Poisened. [&NIGHTTHORN]

Een kalme blik lag in de ogen van de zwarte poes met de gifgroene ogen terwijl ze uit haar Den stapte. Ze was nog niet zo heel lang een Apprentice, maar haar tijd in de Nursery had haar al wel ongeveer voorbereid op het hardere leven als Apprentice. Tot nu toe vond ze dat haar tijd in de Nursery harder was geweest dan haar tijd als Apprentice, maar dat kon ook komen omdat haar vader dood was. Eindelijk had StarClan hem gestraft. Eindelijk had StarClan een hond op hem afgestuurd en was hij dood. Fernpaw had er niet bepaald om gerouwd toen haar vader stierf. Ze had ook geen angst gehad dat de hond achter haar zou gaan, want ze geloofde er heilig in dat StarClan haar vanaf nu een beter leven zou geven. De verse littekens die haar vader bij haar had gemaakt waren duidelijk te zien op haar lichaam. Haar vacht was niet erg lang en kon dus ook niet het lelijke litteken op haar schouder maskeren. Gelukkig kreeg ze er geen vragen over van Clangenoten. Misschien wisten ze al wel wat er aan de hand was. Of misschien moest ze er eens een keer een gesprek over hebben met Innerstar of Tallshadow, maar voor nu was dat niet het belangrijkste. Eerst wilde ze een mentor hebben die ze hopelijk kon vertrouwen. De poes rende uit het kamp zonder iets van de prooistapel te nemen en begon door het territory te rennen. Het was niet de eerste keer dat ze naar buiten ging. Haar vader had haar eens een keer meegenomen toen ze niet ouder dan vijf moons was en had daarmee gehoopt haar iets bij te kunnen leren. Hij was dan ook woedend geworden toen ze niet alles begreep en ook niet alles onthield. Fernpaw kneep haar ogen even dicht toen ze zich de scherpe klauwen van haar vader herinnerde en boog zich over een riviertje heen om te drinken.

Het vlees vulde hem met warmte. Hij snapte niet dat iemand anders het niet voor hem had weggehaald. Hij herkende de dikke muis. Vanochtend had hij hem zelf gevangen, en niemand had het genomen. Misschien was dat wel logisch, want daarna waren er nog veel meer stukken prooi op de hoop gegooid, maar hij betwijfelde of er een zo goed was als zijn eigen. Oké, misschien was het ook wel zijn eigen arrogantie. Maar als hij niet trots kon zijn op zijn prooi, wat was er dan nog om trots op te zijn? Zijn loyaliteit? Nee. Een goede daad? Niet echt. Plus dat de kater zo bescheiden was, althans.. dat vond Nightthorn zelf, dat hij wel vond dat een extra complimentje aan zichzelf geen kwaad kon. En als beloning had hij zichzelf verlost van de drukte van het kamp om ergens in het territorium van zijn prooi te genieten. Little Creek had hem dit keer aangetrokken. Er was vers, en fris, water en hij wist dat het water in combinatie met deze dikke muis, een goede combinatie zou zijn. Ahh ja, dat was het goede leven. Hij wist vast ook wel een plekje te vinden waar de zon tussen de bomen doorkwam. Meestal hield Nightthorn niet van de warme zon. Zijn zwarte vacht trok het aan en al snel werd de warmte te heet. Maar soms was het wel lekker en dit was een van de momenten. Het deed hem een groot plezier om te zien dat er ook weinig andere katten waren. Slechts eentje, een apprentice. En zo te zien niet een hele goede, want hij kon de littekens nu al zien. Rustig liep hij naar het water, nam een paar slokken, en liet zich toen zakken, om genietend te liggen in het kleine straaltje zonlicht. Grinnikend keek hij naar de poes. "En ik altijd denken dat Apprentices alleen met hun klauwen ingetrokken vechten." bromt hij spottend richting Fernpaw.

Het water voelde koel aan op haar tong en even sloot Fernpaw genietend haar ogen. Ze genoot van het feit dat ze eindelijk wat tijd had om op haar gemak te kunnen drinken zonder dat iemand haar daarvan kon beletten. Ze genoot van de rust die het woud met zich meebracht en van het feit dat er even niemand anders in de buurt was om haar opdrachten te geven. Dat geluk was echter voor korte duur, want niet veel later verscheen er een kat. Fernpaw hoorde hem al aankomen voordat hij sprak en ze draaide haar kopje om te zien wie het was, maar herkende de kater niet. Ze wilde zich weer over het water buigen na een begroeting te hebben gemompeld, maar zijn woorden lieten haar haar oren spitsen en met een scherpe blik over haar schouder kijken. Het liefste had ze haar nagels tevoorschijn gehaald en uitgehaald naar hem, maar ze wist dat het een Clangenoot was en dat het haar niet in dank afgenomen zou worden als ze een Clangenoot zou aanvallen. Toch wilde ze graag die vreselijke grijns van zijn gezicht slaan en haar spieren rimpelden zwakjes onder haar vacht terwijl ze de kater woedend aankeek. ‘Oordeel niet over iets waar je geen verstand van hebt, muizenkop,’ snauwde ze hem toe, haar tong even scherp als altijd. Het was de harde aanpak van haar vader die haar eigenlijk verlegen en bang had moeten maken, maar die haar juist een scherpe tong had gegeven en haar voor zichzelf had doen durven opkomen. Het mocht misschien een Warrior zijn – al dan niet gerespecteerd door Clangenoten, daar ging ze niet over – maar dat wilde niet zeggen dat ze zichzelf liet beledigen door deze rotkat. ‘Je weet niet eens hoe ik dit litteken heb gekregen dus houd je mond. En als je dat niet kunt dan zoek je maar een ander plekje uit bij de rivier.’ Ze keek de kater scherp aan terwijl haar staart zwiepte van woede.

