Don't you know it's dangerous outside?

De slanke poes rende zo snel als ze kon achter het konijn aan. Ze duwde zich naar voren, snel als de wind - maar niet zo snel als het konijn, jammer genoeg. De tabby kwam dichterbij, nog een klein beetje en ze kon springen.. Maar plotseling stopte ze, nog wat vooruit schuivend als ze probeerde af te remmen. De geur van de geurmarkering kwam haar tegemoet. Het konijn sprong er gewoon over, maar dat durfde Redpaw niet. Ze kon niet geloven dat ze zo dicht bij de grens was geraakt! Wat als er opeens een Bloodclanner kwam opduiken en haar levend opat, met huid en haar? Sowieso was ze maar een voorgerechtje voor iemand van hen. Brr.

Eerste post Shark

Nog voordat de poes bij de grens was had Shark haar al opgemerkt. De geur van ThunderClan was hem immers zo bekend geworden de afgelopen manen dat hij bijna zou denken dat het een tweede geur van hemzelf was geworden, maar gelukkig was dat niet het geval. Dankzij het aantal doden dat hij elke moon maakte zorgde hij ervoor dat de geur van bloed vrij goed in zijn geur bleef kleven. En dan had je natuurlijk nog die hondentanden die hij met Claw was gaan halen en waar hij er vorige moon eentje van had verdiend. Hij had vier tanden aan zijn halsband hangen en wist dat hij nog één tand moest verzamelen waarna hij eindelijk in een Barn mocht slapen. De verse geur van konijn drong zijn neusgaten binnen en Shark stak zijn klauw uit. Hij bleef stil zitten. Het konijn keek niet eens op of om, was te veel bezig met angstig weg te rennen van de Apprentice die hem achtervolgde. Shark’s nagel ging recht door het oog van het weerloze diertje en met een scherpe beet maakte hij de rest af. ‘Prooi van ThunderClan,’ zei hij met een grijns. ‘Het lijkt net alsof ik weer terug tussen die boskatten zit.’ Om de Apprentice eens wat extra te pesten pakte hij de prooi op en liep naar de grens toe. De Apprentice had hem waarschijnlijk nog niet eens opgemerkt en dat maakte het extra leuk. ‘Zocht je dit soms?’ vroeg Shark en hij gooide de prooi neer op de grond voor de kat. Voordat de poes het echter kon pakken sloeg hij er hard met zijn poot op en trok zijn lippen naar achteren zodat zijn vlijmscherpe tanden tevoorschijn kwamen. Hij had zijn naam ook immers aan iets te danken. Hij boog zich naar voren en keek de Apprentice venijnig aan. ‘Goed dat je afgeremd bent,’ zei hij met een gevaarlijk lage stem. ‘Stel je toch eens voor wat er had kunnen gebeuren als je niet was afgeremd.’ Hij draaide het konijn om zodat de Apprentice de lege holte kon zien waar het oog van het konijn had moeten zitten en grijnsde vals.

Natuurlijk moest er net op dat moment een kat opduiken. Hij was veel groter dan haar, misschien wel dubbel zo groot, en hij rook naar bloed. Letterlijk. Hij had een halsband aan met vier grote, scherpe tanden aan. Tanden die hij waarschijnlijk met groot gemak had behaald.. Onwillekeurig begon de rosse tabby te bibberen en zette ze een aantal stapjes achteruit, haar vacht rechtovereind van angst. De grote kater leek het alleen maar leuk te vinden. De Bloodclanner gooide het konijn dat ze achterna had gezeten recht voor haar neer, en even flitste haar blik naar het dode beestje. Ze was verstijfd van angst en kon niet anders dan de grote tabby aan te kijken. Redpaw sprong nog verder naar achteren toen hij plotseling zijn poot neerzette op het lijk van de prooi en toonde zijn scherpe tanden. tanden die met één enkele beet haar leven konen beëindigen - en ze waren op minder van een staartlengte van haar vandaan. De rosse poes kromp ineen en krabbelde nog verder achteruit, weg van de grote enge kater en weg van haar zeker dood. Al hielp dat waarschijnlijk niet echt - als de kater het wou, was ze nu een ster in Starclan. Oh Starclan, help me alsjeblieft.. Dacht Redpaw, nog steeds bevend op haar poten. De woorden van de Bloodclanner drongen amper door, maar ze kon niet echt nog banger waren. Ze was al doodsbang, banger dan ze ooit al geweest was in haar leven - of nu ja, de invasie van Bloodclan was ook vreselijk, maar toen was ze nooit zo dicht bij de dood geweest als nu. De kater draaide het konijn om en weer keek de apprentice naar beneden, haar blik op het uitgekrabde oog van de prooi. Oh, hoe makkelijk zou het voor hem zijn om hetzelfde met haar te doen, om haar blind te maken alvorens haar te doden - ze was zeker dat hij nog talloze andere manieren had om haar te laten leiden. Nee, ze zou er niet snel vanaf zijn als hij haar dood wou.

