Moby D*ck )

Camp

Branchpaw porde met zijn poot in een willekeurige apprentice. Hij zag Redpaw twee nesten verder liggen. Zij lag altijd met haar familie bij elkaar. Dus dan was dit. Hij keek neer op de kater. Oh. Hij boog zich over de kater. "Hey... Pssst." Hij beet in Hazelpaws oor en trok er zachtjes aan. "Zin om iets te doen dat niet mag?"

+ Eerste post Hazelpaw, daarna vrijelijk open voor ieder vrij persoon XD

Hij werd wakker met gefluister in zijn oor en vervolgens zacht gebijt en getrek aan zijn oor. Zijn ogen vlogen open - hij was nogal op zijn hoedde sinds de BloodClan, en eh, dit bracht nogal een raar fijn gevoel in zijn buik - en keek licht geschrokken/verward op naar een wit-grijze kater, die hij herkende als Branchpaw. Een warme blos kwam op zijn wangen toen er opnieuw in zijn oor gefluisterd werd, o-oh StarClan, wat? Hij krabbelde overeind, en kneep zijn ogen samen tegen het licht dat nu de den binnenscheen, doordat het al enige tijd ochtend was. "Eh, wat?" miauwde hij toen uiteindelijk, verward door de plotselinge verschijning en redelijk aparte vraag.

Hij grinnikte, nog steeds bij het oor van Hazelpaw. Daarna trok hij zijn hoofd terug. "Jagen op óns territorium." Zijn stem klonk verbitterd. Het was nog steeds niet eerlijk. Zijn diep groene ogen keken eens diep in die van Hazelpaw. "Kom." Hij hupte de apprentice den uit en het camp uit. Op naar de Sunningrocks, het gebied dat aan THUNDERCLAN behoort en niemand anders. Stomme viskatten.

Het antwoord van de ander verbaasde hem, maar ja, alles verbaasde hem op het moment een beetje. Jagen op hun territorium? Dat was toch niet iets wat niet mocht? Hazel vernauwde zijn ogen, maar volgde de kater wel toen deze enkel 'kom' zei. Nog gapend versnelde hij zijn pas, om de ander bij te kunnen houden, en voegde zich naast de zij van Branch. "Waar gaan we precies heen?" vroeg hij en keek de ander aan, alleen maar om snel weer weg te kijken doordat hij opnieuw begon te blozen onder zijn vacht. Wat was er toch mis met hem? Waarom kreeg hij deze reactie's door Branchpaw?

Branchpaw nam een snel tempo aan. Zijn grote oren zorgde ervoor dat hij genoeg afkoelde, anders was hij nu wel neergevallen. Ergens midden in het territorium vertraagde hij zijn pas. Hij had alleen maar geheimzinnig gegniffeld op Hazelpaws vraag. Na al die tijd met zijn broer op te trekken en warriors, werd het eens tijd om op te trekken met apprentices niet. Hij koos ook niet toevallig voor Hazelpaw. Het was Redpaws broer. Zijn tempo was nu een drafje dat je dagenlang kon aanhouden. "Best wel grappig niet. Een branch en een hazel komt allebei uit een bos en we zijn allebei bruin. Soort van dan toch." Branchpaw was meer grijzig dan Hazel, maar het was bijna hetzelfde. Ook had Hazel langere strepen. Ze draafden nog steeds door het territorium. De gentleman paste zijn tempo mooi aan dat van zijn partner in crime aan. Toen zag hij ze. Het woud stopte en voor hen lag de glinsterende rivier. Daar op hún territorium lagen de grote platte rotsen. Hij snuffelde. Geen verse Riverclan markings. "Snap je wat ik bedoel?" Hij keek met een halve grijns naar Hazelpaw. Spannend!

Het was nogal vreemd dat hij zo opeens uit zijn nest geplukt werd om vervolgens geen inlichting te krijgen wat er nou precies te gebeuren stond, maar Hazel liet het maar en volgde Branchpaw zonder verder te vragen. Echt erg vond hij het namelijk ook weer niet. Hun tempo was nu wat langzamer dan eerder, en dit was veel beter vol te houden. Hazel had met zijn trainingen vooral zijn spiermassa gekweekt: hij was groter dan de meeste apprentices, al was dit bij Branchpaw naast hem niet het geval. Maar die had ook veel meer vacht dan hem, en was bovendien ook een aantal moons ouder. Toen de ander begon met praten, spitste Hazel zijn oortjes, en luisterde naar diens opmerking. Hij grinnikte zachtjes - iets wat hij de laatste tijd amper deed, maar hij voelde zichzelf erg op zijn gemak rondom de andere apprentice. "Hmhm," humde hij instemmend in. Hazel was nu ondertussen toch wel erg nieuwsgierig wat ze precies zouden gaan doen. Hij wist dat ze richting RiverClan territorium toeliepen, maar had het plan van de ander nog niet uitgevogeld. Toen deze hem vroeg of hij al snapte wat hij bedoelde, fronste hij kort. "Euh.." mompelde hij en keek naar de steppingstones voor hem - oh. Oh! Zijn ogen vergrootten zich en hij keek naar de kater naast hem. "Je wilt de grens oversteken, toch?" vroeg hij, en wiebelde kort met zijn oortjes. De regels breken. Dat had hij als kitten maar al te graag gedaan. Maar de bezetting van de BloodClan had hem veranderd. Toch voelde hij die ondeugendheid weer opborrelen en hij grijnsde schaapachtig. Hij keek naar Branch en zag dat deze hem ook aankeek. Ze maakten oogcontact en Hazel inspecteerde de ander zijn ogen, die eigenlijk best wel mooi waren, heel diepgroen en.. Intens. Hij hield onbewust zijn adem in, en was zichzelf aan het verliezen in de kater zijn ogen, zonder dat hij het doorhad. Zijn gedachtes leken uitgeschakeld te zijn, hij kon zichzelf niet eens afvragen wat hij aan het doen was... Hij zag enkel nog dat mooie groen voor hem.

