We used to conquer you all. [&WINTERBIRD]

Er was weer een nieuwe dag voorbijgegaan. Weer een dag waarop hij aanwijzingen had proberen te zoeken, maar natuurlijk weer niet had kunnen vinden. Weer een dag waarop hij zijn best had gedaan om het wanhopige gevoel dat zich de laatste tijd in hem aan het opstapelen hem niet te laten overnemen. Naarmate de dagen verstreken zou de zoektocht steeds lastiger worden omdat steeds meer katten vergaten wat ze precies gezien hadden. Claw zou hun vast nog wel herinneren dat ze dagelijks moesten blijven zoeken, maar het was geen geheim dat niet alle katten zo gedreven waren zoals hem. Shark probeerde een zucht te onderdrukken terwijl hij gefrustreerd naar de grens liep die hem scheidde met het ThunderClan territory. Jammer genoeg was de Apprentice van laatst er niet. Maar zelfs de bange blik van een Apprentice zou hem op dit moment niet beter kunnen laten voelen. Shark onderdrukte nog een zucht en keek een tikkeltje zuur naar het ThunderClan territory. Hier had hij vroeger zo gemakkelijk binnen konden wandelen, maar dat moest hij nu niet proberen. ThunderClan begon waarschijnlijk weer terug aan te sterken en dus werd het tijd dat BloodClan dat ook zou doen. Van Alex en Ermine had hij de laatste tijd niet veel meer gehoord, maar Nyra zag hij bijna dagelijks in het kamp rondlopen. Het werd tijd dat ze hun trainingen samen weer op zouden pakken en dat hij van haar een moordmachine maakte. Als eindresultaat zou ze voor hem een kittypet moeten doden bij Twoleg Place, maar daar waren ze nog lang niet. Hij had haar nog maar pas de verschillende geuren van de Clan geleerd. Nee, hij zou nog lang moeten wachten voordat ze een nobele Member zou worden van de BloodClan, maar hij zou in elk geval zijn best doen.

Elke dag zonder haar moeder voelde toch nog anders aan. Het was dan al wel weer een paar manen geleden, maar dat maakte het er niet beter op. Haar moeder had er niet bij kunnen zijn toen ze warrior werd en dat vrat toch wel aan haar. Ze zou dan ook zeker Claw niet vergeven voor wat hij had gedaan en hetzelfde gold voor Bloodclan. Winterbird was op het moment aan het rondlopen in het territorium, echter had ze niet echt in de gaten waar ze naartoe aan het lopen was en voor ze het wist begon ze de grensmarkeringen te ruiken, echter was dit niet de grens met één van de andere clans, maar toch was er een geur die de haren in haar nek overeind deden staan. Dat was onmiskenbaar de geur van een bloodclankat, die geur zou ze nooit meer vergeten. "Wat doe je hier?" Vroeg ze de kater dan ook met venijn in haar stem. De kater was dan misschien nog wel niet op Thunderclan territorium, maar dat maakte haar niks uit. Dat er überhaupt een Bloodclanner bij haar in de buurt was beviel haar niet.

Shark opende zijn bek om de geuren in de omgeving op te vangen. De ThunderClancat stond er al voordat hij er erg in had en hij draaide zijn kopje naar haar toe. Ze was jonger dan hem en waarschijnlijk ook minder ervaren dan hem. Als het tot een gevecht zou komen was hij er vrij zeker van dat hij zou winnen. Hij opende zijn bekje om andere geuren op te vangen, maar voor zo ver hij kon ruiken was er geen patrol in de buurt die hem mee zou kunnen verdrijven. De kater ging al iets rechter staan en keek haar uitdagend uit. ‘Van het landschap aan het genieten,’ begon hij sarcastisch. ‘Maar jouw lelijke kop heeft me dat pleziertje ontnomen.’ Zijn toon was vrij pesterig geworden en zijn ogen leken haar uit te dagen om de grens over te steken en hem aan te vallen. Als ze dat zou doen en er kwamen Clangenoten erbij kon hij aanhalen dat hij zich in principe nog buiten hun territory bevond. ‘Rustig aan, schatje,’ ging hij doodleuk verder. ‘Ik sta nog altijd buiten je Clangrenzen dus in principe doe ik niks verkeerd.’ De kater ging op zijn dooie gemakje zitten en begon zijn vacht te likken. Het was hem eerder gelukt om een poes te versieren, maar op dit moment ging hij niet echt moeite doen om deze poes te versieren. Zoals hij al eerder had aangehaald vond hij haar niet bepaald aantrekkelijk en was ze ook ver beneden zijn stand. Bovendien had hij al best veel informatie van de ThunderClan gekregen omdat ze de Clan een tijdje geleden voor een hele tijd overgenomen hadden, maar natuurlijk moest ThunderClan weer terugvechten en waren ze verdreven. Nu Chawl weg was uit de BloodClan hadden ze echter wel andere zaken om zich mee bezig te houden, maar wat Clankatjes irriteren kon nooit geen kwaad.