OOC; Missie geslaagd :')

Shark wist dat hij de Apprentice valse hoop aan het geven was. Of er nu een grens was of niet, hij zou die toch wel oversteken als hij haar per se zou willen doden. Maar nee, dat wilde hij niet. Hij wilde haar angst aanjagen. Angst zodat ze naar haar ThunderClan-genoten zou gaan en hun zou waarschuwen voor hem, voor de BloodClan. Hij zou de BloodClan weer angstaanjagend voor ThunderClan kunnen maken als hij wilde. En anders zou het ook een mooie bonus zijn als hij deze kat doodsbang zou maken en haar met nachtmerries over hem zou achterlaten. Niks liever dan dat. ‘Ben je soms je tong verloren?’ snauwde hij naar de poes. ‘Goh, ThunderClan is zo sterk in groep, maar pak ze alleen en ze zijn niets,’ ging hij honend verder. Zijn vlijmscherpe kaken klapten op elkaar dicht vlak voor haar gezicht en hij begon vals te lachen. Nee, hij was nog niet met haar klaar. Al zou hij nog een uur bezig zijn met haar mentaal kapot te maken dat kon hem vrij weinig schelen. ‘Ik dacht dat je na heel de invasie van BloodClan wel beter wist dat alleen naar de grenzen van je Clan gaan,’ ging hij op een schampere toon verder. ‘Maar ja, ThunderClan moet altijd zijn o zo goede moed bewijzen, hè.’ Hij rolde met zijn ogen en liet zijn nagels pesterig in het vacht van het konijn gaan. Daarna spietste hij de prooi met een simpele beweging aan zijn klauw zodat het konijn levenloos aan zijn klauw hing. Kleine straaltjes bloed begonnen naar beneden te druipen en kleurden zijn poot rood. Met een achteloos gebaar liet hij zijn prooi weer zakken zodat het op de grond viel en Shark keek de Apprentice afwachtend aan. Het jong stond te trillen op haar pootjes, maar dat kon Shark niks schelen. Nee, dit vond hij vrij amuserend.

De rosse poes sloot haar ogen en probeerde zichzelf te kalmeren. Adem in, en weer uit.. Alles komt goed. Als hij haar wou doden, had hij dat vast al gedaan, toch? Hij had vast iets anders dat hij wou. wat zou Branch doen in deze situatie? Hij was altijd moedig. Redpaw begon ergens boos te worden, de verwijten naar haar clan maakten haar kwaad - maar de angst was sterker. Toch maakte het dat ze net iets vaster stond op haar poten. Misschien was er maar een maximum hoeveelheid angst een kat op een bepaald moment kon hebben, en ging het naar beneden vandaar? De rosse poes wist het niet. Ze opende voorzichtig haar amberen oogjes weer, net op tijd om het bloed van het konijn over zijn poot te zien lopen. "W-w-wat w-w-wil j-j-je?", vroeg de jonge apprentice zachtjes, haar stem hakkelender dan normaal. misschien zou hij weggaan zodra hij kreeg wat hij wou?

