ik het weet verdwijnt die gedachte weer." legde hij haar uit, ze leek wat hongerig "heb je nog niet gegeten?"

Wat bedoelde hij? Kende hij haar vader? Aangezien hij het zelf ook niet leek te weten besloot ze er maar niet naar te vragen. Ze wou het dolgraag weten. Wat ze daarna ging doen wist ze alleen nog niet zo goed. Zou ze de clancats opsporen die haar vader hadden gedood? Wraak klonk best goed. In ieder geval beter dan alle andere dingen die ze tot nu toe had gedaan in de hoop haar vader te vergeten. Correctie: Met zijn dood leren leven. Ze zou hem nooit kunnen vergeten. Wie vergat zijn vader nou weer, zelfs al was hij dood? Plots vroeg Amberpaw of ze honger had. Ja. Ze had erge honger. Maar ze besloot om hier niet te gaan jagen. Stel je voor dat er een clancat voorbij kwam. ''Ja,'' begon ze. ''maar ik red me wel. Je hoeft niks voor me te doen hoor.'' Bij die uitspraak begon haar maag het geluid van een stervende das te maken. ''Ik meen het.'' greens ze.

Amberpaw pakte van de prooien die hij had verzamelt een muis en duwde die haar kant op, "hier eet wat, ik zal straks wel wat meer vangen. miauwde hij. Amare voelde als een vriend, of iets anders, iets wat dichterbij lag en hij wist bijna zeker dat die Argent er iets me te maken had. "is het mogelijk dat je vader na jou meer jongen heeft verwekt?" vroeg hij, hij startte het een beetje voorzichtig omdat hij nog niets wist. Maar als Argent meer jongen had verwekt was het dan mogelijk dat hij en Biker....

Amare schudde haar kop toen hij haar een muis aanbood. ''Dat is voor je clan.'' Ze wist niet sinds wanneer ze zoveel respect kon hebben voor dit soort clanregels, maar de katten die ze tegenkwam veranderden haar. Vaak negatief. Was de kater één van de weinigen die een positieve invloed op haar had? Of ze werd gewoon volwassen. Het was in ieder geval er fijn dat ze een stuk minder verbitterd was nu ze de kater had ontmoet. Ze deelden een soort warme band met elkaar. "Is het mogelijk dat je vader na jou meer jongen heeft verwekt?" mauwde de kater plotseling. Ze keek hem niet-begrijpend aan. ''Natuurlijk niet!'' spuugde ze. ''Ik was al die tijd bij hem. Dat kan nooit gebeurd zijn, tenzij hij het op magische wijze overleefd moet hebben.'' Plots schoot een herinnering bij haar omhoog. Ze had nooit bij hem gerouwd.. Misschien had hij het toch overleefd? Ze schudde haar kop. Dat kon niet. Dan had hij haar allang opgezocht. ''Mijn vader moet wel dood zijn.'' Ze wist niet wat ze moest doen als al haar rouw en verbittering voor niets was geweest. Haar halve leven zou één grote leugen zijn. Toch vlamde er een lichtte hoop i haar op. Alles zou weer normaal zijn.. ''Wat weet jij allemaal over jouw vader?'' Hij voelde zo erg aan als iemand die ze eerder had ontmoet.. Was hij misschien.. familie?

Amare reageerde fel en Amberpaw deinzde een beetje achteruit. Toen zij naar zijn vader vroeg schudde hij zijn kop "helemaal niks, behalve dat hij me verliet toen ik een halve maan oud was" miauwde hij bitter. De kans dat die Argent zijn vader zou zijn was klein, maar toch… En als het al zijn vader was zou het betekenen dan hij twee keer zijn mate verraden had en twee keer nij zijn jongen was weggegaan. Het klonk niet echt als het type kat waar Amberpaw mee vergeleken wilde worden, maar de kans was er toch. "Leek hij jou het type om een nieuwe mate te zoeken?" vroeg hij, nu ging hij beginnen met datgene wat hij zo goed kon, graven in herrineringen en emoties.

