Het was vroeg in de ochtend toen de zwart-witte poes vertrok uit het kamp. De zon scheen nog net niet, waardoor er alleen maar een soort rode gloed door de blauwe lucht trok. Ze trippelde naar de rivier, waar ze langs begon te gaan om met haar gele ogen te zoeken naar iets dat leefde... Een kleine of grote vis... het maakte haar niet uit zolang het maar iets was. Zolang ze maar iets kon betekenen voor de clan. Dat was het belangrijkste toch? Ze had al zoveel problemen veroorzaakt door alles, door de pesters, het feit dat ze een keer zowat stierf... Het was gewoon niet leuk meer. Ze sloot haar ogen even en zuchtte zacht. Al vaak had ze gedacht wie haar zou missen als ze uit de clan zou gaan... Ze wilde al vaak de clan uit stappen maar ze kon het niet. Haar hart lag teveel bij de Clan dat ze er bleef... En ze wilde niemand verdriet aan doen... dus... Ze kon het gewoon niet en dat kon ze niet helpen. Ze opende haar gele ogen weer even, waar over haar ene oog een paar littekens liepen door de pesters, een hap uit haar oor, littekens over haar rug en zo kon ze nog wel een tijdje door. Zoveel littekens en ze was pas 23 moons... Dit voelde echt vreselijk... Maar, het had erger gekund. Zonder Tallshadow was ze dood geweest. Hij had letterlijk haar leven gered en daar was ze hem zeer dankbaar voor. En hij was één van de weinigen geweest die normaal met haar om ging en daar was ze hem ook dankbaar voor... Ook haar zusje... Daar was ze ook zo dankbaar voor.. En ze hield ook heel erg van haar vader en moeder, Cindersmoke en Honeyspots, al hadden die ruzie gehad... En Quiet had de kant van hun moeder gekozen en Flow die van Cinder... Maar ze kon het niet helpen, ze leek gewoon op hem! Ze viste met gemak een vis uit de rivier, waarna ze deze met een beet doodde en er trots naar keek. Yes! ze had de Clan weer geholpen vandaag!

Een rustige blik lag in de ogen van Thornflame terwijl hij naar zijn schouder keek. Het was één groot litteken geworden, maar in elk geval was het genezen. Het bloedde niet meer als hij heftige bewegingen uitvoerde tijdens het trainen en dat was voor hem wel het voornaamste. Het was echt irritant geweest dat de grote wond telkens was gaan bloeden naarmate hij meer trainingen deed. Hij wist dat hij het er op een gegeven moment ook om was gaan doen. Hij wilde dat die wond bloedde want hij wilde niet vergeten waar zijn domheid en zijn blindheid hem naar had gebracht toen puntje bij paaltje kwam. Hij had ThunderClan op een niet echt waardige manier in de steek gelaten en BloodClan – nu ja, voornamelijk Claw – had hem er aan herinnerd hoe dat was. De kater had het zichzelf kwalijk genomen voor wat er allemaal gebeurd was in ThunderClan, maar wist ook dat hij het grootste gedeelte van de gebeurtenissen niet tegen had kunnen houden. Toch nam dat niet weg dat hij wilde dat hij er voor zijn Clan was geweest en daarom hield hij zichzelf ook aan als de schuldige. De kater keek op toen hij een geluid hoorde en merkte nu pas op dat hij bij de Steppingstones was. Het was het gebied dat de grens markeerde tussen ThunderClan en RiverClan. Als hij naar voren keek kon hij het RiverClan territory zien liggen en momenteel, wat ook de reden kon zijn waarom zijn aandacht was getrokken, stond een poes te vissen. Zijn ogen gleden naar haar poot die met een snelle haal door het water gleed en met een snelheid van jewelste een vis uit het water haalde. Een geamuseerde blik verscheen in zijn ogen toen hij zag hoe blij ze er mee leek te zijn. ‘Is dit de eerste keer dat je een vis vangt of zo?’ vroeg hij en tot zijn verbazing klonk het redelijk plagerig. ‘Ik dacht dat jullie RiverClanners niet anders deden.’

Het was fijn, om weer iets gedaan te hebben voor de Clan. Het was niet dat het speciaal was, maar... Het was gewoon lastig om te vertellen, om het duidelijk te maken. Het was gewoon een privilege om de clan te kunnen helpen. "Dank u wel StarClan, voor het leven van deze vis..." sprak ze zachtjes tegen zichzelf, waarna ze haar ogen weer richtte op het water, niet door hebbende dat een kater aan de overkant van het water naar haar zat te kijken, haar in de gaten hield. ‘Is dit de eerste keer dat je een vis vangt of zo?’ klonk er opeens op een plagerige toon. W-wat? ‘Ik dacht dat jullie RiverClanners niet anders deden.’ Ze keek langzaam op van het water en dook wat ineen uit automatisme. Ze slikte even en keek naar de vis. "Z-zo... z-zit het ni-niet..." kwam er zacht stotterend uit haar bekje, waarna ze op keek naar de kater aan de overkant van de rivier. "I-ik ben gewoon... b-blij..." Het stotteren ging vrijwel automatisch bij haar, eigenlijk voor al bij katten die ze niet kende. Bij katten die ze kende en waar ze zich op haar gemak voelde, wat er niet veel waren, kon ze over het algemeen wel gewoon praten. Al was ze dan nog steeds verlegen.