Voor zover ze kon ruiken was ze er zeker van dat er geen andere bloodclanners in de buurt waren en dat was maar beter ook. Ze wist tenslotte dat als het er meerdere waren ze beter niet op de kater af had kunnen stappen. De kater was waarschijnlijk ouder dan haar, maar dat nam niet weg dat ze niet zou proberen hem te verslaan mocht het op een gevecht uitlopen. Ze wist dat ze de woorden van de kater eigenlijk moest negeren, maar ze kon het niet helpen dat ze haar nagels uitsloeg in de grond. Ze bleef voor nu nog waar ze was, het was namelijk niet echt het slimste om zelf de aanleiding te geven. Ook al voelde ze nog haat voor de bloodclan, ze zou niet zomaar aanvallen als daar geen reden voor was. Ze kon echter niks beloven voor als de kater haar zou aansporen, maar dat viel voor nu nog wel mee. "Je bent misschien nog niet over de grens, maar voor mij ben je er eigenlijk al te dichtbij." Antwoordde ze dan ook terug. Ze zou hier in ieder geval niet weggaan voor ze zeker wist dat de bloodclanner niet meer zo dicht bij de grens was. Voor je het wist staken ze de grens namelijk wel over en dat moesten ze niet hebben. Ze moest het duidelijk maken dat Bloodclan niet meer welkom was in het Thunderclan territorium.

Oh, die ThunderClan-cats. Dachten dat ze opdrachten konden geven aan iedereen en dat iedereen ze maar zou opvolgen. Shark grinnikte. Ze mochten misschien verslagen zijn geweest door deze boskatjes en hun leader mocht misschien terug zijn, maar dat wilde niet zeggen dat Shark gewoon klakkeloos ging doen wat een ander tegen hem zei. Hij ging niet weg en hij ging ook niet verder van de grens staan omdat het haar nu een ongemakkelijk gevoel gaf dat hij er zich dicht bij in de buurt bevond. En als ze echt zo dom zou zijn om een gevecht met hem aan te gaan dan zou hij haar wel eens wat laten zien. Hij had gewoon pech gehad dat zijn tegenstander zijn leeftijd was geweest en een behoorlijk lange vacht had gehad. Hij wist dat hij een paar rake klappen en krassen had uitgedeeld, maar hij had moeten vluchten omdat Claw dat hun opgedragen had. Shark draaide zijn hoofd naar de poes toen deze een opmerking maakte en lachte haar in haar gezicht uit. ‘Wat jij denkt of voelt kan me toevallig bars weinig schelen,’ zei hij bot tegen haar. ‘Ik sta buiten de Clangrenzen precies zoals het hoort dus in principe doe ik helemaal niks verkeerd.’ Hij draaide zijn lichaam uitdagend naar haar toe. ‘Gaat het niet tegen jullie zielige Warrior Code in als je nu met me gaat vechten omdat ik te dicht bij je grens sta? Volgens jullie Code is het volgens mij pas strafbaar als ik in jullie territory sta.’ Honend voegde hij er aan toe: ‘Het is niet dat ik jullie vieze prooi wil hebben, hoor.’ Hij legde zijn hoofd in zijn nek en begon te lachen. Toen hij weer wat gekalmeerd was begon hij verder met aan zijn vacht te likken. ‘Geen zorgen, schat,’ ging hij door. ‘Ik ga heus niet over je grens, hoor. Wees maar niet bang.’ Hij gaf haar een knipoog en wachtte af op wat ze ging zeggen.