Ze schaamde zich niet bepaald voor haar reactie. Haar vader zou nooit zoiets doen. Hij zou haar dan op zijn minst opgezocht hebben. "Helemaal niks, behalve dat hij me verliet toen ik een halve maan oud was," mauwde ze kater. Nee, zo was haar vader niet. Haar vader was een nobele en krachtige kater. Hij zou zijn eigen kittens nooit achterlaten. Hij was gewoon een dappere dood gestorven. Misschien eentje die niet zo eerlijk was, maar hij had gevochten als een leider. Ze murmelde geïrriteerd wat onverstaanbaars toen de kater haar er nog naar vroeg. ''Weet je hoe je vader eruit ziet?'' Ookal geloofde ze er geen barst van. Ze wilde dit een kans geven. Misschien had Amberpaw wel iets interessants te vertellen.

Amberpaw dacht diep na, hij herrinnerde zich weinig, maar hij herrinnerde zich wel iets. "Ehm even kijken, hij was een tabby kater met een bouw die meer leek op de mijne dan die van mijn moeder deed. Dat was het wel zo'n beetje... oh wacht er is nog iets, hij had groene ogen." vertelde hij, Amberpaw was verbaast over hoe goed hij zich zijn vader kon herrinneren terwijl hij hem maar een halve maan lang gezien had. En het was zijn eerste halve maan. Stel dat Argent zijn vader was, als Amare acht manen oud was geweest toen hij stierf was Faithfur al zwanger geweest voor zijn echte of gespeelde dood. Het kon zelfs als hij wel gestorven was! "stel dat Argent mijn vader is. Als jij acht manen was toen hij strierf en ik ben nu twaalf manen en jij twintig. Dan zou mijn moeder al zwanger zijn geweest toen hij wel of niet stierf."

De zwart-witte poes werd overweldigd door de stroom van informatie. Waar haalde hij dat allemaal zo opeens vandaan? Wat ze nog veel vreemder vond was dat de beschrijving van Amberpaw exact voldeed aan die van haar vader. Ondanks de toeval weigerde ze het te geloven. Haar vader moest gewoon nog van haar moeder houden. Hoe kon je kittens met iemand verwekken om vervolgens nooit meer aan die persoon te denken? Plots herinnerde ze zich Draco. Ze hadden dan geen gezin gesticht, maar vaak dacht ze niet meer aan hem. Was dat hoe liefde werkte? Plotseling vormde ze twijfels bij hetgeen waarvan ze dacht dat het het mooiste was dat er bestond. Liefde was het enige wat de wereld leefbaar maakte, volgens haar. Misschien maakte liefde deze tegelijk ook onleefbaar. Misschien had haar vader het wel erg zwaar met zijn relatie met haar moeder. De theorie die toen uit Amberpaw zijn mond kwam maakte haar nog zekerder van het feit: ''Je bent mijn halfbroer..''

Hij lag daar weer, een kleine kitten in een klein en tochtig hol. Zijn moeder en broertje naast hem en geen vader, geen spoor van de kater die zichzelf Argent noemt. Zijn moeder probeert haar twee kittens te kalmeren en tergelijkertijd haar eigen verdriet te vergeten, ze probeert de kou te verdrijven en het grote gat dat zal onstaan te dichten. Dit zal ze niet lang meer volhouden, binnenkort zal ze niet meer en voor de kittens kunnen zorgen, en kunnen jagen. Ze moeten terug, terug naar haar clan.

Dat is wat er nu door Amberpaw heen gaat, éen herrinnering die hij was vergeten en die hij nu opnieuw ontdekte. Een broer, Biker uiteraard en een moeder, Faithfur samen met hem in een donker, koud, klein en vochtig hol. Dat is de plek waar zij werden achtergelaten door degene waar Amare nu met zoveel eer over verteld had. "Ja, ik ben jouw halfbroer en jij bent mijn halfzus." fluisterde hij, bijna in shock. Vreemd, Amare voelde veel meer als een zus dan Biker had gedaan misschien wel omdat hij afstandelijk was geweest en zij zelf openstond voor zijn gezelschap. De leerling die idereen verloren had liep af op de roque die niemand meer had en hij keek haar aan. Familie, clan, famile, clan, ging er door Amberpaw heen. Wat was belangrijker?

