No training wheels left for you

Misschien zou hij de kans krijgen om zijn zusje weer te zien. Of zijn broer, of zijn half-siblings, of Howl, of misschien zelfs Claw! Cloud kwam steeds vaker bij de Twoleg Place in de buurt. Meestal bleef hij niet lang en vooral alleen maar langs de grenzen. Al was het maar om even de oude geur op te snuiven van familie. Vermengd met de stank van Bloodclan, maar toch, familie. Het was een soort ritueel geworden. Eens per week even een kijkje nemen. Vaak kwam hij niemand tegen, soms een muis, maar geen kat of zo. Gelukkig maar, want naast zijn familie zouden Bloodclan katten hem waarschijnlijk niet willen hebben langs de grenzen. Dus was hij daarom altijd op zijn hoede en probeerde hij zijn geur zo veel mogelijk te verbergen. Vandaag was het echter anders dan anders. Cloud bevond zich weer eens langs de grenzen en snoof de geur op. Geen spoor van familieleden, maar wel een andere, sterke geur. Niet echt Bloodclan, maar wel sterker dan rogue geur. Er moest een kat in de buurt zijn, en ook niet ver weg. Cloud kon maar beter maken dat hij weg kwam. Maar aan de andere kant was hij wel nieuwsgierig naar de Bloodclanner. Zou hij toch eens dichterbij moeten komen? Wat deden andere katten sowieso bij de grenzen, het was nou niet echt een bruisende omgeving.. "Euh.. wie is daar?" vroeg hij aarzelend aan de lucht. Zou er iemand antwoorden? Of had hij dit zich toch verbeeld?

[+ Acid]

- flutpostje, ik was tegelijkertijd een film aan het afkijken dus was snel afgeleid :p

I'll pull them off for you

Het voelde gek om weer terug te zijn. Ik was niet meer gewend om bij een groep te horen, maar aan de andere kant voelde het ook ontzettend vertrouwd. Ik kon niet echt kiezen of ik er blij mee was dat ik terug was of niet. De personen in mijn kop ook niet. Het was sinds gister ontzettend druk, met steeds nieuwe ruzie's en steeds weer geschreeuw. Ik kreeg geen seconde meer rust en het begon mij op mijn zenuwen te werken. Vandaar dat ik nu weggelopen ben. Niet voor altijd, ik ga wel weer terug, denk ik. Ik weet het niet helemaal zeker, omdat ik niet alleen beslis wat ik doe. Maar nu heb ik wel alleen beslist. Omdat ik hoop dat ik dan eventjes rust krijg! Wen er maar aan, we moeten dit goed overleggen, klonk het. We zijn het er niet over eens, Sommigen van ons willen per sé weg! Ik wil niet weg, ik wil hier blijven, ik voel me hier veilig, Bij een aantal moordenaars voel jij je veilig? Wij zijn ook moordenaars! Nee, dat was per ongeluk, Niet waar. Verschillende stemmen spraken door elkaar heen, nu misschien wel tien tegelijkertijd. "Stoppen!" riep ik toen. Ik werd er gek van, steeds maar discussie. Normaal vond ik het helemaal niet erg, maar normaal gaven ze me ook rust soms. Nu niet. We willen alleen het beste voor ons, en dan moeten we goed overleggen, klonk het en ik glimlachte. Dat was wel waar. Ze wilden het beste voor ons en dat wilde ik natuurlijk ook, dus moesten we overleggen. "Oké, je hebt gelijk, sorry. Ik denk dat we hier kunnen blijven," merkte ik op. Meteen leek er een ontploffing te zijn van stemmen, velen negatief. Jij kan niet denken! was er bijvoorbeeld één van. Of: Je hebt ons nodig om voor jou te denken! Alleen lukt jou niks, Ik haalde mijn schouders op. Dat was ook wel waar. Zonder hen was ik nergens... Toen kreeg ik een kat in het oog, die ik nog helemaal niet eerder opgemerkt had. Mijn lichaam werd tot halt gebracht, ik leek wel te bevriezen. Dit gebeurde ook door hen, als voorzorg. "Wie ben jij?" vroegen ze aan hem, door middel van mijn stem. Ik keek nieuwsgierig naar de kat, maar mijn stem had vijandelijk geklonken. Dat was vast en zeker Dexter geweest. Hij was de enige van wie ik echt besef had, omdat hij wel is mijn lichaam overnam, als hij vond dat ik iets niet zelf moest doen. Nu was dit nog niet echt het geval. Hij had alleen mijn stem gebruikt, maar ik was nog - ongeveer - in controle. [/i][/i]