Sightseeing

Na een pittige training was de middag eindelijk uitgebroken, hij had vroeg op moeten staan en eerlijk, was hij moe. Met een dan ook niet-zo-elegante sprong kwam hij op de rots om even te rusten. Zonder moeite te doen met voorzichtig zijn plofte hij neer en staarde naar het kamp. Trots kriebelde toch wel wat in hem dat hij Windclanner mocht zijn. Al lag een groot deel van zijn interesse nog in de andere kampen. Het enige kamp dat hij zich nu een beetje kon inbeelden was het Shadowclan kamp, en dat kwam door Lichenpaw. Een aparte, maar toch een vriend. Rustig legde hij zijn hoofd op zijn pootjes nog steeds naar Windclan starend, genietend van zijn rust.

Een plots ruk van de wind verraadde haar positie, waardoor de haas er, om het zo te stellen, als een haas vandoor ging. Vermoeid zuchtte Routpaw, de jacht ging haar steeds beter af, maar vaak genoeg ontvluchtte prooi haar nog. Al helemaal op dagen zoals deze, waarop ze ook nog eens weinig slaap gehad had de dag ervoor. Met een geërgerde zwiep van haar staart liet ze de haas gaan, wetend dat ze hem toch niet in kon halen meer. In plaats daarvan ging ze maar verder, hopend een prooi te vinden die niet zo oplettend was.
Uiteindelijk brachten haar poten haar naar de outlook Rock, waar ze een rossige gestalte al zag liggen. Nieuwsgierig stapte ze naar hen toe, waardoor ze Piddlepaw herkende. Routpaw was niet al te sociaal ingesteld, maar ze wist dat hij een broer van Quietstep was, een kater waar ze een vriendschap mee was beginnen.  Dus klauterde ze,  helaas niet zo charmant als ze hoopte,  op de rots. "Eh, h-hey." Begroette ze hem wat onhandig.

Even zag ze een glimp van een glimlach op zijn rossige snuit en wat beschaamd wendde ze haar groene ogen af. "Hey Routpaw, hoe gaat het?" Ze glimlachte wat nerveus naar hem. "O-oh, het gaat wel. Ik was aan het, eh, jagen."sprak ze wat onhandig, waarna ze al snel het onderwerp zijn richting op probeerde te sturen. "En met jou Puddlepaw?"

Rout kan de toekomst verspelen :'D nee sorry ik ga het aanpassen!

Ze was zo schattig! Ze vertelde dat ze het aan jagen was, dat zou hij ook wel eens moeten doen... Maar meh. "Prima, denk ik. Een beetje in de war." Routpaw had ook meegekregen dat Sparrowfeather zijn vader was, die Furball moest het tegen de hele clan roepen.

 "Prima, denk ik. Een beetje in de war." Even keek ze hem zelf in de war aan, maar toen viel het kwartje. Ze probeerde hem bemoedigend toe te glimlachen maar de woorden schoten haar te kort om hem gerust te stellen, zoals gewoonlijk. "D-dat snap ik." Miauwde ze. "Het was, eh, niet netjes van Sparrowfeather." Was haar beste poging, te laat begreep ze dat het waarschijnlijk niet echt zou helpen.

Wat zei ze nou precies? Misschien bedoele ze het goed maar dit kon echt niet. "Niet netjes? Niet netjes? Ik ben een schande van Starclan en je noemt het 'niet netjes'. Wauw." Waar het vandaan kwam wist hij niet, maar dat hij gelijk spijt had was gelijk te merken. In een ruk stond hij op en keek haar aan. "Routpaw, het spijt me zo." Dit was toch nooit de bedoeling geweest!

