Almost a common thing

En daar liep ze weer in een gebied dat niet aan de Thunderclan toebehoorde. Het begon met een tripje richting de Fourtrees en eindigde verdwaald in het Windclan gebied. Overal zag het daar het zelfde uit, alleen maar heide. Het gebeurde wel vaker dat iets haar opviel en ze het volgde zonder er ook maar over na te denken. Dat resulteerde dan weer in het feit dat ze verder liep dan ze wilde, dan zou mogen en ze uiteindelijk verdwaalde. Het enige voordeel was dat ze Riverclan gebied niet binnen kon wandelen door het water. Alleen Windclan en Shadowclan waren niet veilig voor haar. Thunderclan was legaal dus dat was half om half. Toch was ze nu wel de weg kwijt en had ze geen flauw idee hoe ver ze in het gebied was gelopen. Na haar idee liep ze al tijden rondjes. Het puntje was nog wel dat ze ook geen katten uit de clan tegen kwam dus daardoor helemaal al in de war was. Als ze een kat tegen zou komen moest ze ook nog eens het geluk hebben dat die aardig genoeg was om haar de uitweg te wijzen en niet boos zou worden. Zuchtend plofte ze op de grond, lopen had geen zin meer na haar idee.

[Eerste post voor Routpaw]

Het gras kietelde haar rug terwijl ze zo lag, haar ogen gefixeerd op de plukken wolk die verspreid over de hemel neergestrooid leken. De jonge poes had net al aardig wat prooi gevangen en had zichzelf even rust gegund, op een plaats die ze zichzelf eigen leek te  hebben gemaakt. Vaker kwam ze hier, om tussen het hoge gras te liggen en te kijken naar de hemel.
Nu echter, werd haar rust verstoord door een geur die volledig uit haar plaats was; een kat, en aan de bosgeur die aan haar vacht kleefde maakte Routpaw op dat ze tot de Thunderclan moest behoren. Dit maakte haar meteen alert en met een ruk stond ze op, waarna ze voorzichtig richting de vreemde kat begon te sluipen. Het duurde niet lang voordat ze een grijze vacht kon onderscheiden. Ietwat verward keek ze naar de grijze apprentice, die waarschijnlijk rond haar leeftijd was. Wat deed ze hier? Was ze verdwaald? Met een schok besefte de poes dat zij degene was die op haar hoede was, terwijl de Thunderclan rustig leek te zitten. De tabby poes haalde eens diep adem en probeerde zo dapper als ze kon naar voren te stappen,  uit de wind. "Eh, wat doe jij hier?" Kwam er echter alles behalve dreigend uit. Haar was geleerd altijd vijandig te zijn tegenover andere clans, maar deze poes leek toch geen kwaad in zin te hebben?

-telefoon postje!

Nu ze rustig op de grond lag had Rousepaw alle tijd om te denken. Zou ze niet gewoon aan de katten van alle clans kunnen vragen om een rondleiding door hun territorium? Dan kon ze zelf de uitweg vinden als ze er in verdwaalde en niet steeds moest wachten tot er iemand haar kwam redden. Leuke gedachte maar een onmogelijk idee. Dat zouden de andere clans nooit goed vinden, daar was ze vrij zeker van. "Eh, wat doe jij hier?" Klonk de stem van een jonge kattin. De Windclan geur kwam haar al snel daarna tegemoet en binnen een paar seconde keken haar blauwe ogen de ander ook aan. Een Windclan apprentice. Rousepaw rolde rustig van haar buik naar haar rug zodat de kattin voor haar op haar kop kwam te staan. "Waar lijkt het op?" Vroeg Rousepaw op een wat speelse toon. Misschien was het nu niet heel slim om er een spelletje van te maken. Slim was het niet maar dan nam niet weg dat het leuk was.

Twee koel blauwe ogen keken haar recht aan, maar Routpaw kon er geen spat van angst in zien. Niet gek, gezien ze niet al te indrukwekkend was, maar ze zou zich toch enigszins bedreigd moeten voelen, in een clan gebied dat niet eens het hare was? Routpaw keek verward toe hoe de apprentice zo op haar rug rolde waarbij haar kwetsbare buik open en bloot lag. "Waar lijkt het op?" Vroeg de poes haar haast speels. Routpaw knipperde verdwaasd met haar ogen, niet meteen in staat antwoord te geven. "Eh,"hakkelde ze."J-je lijkt niet echt bang." Kwam eruit voordat ze er erg in had, en ze kon zichzelf wel voor de kop slaan. "M-maar je moet hier echt weg, je bent Thunderclan....Toch?" Routpaw was goed in de war van deze poes.

