Trust

En alsof het allemaal niet erg genoeg was klonk de stem van Luvon in haar oren. Hij kende het territorium... Wie dacht hij wel niet dat hij was? Het was háár en Butters- bijna werd er in haar staart gebeten en uiteindelijk besloot ze toch achter het mormel aan te rennen dat ze sinds de dag ze hem zag gehaat had. Waar zou hij haar naar toe brengen dan?

Ze kon het niet helpen maar willen om de andere kant op te rennen. Was Luvon zelf niet gewoon een pijn in de kont teef? Maar op het moment dat het gehijg daadwerkelijk verder weg klonk volgde ze hem toch. Waarom bracht hij haar naar de waterval? Konden honden niet zwemmen?

Oh, nice, een preek. Alsof het allemaal wel nog niet genoeg was! "Misschien was het wat makkelijker voor d'r geweest als je een echte vader voor haar was, in plaats van uit het niets op komen duiken en denken dat alles tot jou toebehoord." Gromde ze nijdig terug. Ze ging zich niet klein laten maken door dit scharminkel.

Haar hart zonk meters diep toen hij begon over Beetle. En het ergste was dat hij gelijk had ook. Met dichtgeknepen ogen keek ze weg van de kater, proberend het te verdragen. "Die neigingen krijg ik wel als ik jou zie." Mompelde ze bijna onhoorbaar. "Ik hoor ze niet meer en waar wilde je heen gaan dan? Het kamp zodat ze daar eens even een kijkje konden nemen?"

Ze schraapte haar keel. Dan had hij maar nooit weg moeten gaan, hij had een keus niet? Haar hart zakte nog een paar meters denkend aan haar grootvader, omdat ze vervolgens aan Breaking dacht. Haar moeder, haar bloed, was bij hen gekomen. Bij Stormstar en bij Crooked. Een kleine grinnik ontsnapte, vrienden? Al moest ze stiekem wel toegeven dat ze wat meer respect begon te krijgen, ging ze dat nu nog echt niet aan hem laten zien. "Misschien nog meer commentaar over hoe ik later de clan ga leiden?"

Ze liet haar kop in haar schouders zakken, zelf was ze ook niet helemaal zeker of die dag wel aan zou breken. Haar relatie met Butter was verslechterd en ze was emotioneel onstabiel. l"Je hebt gelijk." Gaf ze verslagen toe. Damn.

De plotselinge aanraking verbaasde haar waardoor ze iets meer van hem af ging zitten, naar het water toe. Toen hij zei dat hij wat over ze kon vertellen knikte ze, dat zou ze graag horen. Haar oortjes wiebelde heen en weer, ze vond het fijn om te horen over hen. Dawnstar negeerde ze maar even, haar had ze nooit echt gemogen. Ze focusde meer op wat hij had gezegd over de andere twee, in gedachtes verzonken.

Ze knikte, Futurestar klonk inderdaad goe- Wat zei hij nou net? Voor ze er over na kon denken werd ze verrast door een klap op haar kop en hoe graag ze er ook op wilde reageren was hij veels te sterk, wat er voor zorgde dat ze over de rand gegooid werd terwijl als laatste haar nagels nog om grip vroegen. De tijd leek zo ontzettend langzaam te gaan terwijl ze viel en wat ze dacht was maar één ding: dit was haar dood. Dit was het moment dat ze naar Starclan zou vertrekken en niet meer terug zou komen. Vaarwel Butterstar, Butterpaw, Beetlepaw en Breakingpaw.

