Useless

Daar lag hij dan, iets wat veel eerder had moeten gebeuren maar niet gebeurt was. Hij moest hier blijven om flink aan te sterken en nog voeding binnen te krijgen, maar eetlust was er niet. De enige reden waarom hij iets door zijn strot kreeg was door de schrik die hij zijn dochter bezorgd had. Hij had het niet meegemaakt maar er genoeg van gehoord om te weten dat hij alleen maar een grotere Fox-hearted was doordat hij niet ging. Niet ging omdat hij zich niet belangrijk genoeg voelde. En nu? Nu was hij nog waardelozer. Nu kon hij al helemaal geen taken meer klaar krijgen voor de clan en ze helpen terwijl ze het goed nodig hadden. Starclan verdomme.

Branchpaw ging eens een kijkje nemen in de medicine cat den. Daar zat namelijk een heel depri kat. Time voor hem op te vrolijken? Ja natuurlijk! De lange kater kuchte beleeft toen hij voor de rode kater stond. Zijn vacht zag er dof uit en zijn blauwe ogen leeg. Of toch niet. Hij ving een glimp op van droefheid en lusteloosheid. Hmmm... was er wel iets goed? Hoewel de warrior voor hem er als een gebroken rat uitzag had hij de hoop nog niet opgegeven want hij leefde nog steeds. Dus dat was goed, toch?

Verbaasd keek hij om toen hij iemand hoorde kuchen en nog verbaasder was hij toen het een kater was die hij nooit sprak, bekend als Branchpaw. "Hoi?" Vroeg hij dan ook vriendelijk en glimlachte. Wat ging er om in zijn koppie?

Hij glimlachte warm naar de kater toen hij een aarzelende hoi kreeg. "U moet Glowstick zijn toch?" Ja daar was hij eigenlijk zeker van, hij had net zo een vacht als Redpaw. Branchpaw ging zitten. Toen hij dat deed herinnerde hij zich dat hij eigenlijk niets bij had. Oeps. "S-sorry ik vergat prooi mee te nemen." Hij keek naar zijn schuifelende poten. Hij wilde de papa van Red gewoon een beetje beter kennen. Toch niet zo erg? Of was het raar.

Het was hartstikke schattig dat er iemand aan hem dacht en bij de vraag knikte hij. "Dat klopt, en ik weet dat jij Branchpaw bent." Hij knipoogde, vanaf kitten af aan wist hij al dat hij namen moest onthouden en hij was er verrassend goed in. Als hij het ook maar zachtjes oppikte wist hij het al. "Dat maakt niet uit, ik eet het liever niet." Hierop hoopte hij niet veel meer vragen te stellen, hopend dat zijn dunne lichaam al genoeg vertelde.

Hij knikte. "Dat is mijn naam," miauwde hij met dat domme grijnsje op zijn gezicht. Toen de kater zei dat hij geen honger had, haalde hij zijn schouders op. Eigenlijk had Branch altijd honger en het was een beetje onbegrijpelijk, maar hij was nu eenmaal anders. Hij werd veel groter dan de anderen. Kwam door zijn kittypetbloed. De kater glimlachte weer, niet goed wetend wat nu. "Euhm... u bent toch de vader van Redpaw hé?"

Een klein bedankje aan Starclan sprak hij in zijn hoofd toen de apprentice alleen zijn schoudertjes ophaalde. Vervolgens begon hij over Redpaw en enthousiasme vulde zijn hele lichaam. Ohhh!! Misschien waren het vriendjes!! Misschien... meer dan dat. Hehe. "Dat klopt! Is ze een vriendinnetje van jou?" Het enthousiasme was in zijn stem te horen maar daar gaf hij even niet om, denkend aan een schoonzoon.

Zijn diep groene ogen sperde zich open. WHAAT?! Hij keek geschrokken naar zijn poten, de blos die onder zijn wangen zat kon je niet zijn, maar hij voelde ze gloeien. "Eh nee meneer. Ik.. ik bedoel ehm, zij wou graag i-k..." Dit was niet gewoon gênant, dit was super gênant. "Zij wou graag dat we samen is wouden eten, maar ze is echt echt mijn vriendinnetje niet." Jaa hij vond haar heel leuk, maar ontkennen zat in ieders natuur.

Hahahahah inderdaad xD

Hoe slecht het licht misschien ook was hij zag het aan zijn gezichtje dat hij zich ongemakkelijk voelde. En het duurde even voor hij antwoordde. Een ander had gelijk nee geroepen. Hij begon over het feit dat Red wat met hem wilde eten en dat maakte hem gelukkig, het betekende dat ze socialiseerde. "Je kan het tegen mij zeggen he? Mannen onder elkaar." Grijnsde hij terwijl hij zich kort verplaatste in zijn nest. Hij probeerde te gaan zitten en hoewel dit niet bepaald soepel ging lukte het hem uiteindelijk wel. "Ik bedoel, het is natuurlijk mijn dochter. Wie vindt haar nou niet leuk?" Charmant als hij was gooide hij zijn kop naar achter en hoewel dit een enorme dreun van pijn gaf was het het zo erg waard.