Rousepaw keek recht in de groene ogen van de ander, ze straalde simpelweg verwarring uit. Logisch ook, iedere kat zou verward zijn als ze haar zo tegen kwamen in hun gebied. "Eh," kwam er eerst van de kattin waarna het weer even stilviel. "J-je lijkt niet echt bang." Zei de bruine tabby haar. Dat had ze goed gezien, bang was ze niet zo lang er geen warriors bij waren die haar bedreigende. De Apprentice voor haar leek alles behalve een dreiging. "Bang? Dit is toch avontuurlijk, man! Ik lach het gevaar tegemoet!" Zei Rousepaw waarna ze een paar keer apart lachte voor haar normale grijns op haar kop verscheen. De zilvertabby rolde weer op haar buik en bleef de Windclanner aanstaren. "M-maar je moet hier echt weg, je bent Thunderclan....Toch?" Kwam er verward van de kattin. Het zou nog wel eens heel leuk kunnen zijn als ze hier een uitgebreider spelletje van maakte. De zilvertabby drukte haar poten onder haar lichaam zodat ze weer kwam te staan. Even sloot ze haar ogen voor ze die plotseling weer opende en met haar borst vooruit een paar stappen richting de Apprentice zette. "Ik ben van de Shadowclan, slim en trots!"

[Rousepaw is casually (half) quoting The Lion King)

Met een diepe frons keek ze de grijze tabby aan. Shadowclan? Nee, dat kon toch niet? Ze durfde iets dichterbij te stappen en snuffelde nogmaals goed aan de poes, waarna ze haar een ietwat beledigde maar vooral verward. "Eh, n-nee." Begon ze met nog steeds een frons op haar gelaat "Je bent van Thunderclan. Je ruikt naar bos, niet naar moeras." Stelde ze vast, al leek ze nog steeds niet zo zeker van haar zaak. "Hoe dan ook, eh, eigenlijk mag je hier niet zijn." Ze moest haar wegjagen, toch? "Ik bedoel, van mij zou je hier best mogen blijven, maar van de warrior code mag dat niet. En anders wordt mijn clan straks boos, en d-dat is niet de bedoeling. Het is niet dat ik je, Eh, niet mag o-ofzo maar.." ze kapte zichzelf af toen ze besefte dat er weer een waterval van woorden uit haar bek kwam. Beschaamd keek ze naar haar poten.

- The Lion king is een van de beste films ooit ;^;

Een frons verscheen op de kop van de Windclanner. De kattin was waarschijnlijk wel slim genoeg om haar door te hebben. Er in trappen deden eigenlijk alleen maar hele jonge Apprentices. De kattin snuffelde een keer aan haar voor ze tot haar definitieve conclusie kwam. "Eh, n-nee. Je bent van Thunderclan. Je ruikt naar bos, niet naar moeras." Vertelde de bruine tabby haar. "Ding ding ding, correct antwoord. Je hebt me door." Zei de kattin terwijl ze vrolijk met haar staart begon te zwaaien. Dat bleek zwaarder dan verwacht door het hoge gras, er kwam dan ook al snel een eind aan. "Hoe dan ook, eh, eigenlijk mag je hier niet zijn." Rousepaw rolde met haar ogen. Ze was minstens zo oud als de ander, het waren simpele regels die ze zelf prima wist. Ze nakomen was een ander puntje. "Ik bedoel, van mij zou je hier best mogen blijven, maar van de warrior code mag dat niet. En anders wordt mijn clan straks boos, en d-dat is niet de bedoeling. Het is niet dat ik je, Eh, niet mag o-ofzo maar.." Zei de Windclanner waarna ze naar haar poten begon te kijken. Rousepaw hield haar kopje scheef, ze gedroeg zich zowat het zelfde als die andere Windclan Apprentice die ze was tegengekomen. "Ik heb drie vragen." Constateerde Rousepaw waarna ze een stapje naar achter zette om de afstand tussen de twee wat beter te bewaren. "Vraag één. Hoe heet je eigenlijk? Vraag twee. Zijn alle Windclanners zo onzeker? Vraag drie. Kun je me de weg uit het gebied laten zien?"

