Big dreams (open)

Talent voor jagen, nul. Talent voor vechten min één. Hoe ouder ze werd hoe meer het haar begon door te dringen. Ze was vrij nutteloos voor de clan op deze manier. Prooi rook ze zat, dat was het probleem niet. Het vangen er van was het probleem. Bijna altijd wist ze het wel op een of andere manier te verpesten. Dan was ze vergeten om rekening te houden met de windrichting, dan stond ze ergens op dat geluid maakte. En haar sprong was de helft van de tijd nog eens mis ook. Waarschijnlijk ving ze niet veel meer dan de gemiddelde Apprentice van zes moons. En zij was zelf inmiddels al tien moons oud. Of het vechten kwam door het -kuch- geweldige talent dat ze van haar moeder had geërfd of door haar mentor was ook een groot vraagteken. Haar eerste mentor had haar altijd gezegd dat vechten slecht was en na het hele drama dat zich had voort gedaan wilde ze het zelf ook niet meer. Na de trainingen van haar twee latere mentoren bleek ze het nog niet eens te kunnen ook. Belachelijk was ze eigenlijk wel. Grote kans dat ze inmiddels al aardig wat prooi of potentieel gevaar voorbij was gewandeld. Haar enige talent zat in het lopen. Ze hoefde ergens maar een keer te komen of ze onthield hoe ze er heen moest, terug moest en wat er zich allemaal bevond daar en op de heen en terugweg. Haar blauwe ogen vielen op iets roods dat langs de boomstam naar beneden kwam. Eekhoorn? Het was een kat. Een Thunderclan Apprentice genaamd Redpaw om precies te zijn. "Haaayo," begroette ze de kater met een vriendelijke lach op haar kop. Misschien zou wat gezelschap haar opvrolijken, gezien dat het over het algemeen wel deed.

"Hey, Rousepaw!" Begroette de kater haar. Er waren op het moment twee Redpaw in de clan. Ze waren ook nog eens even oud en natuurlijk allebei rood van vacht. Het enige verschil was dat dit een kater was en de ander een kattin. Over geen van beide wist ze eigenlijk iets. De andere Redpaw was Glowstick's dochter en deze zat zonder trainingen door een of andere aanval. "Hoe gaat het met jouw trainingen?" Vroeg de kater haar al vrij snel. Bam. Daar ging haar vrolijke stemming. De oren van de kattin zakte een beetje in haar nek en haar schouders naar beneden. Haar blik gleed even naar haar poten terwijl ze diep zuchtte. "Om eerlijk te zijn, behoorlijk slecht." Gaf de zilvertabby eerlijk goed waarna ze weer opkeek. Ze was al aan haar derde mentor toe en niets leek goed te gaan. Ze kon niet jagen, niet vechten. Alles waar ze goed in was, was feitjes opdreunen en plaatsen opzoeken. En dat waren nou ook niet bepaald nuttige dingen voor een Warrior. "En mag jij al bijna weer trainen?"

"Ohw, dat is vervelend... Sorry..." Kwam er wat zacht van de rosse kater. Okay die ontmoeting had ze dus weer lekker verpest. Met geluk zou ze het nog wat terug naar het positieve kunnen krijgen. Het enige probleem was dat ze op het moment geen flauw idee had hoe ze dat zou moeten doen. "Moet ik anders iets voor je doen?" Vroeg Redpaw haar vervolgens. Oh great, nu leek hij nog te denken dat het zijn fout was ook. Recht schudde Rousepaw met haar kop om duidelijk te maken dat het niet hoefde. "Ehm, ik weet het niet, eigenlijk." Reageerde de kater op haar vraag of hij binnenkort al weer zou mogen beginnen met trainen. De zilvertabby hield haar kop even scheef na zijn antwoord. Had hij dat dan nog niet aan Mist gevraagd? "Ik hoop wel snel, ik begin me heel erg te vervelen en wil graag wat nieuws leren." Verduidelijkte de kater zijn situatie met een inmiddels wat vrolijkere toon. Ze kon prima begrijpen dat hij het niet leuk vond dat zijn trainingen stil stonden. Dat had ze zelf ook voor een moon gehad tijdens de Bloodclan overname. "Dan zou ik het even aan Mist vragen, zij kan je zeker vertellen of je door kan of niet." Als Medicinecat bezat je heen hoop kennis over van alles, meer dan de meeste Warriors zouden hebben. Dingen als zeggen of een kat verder kon met zijn trainingen viel daar natuurlijk ook onder. Hoe dan ook was het iets waar Rousepaw tegenop keek. Het enige wat ze dan weer wat minder wisten was vechten en jagen, maar dat was natuurlijk minder belangrijk als Medicinecat. Zo lang je de gewonden en zieken kon verzorgen en kruiden kon vinden was het perfect.

