See?

Tevreden zijnde keek Shark naar de prooi die hij voor vandaag had gevangen. Hij boog zich naar voren en besloot om het mee te nemen naar het kamp waar hij het op kon eten. Hij had een paar dagen geleden alweer zijn vijfde hondentand verdiend. Niet alleen zat hij bijna op de helft van alle hondentanden die hij kon verdienen, maar mocht hij nu ook in de Barn slapen. Eindelijk. Dat zou wel deugd doen als het winter was. ’s Avonds bij deze temperaturen ging het nog wel en was het soms zelfs nog te warm om in slaap te vallen, maar de temperaturen in het woud zouden snel afkoelen en dan had hij toch liever een warme Barn om in te slapen. Het enige wat hij moest doen was vechten voor zijn plaatsje, maar gezien de moorden die hij onlangs nog had gepleegd zou dat wel lukken. Het was niet de bedoeling dat hij iemand van de Elite zou doden, maar ze zouden wel pijn lijden als ze hem niet lieten doen. De kater wandelde niet veel later het kamp binnen, gooide de prooi op de grond en begon vervolgens te eten. Hij legde zijn poot op de prooi terwijl hij met brute bewegingen het vlees er af scheurde. Kleine bloeddruppeltjes spatten op de grond terwijl hij zijn maaltijd verorberde en de kater keek op om te zien wie er aanwezig waren in het kamp. Hij herkende de zwarte kater met de groene ogen als Cobra. Hij wist dat het Claw’s zoon had, maar had er nog niet heel veel over gehoord. Tot nu toe had hij met de familie van Claw best wel een goede band. Yu leek hem al wat meer te mogen en Chawl… daar wilde hij niet aan denken. De kater at de laatste restjes van zijn prooi op en wandelde vervolgens naar Cobra toe. ‘Hé,’ sprak hij terwijl hij naast de kater ging zitten. ‘Je aan het vervelen?’

De gelijkenis tussen Cobra en zijn vader was wel duidelijk te zien. Niet alleen hadden ze dezelfde vachtkleur en dezelfde groene ogen, maar ook leek hun karakter een beetje op elkaar. Op zo’n heel barse toon sprak Cobra niet tegen hem, maar de geïrriteerde toon was ook zeker niet te missen. Maar helaas voor Cobra was het iets waar Shark zich niet veel van aantrok. Als je je liet afschrikken door een geïrriteerde toon kon je beter geen gesprek met niemand in de Elite beginnen. Ze stonden er nu eenmaal allemaal om bekend dat ze hier en daar wel eens een slecht humeur hadden. Hijzelf was ook vaak genoeg geïrriteerd, maar een kans op een gesprek liet hij zich dan nooit ontglippen. Meestal ging hij zijn irritatie dan uiten bij katten die er totaal niks aan konden doen en dat resulteerde vaak in een gevecht buiten zijn eigen territory. Zijn kopje draaide opzij naar Cobra. ‘Niet veel, vrees ik,’ sprak de kater en even leek het alsof hij oprechte medelijden had met de kater, maar zijn bewegende oortjes toonden aan dat het allemaal maar schijn was. Ook zijn blik verduisterde weer wat hij en keek weer naar voren. Dat de kater zich verveelde kon hij weinig aan veranderen. Moest hij maar wat gaan doen wat hij interessant vond of zo. ‘Als je met iets leuks bezig bent,’ grijnsde Shark en gaf daarmee de voor de hand liggende reden waarom je je niet zou vervelen. ‘Oké,’ zei hij en hij draaide zijn kopje naar de kater. ‘Zeg maar wat je wilt gaan doen waardoor je je minder zou vervelen en misschien stem ik ermee in om mee te doen.’ Het zou leuk zijn als Cobra nu iets in verband met honden ging voorstellen, maar waarschijnlijk zou het iets zijn in de trant als dat Shark mocht oprotten. Ja, waarschijnlijk dat.