"Ik heb drie vragen." Bij die woorden keek ze even nieuwsgierig op. En ze keek toe hoe de Thunderclanner een stapje naar achteren zette om meer afstand tussen hen te bewaren. "Vraag één. Hoe heet je eigenlijk? Vraag twee. Zijn alle Windclanners zo onzeker? Vraag drie. Kun je me de weg uit het gebied laten zien?" Een blos verscheen op haar wangen. "I-ik ben helemaal niet onzeker!"Stribbelde ze tegen, maar goed, ze was niet dom. Even knarste ze met haar tanden en toen zuchtte ze wat verslagen. "Ik ben Routpaw, en ja, ik kan je terug leiden."Sprak ze nu eens zonder te hakkelen, waar ze normaal trots op zou zijn. Ze zwiepte met haar staart naar de vreemde poes. "Volg mij."Waarna ze verder liep, om vervolgens weer stil te staan om te kijken of de poes haar wel volgde.

"I-ik ben helemaal niet onzeker!" Door het begin van de zin klonk het hele deel eigenlijk al niet heel overtuigend. Voorlopig zou Rousepaw het als een feit aan gaan zien dat Windclan Apprentices niet heel zeker overkwamen. Kwam dat doordat ze wat kleiner waren dan de rest? Hoewel de kater die ze tegen was gekomen vrij groot was geweest was hij ook zo onzeker geweest. "Ik ben Routpaw, en ja, ik kan je terug leiden." Beantwoordde de Apprentice haar tweede en derde vraag na een keer gezucht te hebben. Voor de zilvertabby nog wat kon zeggen draaide de ander zich al om en begon te lopen. Meteen zette Rousepaw de achtervolging in zodat ze naast de kattin zou kunnen lopen. Toen die plotseling stopte liep de kattin er een stukje langs voorbij. Zodra ze dat doorkreeg ging de kattin in haar achteruit tot ze weer naast Routpaw kwam te staan. "Waarom stop je?" En voor ik het vergeet te zeggen, ik ben Rousepaw." Glimlachte ze richting de Windclanner.

Ze had even gestopt om er zeker van te zijn dat de poes daadwerkelijk achter haar aan zou komen, wat ze echter niet verwachtte, was dat de poes haast langs haar schoot het moment dat ze stil stond. Routpaw kon een zachte grinnik niet onderdrukken toen ze achteruit terug stapte. "Waarom stop je? En voor ik het vergeet te zeggen, ik ben Rousepaw."Ze fronsde even naar de zogehete Rousepaw. Een naam die eigenlijk wel op de hare leek, huh. "Eh, om zeker te weten dat je echt achter me aan kwam?"Legde ze half vragend uit, was dat zo gek dan? Routpaw schudde haar kop om helder te worden en liep door, ze moest haar hoofd er bij houden. "Waarom ben je zo diep het territorium in gegaan, eh, Rousepaw?"

Rousepaw merkte het gegrinnik van de Windclanner op toen ze achteruit liep. Aandacht spendeerde ze er niet aan. "Eh, om zeker te weten dat je echt achter me aan kwam?" De uitleg van Routpaw klonk net zo zeer als een vraag dan als een uitleg. De kattin leek ook last te hebben van de kop-schud-ziekte die ze ook al bij Branchpaw had geconstateerd. De Apprentice begon weer te lopen en Rousepaw volgde. "Waarom ben je zo diep het territorium in gegaan, eh, Rousepaw?" Vroeg Routpaw haar vervolgens. "Als ik niet achter je aan zou komen zou ik nog steeds verdwaald zijn en ik liep met m'n kop in de wolken." Reageerde de zilvertabby op 'beide' vragen van de Windclanner.