Dat zijn vraag zo simpel afgewimpeld werd, beviel de kater niet.
Hij had gevraagd of het nog zin gehad had om Futuresong te zoeken. De antwoorden waren vooral negatief geweest, en daar kon hij niet mee instemmen. Natuurlijk had het nog zin. Er was weinig kans dat ze nog gevonden zou worden, en als ze gevonden werd nog leefde, maar het hielp met afsluiting. En dat had Butterstar nu nodig, dat kon hij wel zien aan haar. Hij voelde met haar mee, zoals iedere goede vriend zou doen. Ja, hij maakte misschien niet altijd de beste keuzes en zorgde voor genoeg problemen, maar als het op vrienden aankwam kon je ze niet loyaler krijgen dan hem.
Vandaar dat hij nu dus toch het kamp uitliep, om op zoek te gaan naar de deputy. De kater keek er zelf niet al te veel naar uit - hij was geen fan van dode lichamen zoeken en ze vervolgens terug te moeten dragen naar het kamp. Maar hij deed het toch. Criedwolves had gezegd dat ze de waterval in gevallen was, dus dat was waar hij heenging.
Toen hij hier aankwam, snoof hij de lucht als eerste in, om de geur van Futuresong in te ademen en haar zo hopelijk kunnen vinden. De geur van hond hing in de lucht, en dat dit eigenlijk van een stuk verderop was, merkte hij niet. Hij nam het verhaal van Criedwolves aan als waar: natuurlijk deed hij dat, Criedwolves had zichzelf als waardig getoond. Bovendien was het niet de geur van hond waar hij op lette. Futuresong's geur was duidelijk aanwezig, en hij keek om zich heen. Het was een zoektocht die eigenlijk onmogelijk was - het water van de waterval liep immers door tot heel hun territorium heen, en zelfs nog verder dan dat - maar hij gaf niet op, koppig dat hij was. Wel wist hij dat hij hier niet echt te zoeken hoefde, omdat de stroom sterk was en haar lichaam waarschijnlijk allang afgevoerd had, dieper het territorium in. Echter scande hij toch snel het water, maar er was hier inderdaad geen kat te bekennen.
Dus volgde hij de rivier, die steeds iets breder werd. Hij gromde gefrustreerd toen hij, na zeker tien minuten rennen, nog steeds niets gevonden had. Echter ging het vanaf de oever sneller dan in het water, opnieuw door de sterke stroming die, naar ervaring, vaak van richting veranderde. Hij begon buiten adem te raken. Ja, Panthergrowl was een uitstekende vechter, maar zijn uithoudingsvermogen was een stuk lager. Toen zag hij echter een zilveren pels uit het water steken, duidelijk niet meer levend, vlakbij de oever. De kater slikte en verlangzamerde zijn pas, waarna hij dichterbij liep. Futuresong. Haar kop stak boven water, maar hij merkte dat ze steeds om het aantal secondes wat dieper wegzakte. Hij trippelde dichterbij, en duwde zijn oren in zijn nek toen hij haar nekvel vastpakte. Hij kreunde zacht toen hij haar omhoog trok - een levenloos lichaam woog heel wat - maar wist haar aan de kant te slepen.
Er gebeurde toen iets onverwachts. Hij zag de borst van de kattin lichtjes omhoog rijzen, en vervolgens weer naar beneden zakken. Zijn ogen vergrootten zich iets, en hij hield haar strak in de gaten, om zeker te weten dat hij het zich niet had voorgesteld. Opnieuw gebeurde het. En opnieuw. Ze leefde nog! Meteen liep hij naar haar toe en ging hij naast haar liggen, waarbij hij zich zo dicht mogelijk tegen haar aandrukte om haar op te warmen. Haar lichaam was ijskoud, rilde niet eens meer. Hij begon haar vacht hard te likken in de hoop haar zo sneller op te warmen, net zoals hij Silvercloud bij hun toen nog pasgeboren kittens had zien doen. Hun vijandigheid van vroeger had hij allang aan de kant geschoven, en wilde haar nu alleen nog maar in leven houden.

Haar overlevingsinstinct zorgde ervoor dat ze nog draaide om op haar pootjes te landen, echter had dit geen zin. Vanaf zo'n hoogde was water zo hard als steen, en was ze er geweest. Doei, Ashdrizzle. De enige kater die ze ooit geliefd had. De klap die ze maakte zorgde ervoor dat haar rechterachterbeen verbrijzelde en haar linker drie ribben braken. De pijn was onverdraagbaar en dan het feit dat er telkens een gigantisch harde stroming op stond. Telkens weer werd haar hoofd onderwater gedrukt en voelde het als het einde. En om eerlijk te zijn: ze wilde nu dat het over was. Starclan verlos haar alstublieft van haar pijn. En toch, om een of andere reden: telkens als ze de kans kreeg gooide ze haar hoofd bovenwater om te ademen. Het was zo koud. Zo- voor ze het wist sloten haar ogen en werd alles zwart. Dit was het einde. Dit was hoe ze dood ging, door Luvon. In water als een Riverclan kat. Kat? Deputy. Ze was een schande voor de gehele clan. Misschien was het wel goed dat ze weg ging.

Vaag opende haar ogen toen ze warmte voelde. Was dit Star- een pijnscheut schoot door haar buik door het feit dat ze inademde, het was nog niet over. De pijn was nog niet weg. Ging ze zelfs in Starclan deze pijn telkens herbeleven? Was dat wat de dood met je deed? Na enkele keren knipperde kreeg ze echter zicht, en na haar mond te openen kon ze het ruiken. Dit was geen Starclan. Dit was Panthergrowl. En het enige wat haar domme mond kon uitbrengen was: "Het doet zo'n pijn..."