Branchpaw knikte, maar voelde er niets voor om tegen hem iets te zeggen. Hij had de kater echt zonet maar ontmoet. Een lachje ontsnapte aan zijn lippen toen hij die charmes zag. "Natuurlijk meneer heel mooi... leuk. Ik bedoel leuk," lachte hij, ook al was hij over zijn woorden gestruikeld. Het deed hem een beetje denken aan hemzelf. "Hebt u nog andere 'leuke' kittens misschien?" Hij wist eigenlijk niet veel over haar stamboom.

Hij wilde het bijna uitschreeuwen van enthousiasme toen hij zich versprak. Nu had hij hem te pakken. Snowblossom en hij waren ongeveer dezelfde leeftijd toen ze gevoelens voor elkaar kregen. "Zekers, ik weet niet of je ze kent. Ze heten Hazelpaw, Sandpaw, Heronpaw en Snowpaw." Zijn trots.

Hij glimlachte bij de namen. Hij kende ze allemaal. Ze waren allemaal mede apprentices, maar echt een gesprek hadden ze nooit gehad. Sandpaw was volgens hem ook zo rood als Red en Glow. Snow deed haar naam eer aan. Hazelpaw eigenlijk ook wel, maar Heron wist hij niet zo goed. Hij probeerde de kat voor zijn geestesoog te halen. Zonder succes. "U moet vast erg trots op ze zijn. Weet u meneer dat Redpaw echt goed is in jagen. Later wordt ze vast één van de beste jaagsters."

Hij glimlachte breed toen hij dat hoorde. Veel had hij nog niet kunnen zien van wat ze kon, gelukkig kwam hij dit hem vertellen. En blijschap vulde hem alsof hij weer een kittentje was. "Ohh echt? Dat lijkt me heel leuk!" Grijnsde hij. "Dat heeft ze vast van d'r moeder." Grinnikte hij erachter aan, nee, jagen was niet zijn sterkste punt. Niks eigenlijk... Oeps.

Hij greens. Dit maakte papa trots en dat is altijd leuk. "Weet je. Eigenlijk wou ze dat we samen zouden jagen. Wij drie, maar ik denk dat we eerst maar eens moeten eten, vind je ook niet?" In zijn zin bedoelde hij duidelijk dat jagen nog een beetje te close was, maar in zijn hoofd doelde hij op het magere lichaam van Glowstick. Dat kon jagen en zelfs bewegen nog niet aan.

Hij fronsde even om de kater zijn woorden, eten was... Blegh. Voor hem. Hij spoorde anderen natuurlijk de hele tijd aan om wat te eten. Maar dat... Was anders. "Als ik hier uit ben gaan we samen jagen, oke?" Glimlachte hij. "Maar een muis... Kan ik nu nog echt niet op. Sorry."

Branchpaw knikte begrijpelijk. "Dat snap ik." Zijn groene blik gleed over de rode magere kat. "Weet je... soms... ik denk dat het soms wel helpt om samen te eten met iemand van wie je heel veel houd." Dat had zijn vader ook. Het magere scharminkel was weer beginnen eten toen hij Gingertalk had leren kennen. Sindsdien aten ze altijd samen. "Snowblossom bijvoorbeeld." Was dit wel een slimme zet?

Hij fronsde, de sfeer was eigenlijk al wel weer een beetje verpest. Hij snapte dat hij het goed bedoelde, maar hij vond het niet fijn om over zichzelf te praten. "Ehm..." Bracht hij uit en richtte zijn blik weg van hem. "Ik.. Weet het niet hoor." Hij deed zijn best toch? "Ik heb al bessen op. Is dat niet goed genoeg?"

Branchpaw lachte om zijn inside joke, die hij subiet zou lossen. Met zijn poot gaf hij een zachte por tegen de schouder van Glowstick. "Als je straks maar niet schuimbekkend op de grond ligt en ik alles bij een krijs, zijn bessen goed." Oké niet grappig, maar toch lag hij meteen helemaal neer van zijn grap. Het is toch niet zielig om te lachen met je eigen grappen toch?

Hij grinnikte kort terug om de grap van de apprentice, well... "Mist geeft ze aan me, dus dat hoop ik niet nee." Dat zou wel een beetje... Raar zijn. Toch? "Of we het een psychische Medicine cat, maar dat hoop ik toch even niet." Hij had van de Highstones willen springen en had besloten het niet te doen, het zou een beetje jammer zijn als het toch voor niks was.

Branch grinnikte nog wat na, maar begon al snel toen Glowstick ook een grapje maakte. Met zijn grijze poot gaf hij de kater nog een por. "Ik moet maar eens gaan. Doe de groetjes aan Redpaw, als je haar nog ziet." Misschien had hij iets te veel gezegd. In zijn hoofd haalde hij zijn schouders op. Hij knikte nog naar Glowstick en verdween uit de medicine cat den.

Uit~