Niet geheel onverwacht keek de jonge poes scherp om. "Oordeel niet over iets waar je geen verstand van hebt, muizenkop. Je weet niet eens hoe ik dit litteken heb gekregen dus houd je mond. En als je dat niet kunt dan zoek je maar een ander plekje uit bij de rivier." Nee, het klopte wat de poes zei. Hij had geen idee hoe ze aan het litteken kwam, maar of dat iets uitmaakte voor hem? Hij wist alleen dat ze zo zwak was er een te krijgen, en ook dat hij er rustig nog een wilde geven. En goed, hij kon het dat kleine ding zeker niet kwalijk nemen dat ze boos op hem werd. En misschien begon zijn geweten op hem in te spelen, of was het toch meer het gevoel van tevredenheid omdat hij de poes szo op haar stang had gejaagd? Dat tweede, waarschijnlijk. En hij zou zijn best doen om haar nog kwader te krijgen. Zeker na haar laatste opmerking. Hij kon prima wat verwachten als hij zulke opmerkingen maakte, maar om nou te worden gecommandeerd door een Apprenticepoesje, dat was een stapje te ver. En hij zou er wel voor zorgen dat ze er spijt van kreeg, ooit. Een litteken om haar andere schouder misschien. Maar nu nog niet. Nu moest hij het bij woorden houden, scherp of spottend. Het mooie was dat Nightthorn daar niet superveel moeite voor zou doen. Hij was zonder die moeite al irritant genoeg. "Muizenkop? Goh, vergeleken met mij heb jij meer het formaat van een muis. Enehh, ik ben nog steeds een warrior, jij nog steeds een apprentice. Ik denk dat jij niet het gezag heb om te bepalen wat ik doe, en wat ik niet doe, of om te bepalen waar ik lig of waar ik niet lig." antwoordde de kater kalm, en minachtend, terwijl hij neerkeek op de poes.

Fernpaw voelde haar klauwen naar buiten gaan en ongeduldig liet zij ze in de bosgrond onder haar zakken. Ze wist dat deze kater meer gezag over haar had dan andersom, maar moest hij dat dan weer zo misbruiken? Moest hij haar weer pesten met iets waar ze niks aan kon doen? Ze wist zeker dat als Tallshadow of Innerstar hier gestaan hadden dat ze ingegrepen zouden hebben. Innerstar liet dit soort gedrag niet voorbijgaan langs haar neus, maar dan moest ze er natuurlijk eerst nog meer geconfronteerd worden en het woord van een Apprentice tegen dat van een Warrior was natuurlijk lachwekkend. Aan de andere kant was ze als kitten en tot nu toe als beginnend Apprentice nooit lastig geweest: ze deed alle taken die van haar verwacht werden en zette zich in als Apprentice. Meestal werden de Apprentice’s die als kittens rebels waren geweest minder snel geloofd dan diegenen die altijd netjes waren geweest. Toen de zwarte kater zijn bek opendeed herhaalde hij inderdaad hetzelfde als wat zij net in haar gedachten voor zich had uitgemaakt: hij was een Warrior en zij was een Apprentice waardoor zij in principe minder over hem te zeggen had. Toch nam dat niet weg dat ze het liefste zijn oren van zijn kop wilde klauwen en kwaad kwam de Apprentice overeind, haar groene blik in de zijne borend. ‘Denk maar niet dat ik me meer ga inhouden omdat je toevallig een Warrior bent,’ siste ze. ‘Wat kun je doen? Naar Innerstar of naar Tallshadow gaan? Dan zal ik ze vertellen dat jij een jonge Apprentice pest met iets waar ze niks aan kan doen.’ En met het aankomende feit dat ze Tallshadow ging vertellen wat er vroeger allemaal was gebeurd in haar leven zou ze op z’n minst een streepje voor moeten staan bij Tallshadow dan deze achterlijke kater. ‘Je hebt het recht niet om mij te pesten, noch om je rang te gebruiken als een excuus om mij te pesten. Je bent een Warrior. Je zou een voorbeeld voor mij moeten zijn, maar daar zie ik vrij weinig van.’ Haar stem had een minachtende toon aangenomen.