De kater was duidelijk met haar aan het spotten en de woorden die hij gebruikten zorgden er alleen maar voor dat ze meer gefrustreerd raakte. Ze wist dat het misschien de verstandigere beslissing zou zijn om nu weg te lopen, maar dan zou ze de bloodclanner zo dicht bij de grens achterlaten en dat kon ze gewoon niet toestaan. De kater aanvallen was waarschijnlijk ook geen goede optie, maar praten leek ook niet ergens te komen, dus misschien was een gevecht met de kater onvermijdelijk. "Ik zou maar weggaan als ik jou was," Begon ze dan ook, ze probeerde zelfverzekerd over te komen, maar ze wist dat het niet heel moeilijk zou zijn om doorheen te kijken. "Als je niet snel weggaat zal ik ervoor zorgen dat je weggaat." Misschien zocht ze een reden om de kater aan te kunnen vallen, maar een andere optie kon ze ook niet bedenken. Misschien als iemand anders erbij was geweest zouden ze anders gehandeld kunnen hebben, maar dat was niet het geval en daarmee was dit het enige wat ze nu kon doen. Ze hoopte ergens echter wel dat de kater zou luisteren, maar ze schatte de kans niet groot, vooral niet na wat hij net allemaal tegen haar had gezegd. Ze kon het zeker niet hebben dat de kater met haar aan het spotten leek te zijn en dat zou ze dan ook laten merken als het op een gevecht zou uitdraaien.

Het leek er op dat hij echt weg moest, maar koppig als hij was bleef Shark gewoon staan. Hij wilde geen problemen veroorzaken voor de BloodClan, maar als hij buiten de grens van ThunderClan stond dan vond hij dat hij gewoon mocht blijven staan en hij was er vrij zeker van dat als Claw bij hem gestaan had dat hij zou instemmen. Bovendien zag hij de zwarte kater ook vaak uit het kamp gaan. Shark geloofde niet dat de kater de hele dag niks deed. Hij zou ook wel langs de Boundaries gaan en katten honend toespreken of bedreigen wanneer hij zijn kans schoon zag. En hij was er vrij zeker van dat andere Elite cats dat ook deden. Zijn blik gleed naar de ThunderClan she-cat toen deze weer begon met spreken en hij rolde met zijn ogen toen ze haar woorden tegen hem sprak. ‘Ik sta te trillen op mijn poten,’ zei hij met al het sarcasme dat hij kon opbrengen. Hij schatte haar niet ouder dan twintig moons, misschien nog wel jonger. Dat wilde zeggen dat ze jonger was dan een Warrior en wilde dus ook zeggen dat haar skills nooit met de zijne zouden matchen. Wist ze dan niet dat als dit op een gevecht zou uitdraaien dat het zelfmoord zou zijn? Als ze hem zou aanvliegen dan zou hij haar oftewel doden oftewel zou hij haar met een vreselijke verwonding achterlaten. Als het aan hem lag zou ze zelfs nooit meer Warrior kunnen zijn. Dan zou hij ervoor zorgen dat ze zich moest voegen bij die andere zielige Elders die niet meer voor zichzelf konden vechten. ‘Kom dan,’ daagde hij haar uit. ‘Jaag me dan weg.’ Hij trok zijn lip naar achteren zodat zijn scherpe tanden tevoorschijn kwamen. Zijn tanden toonden aan dat hij niet voor niets ‘Shark’ werd genoemd, net zoals Claw zijn naam had omdat hij een enorme klauw had. ‘Maar ik zweer dat als je me aanvliegt buiten je Clangrenzen dat ik niets van je heel laat. Ik mag hier staan en laat me echt niet doen door zo’n zielige boskat zoals jij.’ Haar ogen keken haar ijskoud aan en zijn stem was lager geworden waardoor hij zo kil als een winternacht klonk.

