Before and after [+Briarpaw]

Nukkig stapte Salmonpaw tussen de bomen door die in strakke, rechte lijnen stonden opgesteld. Ze hoorde gescharrel tussen de dennennaalden en wist even later een muis te vangen, die ze onder een bergje aarde begroef. Verveeld struinde ze verder, haar humeur niet beter geworden van de makkelijke vangst. Integendeel. Het was zo saai, het was allemaal zo saai. Wat viel er nou te doen op een dag? Een beetje trainen, een beetje jagen. Meer dan dat was er niet. Een sleur die nooit doorbroken werd. Nou ja, niet zo lang geleden was de situatie natuurlijk heel anders geweest, met BloodClan die hun clan in zijn greep hield. Ze was blij dat die tijd voorbij was, die tijd van gecontroleerd worden en altijd moeten vrezen. Maar tegelijkertijd... Heel ergens miste ze het ook, de spanning de sensatie. En toen zij en Briarpaw hun prachtige plan hadden bedacht, was ze even gelukkig geweest. Ze hadden iets kunnen doen, ze hadden helden kunnen worden. Maar toen was Silverstar teruggekomen en hun kans voorbijgegaan. Ze voelde zich slecht dat ze er zo over dacht: ze was toch blij dat ThunderClan weer vrij was?
Ze vloekte zachtjes in zichzelf. Ze had afleiding nodig, maar ze had niet echt zin om met andere katten te gaan praten. Was er maar een indringer die ze kon verjagen of zoiets, dan kon zij zich ook eens nuttig voelen. De platte grond en de hoog boven haar uit torenende bomen om haar heen plotseling zat, begon ze langs de stam van een van de dennen omhoog te klimmen. Hij was nogal een uitdaging, want de laagste takken zaten behoorlijk hoog, maar ze had niet voor niets een ex-SkyClanner als mentor.

Hoog in de boom voelde ze zich iets beter, minder opgesloten. Ze hoorde vogels piepen tussen de takken van een boom naast de hare. Ze zat behoorlijk hoog, op een dunne tak, en kreeg een aangenaam kriebelig gevoel in haar buik toen ze naar beneden keek. Wat ze daar zag, maakte haar nog wat vrolijker: ze had misschien geen zin om met clangenoten te praten, maar de poes die daar beneden rondliep, was een uitzondering. "Hé, Cute!" riep ze met een lach naar beneden.

Eindelijk was Silverstar teruggekomen. Thunderclan had Bloodclan verjaagd van hun territorium en ze moesten niet meer lijden onder hun harde leiding. Bah. Briarpaw haatte die vuile Bloodclanners zo hard, haar haat voor hen was groter dan de haat die elk dier dan ooit voor een ander had gevoeld. Haar haat voor hen was nog groter dan haar haat voor honden. Wat ze wel jammer vond was dat zij en Salmon hun plan niet hadden kunnen voltooien. Daar had ze echt naar uitgekeken. Ze zoude een Bloodclanner hebben vermoord. Volgens de warriorcode mocht dat niet, maar dat was een toegelaten uitzondering. Ze had er zo'n zij in gehad. Achjaa, misschien was het wel beter dat ze het niet hadden gedaan. De straf die Claw zou geven zou erg kunnen zijn. En ze bedoelde niet de dood. Dat zou een milde straf van Claw zijn geweest. En dat wist ze. Maar op dat moment maakte het de jonge kattin allemaal niets uit. Zolang ze maar iets kon doen. Iets tegen die verschrikkelijke stinkerds. Maar nu Silverstar terug was, was alles beter geworden. De clan was zich aan het herstellen en er was eindelijk voldoende prooi voor hun clan. "Hé Cute!" Hoorde Briar ineens vanboven haar. Ze keek op en zag niets. Nochtans wist ze dat Salmon er was. "Hey Killer!" maiwde de poes turend door de takken, tot ze Salmon had gevonden. "Kom even naar beneden? Wil je? Aangezien de laatste keer dat ik heb geprobeerd in een boom te klimmen niet goed is afgelopen," lachte ze.

Salmonpaw voelde een enorme golf van blijdschap bij het zien van haar vriendin. Hun plan was het enige lichtpuntje geweest tijdens Claws heerschappij. Écht jammer dat ze nooit dat kans hadden gekregen het uit te voeren. Briarpaw was een kluns, maar ze had tenminste wat pit en Salmonpaw kon het met niemand beter vinden dan met haar.
Ze moest haar oren spitsen om Briar, zo ver onder haar, te verstaan. "Kom nou, durf je het niet aan?" riep ze spottend terug. "De onverschrokken Cute heeft toch geen hoogtevrees?" Ze lachte vrolijk en stond op op haar tak. "Kom jij maar naar boven!" riep ze uitdagend. Ze klom wel een stukje omlaag, want ze zat zo hoog in de boom dat hij daar om zou buigen onder het gewicht van twee katten. Ze moesten niet hebben dat er takken afbraken, het zou een flinke val zijn naar beneden. De gedachte aan vallen bracht een kriebeling in haar buik die ze niet geheel onaangenaam vond en ze huiverde, genietend van het gevaar. Wat lager waren de stam en takken dikker en hier wachtte Salmonpaw af of Briar de uitdaging aan zou nemen.

Onderwerp: Re: Before and after [+Briarpaw]