Hij viel naar haar uit en onder zijn luis gesproken woorden dook ze schrikachtig in een en keek hem angstig aan toen hij met een ruk opstond en zijn amber kleurige ogen in de hare boorden. "Routpaw, het spijt me zo." Ze ontspande haar lichaam weer en stond normaal op, zichzelf in stilte vervloekend voor dat ze zo slecht was met woorden. Ze leek gewoon nooit de juiste te vinden om te verwoorden wat de daadwerkelijk bedoelde. "N-nee, nee, het spijt mij." Ze glimlachte vaagjes naar hem maar keek toen weg. "Ik.. Ik ben gewoon heel slecht met woorden."Ze knarste even met haar tanden, nu zorgvuldig haar woorden kiezend. "Wat ik, eh, bedoelde te zeggen was.. Was dat ondanks dat je ouders misschien een, eh, fout hebben gemaakt je niet ook maar een haar minder waard ben dan de andere katten.. Niet voor katten met een goed verstand dan." Ze keek hem wat nerveus aan, hopend dat ze niet weer de verkeerde woorden had gebruikt.

Hij schudde met zijn hoofd. Zij hoefde nergens spijt van te hebben. Hij had nooit zo mogen reageren. Ze begon weer met spreken en dit keer warmte zijn hart een beetje op. "Noem je dat slecht met woorden? Dat is het liefste dat iemand ooit tegen mij gezegd heeft." Sprak hij met een nu glimlach voor hij zijn kopje even in haar nek drukte. Het was misschien raar; hij kende haar niet geweldig goed. Maar hij moest het gewoon doen, anders had hij niet kunnen rusten.

Dit keer leken haar woorden beter te vallen, sterker nog,  ze leek hem daadwerkelijk op te hebben gebeurt. "Noem je dat slecht met woorden? Dat is het liefste dat iemand ooit tegen mij gezegd heeft."Ze glimlachte dankbaar en oprecht naar hem. Het verbaasde haar echter volledig toen hij zijn kopje in haar nek duwde en even wilde ze terug deinzen, totdat ze besefte dat het een vriendelijk gebaar was. Een lichte blos werd zichtbaar op haar wangen en wat onhandig raakte ze kort vriendelijk zijn neus aan met de hare. "Ik, eh, ja, ehh." Stamelde ze even voordat ze haar stem weer terug vond.  "H-het is waar." haar blik gleed af naar het kamp, dat vanaf hier zichtbaar was. "Het is zeker een mooi uitzicht hier." Sprak ze in de hoop het gesprek een andere kant op te sturen. Op een of andere manier leken gesprekken door haar altijd  een ongemakkelijke kant op te gaan, en nu hoopte ze dat eens te voorkomen.

Ondertussen was hij al gewend aan het feit dat ze een beetje stotterde, al was dit uit nerveusiteit. Als ze wist wat ze ging zeggen voor ze het zei, deed ze dat namelijk perfect. "Hmm-hmh. Vraag jij je nooit af, hoe het is in andere clans?" Vroeg hij met klein onderdeuntje van enthousiasme.

Misschien liet ze het niet merken, maar zijn woorden echoden nog door haar kop en lieten haar oprecht glimlachen. "Hmm-hmh. Vraag jij je nooit af, hoe het is in andere clans?" Antwoordde hij haar vraag met een bepaalde hint van enthousiasme in zijn woorden. Ze wiebelde bedenkelijk met haar oren. "Ik, eh, vraag me wel eens af of het erg anders bij hen is."Sprak ze naar de waarheid, waarna ze hem even kort aan keek. "Ik kan het me eigenlijk niet anders voorstellen." Eigenlijk was het wel grappig; met zijn broer Quietstep sprak ze over de vereniging van de clans en met hem over hoe het wel niet zou zijn in andermans kamp. Ze hadden wel wa weg van elkaar, die broers, en Routpaw mocht ze beiden.

Hij wiebelde kort met zijn oren omdat hij sprak over hetgene wat hem het meest interesseerde. "Er zou toch veel meer moeten zijn? Veel meer bos, land, misschien wel mooie bloemvelden. Is het je nooit opgevallen, dat wanneer je te moe bent om verder te lopen, er veel meer voor je uit ligt? De wereld is zoveel meer dan ons wordt laten zien." Sprak hij, zijn blik strak op het kamp gelegenen zijn gedachtes bij de dingen die hij tot nu toe had gezien. Hij wilde alles zien. Alles!