Branchpaw greens. "Ik weet dat het tegen de regels is... maar dit is óns territorium!" Het kwam er bijna woest uit. Iedereen deed zo normaal, simpel over dat, maar hij vond het ver over de streep. Lijn, maakt niet uit! Zijn haar was overeind gaan staan en hij probeerde dat nu weer plat te krijgen. "We gaan daar prooi halen en het zal ons dubbel zo hard smaken." Hij had nog nooit de regels overtreden. Hij was naar Hazel blijven kijken, die lichtgroene ogen had. Een glimlach spreidde zich uit over zijn gezicht. Eindelijk had hij een jongensvriend. Rousepaw en Redpaw waren allebei poezen. Hij bestempelde katten ook heel erg snel als vrienden maar toch. Redpaw was misschien net iets meer speciaal, maar dit ook. Zijn eerste katervriend. Yay. Hij porde de kater vrolijk. "Kom we gaan."

Branch merkte op dat het tegen de regels was, maar dat het toch eigenlijk ook hun territorium was. Hazel registreerde de woorden maar langzaam, en knikte pas na een paar secondes. Hij kon het oogcontact niet verbreken, voelde hoe hij ontzettend warm geworden was, maar het lukte hem gewoon niet om een andere kant op te kijken. "E-eh, ja." stemde hij in, al was hij al bijna weer vergeten wat er gezegd was. Wat was dit? Dit gevoel had hij nog nooit eerder gehad. Het voelde geweldig. Hazel besloot dat hij hem heel erg mocht, en dat hij vaker met de andere kater om moest gaan, misschien kon hij dan uitvogelen wat dit gevoel was.
Branch merkte op dat ze daar prooi zouden halen - waarbij Hazel zijn ogen begonnen te glinsteren, want de regels verbreken had hij echt al een tijdje niet gedaan en hij kreeg er zin in - en dat het dan dubbel zo hard zou gaan smaken. Hij knikte instemmend. Toen de ander glimlachte, voelde het alsof zijn hart een dubbele salto maakte, en zijn bek zakte lichtjes open waarbij hij zijn adem, die hij al die tijd ingehouden had, uitblies. Wauw, wat was dat voor gevoel? Hij werd gepord, en Hazel kon nu eindelijk zijn blik lostrekken. Hij grijnsde licht - StarClan, wat glimlachte hij opeens veel - en knikte. "Jep, goed idee," reageerde hij en popte de 'p', waarbij hij de andere kater volgde. Hij had er zin in.

Stotterde hij ook al? Branchpaw verbrak het oogcontact en keek weer naar de Sunningrocks. Als Silverstar hiervan te weten kreeg. Zijn vacht prikte bij de gedachte. Hazelpaw liet een grappige 'p' horen. Branchpaw grinnikte. Hij duwde Hazelpaw omver. "Wie het eerst bij die rots is!" Waarom geen wedstrijdje er van maken? Hij racete naar de rots. Stilletje gewicht zettend omdat hij de prooi niet wou weg jagen.

Uit het niets werd hij omver geduwd, en de kater kwam verdwaasd overeind. Hij hoorde nog net dat ze een wedstrijdje zouden houden, voordat Branchpaw al wegstormde. "Hé!" riep Hazel hem achterna en grinnikte licht. Oneerlijk, maar dat maakte hem echt niet uit nu. Hij zette een snelle pas in en racete achter de andere apprentice aan. Zijn geur deed hem lichtjes doen smelten vanbinnen - al had naïve Hazel natuurlijk geen idee wat voor gevoel dit was, en dat dit eigenlijk niet normaal was. Hij wist wel dat hij dit niet vaker had, maar het idee om een andere kater leuk te vinden, was nog niet eens bij hem binnen gekomen.
Toen ze aankwamen bij de steen, had Branchpaw hem natuurlijk verslagen. Maar Hazel kon redelijk tegen zijn verlies, dus duwde hij enkel zijn schouder tegen die van de ander aan en grinnikte. "Pff, je had een voorsprong," merkte hij op, al klonk hij helemaal niet beledigd. Echter kwam er uit het niets een RiverClanner in beeld, waarna er nog één kwam, en Hazel's oortjes schoven meteen naar achteren. Hij maakte zich meteen groot, en verzette zijn poot lichtjes, zodat deze schuin voor Branch kwam te staan. Zo stond hij - automatisch - beschermend voor de ander. Dit reflex had hij ontwikkelt tijdens de tijd dat de BloodClan hen bezet had, omdat hij nou eenmaal heel beschermend was over zijn familie en vrienden. Maar gelukkig klonk de RiverClanner die het woord nam niet agressief, toch vervaagde zijn beschermende houding niet.

Branchpaw racete over het veld. Hij sprong op een van de stenen. Ze waren lekker warm onder zijn poten. "Pff, je had een voorsprong," Hij gaf een duwtje terug. "Natuurlijk ik...." Hij werd onderbroken door een donkere stem. Geschrokken keek hij op. Shit een Riverclanner. Hazelpaw ging beschermend voor hij staan. Hé. Branchpaw deed een stapje naar voren een neeg zijn kop. "Het spijt me meneer. Het was mijn idee. Ik wou hier komen jagen omdt ik vind dat de Sunningrocks ons toebehoord en ik heb hem meegesleurd in mijn wraak ideeën." Hji keek opzij naar Hazelpaw, als die nu maar iets doms ging zeggen was hij morsdood.