I have nobody. [&WINDDANCER]

De zon ging onder tegen de tijd dat Fernpaw terugkeerde naar het kamp met één Apprentice aan haar zijde en twee Warrior’s. De middag had erg lang geduurd omdat Fernpaw de Apprentice zo’n uitslover had gevonden dat ze er expres niet tegen had gepraat. Ze had enkel kort antwoord gegeven op de vragen van de Warrior’s en wist daarbij niet eens of het wel de juiste antwoorden waren, maar dat maakte haar niet uit. Als het slechte antwoorden waren dan staken ze dat toch wel op het feit dat ze niet ouder dan zes moons was. Ze had dus niks om zich zorgen over te maken. Ze wilde gerust haar best doen voor de Clan en hogerop geraken, maar soms maakten de katten in haar Clan haar zo moe. Bovendien wist de Apprentice die met hun meegegaan was toch alles beter, want hij snoof telkens afkeurend als zij antwoord gaf. Ze had bijna haar klauwen in zijn vacht geslagen, maar dan had ze waarschijnlijk weer een hoop trammelant gehad met de Clanleader en de Depuy en dat was iets wat ze niet wilde. En dus zat ze in haar eentje bij de prooistapel een tikkeltje emotieloos naar de prooi te staren dat daar lag. Ze koos uiteindelijk een kleine muis uit en wilde zich bij de Apprentice’s voegen, maar zag af van het idee toen ze de arrogante kater van de patrol daar zag liggen en ging dus vlak naast de prooistapel liggen. Ze gooide het muisje achteloos op de grond, maar bedankte algauw StarClan voor zijn leven en begon vervolgens er een paar happen van te eten. Haar gifgroene ogen waren op het muisje gericht waardoor ze niet in de gaten had dat ze in de weg lag voor een kat die ook iets van de prooistapel wilde pakken.

Vrolijk trippelde de tabby met haar raaf en haar kikker door het camp. Zelf hield ze niet zo van de smaak van kikkers, maar ze alle prooi was welkom. Bij de prooistapel stopte Winddancer en liet ze haar prooi vallen. Bij de stapel lag een zwarte apprentice te eten. Waarom zou ze niet bij de andere apprentices liggen? Haar blik was nog steeds op de prooistapel gericht terwijl ze iets smakelijks zocht, maar ze begon toch tegen de jonge poes te praten. "Hey Fernpaw.", begroette Winddancer de zwarte poes. "Waarom lig je hier zo alleen?" De grote tabby was nooit een subtiel iemand geweest, en nu was niet het moment om daarmee te beginnen.

De poes draaide haar kopje toen ze de aanwezigheid van een andere kat opmerkte. Ze schoof een beetje weg zodat de Warrior makkelijker bij de prooistapel kon. Fernpaw herkende de tabby she-cat als Winddancer, maar had er eigenlijk nooit een gesprek mee aangeknoopt of zo. Ze had haar ook nog maar een paar keer gezien sinds ze Apprentice geworden was. Aangezien hun Clan uit best veel katten bestond was het soms moeilijk om namen te kunnen onthouden, maar ze deed haar best. Die van de Elders kon ze bijvoorbeeld echt nooit onthouden en er waren ook veel Apprentice’s waarvan ze de naam niet wist omdat ze nog maar pas een Apprentice geworden was en de Den nog maar pas had gejoind. Toen Winddancer haar vraag aan Fernpaw stelde snoof de zwarte poes even terwijl ze een boze blik wierp op de arrogante kater. Deze had inmiddels zijn stem verheven en Fernpaw kon tot hier horen hoe hij aan het uitleggen was waar hij welke prooi had geroken en hoe hij het allemaal beter wist dan die domme Apprentice die met hun mee op patrol was. Fernpaw voelde zich razend worden toen ze wist over wie hij het had aangezien er maar één Apprentice mee op patrol was gegaan en dat was zij. Haar klauwen gingen naar buiten en ze schraapte woedend over de grond ermee. ‘Vanwege arrogante katten zoals hem daar,’ zei ze met een snauw richting de kater. ‘Hij denkt dat hij alles beter weet omdat hij ouder is. Ik ben ook nog maar net Apprentice. Kan ik er wat aan doen dat ik nog niet alle Clanzaken weet en kan onthouden.’ Nijdig keek ze naar haar poten. ‘Ik wil niet bij dat zootje ongeregeld liggen. Dan lig ik liever alleen,’ sloot ze haar verhaal af op een toon waaruit bleek dat ze niet van gedachte ging veranderen.

De tabby knikte. Ze kende het gevoel wel, al had ze het meestal van haar af kunnen schudden - nu ja, ze had wel erg vaak bijna iemand de nek omgedraaid, maar toch. "Je word nog wel beter.", antwoordde Winddancer, haar blik nu richtend op Fernpaw. "Een heel belangrijke kwaliteit voor warriors is het weten wat je zwakke punten zijn." Dat had ze geleerd van haar mentor, Tallshadow, en ze had het altijd goed advies gevonden. Zelf had ze het nooit kunnen bedenken - ze was meer van daden van woorden, en het was wel algemeen bekend dat ze niet de slimste van Shadowclan was. Dat had haar echter nooit gehinderd - je was maar wie je was.

Terwijl Fernpaw haar gedachten over de kater zei tegen Winddancer wierp ze nog één blik op de jonge kater. Zijn spieren bewogen mee in zijn schouders terwijl hij rondliep om aan elke Apprentice zijn eigen ‘heldhaftige’ deelname aan de patrol mee te delen en haar belachelijk te maken. Ironisch genoeg keek hij geen enkele keer haar kant op terwijl hij haar zwartmaakte bij hun Clangenoten. Durfde hij soms niet omdat ze wist dat als ze oogcontact zouden maken dat Fernpaw hem waarschijnlijk zijn vacht zou ontnemen met haar klauwen? Alsof het zijn vacht was bewoog ze met haar klauwen over de grond en ze keek pas verstrooid op toen Winddancer begon met spreken. Ze haalde haar schouders op, maar sprak de Warrior niet tegen. Ze nam aan dat er misschien inderdaad nog wel een moment zou komen dat ze sterker en beter zou worden, maar ze zou graag willen weten wanneer dat moment zou plaatsvinden zodat ze daar in elk geval naar kon uitkijken. Het zou al behoorlijk veel helpen als Innerstar haar binnenkort een mentor toe zou wijzen, wat vast niet meer lang zou duren. Tijdens haar Apprentice-Ceremony waren er niet genoeg Warrior’s geweest, maar nu vast wel. Ze draaide haar hoofd naar de tabby she-cat om antwoord te geven. ‘Ik ben niet zo heel goed in jagen,’ gaf ze toe. ‘Qua vechten weet ik niet hoe ik ben, maar ik ben wel goed in anderen besluipen.’ Maar goed, daar was Winddancer nu niet zo veel mee omdat ze het over de slechte punten hadden. ‘Mijn houdingen om prooi te besluipen zijn niet bepaald optimaal, al hebben katten me vaak niet in de gaten. Ik zou liever gewild hebben dat het andersom was. Dan had ik het bij de patrol wat minder verpest en had hij wat minder stof om mij belachelijk te maken.’ Met haar staartpunt wees ze naar de kater die weer naar een andere Apprentice aan het lopen was om zijn verhaal te doen. Ze haatte sommige Clangenoten echt zo erg.