Het was de poes aan de overkant duidelijk nog niet opgevallen dat hij hier stond en om de één of andere stomme reden liet hem dat juist meer geamuseerd voelen. Hij wist niet waarom, maar bij een RiverClanner voelde hij zich meer op zijn gemak dan bij een ThunderClanner. Hij dacht wel dat hij het antwoord wist. Het kwam natuurlijk omdat hij zich rot voelde tegenover de Clan omdat hij eerst zo blind was geweest voor hun problemen. Zijn karakter was er echter niet echt beter op geworden, hoe veel hij dan ook met andere katten praatte. Het was niet alsof ze zijn slechte gevoel konden verbeteren of zo. Zijn ogen bleven rustig hangen op de kattin die aan de overkant van de oever stond en hem een antwoord gaf. Hij fronste toen hij merkte dat ze nerveus leek te zijn of gewoon juist heel verlegen en vroeg zich af of dat haar karakter was of dat hij haar weer zo nerveus maakte. Het gebeurde hem de laatste tijd wel vaker dat hij katten onbedoeld verlegen, nerveus of bang maakte met zijn blik alleen al. Hij had nu niet bepaald de vriendelijkste blik en dat had hij mogen ontdekken toen hij een paar dagen geleden in de weerspiegeling van wat water naar zichzelf keek. Het had hem niet echt bevallen wat hij daar voor een blik had gezien, maar veel kon hij er niet aan veranderen. De kater luisterde naar wat de poes te zeggen had en observeerde haar even. Ze had een zwart-witte pels, felgele ogen en leek iets ouder dan hem te zijn. Wanneer had hij zelf StarClan bedankt voor het leven van een prooi? Dat was vrij lang geleden geweest. Ergens nog voor de aanval van Claw. Het was nu niet dat hij prooi als vanzelfsprekend begon te zien, maar hij had wel andere dingen aan zijn hoofd dan het gebed constant bij elke vangst luidop spreken. ‘Leuk om te zien dat er katten zijn die daar nog steeds blij van worden ook al is het hun zoveelste vangst,’ zei hij en hij merkte dat hij vrij oprecht klonk. ‘Maar het komt nu wel over alsof je nooit een vis vangt of zo. Maar ik neem aan dat je best een goede jaagster bent?’ Hij keek haar vragend aan.

De houding van de poes gaf in alles aan dat ze onzeker was, een gevoel dat Thornflame enkel had mogen ervaren toen hij nog een jonge Apprentice was. Het was geweest vlak voor ze hem als Young Warrior zouden benoemen. Zijn mentor had hem beloofd dat hij het vrij goed had gedaan en dat hij zeker een waardige Warrior zou zijn, maar op het moment zelf had hij zich enorm druk gemaakt en was hij bang geweest dat Silverstar hem toch niet zou erkennen als een Warrior. Dat was de eerste keer in zijn leven geweest dat hij zich onder alle positieve omstandigheden en vrolijkheden onzeker had gevoeld. De keren daarop duurden langer, waren moeilijk weg te halen en zouden waarschijnlijk voor een hele lange tijd blijven aanslepen als hij niet snel iemand zou vinden waarmee hij kon praten. Zealspark was Commander en Thornflame zag het niet zitten om de jonge Commander lastig te vallen met zijn moeilijkheden en voor de rest had hij niet echt een vaste vriend in de Clan waarmee hij kon praten. De kater keek op toen de poes antwoordde en fronste. ‘Je denkt het?’ Het kwam er botter uit dan hij bedoelde, maar dat kon ze hem niet kwalijk nemen. Of nou ja, ze kon het hem niet kwalijk nemen als ze wist wat er met hem was gebeurd. Aan de littekens en het grote litteken op zijn schouder zou ze waarschijnlijk denken dat hij een hevig gevecht had meegemaakt, maar zou ze het echt linken aan het feit dat hij zo’n bars karakter had? Hij had geen idee. ‘Zoiets moet je weten,’ vervolgde hij. ‘Je moet weten wat je wel en niet goed kunt zodat je er aan kunt werken als het het laatste is. Ik kan bijvoorbeeld niet goed in bomen klimmen.’ De kater bewoog met zijn oortjes. ‘En vind je het echt nodig om die prooi zo koortsachtig tegen je aan te drukken? Ik ga hem heus niet stelen. Ik hou toch niet van zwemmen.’ Dat laatste klonk lichtelijk spottend, maar de mondhoeken van de kater gingen onwillekeurig omhoog en hij draaide zijn kopje weg zodat ze het niet zou zien.