OOC: Ik ship hun *evil laugh* Nee grapje, maar ik zie hier wel een potentiële verhaallijn in wat betrekking kan hebben op zijn verlangen naar de BC tho…

Nightthorn gniffelde toen hij zag hoe de Apprentice langzaam haar geduld begon te verliezen. Hij hoopte voor haar dat ze het daarbij zou houden, want als ze dacht hem aan te vallen.. Laten we zeggen dat Nightthorn haar graag een weekje Medicine Cat Den kon bezorgen. Hij zorgde er wel voor dat hij er goed vanaf kwam. Zijn bewijs zou al kunnen zijn dat hij zijn klauwen ingetrokken hield, op dit moment. "Denk maar niet dat ik me meer ga inhouden omdat je toevallig een Warrior bent. Wat kun je doen? Naar Innerstar of naar Tallshadow gaan? Dan zal ik ze vertellen dat jij een jonge Apprentice pest met iets waar ze niks aan kan doen." Weer gniffelde Nightthorn. Alsof die groot uitgevallen kitten hem iets kon  doen. Hij wist wel zeker dat hij sterker was, en met woorden zou ze hem niet raken. Hij was wel meer gewend. Maar dat was nog niet het grappigste. Het grappigste was dat ze dacht dat hij naar Tallshadow of Innerstar zou gaan. "Maak je over die 2 maar geen zorgen, kleine. Ik ben geen kater die jankend naar hun leader, deputy of mammie en pappie toerend." antwoordde hij haar. Hij was een Warrior, waar zag zij hem voor aan? Een kitten zoals zij? Nee, Tallshadow en Innerstar had hij niet nodig om zijn probleempjes op te lossen. Hij had zijn eigen manier. Hij zou zijn eigen wraak krijgen. "Je hebt het recht niet om mij te pesten, noch om je rang te gebruiken als een excuus om mij te pesten. Je bent een Warrior. Je zou een voorbeeld voor mij moeten zijn, maar daar zie ik vrij weinig van." Nightthorn keek de poes half verbaasd, half vol minachting, aan bij wat ze zei. "Pesten? Wat verwachtte je dan? Dat iedereen je lieve woordjes toe zou fluisteren? Als je hier niet tegen kan moet je misschien een hardere huid krijgen. In een gevecht zal je tegenstander je echt niet complimenteren over dat litteken. Wat het verhaal erachter ook is, je zult er nog vele opmerkingen over krijgen die stukken erger zijn dan de mijne. En geloof me, zodra ze weten hoe het komt zullen diezelfde tegenstanders hun best doen om je ermee pijn te doen." Het was een harde les. Het kon hem weinig schelen als de poes gekwetst of beledigd zou raken, maar haar houding irriteerde hem. Oké, eerlijk is eerlijk, elke houding zou hem irriteren. Als ze niks zou terugzeggen zou hij haar laf vinden, maar zo'n poes die dacht dat ze hem de les kon lezen.. Dat vond hij erger. Waarom zou hij in Starclans naam haar voorbeeld moeten zijn? Als zij een voorbeeld wilde die altijd aardig was en vrolijk.. dan had ze een ander voorbeeld moeten nemen en niet hem.

OOC: Haat-liefde relatie joh. Al ben ik benieuwd naar die verhaallijn.