"Als ik niet achter je aan zou komen zou ik nog steeds verdwaald zijn en ik liep met m'n kop in de wolken."Ze wiebelde een beetje met haar oren, dat was niet de slimste zet de ze kon maken. Was dit wel de waarheid die haar werd verteld? Opnieuw snoof ze de lucht op, haar bekje geopend om nog beter de geuren te onderscheiden. Er was echter niets, niemand iniedergeval. Er hingen hier alleen maar oude windclan geuren en zij was de enige Thunderclanner. "Je hebt geluk gehad dat je niet een, eh, patrouille tegen kwam."Sprak ze met een frons. Hoewel ze neutraal tegenover de Thunderclan stonden, waren de meeste katten niet erg blij een verdwaalde apprentice hier tegen te komen. Zij ook niet, natuurlijk, maar Routpaw was niet iemand die met haar klauwen dacht. Liever loste ze dingen op zoals dit. "Eh...Waarom ben je je eigen geurspoor niet terug gevolgd?"

Rousepaw zag dat de Apprentice de geuren van het gebied in zich op nam. Was ze bang dat ze iemand zouden tegenkomen? "Je hebt geluk gehad dat je niet een, eh, patrouille tegen kwam." Zei Routpaw met een frons op haar kop. De zilvertabby haalde haar schouders op. Een onschadelijke Apprentice die ze zonder tegenstribbeling de weg terug konden wijzen zou in haar idee weinig problemen veroorzaken. "Ik word hooguit mee naar jullie kamp genomen en dan word er gevraagd of Thunderclanners me komen ophalen en krijg ik straf. Maarja, ik ben eigenlijk ook wel nieuwsgierig naar hoe de kampen van de andere clans er uit zien." Vertelde Rousepaw op een nuchtere toon aan de Windclanner. Waarschijnlijk zag het er heel anders uit dan het Thunderclan kamp maar tegelijkertijd ook weer het zelfde. "Eh...Waarom ben je je eigen geurspoor niet terug gevolgd?" Na de woorden van de ander gehoord te hebben kwam Rousepaw abrupt tot stilstand. Haar kop liet ze zuchtend schuin naar beneden vallen. Waarom had ze daar zelf niet aan gedacht? Voor deze domme actie was geen excuus te bedenken. "Oops?" Zei ze met een duidelijk beschaamde stem voor ze langzaam weer op gang kwam.

Ze wiebelde met haar oren bij de uitleg. "Nou, dat weet ik niet zo zeker." Enigszins bezorgd keek ze haar aan, was ze dan echt zo goed gelovig? Ze wist zeker dat er ook een paar katten in haar clan zaten die zonder pardon haar aan zouden vallen. Al was dat meer het geval met Riverclanners of Shadowclanners, momenteel. Routpaw besloot er echter niet op door te gaan, en vroeg de poes waarom ze niet haar eigen geurspoor terug was gevolgd. Bij de vraag bleef ze abrupt staan, waardoor Routpaw haar vragend aan keek. "Oops?"Sprak ze duidelijk wat beschaamd waarna ze weer mee begon te lopen. Routpaw gniffelde zachtjes en stapte weer door. Er was een bepaalde geur in de lucht, die haar duidelijk maakte dat er snel regen zou vallen. Dit keer vond de poes dat eigenlijk niet zo erg, sterker nog, het gaf haar de kans om iets nogal doms, maar leuks voor te stellen. "E-ehm, weet je, ik kan je een kleine rondleiding geven in het territorium? I-ik bedoel, alleen als je dat wilt natuurlijk."Ze lachte wat ongemakkelijk. Natuurlijk was zoiets helemaal niet de bedoeling, maar Rousepaw leek haar aardig en geen kwaad in zin te hebben. Bovendien zou ze regen hun geursporen weer wegwassen nadat ze klaar waren. Perfect, toch?

"Nou, dat weet ik niet zo zeker." Reageerde de Windclanner op haar theorie over wat er zou gebeuren als ze door een patrouille werd gevonden. Rousepaw haalde enkel haar schouders nog een keer op. Ze was niet gevonden door een patrouille dus het zou toch niets meer uitmaken. Bovendien was ze wel blij dat ze was gevonden door Routpaw. Haar bijna-naamgenoot was tot dusver wel aardig tegen haar geweest. Haar beeld op Windclanners was vrij simpel op het moment. Ze waren aardig maar verlegen. Nou had ze er natuurlijk nog maar twee ontmoet dus was het misschien niet heel precies. Ze had gemerkt dat de ander gniffelde om haar, niet al te slimme, beseffen dat ze best dom bezig geweest was. "E-ehm, weet je, ik kan je een kleine rondleiding geven in het territorium? I-ik bedoel, alleen als je dat wilt natuurlijk." Vroeg de Apprentice haar met een wat onhandige lach. De ogen van de kattin begonnen te glimmen. Dat voorstel zou geweldig zijn. "Kan dat?" Vroeg Rousepaw op een enthousiaste manier. Och Starclan, ze was net een kitten zo enthousiast voor een tour door een territorium.