Misschien was ze wat te koppig bezig nu, maar als ze zich terug zou trekken dan kreeg ze het gevoel dat ze zou verliezen en dat kon ze toch niet toelaten. Ze probeerde haarzelf te kalmeren, want ze voelde zich zeker geïrriteerd door de kater. Irritatie zou waarschijnlijk niet op iets goeds uitlopen en zolang ze nog alleen was zou het waarschijnlijk niet verstandig zijn om een gevecht aan te gaan. Ze nam even een keer diep adem, waarna ze weer uitademde. Ze luisterde naar de woorden van de kater die haar deze keer begon uit te dagen. Ze kon het ook niet helpen dat er een lichte rilling over haar rug liep toen de kater zijn tanden liet zien. Ze was even vergeten hoe bloodclankatten konden zijn en de woorden die hij daarna uitsprak bevestigden het nog eens. Dit was totaal anders dan als het tegen andere clankatten geweest zou zijn en dat besefte ze zich nu goed. Ze wist echter ook dat ze niet over haar heen moest laten lopen en dat als ze iets wilde doen voor haar moeder die vermoord was door Claw, dat ze nu niet bang moest zijn. Als ze bij deze kater al de rillingen over haar rug voelde lopen, hoe zou het dan zijn als ze Claw tegenkwam? Even wist ze dan ook niet goed wat ze moest zeggen, ze wist dat het niet veel zin had om nog wat te zeggen, maar weggaan was ook geen optie. Ze was in een tweestrijd van wat nu te doen. Haar instinct vertelde haar om weg te gaan en de kater achter te laten, maar ze kon haarzelf er toch niet toe zetten om dat te doen.

Deze poes was weer precies zoals de rest van ThunderClan die hem aan deze grens kwam bedreigen: all bark but no bite. Ze daagde hem uit met woorden en durfde hem zelfs te bedreigen, maar als het op echt vechten aankwam dan deed ze niets. Ze wist waarschijnlijk dat hij zijn woorden meende en dat hij echt letterlijk niks van haar heel zou laten als ze hem zou aanvallen. Het was niet de eerste keer dat hij een kat helemaal opengereten achter zou laten. De kittypet die hij voor zijn opdracht had moeten vermoorden om Claw te bewijzen dat hij weldegelijk in de BloodClan hoorde – aangezien hij de tanden van zijn ouders natuurlijk niet mee had genomen omdat hij toen nog niet wist dat dat moest en hij er geen zin in had om terug te gaan om ze te halen – had hij ook helemaal opengereten achter gelaten. Hij zou de details besparen, maar je kon nauwelijks nog herkennen dat het een kat was geweest. Zo erg had hij haar toegetakeld. Hij wist dat de kattin hem niet ging aanvallen en wist ook dat hij haar dubbel zou laten twijfelen als hij haar verder zou gaan bedreigen. En dus keek hij haar dreigend aan en grijnsde zijn scherpe tanden bloot naar haar. ‘Voor mijn opdracht om in de BloodClan te horen moest ik een kittypet doden,’ zei hij met een zachte stem zodat het nog onheilspellender klonk. ‘Toen ik met het beest klaar was zou je bijna niet meer zeggen dat het een kat was.’ Hij keek haar met een bloeddorstige grijns aan. ‘Met jou zou ik hetzelfde doen. Voor elke bedreiging zou ik mijn klauwen diep in je pels laten zakken en je langzaam open rijten tot je flauw zou vallen van de pijn. En daarna zou ik weer wachten tot je bijkwam om het opnieuw te doen.’ Hij begon te lachen en keek haar vals aan. ‘Niet zo stoer nu meer hè, ThunderClanner?’

Het was zeker ongemakkelijk aan het worden voor haar, vooral omdat ze ook niet wist hoe ze nu moest reageren. Ze wilde geen stap achteruit doen, want dat zou ze beschouwen als opgeven, maar ze wist dat vooruit ook zeker geen goede beslissing zou zijn. Dit zorgde er echter voor dat ze als versteend bleef staan op de plek waar ze nu stond, met haar ogen gericht op die van de kater. Ze wilde eigenlijk niet luisteren naar de woorden die hij zei, maar het leek erop dat niks naar haar luisterde op het moment. Ze kreeg al gauw een beeld bij wat hij vertelde en het was zeker niks prettigs. Het beste zou nu zeker zijn om weg te gaan en het liefst nog weg te rennen, maar dat zou betekenen dat ze toegaf. Toegaf dat ze bang was en dat ze er geen vertrouwen in had dat ze de kater aan zou kunnen. Ze probeerde de volgende woorden rustig uit te spreken, maar er zat een lichte trilling in haar stem dat weggaf hoe ze zich op het moment echt voelde. "Dat was tegen een kittypet, hoe kun je zo zeker zijn dat je hetzelfde tegen mij kunt doen?" Ze had het vrij zeker willen zeggen, maar ze wist dat dat aardig mislukt was. Ze sloeg dan ook wat nerveus haar staart heen en weer, de enige beweging die ze haar lichaam toeliet op het moment.