Het liet haar niet ijskoud zoals de meeste dingen. Dit keer voelde ze échte emoties. Het was zo vreemd.. om zo snel vanbinnen te veranderen. Stel je toch een voor wat ze had misgelopen als ze niet zo bijdehand bij de grens was staan schreeuwen. Het had zoveel meer opgeleverd dan ze in de eerste instantie had verwacht. Ze had gewoon twee halfbroertjes.. En ze waren niet veel jonger dan haar ook. Een tikkeltje ongemakkelijk schuifelde ze heen en weer. ''Wat moeten we nu?'' Ze zou hem ongetwijfeld niet vragen zijn clan te verlaten. Het alleen leven beviel haar te goed om hem zijn clan op te laten geven. Daar hoorde hij gewoon thuis, dacht ze in ieder geval. Plots schoot haar iets te binnen. ''Wat nou als ik jouw moeder, Faithfur en onze vader ga zoeken? Althans.. als hij nog leeft.'' Het verlangen naar een hereniging met haar vader was zo vurig dat ze even niet meer wist hoe ze adem moest halen. ''Misschien ontmoet ik mijn eigen moeder wel..'' Ze wist niet zeker of ze dat wel aankon. Dit alles was al teveel voor één kat. ''We zouden gewoon weer samen kunnen zijn met onze vader..'' Ze besefte zich hoe groot haar zwak voor haar familie wel niet was. Dat moest van wel de reden zijn van haar emotionele breuk.

hij knikte langzaam. Amberpaw overwoog het vrije leven van een roque opnieuw, het was verleidelijker dan ooit en hij wilde die kans aanpakken. Maar hij zou het niet doen, zijn clan betekende net teveel voor hem "Ja dat is een goed plan, ik zal mijn zoektocht ook doorzetten in roquegebied aangzien ik daar veel meer kans van slagen heb." begon hij. Zijn geluk en het toeval was zo hoog dat hij het gevoel had dat Starclan zich er zelf mee bemoeid had. Als zij niet even verveeld had staan schreeuwen en als hij niet was gaan jagen zou dit nooit gebeurd zijn. Het was bijna te mooit om waar te zijn, alhoewel...

OOC: de topic "sometimes the right path is not the easiest one" speelt zich valk na deze ropic af

Een glimlach verscheen op haar gezien toen hij duidelijk maakte dat hij mee zou zoeken. Ze zouden dan niet altijd samen kunnen zoeken, maar ze zouden altijd de herinneringen aan deze dag met elkaar delen. Wie had ooit kunnen voorzien dat Amare meer familie had dan ze ha gedacht? Het viel haar nu ook op hoeveel Amberpaw en zijn vader met elkaar gemeen hadden. Hoe had ze ooit kunnen twijfelen? ''Ik had eerlijk gezegd al die tijd al het gevoel dat we een soort.. band met elkaar deelden'' gaf ze eerlijk toe. Het had haar heel de tijd al in een soort onwetende greep gehouden. Ze wist eigenlijk ook niet zo goed waar ze nu verder over moesten praten. Het geheim was onthuld, mooi. Zouden ze nu niet veel beter meteen kunnen beginnen met zoeken? Waar ze zou moeten beginnen, daar had ze geen idee van, maar ze was vastberaden om te zoeken tot ze haar doel had bereikt: Het vinden van hun vader.

OOC: Nog 1 post en dan het topicje uit?

Amberpaw wist wat ze bedoelde over die band. Hij had het ook gevoelt, nu konden ze gaan zoeken. "Morgen, Morgen kunnen we beginnen met zoeken. Ik zal een lange jaagsessie aanvragen en op de terugweg jagen." stelde hij voor. Als ze samen zochten waren ze een stuk sneller klaar met grote delen van de terretoria en ze zouden meer kans hebben op succes. Amberpaw boog zich naar zijn halfzus toe, likte zacht over haar oren en liep toen terug. "Ik zie je terug, binnenkort" miauwde hij terwijl hij zich omdraaide.

OOC: topic uit, nu de topic met KateXamber?

Amare knikte bij zijn voorstel. Zijzelf kon gelukkig wel vrij gaan en staan waar ze wou. Dat was dan weer een groot voordeel van het Rogueleven. De kater boog zich naar haar toe en likte over haar oren ter afscheid. "Ik zie je terug, binnenkort" mauwde hij. Toen draaide hij zich om en trippelde hij hij haar vandaan. ''Tot gauw!'' riep ze hem nog na voordat ze zijn voorbeeld volgde en naar huis ging. Vandaag was misschien wel de meest verwarrende dag van haar leven geweest..

OOC: Amare is ook het topic uit