De aandacht van de rosse kater tegenover haar leek te vervagen. Mijn zijn gedachtes was hij heel ergens anders dan waar zijn lichaam was. Rousepaw wilde weten waar hij aan dacht maar was beleeft genoeg om het juist niet te vragen. De kater zuchtte nog een keer diep voor hij weer helemaal op de wereld leek te komen. "Ja, je hebt gelijk," zei de kater nadat hij haar weer aan keek. Gezien hij zo lang ergens over na had gedacht na haar voorstel had ze een ander antwoord verwacht. Als hij het met haar eens was zou hij dat toch ook gewoon meteen kunnen zeggen? "Misschien moet ik daar binnenkort weer even naar toe." De vrolijke stem waarmee Redpaw dat inmiddels weer zei luchtte haar op. Het was goed om te weten dat ze beide weer positief waren. "Lijkt dat jou eigenlijk niet wat? Medicine cat?" Een verbaasde blik verscheen in de blauwe ogen van de kattin. Het was een vraag die ze zeker niet had zien aankomen. Ze had er wel over nagedacht dat het geweldig was maar de gedachte dat ze het zelf zou kunnen worden was nieuw. "Nooit over nagedacht maar nu je het zegt lijkt het me echt heel gaaf. Het zou me waarschijnlijk nog beter afgaan dan Warrior zijn." Dat soort dingen onthouden ging haar gemakkelijk af. Maar goed, hoe groot was de kans nou dat zij Medicinecat zou worden? De kans was enorm klein dus verwachtte ze het ook niet. Bovendien was Mist pas net geen Medicinecat Apprentice meer. Grote kans dat tegen de tijd dat zij een Apprentice nodig had Rousepaw zelf al Warrior zou zijn of iets dergelijks. Tenzij Mist natuurlijk al vroeg een Apprentice nodig had om haar te helpen, dan maakte ze nog kans. Leuke gedachte, kleine kans. "Jij wel dan?" Vroeg ze op een nieuwsgierige toon aan de rosse kater tegenover haar. Gezien Redpaw zo'n onverwachte en ongewone vraag stelde moest er haast wel iets mee zijn.

"Mij lijkt het echt geweldig, katten op die manier helpen." Reageerde Redpaw op haar vraag. Het was duidelijk dat hij er erg enthousiast over was en het ook graag wilde worden. Voor zichzelf werd het gaver elke seconde dat ze er over nadacht. Hoe langer ze dat deed hoe liever ze het ook wilde. Alleen dan was er nog een probleem. Redpaw wilde het ook worden en er konden er niet meerdere zijn. Ze zou het ook weer vervelend vinden voor de kater als hij het niet werd en zij wel. De uiteindelijke keus was toch aan Mistgaze. Ze was nog maar net Medicinecat geworden en zou misschien niet direct een Apprentice willen. Over een moon of drie zouden zowel Redpaw als zij zelf waarschijnlijk Warrior worden en Warriors werden over het algemeen geen Medicinecat apprentice. Uiteindelijk waren het toch maar leuke gedachtes met een kleine kans tot waar worden. "Eigenlijk is die interesse gekomen nadat ik was aangevallen door die twee Rogues en daardoor heel lang in de Medicine den moest liggen. Sinds die tijd denk ik er regelmatig aan. Daarnaast wil ik gewoon wat goeds doen voor deze clan, iets bereiken, belangrijk zijn. Dat lijkt mij ook geweldig." Vertelde de rosse kater met een grote glimlach op zijn kop. Hij had er dus ook een echte reden voor. "Maar ik weet zeker dat de rang ook goed bij jouw zou passen," vervolgde Redpaw. De woorden verbaasde haar een beetje, ze had nooit gedacht dat iemand zo veel vertrouwen op haar zou kunnen plaatsen. Dat had tot dus ver nog niemand gedaan namelijk. Het was een fijn idee dat er ook nog katten waren die wel vertrouwen hadden in je. "Ik denk dat jij het ook geweldig zou doen. Maar uiteindelijk bepaald Mistgaze en misschien wil ze er voorlopig wel geen." Sprak ze haar gedachtes van enkele secondes geleden uit. Plotseling verscheen er een bedenkzame blik in haar ogen. "Of Starclan," vulde ze aan. Als Starclan tegen Mistgaze zou zeggen dat er een bepaalde kat Medicinecat Apprentice moest worden zou ze dat zeker doen. Starclan was immers alwetend en eigenlijk gewoon geweldig. Jammer genoeg waren er maar een paar katten die er terecht konden komen voor hun leven eindigde. Het moest een prachtige plaats zijn om te bezoeken.

De vragende blik in de ogen van de kater zei haar dat ze iets verkeerds had gezegd. Maar wat? Er zat in haar denken niets verkeerds in haar woorden. "Waarom zo negatief?" Vroeg de rosse kater haar. Negatief? In haar ogen was het enkel realistisch, negatief zou zijn als ze zou zeggen dat ze het toch nooit zouden worden. Er was een kans maar die was nou eenmaal niet heel groot. "Het is toch leuk om er over na te denken, die rang? Dromen kan altijd en misschien komt zo'n droom ooit nog eens uit." Vertelde Redpaw haar met een glimlach op zijn kop. "Je weet het maar nooit." Vulde de kater zijn woorden aan. Rousepaw haalde haar schouders een keer op. "Ik probeer realistisch te blijven, te veel hoop kan alleen maar teleurstelling brengen", verzuchtte ze. Als er iets was dat ze wist moest het dat wel zijn. Ze had het genoeg ervaren om het met zekerheid tegen hem te kunnen zeggen. "Maar er blijft een kans en er over dromen is inderdaad leuk", gaf de zilvertabby toe met een glimlach op haar kop. Het zou inderdaad geweldig zijn zoals hij al had gezegd. Durven dromen was ergens toch moeilijk.