Fernpaw snoof kort toen de kater zijn opmerking maakte. Ze wilde terug naar hem snauwen dat als hij nu niet zijn kop hield dat ze hem een reden ging geven om huilend naar de Deputy en de leader te stappen, maar ze wist dat dat wel het domste was wat ze nu kon doen. De Clan stond er om bekend dat ze voor elkaar opkwamen en niet met elkaar in de clinch lagen. Ze zou enkel een straf krijgen als ze hem nu zeer zou doen. En als hij een beetje gek in zijn hoofd zou zijn oftewel een heel slecht karakter zou hebben, zou hij haar tegen de grond drukken en haar zelf verwonden. Fernpaw zag de zwarte kater met de rode ogen er op dit moment wel voor aan om haar aan te vallen en dus hield ze haar zintuigen op scherp, ook al wist dat er niks was wat ze kon doen als hij daadwerkelijk zou aanvallen. Ze kon hem hoogstens van zich af proberen te krijgen, maar zelfs dat zou lastig worden. De kater was al bijna een volgroeide Warrior. Hij zou van Young Warrior naar Warrior gaan in waarschijnlijk slechts één moon of twee. Zijn skills zouden uitblinken tegenover die van haar en hij zou haar kunnen vermoorden hier zonder dat iemand het in de gaten zou hebben. Niet dat de poes dat ging laten gebeuren. Eer dat hij dat voor elkaar zou krijgen zou er wel hulp gearriveerd zijn. Ook geloofde Fernpaw goed genoeg in StarClan om te weten dat zij het niet ongestraft zouden laten als de kater dat werkelijk zou doen, dus op dat vlak had ze weinig te vrezen. De kater stak vervolgens een heel verhaal af over of ze iemand liever had verwacht en dat ze er maar tegen moest kunnen omdat er andere katten zouden zijn die haar zouden pesten. De poes kwam deze wél overeind, draaide zich om en keek hem scherp aan terwijl ze een paar stappen in zijn richting zette. Haar neus was bijna tegen de zijne gedrukt en haar vacht was overeind gekomen waardoor ze twee keer zo groot leek. ‘Er is nog een verschil tussen iets op een lieve toon zeggen of iets op een normale toon zeggen. Als je normaal had gereageerd op mijn litteken had ik een andere reactie gegeven, maar jouw reactie was vrij spottend geweest en daar hou ik niet zo van. Je geeft me het gevoel alsof ik er iets aan kan doen.’ De poes slikte de brok koppig weg die op kwam zetten in haar keel. ‘Daar kom dan ook nog eens bij dat het om een tégenstander zou gaan, zoals je zelf al aangeeft. Van een tegenstander verwacht je zoiets nog wel, maar niet je bloedeigen Clangenoot.’ Daarna keek ze hem met een kalme blik aan. ‘Dus jij wilt zeggen dat als je de ware reden achter mijn litteken zou weten – waar ik overigens niet om sta te springen om je die mee te delen – dat je me ermee pijn zou willen doen? Dat is erg laag voor een Clangenoot. Zoiets zou je eerder van een vijandelijke kat verwachten.’ Ze kneep haar ogen wantrouwend en kwaad samen.

"Er is nog een verschil tussen iets op een lieve toon zeggen of iets op een normale toon zeggen. Als je normaal had gereageerd op mijn litteken had ik een andere reactie gegeven, maar jouw reactie was vrij spottend geweest en daar hou ik niet zo van. Je geeft me het gevoel alsof ik er iets aan kan doen."  Normaal gereageerd? Hij vroeg zich echt af wat de poes van hem verwachtte. Dacht ze serieus dat er normale reacties op dat litteken zouden komen? Was ze zo naïef? Ze was niet op haar bek gevallen, dat was zeker. Ze had het hart van een dappere Warrior. Ze zou zich misschien laten verzwakken door de Warrior Code, en ze was misschien wat klein, maar zelfs dan. Ze zou slim kunnen zijn en haar vijand zo te gronde brengen. Snel, behendig, en ze kon zelfs nog sterkere spieren krijgen dan een kater die groter was, mits ze deze trainen elke dag goed trainde. Het was deze naïefheid die het voor haar zou verpesten. Of misschien loog ze zichzelf voor. Op zulke littekens bij zulke jonge katten.. hij gokte dat de meeste zouden zwijgen, bang om erover te beginnen, maar ze zouden staren. Anderen zouden proberen het te vragen, maar hij wist dat er verschrikking in hun stem zou komen. Nee, pas na een lange weg zouden ze over het litteken kunnen zien. Had ze dat zelf dan niet door? Of was het misschien zijn bevooroordeelde blik op het leven? "Daar kom dan ook nog eens bij dat het om een tégenstander zou gaan, zoals je zelf al aangeeft. Van een tegenstander verwacht je zoiets nog wel, maar niet je bloedeigen Clangenoot. Dus jij wilt zeggen dat als je de ware reden achter mijn litteken zou weten – waar ik overigens niet om sta te springen om je die mee te delen – dat je me ermee pijn zou willen doen? Dat is erg laag voor een Clangenoot. Zoiets zou je eerder van een vijandelijke kat verwachten."  Van dat laatste moest de kat grijnzen, en grinniken. Ze had geen idee van alles. Ze had geen idee van hoe hij erover dacht een Bloodclanner of Rogue te worden. Ze had geen idee over hoe hij, met zijn moordlust, de grootste vijand van elke kat kon worden. Ze had zijn ware kant nog niet gezien.. Nog niet. "Je weet zelf best ook dat ik die woorden, dat ik je ermee pijn zou doen, nooit zelf heb uitgesproken. Niet letterlijk. Ik spotte er alleen mee, maar deed ik je pijn om je te verzwakken? Nee. Want op dit moment, ben ik niet een vijand van je. Nog niet, tenminste. En nogmaals, wat verwachtte je dan? Je verwachtte echt dat ik het op een normale toon zou zeggen? Je denkt dat het kan? Ik denk namelijk dat jij je dat alleen maar voorliegt. Vergeet je litteken niet, vergeet de achtergrond niet. Je zwakheden moet je als wapen laten dienen. Beschouw dat als een wijze les." sprak hij tegen de Apprentice. Het was niks voor hem, zulke laffe katten helpen. Niet dat deze kat het op dit moment als hulp zag. Maar iets in hem vond het zonde van de potentie om haar zo door te laten gaan, denkend dat ze iedereen die er iets over zei kon afweren met die felheid. Het kon haar afleiden in een gevecht. Het kon haar tot woede drijven die haar blind maakte. Dat was een zwakte, een zwakte voor Shadowclan. Zolang hij in deze clan zat, moest hij er maar iets van maken. Immers maakte niemand anders er echt wat van.