Shark vernauwde zijn ogen en keek de poes voor hem strak aan. Hij wist dat hij haar had waar hij haar wilde hebben. Hij wist dat ze haar uiterste best deed om het te verbloemen, maar dat ze in werkelijkheid eigenlijk doodsbang voor hem was. Hij wist dat zijn verhaal over de kittypet haar meer ontzet had gemaakt dan ze wilde toegeven, maar dat ze haar uiterste best deed om niet te laten zien hoe ze zich werkelijk voelde. Dat lukte niet. Want ook al zou ze haar stem neutraal proberen te houden, wat overigens ook niet gelukt was, hij zag heus wel aan haar houding dat ze bang was. Bang dat hij plotseling over die grens zou komen en haar hetzelfde zou aandoen als die kittypet. Dat ging hij natuurlijk niet doen, maar dat wist zij niet. Hij ging zich wel echter aan zijn belofte houden dat hij haar zou verscheuren als ze één stap naar hem deed. Als ze hem zou proberen te verdrijven van een plek waar hij wel mocht staan. Als ze om hulp ging roepen om hem te verdrijven. Shark was nu ook weer niet zo heilig dat hij haar niet zou durven aanvallen als ze ook maar om hulp zou durven roepen. ‘Ik hoef er geen procent op te plakken om jouw aan te tonen hoe ‘zeker’ ik daar van ben,’ zei hij spottend. ‘Ik weet het gewoon. Ik weet dat ik je zal verscheuren en niets van je heel zal laten als je iets probeert, als je me probeert te verdrijven van een plek waar ik wel mag staan.’ Zijn spottende toon was verdwenen, maar had plaatsgemaakt voor een valse grijns. ‘Bovendien kan ik me niet bepaald herinneren dat BloodClan en ThunderClan een vriendelijke band hebben met elkaar de laatste keer dat we elkaar gezien hebben.’ Hij doelde duidelijk op het feit dat ThunderClan BloodClan verdreven had uit hun territory. ‘Dus dat maakt de keuze om jou af te maken als je iets verkeerds doet niet bepaald moeilijk natuurlijk,’ zei hij op een ijskoude toon.

De woorden die ze had uitgesproken waren compleet gefaald en dat wist ze zelf ook wel. Hoe meer ze probeerde te verbergen dat ze eigenlijk wel bang was voor de kater, hoe meer ze het eigenlijk liet zien. Ze stond als aan de grond genageld en het enige wat ze kon doen was luisteren naar zijn woorden. Ook al deed het laatste wat de kater zei toch wel weer een lichte woede in haar opborrelen. Hoe zou ze het tenslotte kunnen vergeten? De laatste keer dat Bloodclan nog in Thunderclan was geweest had Claw haar moeder vermoord als 'voorbeeld' zoals hij dat noemde. Ze zou het nooit kunnen vergeten. "Natuurlijk vergeet ik dat niet." Snauwde ze dan ook. Nu ze weer wat meer woede op voelde komen, probeerde ze de angst nog wat meer weg te drukken. "Hoe kan ik vergeten wat jullie tegen ons hebben gedaan?" Ze wist dat de kater het misschien meer had over hoe ze de Bloodclan weer hadden verdreven, maar het ging haar niet alleen daarom, het ging ook om de levens die de bloodclanners hadden genomen.