Toen ze uitgesproken was lichtten de mooie, fel blauwe ogen van de poes op, wat ook Routpaw meteen al in een betere stemming bracht. "Kan dat?"Vroeg de poes met een over enthousiaste stem. Routpaw zwiepte met haar staart en knikte enthousiast. "Hm-hm!"Bevestigde ze haar vraag. "Alleen, eh, als we worden betrapt heb ik echt een groot probleem. We kunnen de, eh, patrouilles vermijden maar houdt je ogen en oren open voor katten op jacht."Sprak ze doordringend en nerveus, als ze gesnapt werden zou ze echt een heel groot probleem hebben, maar op een of andere manier leek het dat waard, het leek Rousepaw immers heel erg blij te maken. Routpaw checkte nog een laatste maal de omgeving maar was er zeker van dat ze alleen waren, waardoor ze met haar staart zwaaide. "Kom, ik laat je The Small lake zien!"Klonk ze een stuk vrolijker dan ze de hele reis was geweest en ging er in een redelijk tempo vandoor.

Barksound lag met zijn buik tegen de grond toen een eekhoorn zijn veilige plek in de boom, omruilde voor de bosgrond. Even ging zijn blik naar Moleclaw, de zwart-witte kater waarmee hij samen op jacht was. Ze hadden besloten om de techniek te gebruiken, waarbij één iemand de prooi de ene kant uit zou jagen en deze netjes in de klauwen van de ander zou lopen. Barksound zat klaar om de prooi richting Mole te jagen, zoals ze de afgelopen prooien al hadden kunnen vangen. Deze keer zou het echter niet lukken, want voor Barksound recht sprong, vluchtte de eekhoorn de eerste beste boom in door twee katten die voorbij stoofde. De zwarte kater was niet echt blij toen dat gebeurde en trok zichzelf recht om te zien dat Routpaw voorbij was gelopen met een onbekende poes achter zich aan, die de geur van Thunderclan met zich mee droeg. Zijn vacht ging direct op staan en met één blik op Moleclaw te richten, liep hij achter het duo aan. Hij wist niet of de kater gemerkt had wat hij gezien had en geroken, maar daar zou hij direct wel achterkomen. Eenmaal aangekomen bij Smallake, wat een heel eind geweest was, hield hij halt. Zijn blik ging naar Moleclaw, die door leek te hebben waarom Barksound in eerste instantie niets gezegd had. Verrassing was namelijk het beste op momenten als deze. Hij knikte even naar de, iets oudere, kater en liet hem het woord nemen.

Moleclaw zat klaar om de eekhoorn te vangen. Het zandkleurige beestje vluchtte recht zijn klauwen in. Met die techniek hadden ze de clan al veel rijkdom geleverd. Een duif en drie dikke konijnen. Eén van de konijnen was wel zwanger, maar dat hadden ze te laat gezien. Meestal moest je die laten lopen, dan waren er weer meer konijnen. Zijn tweekleurige ogen volgde de beweging van de eekhoorn. Hij hapte verbaasd naar adem toen die zo snel hij kon een andere boom invluchtte. Moleclaw keek geïrriteerd op naar Barksound. Niet dat hij kwaad was op zijn jachtgezel, maar omdat hij een prooi had laten ontsnappen. Toen de zwarte kater naar hem keek snapte hij het niet helemaal. Wat? Zijn ogen waren goed, hij had een perfect zicht, maar zijn neus liet te wensen over. Barksound ging achter iets aan. Hij vermoedde katten. Moleclaw sprong achter hem aan.  Ze liepen bijna helemaal tot The Small Lake. Het terrein vlakte af en toen zag hij ze. Routpaw en een wat onbekende poes. Hij snoof eens diep. Nu snapte hij waarom hij constant bos had geroken. Thunderclan. Nu snapte hij ook die blik. Hij keek kwaad naar Barksound, knikte eventjes, ontving een knikje terug en liep op het stel af. "Wat is hier de bedoeling van?" Hij was teleurgesteld in Routpaw. Dit kwam zeker weten op het tafeltje van Frost of Ever.