Deed hij tegen andere katten ook zo? Of was het enkel tegen Apprentice’s? Want als hij tegen andere katten ook zo deed dan hoopte ze dat een Warrior hem op een dag een goede kras op zijn neus zou geven. Of ze hoopte dat ze een goede vriend zou krijgen in de Clan die minstens dertig moons ouder was dan haar en die hem een lesje kon leren telkens als hij vervelend tegen haar deed. Aan de andere kant was dat wel het lafste wat ze zich kon indenken van wat ze kon gaan doen. Ze wilde niet te veel op anderen vertrouwen, wilde onafhankelijk zijn. Ze wilde zorgen dat ze het later zelf allemaal zou kunnen redden. Ze wilde op haar eigen kracht kunnen vertrouwen en er voor zorgen dat ze niet te veel hulp zou gaan roepen als haar iets overkwam. Als ze het tegen een andere kat in de Clan ging vertellen en deze ging het mee in het oog houden dan had ze eigenlijk al aan deze kater bewezen dat ze niet goed voor zichzelf op kon komen. En dat was wel het laatste wat ze hem wilde gunnen, het plezier dat hij haar al had zitten. Het plezier dat één opmerking over haar litteken haar zelfvertrouwen al zodanig liet dalen dat ze hulp nodig had van anderen om hem te verdrijven, om hem misschien te laten stoppen en zich te verontschuldigen. Ze trok haar oortjes wantrouwig naar achteren toen hij begon te grijnzen en te grinniken. Hmf. Stomme kater. Hij dacht echt dat het allemaal één grote grap was. Zou hij ook zo lachen als hij de werkelijke reden wist? Waarschijnlijk wel. Waarschijnlijk zou hij dan nog harder lachen omdat ze zich had laten doen door haar vader. Zijn woorden alarmeerden haar echter. Dat hij geen vijand van haar was. Dat hij tenminste nog niet een vijand van haar was. Wat wilde hij daarmee zeggen? Dat hij dat binnenkort wel van haar zou zijn? Haar gedachten zorgden ervoor dat ze haar ogen nog wantrouwender dichtkneep naar hem. De volgende woorden lieten haar echter denken dat hij haar niet wilde bespotten, maar haar juist wilde helpen. Ze dacht aan hoe ze het litteken had gekregen. In elkaar krimpen telkens als iemand er naar vroeg was inderdaad geen optie, maar zoals hij had gereageerd was het ook niet echt geweldig en zeker niet iets wat een Clangenoot zou doen in haar opinie. ‘Mij best,’ snauwde ze. ‘Maar dan wil ik nog altijd wel weten wat je bedoelde daarnet met toen je zei dat je nog geen vijand van me was.’ Ze kwam langzaam overeind uit haar positie die ze had aangenomen om iets te drinken en haar oortjes zakten ongemakkelijk naar opzij. ‘Heeft dit iets met loyaliteit aan de ShadowClan te maken of loyaliteit buiten de ShadowClan?’ Ze wist niet wat hij allemaal in zijn vrije tijd deed. Voor hetzelfde geld dacht hij er aan om stiekem naar een andere Clan te gaan waar hij het beter zou hebben. Zijn toon had haar immers gealarmeerd. ‘Ik snap jou niet,’ siste ze. ‘Eerst bespot je me tot en met, daarna bedreig je me half en half en vervolgens probeer je me te helpen.’