De kater onderdrukte een grijns toen hij zag dat de angst plaatsmaakte voor woede. Oh, als ze die woede toch eens op een verkeerd moment haar liet overnemen. Zoals nu dus. Hij zou haar kunnen vermoorden. Niemand zou het weten, want ze was alleen. Alleen leek dat feit nog niet helemaal tot haar door te dringen. Ze leek het feit niet te weten dat ze hier helemaal alleen was en dat hij haar kon vermoorden als hij dat wilde. En dat zou hij ook zeker doen. Hij zou niet aarzelen om haar te doden als ze die verdomde border over zou steken. Als ze zou proberen hem weg te jagen, zou ze enkel geleid worden naar haar eigen dood. Maar de poes liet de woede enkel door haar gaan en ondernam geen pogingen om hem weg te jagen. Mooi zo. Ze leek haar plaats hier duidelijk te kennen. Ze mocht misschien een Warrior zijn, maar hij was ouder dan haar én had meer ervaring. Met één beet in haar nek zou het misschien al zo ver zijn. Bij haar vraag keek leek hij niet erg onder de indruk te zijn en zijn ogen keken haar koud aan. ‘Dat had allemaal voorkomen kunnen worden als jullie gewoon meegewerkt hadden.’ Hij was niet dom. Hij wist heus wel dat ze het had over de verliezen die ThunderClan had geleden. Shark wist heus wel dat er levens ontnomen waren. Bij een overname van BloodClan had je daar immers wel kans op, ja. De kater zelf had niemand vermoord van de BloodClan, maar hij wist dat Claw dat wel had gedaan. ‘Jullie hadden het bij één of zelfs bij geen levens kunnen houden als jullie gewoon geluisterd hadden. Nu lopen er katten rond in jullie Clan met een zware verminking en een eeuwige herinnering aan de BloodClan. En dat allemaal omdat jullie niet wilden luisteren.’ Hij schudde zijn kopje alsof hij het echt zielig voor haar vond. Met nadruk op ‘alsof’.

Ze zou het zeker nooit meer kunnen vergeten, het had haar tenslotte een dierbare gekost. Ze begon langzaam wel te beseffen dat ze hier niet veel verder zou komen. Ze wist dat hem aanvallen geen verstandige beslissing was en hij had ergens wel gelijk dat hij nog niet op Thunderclan territorium was. Bij zijn volgende woorden, kon ze het toch niet laten zitten en weg te gaan. Ze wilde dit niet verliezen, ook al begon het er steeds meer naar te neigen. Weglopen zou de laatste klap zijn en dan zou ze van deze kater verloren hebben. "Jullie waren degene die fout waren vanaf begin af aan!" Zei ze deze keer wat feller. "Als jullie ons niet hadden over willen nemen was er niks gebeurd, dus kom nu niet aanzetten met het feit dat wij ons gewoon hadden moeten overgeven." Thunderclan was tenslotte hun thuis en niemand had het recht om dat over te nemen. Ook al had de Bloodclan het geprobeerd en het had hun zeker wat dingen gekost. Toch was het voor haar meer dan logisch om ertegen te vechten. Je gaf je thuis niet zomaar aan iemand anders, je zou er altijd voor vechten om deze te houden.

Shark moest toegeven dat hij wel en beetje onder de indruk was van hoe de poes tegen hem sprak. Ook al was ze in haar eentje, had ze geen enkele bescherming en zou ze hoogstwaarschijnlijk sterven omdat hij te veel ervaring had als hij aan zou vallen, was ze niet op haar mondje gevallen en vertelde ze het hem precies hoe ze zich voelde. Hij kon het niet bepaald bestempelen als dat hij respect voor haar had, maar onder de indruk was hij toch wel. Maar onder de indruk moest hij sowieso wel zijn want ThunderClan had teruggevochten tegen BloodClan en had hun territory weer kunnen innemen. Shark ging echter nooit aan ze toegeven dat hij daarvan onder de indruk was en aan Claw al helemaal niet, want deze ging dat niet bepaald op prijs stellen. Shark’s blik gleed naar de ThunderClanner toen deze begon te spreken en hij bewoog kort met zijn oortjes. Dat kon betekenen dat hij haar het zwijgen op wilde leggen of hij dat geamuseerd was over wat ze allemaal zei. Ook al liet hij het overkomen alsof het het eerste was, diep vanbinnen was het het tweede. ‘Dat is wel een heel domme reden en dat weet jij ook,’ sprak hij rustig. Zijn stem was zo koel als een winternacht en zijn blik keek haar kil aan. Misschien als je hem vanaf een afstand zou zien zou je van hem denken dat hij een lieve kater was. Of misschien ook helemaal niet, want hij zag er niet bepaald uit als een lieverdje. ‘Hoe denk je dat BloodClan groot wilt worden, schatje? Niet door gewoon zich terug te trekken in de Twoleg Place in elk geval.’ Hij keek haar strak aan. ‘We hadden geen andere keus dan jullie over proberen te nemen als we ons territory uit wilden breiden. Als je met een weerwoord wilt komen doe dat dan op z’n minst fatsoenlijk.’ Minachtend liet hij zijn blik over haar glijden.