Ze volgde zijn blik naar het kamp nu, haar oortjes wiebelend terwijl ze aan zijn lippen hing. Het was niet echt iets waar ze veel bij stil had gestaan. Haar wereld was hier, tussen de andere katten, verder dan het Windclan territorium was ze nooit gegaan. Waarom zou ze ook? Hier was alles dat haar hartje gebeerde, hier hoorde ze. Toch, nu hij erover sprak, knaagde er wat aan haar. Ja, waar stopte het? Er moest meer zijn dan alleen hun territorium, dan hun huis. Een diepe frons sierde haar gelaat. "Je...Je hebt gelijk." Sprak ze gepuzzeld, terug denkend aan de tijd dat ze met Stallionheart naar de Moonstoon was geweest. "Toen ik met mijn mentor naar de Moonstone ging, was daar achter ook nog allemaal land... Z-zou het ophouden?"De wereld kon niet oneindig zijn, toch?

Die vraag. Precies die vraag had hij honderden keren aan zichzelf gesteld. "Dat weet ik niet, maar eigenlijk zou ik dat voor mijn dood uit willen vinden." Het was fijn om erover te praten. Om te praten over wat er allemaal altijd in zijn koppie hing.

"Dat weet ik niet, maar eigenlijk zou ik dat voor mijn dood uit willen vinden." Ze keek hem vragend aan met haar gifgroene ogen. "J-je wilt van het territorium af gaan?"vroeg ze hem twijfelend. Graag zou ze met hem mee gaan, maar zouden ze dan nog wel terug mogen komen? "Is.. Is dat niet tegen de regels?"Het was haar nooit echt verteld, maar zoiets leek haar wel. Iedere kat bleef in het territorium van zijn of haar eigen clan, zo was het nu eenmaal, punt. Routpaw zou het niet erg vinden daar verandering in te brengen, maar wilde niet alles wat ze hier had zomaar achterlaten.

Hij schudde met zijn hoofd, Windclan was zijn thuis: hoe moeilijk het voor hem op dit moment ook wel niet was. "Dat ik het wil betekent niet gelijk dat ik het ook ga doen." De mogelijkheid lag er natuurlijk wel, maar dat zou hij wel zien als hij stukken ouder was en stukken meer ervaring had.

De rood-witte kater schudde zijn kop als antwoord. "Dat ik het wil betekent niet gelijk dat ik het ook ga doen." Ze knikte begrijpend, wetend dat ze misschien een les uit zijn woorden zou moeten trekken. Als ze iets graag wilde, deed ze het uiteindelijk toch wel, uit nieuwsgierigheid. Hoe ging het gezegde ookalweer? Curiosity killed the cat? Heh.
"Dat.. Dat is een slimme zet."Ze lachte even wat onzeker. "Ik zou het geen dag volhouden als een rogue."

Hij glimlachte omdat hij het al helemaal voor zich zag, Routpaw als Rogue. En als hij er wat beter over nadacht was het uiterst schattig. "Ik denk dat ik het wel zou kunnen. Maar Windclan is mijn thuis."

"Ik denk dat ik het wel zou kunnen. Maar Windclan is mijn thuis." Ze keek hem met iets dat het dichtst bij bewondering kwam aan. Ja, hij had wel gelijk. Puddlepaw zag eruit als een goede kater, een warrior, eigenlijk al. Als hij haar aan wilde vallen, zou ze geen schijn van kans maken. Misschien zou hij het wel prima vol houden als rogue. "Home is where the heart is." Sprak ze zachtjes, niet precies wetend waar dat vandaan kwam. "Ik zou deze, eh, deze velden ook voor een goud willen missen."