"Mij best, maar dan wil ik nog altijd wel weten wat je bedoelde daarnet met toen je zei dat je nog geen vijand van me was." antwoordde de kleine poes op hem. Goh, wilde ze dat? Nightthorn bedacht zich dat als deze poes de ware reden wist, namelijk dat hij een plek aangeboden had gekregen in de Bloodclan, meteen naar Innerstar en Tallshadow zou gaan. Of ze zou gillend wegrennen, dat kon ook. Het bleek dat niet elke kat de naam 'Bloodclan' zonder vrees kon uitspreken. Nightthorn wist eigenlijk niet of hij dat wel kon. Bloodclan was een gevaarlijke clan, dat had hij wel door. De geur van bloed, en die naam.. Die kwamen niet zomaar. Wie weet zou hij het haar vertellen, ooit. Maar niet nu. Wie weet zou hij het haar zelf laten ontdekken. Ja, dan stond hij daar met een kattenlijk in zijn bek, en wie weet zou ze hem herkennen. Op een goede, of slechte manier, dat maakte hem weinig uit. Wie weet herkende ze hem ook niet. "Heeft dit iets met loyaliteit aan de ShadowClan te maken of loyaliteit buiten de ShadowClan?" Oh Starclan, als ze alleen maar eens wist. Het was geen van beide, en beide. Hij wilde Shadowclan heus groot hebben, maar dan niet zoals in deze staat. Niet met de Warrior Code.. Hij wilde geen katten die loyaal waren door slechts eer, maar katten die loyaal waren omdat ze gebroken waren, omdat ze hem vreesten, omdat ze wisten dat zij allen bij elkaar niet machtiger waren dan hem. Of omdat ze zijn ideeën deelde. Dat de Warrior Code hun zwak maakt. En hij was een Shadowclanner. Uiteindelijk was hij nog altijd het meest loyaalst aan zichzelf. En op dit moment was hij een Shadowclanner, een loyaliteit in Shadowclan. Maar het was niet zo zeer aan de clan zelf. Hij had daarbij ook plannen voor een loyaliteit aan Bloodclan. Nee, op deze vraag waren teveel antwoorden om een goede reactie te geven. Of tenminste, geen goede reactie waarmee ze tevreden zou zijn. Áls ze ooit tevreden zou zijn.  "Ik snap jou niet. Eerst bespot je me tot en met, daarna bedreig je me half en half en vervolgens probeer je me te helpen." De zwarte kater keek neer naar de poes. Wanneer had hij haar bedreigd? Niet eens half, voor zover hij het zich kon herinneren. "Je hoeft me niet te snappen. Je hoeft alleen te luisteren. En over je vraag, ik ben loyaal aan wat voor mij juist is. Als het voor mij juist blijkt te zijn om jouw vijand te worden, dan doe ik dat." bromde hij.

OOC: Inspiratieloos :'(

Het was een lange tijd stil en Fernpaw kon zien dat de kater diep in gedachten verzeild was geraakt. Was dat nu nodig om zo lang over haar vraag na te denken? Als zij hem was geweest dan had ze direct gesnauwd dat haar loyaliteiten weldegelijk bij de ShadowClan lagen en bij de ShadowClan alleen. Ze zou de kat die haar loyaliteit betwiste uitgescholden hebben en dreigend aangekeken hebben, maar de zwarte kater deed geen van allen. Het was net alsof hij aan het overwegen was of hij wel loyaal was aan de Clan. Hij was een Warrior. Daar bedoelde ze mee te zeggen dat hij meerdere ervaringen had buiten de Clan, dat hij met meerdere Warrior’s gesproken had en ervaringen had gedeeld met andere Clankatten. Was er misschien iets of iemand dat hem aantrok naar een andere Clan? Zou hij loyaal zijn aan ShadowClan, maar wilde hij ook loyaal zijn aan een andere Clan? Was dat de reden waarom het zo lang duurde om antwoord te geven op haar vraag? Want naar Fernpaw’s idee was er iets mis als een Clangenoot je vroeg waar je loyaliteiten lagen – het zelfs openlijk betwiste voor je neus – en je dan niet direct antwoord gaf dat je loyaliteit bij ShadowClan lag. Fernpaw wist wel wat haar reactie zou zijn. Maar dan kwam weer de vraag of zijn loyaliteit wel écht bij ShadowClan lag, of hij ShadowClan wel echt als antwoord zou geven wanneer iemand hem vroeg waar hij loyaal aan wilde zijn. Na een hele poos kwam de kater uiteindelijk met een antwoord. Zijn antwoord zorgde ervoor dat ze kwaad haar klauwen in de bosgrond liet glijden. Ze wilde zo graag uithalen naar hem omdat hij haar behandelde als een zielige kitten die niks mocht weten. Ze keek hem recht aan nadat hij klaar was met spreken. ‘Tot nu toe heb jij mij meer reden gegeven om niet loyaal aan jou te zijn dan dat ik jou reden heb gegeven om niet loyaal aan mij te zijn,’ sprak ze koeltjes. ‘Maar als blijkt dat jij mij als een vijand beschouwt, zal ik niet twijfelen om terug te vechten. Ik ben niet bang voor je. Nu niet en als je beslist hebt dat je loyaliteit niet bij mij ligt ook niet.’ Ze keek hem strak aan. Ondanks dat ze een jonge Apprentice was, was ze vrij zeker van haar zaak en deed dan ook niet haar best om over te komen naar anderen alsof ze hun zou appreciëren ondanks dat ze dat niet deed.