Misschien was het de frustratie en alle andere gevoelens die ze had gehad over wat er allemaal was voorgevallen, maar ergens wilde ze niet aanhoren hoe de kater vertelde dat het allemaal was geweest om meer territorium te krijgen. Ze wist heus wel dat de Bloodclan niet zo was als de andere clans. Ook al had Riverclan ook een gedeelte van hun territorium genomen, ze was er nog net geboren en op dezelfde dag zijn de zonnerotsen nog overgenomen door de Riverclan. Ze had dan ook nog nooit geweten hoe het was om op die rotsen te liggen, maar dit met de Bloodclan was een andere kwestie. Zij hadden namelijk geprobeerd territorium over te nemen dat ze kende en daarbij ook nog haar moeder vermoord, dat was gewoon iets dat ze die katten nooit zou kunnen vergeven. Ze wist echter ook wel dat de kater niet zocht voor vergiffenis, meer om haar te treiteren, om haar gefrustreerd te maken en het lukte hem aardig met zijn woorden. Er was nog steeds wel een onderliggende angst voor de kater, maar dit werd overstemd door de woede en boosheid die ze voelde. "Waarom Thunderclan?" Misschien was het de meest simpele vraag die ze had kunnen stellen, maar het was niet een vraag waar ze ooit antwoord op had gehad. "Er waren ook andere territoria die jullie hadden kunnen overnemen." Dan waren ze tenslotte niet bij Thunderclan gekomen en dan had haar moeder misschien nog geleefd. Het waren echter allemaal 'wat als' vragen en toch wist ze dat er niks meer te veranderen viel.

Het was grappig om te zien hoe de poes met een hoop woede en frustratie opgezadeld zat, maar dit nauwelijks durfde te uiten omdat hij dan waarschijnlijk de vacht van haar huid zou klauwen. En dat zou hij doen ook. Hij was niet bang om de border van ThunderClan over te steken om haar een lesje te leren. Als ze soms dacht dat een border en de afgelopen gebeurtenissen met ThunderClan hem tegen gingen houden dan had ze het gruwelijk mis. Beter hield ze haar fatsoen als zij niet de volgende wilde zijn waarvan ThunderClan afscheid moest nemen. Ze zou beter moeten weten dan een grote bek tegen hem op proberen te zetten na al wat ThunderClan aan zijn Clan verloren was geraakt. Nee, ze waren een Elite, verbeterde hij zichzelf. Het was zo makkelijk om zichzelf een Clan te noemen als andere katten dat ook deden. En dan hun ervan beschuldigen dat ze geen echte Clan waren terwijl ze zelf met BloodClan aan waren komen zetten. De kater wilde zijn hoofd medelijdend schudde. Wisten ze dan echt niet beter dan dat? Hij keek op toen de poes weer een vraag stelde. Tja… Waarom ThunderClan? Waarom niet ShadowClan, RiverClan of WindClan? Hij had trouwens geruchten gehoord dat WindClan zichzelf niet goed kon beschermen en dat ze de zwakste Clan van allen waren, maar hij wist niet of dat waar was. Diegene van wie hij het had gehoord had zelf namelijk in een ruzie met WindClan gezeten en daarom was de informatie minder betrouwbaar. ‘Waarom ThunderClan?’ herhaalde hij haar vraag. ‘Tja… omdat onze leader dat ons opdroeg.’ Hij glimlachte naar haar, maar nepper dan zijn glimlach kon het niet zijn. ‘En als je leader je een bevel geeft dan volg je die op zonder vragen te stellen. ThunderClan is het geworden omdat Claw dat zo wilde. Daar kunnen we nog heel lang over discussiëren, maar een beter antwoord heb ik niet voor je. Het spijt me.’ Hij grijnsde. ‘Als je dan gaat vragen waarom BloodClan zo veel levens heeft ontnomen van ThunderClan en zo veel verdriet heeft veroorzaakt… die vraag kun je zelf wel beantwoorden, denk ik?’ Hij keek haar opnieuw minachtend aan.