Routpaw knikte op een enthousiaste manier. "Hm-hm!" Verdwalen was deze keer op iets geweldig leuks uitgelopen. Rousepaw begon vrolijk met haar staart te zwaaien. Ze had inmiddels besloten dat Routpaw een aardige kat was en ze haar misschien wel als vriend zou kunnen zien. "Alleen, eh, als we worden betrapt heb ik echt een groot probleem. We kunnen de, eh, patrouilles vermijden maar houdt je ogen en oren open voor katten op jacht." De serieuze en wat angstige manier waarop de Apprentice haar waarschuwen maakte duidelijk dat ze het echt meende. Rousepaw knikte bevestigend en keek tegelijk met Routpaw om zich heen. Er leek niemand in de buurt te zijn. "Kom, ik laat je The Small lake zien!" Stelde de bruine tabby vrolijk voor. Rousepaw volgde de ander op de voet tot ze aankwamen bij een meertje. "Het is prachtig hier," mompelde ze lichtelijk verbaast. Voorzichtig liep ze naar het water en nam er een slokje van. Het was niet alleen mooi maar smaakte ook nog eens goed. Doordat ze haar bek opende kwamen alle geuren wat beter binnen. En ook iets wat ze liever niet had geroken. Meteen hief ze haar kop en draaide zich om, om recht in de ogen van twee Windclan Warriors te kijken. "Wat is hier de bedoeling van?" Zei de oudere zwart witte kater. Rousepaw liet haar kop even hangen waarna ze die met een zelfverzekerde blik hief. "Dit is niet haar fout maar de mijne. Ik verdwaalde in jullie gebied en zij liet me de uitweg zien waardoor we hier langs kwamen." Vertelde Rousepaw op een zelfverzekerde toon tegen de twee Warriors. Expres had ze Routpaw's naam niet gezegd, dat zou waarschijnlijk te vriendelijk overkomen.

De hele weg hield ze haar neus en oren open, zodat ze mogelijke jagers op tijd door zou hebben. Tot haar geluk had niemand vandaag het meer uitgekozen als jacht plek."Het is prachtig hier,"Sprak Rousepaw lichtelijk verbaasd. Routpaw trilde geamuseerd met haar snorharen en keek toe hoe de grijze tabby wat van het water dronk. "Ja hé? Ik ben er eens ingevallen toen-" Plots kapte ze haar zin af. "Snel je moet hier weg."Sprak ze zachtjes en gehaast, maar het was al veel te laat. Twee warriors kwamen al op hen af en Routpaw wist maar al te goed hoe diep ze in de problemen zat. Als aan de grond genageld stond ze daar, totdat de zwart witte kater genaamd Moleclaw het woord nam. "Wat is hier de bedoeling van?" Het ergste was nog wel dat hij niet kwaad klonk, nee, de teleurstelling in zijn ogen was nog veel erg.
De poes opende haar bek om iets te zeggen, maar er kwamen geen woorden uit. Tot haar geluk nam de Thunderclan poes het woord voor har. "Dit is niet haar fout maar de mijne. Ik verdwaalde in jullie gebied en zij liet me de uitweg zien waardoor we hier langs kwamen." Haar toon was zelfverzekerd en het leek alsof ze de waarheid sprak. Routpaw besloot echter geen leugens op te hangen, dat zou de situatie alleen nog maar erger maken. Bovendien was de kans er dat ze hen al langer op de hielen zaten. "I-ik, eh, ik dacht, eh, eh." Hakkelde ze wat onbegonnen. De poes moest diep adem halen voordat ze normaal kon spreken. "We, eh, ik b-bedoel ik was haar inderdaad aan het terugbrengen... Ik dacht alleen, eh, ik maakte alleen een kleine omweg."Legde ze eerlijk uit, haar oren wat in haar nek en de blijdschap van net volledig verdwenen.