"Tot nu toe heb jij mij meer reden gegeven om niet loyaal aan jou te zijn dan dat ik jou reden heb gegeven om niet loyaal aan mij te zijn. Maar als blijkt dat jij mij als een vijand beschouwt, zal ik niet twijfelen om terug te vechten. Ik ben niet bang voor je. Nu niet en als je beslist hebt dat je loyaliteit niet bij mij ligt ook niet." De kater keek de poes aan. Hij kon haar gewoon niet serieus nemen. Haar niet, niet op deze manier. Ze concludeerde dingen nog sneller dan hij. Hij had nog niet eens besloten of hij haar vijand nou wel of niet zou zijn, of ze dacht al dat hij een vijand was. Nee, zijn loyaliteit lag nog niet 100% bij Shadowclan. Daar zou het waarschijnlijk nooit liggen ook. Hij hoefde dan ook niet de loyaliteit van deze poes. Nog niet. Ooit zou hij deze willen, misschien, maar dan zou hij hem wel afdwingen. Of ze zou al dood zijn, dat kon ook. Nee, op deze manier hoefde hij deze poes niet. "Ik zei niet dat je loyaal aan mij moest zijn. Luister dan toch eens goed, poes." antwoordde de kater geïrriteerd.

Fernpaw had werkelijk geen idee wat ze van deze kater moest denken, maar het standaardicoon van een ShadowClan Warrior had hij toch niet. Ook gewoon niet hoe hij reageerde op haar en de dingen die hij allemaal zei. Ze wist dat ShadowClanners trotse katten waren en dat ze een grotere bek hadden dan andere Clankatten, maar dit sloeg toch echt alles. Ze had het gevoel alsof ze een vijandelijke kat was zonder dat ze daar echt iets aan kon doen. Hij behandelde haar alsof ze een vijand was van de Clan. Ook de manier waarop hij spottend op haar woorden reageerde kon ze niet van hem verdragen. Ze vond het irritant dat hij over haar litteken begonnen was. Dat was natuurlijk weer het eerste dat hem opgevallen was, maar ze wist van de andere Warrior’s dat ze dan gewoon hun mond hielden of er eventueel voorzichtig iets over vroegen, maar hij maakte er gewoon een rotopmerking over. Zijn woorden maakten haar opnieuw kwaad. ‘En wéér blijkt dat jij eerder niet naar mij geluisterd hebt,’ siste ze hem toe. ‘Bovendien heb ik een náám. Fernpaw, om precies te zijn.’ Ze gaf een afkeurende zwiep met haar staart. ‘Maar goed, dat van mijn loyaliteit naar jou toe was gewoon om je te informeren, niet om per se een antwoord te geven op je woorden.’ Ze rolde met haar ogen en kwam weer een beetje overeind. Ze kon eigenlijk beter gaan jagen of iets anders nuttigs voor haar Clan gaan doen, maar de kans dat deze kater haar niet met rust ging laten was vrij groot en bovendien had ze helemaal geen zin om te gaan jagen als hij al haar bewegingen waarschijnlijk zo nauwkeurig mogelijk ging volgen om haar te pesten.

"En wéér blijkt dat jij eerder niet naar mij geluisterd hebt. Bovendien heb ik een náám. Fernpaw, om precies te zijn." De poes voor haar zwiepte met haar staart. Goh.. was het zo makkelijk haar op te jagen? Oké, hij gaf toe dat hij niet al te aardige dingen had gezegd.. Maar hey.. Kon het Nightthorn iets schelen wat hij zei? Misschien zou hij binnenkort tich vertrekken.. De enige reden dat hij bleef was toch omdat hij anders niet meer terugkon, maar als hij te lang wachtte.. Wie weet werd hij dan wel zo soft als de rest en dan was het Clanleven een definitieve keuze... Ugh. Nee, dat zou niet gebeuren, hoopte hij. "Bedankt voor je naam, ik weet zeker dat ik die goed kan gebruiken, poesje." antwoordde hij simpel, haar eerste zin negerend. Niet dat hij veel zou doen met de tweede zin. Poesje was wel makkelijk uit te spreken.. Beter dan Fernpaw. En met wat geluk zou hij haar hier ook mee irriteren. Dat leek hij namelijk te doen met elk antwoord. "Maar goed, dat van mijn loyaliteit naar jou toe was gewoon om je te informeren, niet om per se een antwoord te geven op je woorden." De zwarte kater grinnikte even. "Informeren? En wat kan ik dan doen met die informatie?" antwoordde Nightthorn met een minachtende toon. Hij had niks aan die informatie. De poes, 'Fernpaw', kwam ondertussen al wat meer overeind. Had hij haar nu al weggepest? Misschien zou hij dan zijn rust hebben.. Of misschien zou hij die ergens anders moeten zoeken. De wind rook opvallend veel naar Twolegs. Brrr. Hoe kon het hier eigenlijk naar Twolegs ruiken? Misschien weer door het mooie weer.. Naja, hopelijk ging de geur weg.