Winterbird wist niet goed of ze een antwoord verwachtte op de vraag waarom. Ze zei misschien wel dat ze andere territoria hadden kunnen kiezen, maar ze wist ook niet goed of ze wel zou willen dat een andere clan had meegemaakt wat zij nu had moeten doorstaan. Er viel tenslotte niks meer te veranderen aan wat er was gebeurd en dit alles zou haar moeder ook niet terug brengen, hoe graag ze het ook wilde. Het verbaasde haar dan ook niks dat de kater antwoordde dat hij het had gedaan omdat Claw het had opgedragen. Zijn grijns was echter iets dat haar haar nagels nogmaals in de grond deed slaan. Ze zou ze zo graag in zijn vacht willen slaan, maar ondertussen begreep ze wel dat dat onbegonnen werk zou zijn. Er was waarschijnlijk niet veel kans dat ze hem zou kunnen verslaan en dan zou het ook nog de vraag zijn of er iemand bij zou komen of niet. Misschien was het toch beter om langzaamaan weg te proberen te gaan, ze wist dat ze dan zou toegeven dat hij een soort van gewonnen had. "Dat laatste is juist waarop ik antwoorden zoek." Zei ze haar stem neutraal proberend te houden. "Echter lijkt het erop dat je geen antwoord kan geven." Het was misschien een poging om het nog een beetje naar haar kant te brengen, ze wilde tenslotte niet weggaan terwijl het als een verlies zou voelen voor haar. Dat was iets wat haar trots toch niet zou kunnen hebben, ze wilde niet hebben dat ze verloor van een bloodclankat.

Het was Shark niet onopgemerkt gebleven dat de poes haar nagels in de grond had gestoken. Het was hem ook niet onopgemerkt gebleven dat haar spieren zich aanspanden alsof ze hem elk moment wel kon aanvliegen, maar het leek er op dat ze slimmer was dan dat en besloot om hem toch niet aan te vallen. Niet dat ze een schijn van kans maakte of zo. Nee, ze zou zichzelf alleen maar een hoop schaamte toebrengen als ze hem aan probeerde te vallen. Dan zou hij haar even makkelijk tegen de grond drukken en haar ook een verwonding toebrengen die ze zich lang zou blijven herinneren. Het maakte hem niet uit dat ThunderClan hun pijlen zouden richten op BloodClan. Als ze slim waren bleven ze voorlopig even uit de buurt van de Elite en dan vooral van Claw. De kater was er nog altijd niet blij mee dat ze hun territory weer terug hadden en dat de Elite zich terug had moeten trekken. Ze waren echt zo close geweest. Ze hadden Silverstar gevangen gehad en hadden de meeste ThunderClan cats zo bang als iets gekregen. Alleen Zealspark moest zo nodig weer terugvechten. Als hij kon zou hij de kater eens goed aanvallen, maar voor nu ging dat nog niet. Op een dag zou hij echter wraak nemen dat Zealspark de Clan ten val had gebracht. De kater rolde met zijn ogen toen de she-cat verder ging met praten. ‘Waarom zoek je er antwoorden voor als het antwoord zo duidelijk is?’ snauwde hij naar haar. ‘Als jullie je niet verzet hadden waren wij een stuk liever geweest. We hadden allemaal samen als één Clan kunnen leven als jullie gewoon hadden gedaan wat Claw zei. Ik weet niet welke dierbare je hebt verloren, maar ze zou zeker weten nog leven als jullie onze regels gewoon opgevolgd hadden.’

Alsof ze ooit hadden kunnen doen wat Claw wilde, dat was gewoon niet wie ze waren en er waren misschien een paar katten die wel van vechten hielden en sterker wilden worden, maar vechten was niet alles. Voor een moment gingen haar gedachten naar Whifflepaw, waarvan ze wist dat de poes blij was met wat de Bloodclan deed, maar ze kon dat gewoon niet begrijpen. Het was tenslotte ook haar moeder geweest die vermoord was en toch wilde ze nog gaan naar degene die haar vermoord hadden. Dat was gewoon niet logisch. Eerlijk waar, ze werd een beetje moe van dit alles. Ze zou ze nooit vergeven, dat was een feit, maar op het moment kon ze hem niet aanvallen met een geldige reden en ze zou zich niet verlagen tot hoe de Bloodclan was. "Je hoeft niet te weten wie ik ben verloren." Zei ze dan ook. "Misschien is het beter als ik terug ga." Besloot ze uiteindelijk met een zucht, haar nagels trok ze echter nog niet in. Ze zou om geen enkele reden zich ontspannen voor deze kater.