Fernpaw had moeite om niet op hem te springen en zijn vacht van hem weg te rukken, maar wist dat dat geen zin zou hebben. Hij zou haar toch verslaan en bovendien zou hij, als hij geluk had en een Warrior kwam voorbij, haar ook nog eens kunnen beschuldigen van dingen die niet waar waren. Dan ging hijzelf de heilige Warrior van StarClan uithangen alsof hij niks gedaan had en was zij opeens de boosdoener. Nee, ze wist dat ze beter was dan dat, maar toch… Ze vond het lastig om niet op hem te springen en haar klauwen over zijn flanken te halen, al zeker toen hij weigerde om haar echte naam te gebruiken. Ze hoopte dat hij hem vergat en het in een Clanvergadering gebruikte zodat anderen zagen hoe weinig respect hij wel niet voor haar had. Ze hoopte dat hij een fout maakte in de buurt van Tallshadow of Innerstar zodat ze een klacht in kon dienen bij hun. Ze wist van Innerstar dat deze geen pestgedrag duldde, maar zou de zwarte she-cat haar geloven als ze verhaal deed over de kater? Ze had sowieso niet bepaald hard bewijs dat de kater haar treiterde en Innerstar had wel belangrijkere dingen te doen dan uit te kijken naar een Warrior die mogelijk een van haar Apprentice’s zou treiteren. ‘Dat herinnert me er aan dat ik nog altijd jouw naam niet weet,’ sprak ze bot. Ze draaide haar ogen toen hij verder ging met praten. ‘Wat je ermee kunt doen? Vrij weinig. Alleen weten dat ik geen problemen heb om me tegen je te keren als blijkt dat je toch niet zo loyaal bent naar mij of naar de Clan.’ Nee, er was iets aan hem wat ze niet bepaald vertrouwde, hoewel ze haar klauw er niet helemaal op kon leggen.

Awhh... Poesje begon een beetje pissig te worden, zo te zien. Hoe lang nog dat ze hem wilde aanvallen? Goh, wat had hij al lang niet meer gevochten zeg. Goed voor zijn reputatie zou het niet zijn maar hey, als die poes hem eerder aanviel was het zijn schuld niet, right? "Dat herinnert me er aan dat ik nog altijd jouw naam niet weet" Ohwja, dat was waar ook. "Nightthorn. Kun je al raden waarom?" zei hij grijzend. Ja, Night voor zijn zwarte vacht en Thorn... Wel, Thorny was wel een manier om zijn karakter te omschrijven, gokte hij. Echt, hij zou een geweldige elder worden. Iedere apprentice die mos kwam verschonen en teken eruit kwam halen de huid vol schelden en ze vertellen dat in zijn tijd, de apprentices alles veel beter konden. Al was het gevoel om oud te worden in deze clan ook niet geweldig aanlokkelijk. "Wat je ermee kunt doen? Vrij weinig. Alleen weten dat ik geen problemen heb om me tegen je te keren als blijkt dat je toch niet zo loyaal bent naar mij of naar de Clan." Ahw... Wat jammer nou. Eerlijk had de kater weinig anders verwacht. Ze was toch een stomme clankat, vast dol op de Warrior Code. Waarschijnlijk zou de hele clan tegen hem keren als hij iets deed. Tsja, veel vrienden had hij nu eenmaal niet. Dan is het toch makkelijker tegen een kat te keren dat als de kat je vriend was.

Was dit hoe een echte ShadowClanner zich gedroeg? Ze betwijfelde het. Ze kon zijn gedrag niet bepaald vergelijken met wat ze al veel had gezien bij andere warriors. Tallshadow was zo bijvoorbeeld al helemaal niet en hij was de deputy. Wilde dat per se zeggen dat er iets met de kater was wat niet zou mogen? Ze moest eerlijk bekennen dat ze niet genoeg met ShadowClan warriors omging om dat te bevestigen, maar misschien moest ze daar in de toekomst dan toch wel op gaan letten. Ze had Innerstar ook echter al veel met anderen zien spreken en zij was ook niet zo. Ze wist zelfs dat pestgedrag door Innerstar afgekeurd werd. Wilde dat dan zeggen dat de leader of de deputy voor haar op zouden komen als ze hier hadden gezeten of haar gedrag juist hadden afgekeurd omdat ze brutaliteit vertoonde tegenover een warrior? Warrior of niet, ze wilde zich niet laten doen door hem. De poes keek de kater weinig onder de indruk zijnde aan toen deze zijn nam zei en vroeg of ze al kon raden waarom dit zo was. ‘Omdat je ’s nachts geboren bent of omdat je pels zo zwart is en omdat je zo scherp bent aangelegd?’ gokte ze op een neutrale toon. Zijn pels zou ze eerder denken dat het om de tweede gok ging, maar dat scherpe… voelden ouders soms aan hoe hun kittens karakter er later uit ging zien? Of nee, voelde de leader dat soms aan? Het was immers Innerstar die hem zijn warrior naam had gegeven. ‘In elk geval past het wel bij je,’ sprak ze. ‘En ik weet niet of je dat kunt opvatten als een compliment of niet, maar in jouw belevenis waarschijnlijk wel.’