Shark keek de Apprentice strak aan en merkte de angst op. Hij probeerde in te schatten wat ze nog allemaal voelde. Woede? Vast wel. Als hij een Young One was geweest en een Warrior had hem op deze manier bedreigd dan zou hij woede voelen omdat hij zijn Elite niet kon beschermen. En dan zou hij hopen dat er iemand kwam opdagen die de Elite wel kon verdedigen. Maar hij was er ook vrij zeker van dat hij zo roekeloos zou zijn geweest om de desbetreffende kat aan te vallen, iets wat deze Apprentice niet ging doen. Of wat hij haar in elk geval niet zo snel zag doen, liet hij het daar eerder op houden. Shark richtte zijn blik op de Apprentice toen deze vroeg wat hij wilde en hij grijnsde. Met een simpel gebaar gooide hij het konijn naar voren zodat het tegen haar lichaam kwam en op de grond zou vallen. Daarna deed hij zelf een paar stappen vooruit, legde zijn poot weer op het konijn en scheurde er het andere oog uit. ‘Neem je zielige prooi mee,’ sprak hij. Het bloed en slijm dat aan zijn poot hing kuiste hij af aan de prooi zelf zodat de katten wel twee keer zouden nadenken voordat ze het op zouden eten. ‘En wat ik voor de rest wil?’ Hij wilde net beginnen met zijn uitleg toen hij met zijn oortjes trok. Er kwam iemand aan. Daar was hij vrij zeker van. Die verdomde Apprentice’s konden nooit voor lang alleen blijven. In elk geval was ThunderClan daar wel slimmer in geworden. Plotseling sprong Shark naar voren en beukte zijn lichaam tegen de hare aan zodat ze om zou vallen. Hij plantte zijn poten aan weerszijden van haar lichaam en liet zijn klauwen naar buiten gaan zodat ze zich daar bewust van zou zijn. ‘Ik wil dat je die domme mede-Apprentice’s van je vertelt dat als ik nog één keer een ThunderClan-Apprentice hier alleen zie ronddwalen dat ik de volgende keer niet zo lief zou zijn. Ik wil dat je zorgt dat anderen bang voor me worden, bang voor BloodClan.’ Hij liet zijn klauw pesterig voor haar gezicht hangen en liet zijn akelig scherpe tanden aan haar zien. ‘Ik wil dat je nachtmerries aan me overhoudt en een paniekaanval krijgt telkens als je deze plek betreedt omdat het je herinnert aan de vreselijke pijn die ik je heb bezorgd,’ fluisterde hij. Hij zette zijn klauw op haar vacht, maar zette geen druk. Hij lachte en kwam weer van haar af. ‘Maar dat zal voor een volgende keer zijn,’ zei hij doodleuk. ‘Want het ziet er naar uit dat je geluk hebt.’

De geur van zijn zusje was vers, en leidde tot zijn grote verbazing recht naar het BloodClan territorium toe. De groep waar ze nu juist zo voorzichtig mee moesten doen. Hazelpaw was bezorgd, en niet zo'n klein beetje ook. Waarom dacht Redpaw dat ze daar alleen naartoe kon gaan? Dat ze niemand nodig had om haar te beschermen? Zijn bezorgdheid werd alleen nog maar erger toen hij merkte dat er inderdaad ook nog een verse geur van BloodClan was. Hazel versnelde zijn al hoge pas en rende nu op hoogste snelheid door het territorium heen.
Er waren steeds minder bomen te bekennen, en het verbaasde de apprentice hoe dichtbij zijn zusje wel niet bij de grens was. Of was ze hem gewoon overgestoken? Toen viel zijn blik echter op twee katten en wist hij dat dit niet zo was. Hij duwde zichzelf nog harder naar voren, zag hoe de grootste kat zijn poot op zijn zusje legde, ongetwijfeld met nagels uitgeklapt... Met een harde grom kwam hij tot stilstand naast de rode apprentice, zijn dierbare zusje. De kater maakte zichzelf groot, maar hij was toch een heel stukje kleiner dan de BloodClanner. "Blijf van haar af," siste hij de ander toe. Ondanks dat vier littekens zijn lichaam sierden door deze mormels, zou hij nooit zijn zusje alleen laten. Hij was er voor haar en zou haar beschermen. Altijd. Hij klapte zijn nagels aan en spande zijn spieren aan, klaar om in gevecht over te gaan bleek dit nodig te zijn. Hij zou nog liever doodgaan dan Redpaw aan haar lot over te laten.

De jonge poes trilde nog steeds op haar pootjes en keek angstig naar de kater toen hij zijn poten afveegde aan het konijn, dat ondertussen ook zijn tweede oog kwijt was. Opeens sprong de grote Bloodclanner naar voren en kegelde hij Redpaw om, zodat ze hulpeloos op de grond lag, vastgehouden door zijn scherpe klauwen. Ze probeerde tegen te stribbelen maar voelde zijn nagels alleen maar dieper in haar vacht dringend, tot ze zelfs begon te bloeden. Ze knikte bij zijn bedreiging. Ze zou alles doen als hij maar weg zou gaan, als hij haar maar niet zou doden - ze was haar leven nog niet beu. Redpaw sloot haar ogen en bad tot Starclan. Ze voelde hem van haar af gaan, maar de rosse poes bewoog niet echt. De stem van haar broertje leek van ver te komen, maar Redpaw bleef gewoon bidden tot Starclan, de rest van de wereld buitensluitend. Dat was haar manier om niet complet in een paniekaanval te gaan, ook al zat ze net op het randje en was er maar heel weinig voor nodig.

Tevreden zijnde keek Shark naar de sidderende poes. Dat was wel iets heel anders dan die Rogue’s en de andere BloodClanners die altijd een grote bek tegen hem opzetten. En tegenwoordig waren het niet alleen hun, maar ook andere Clankatten wanneer hij zich naar hun mening te dicht bij hun grens bevond. Naar Shark’s mening was het zo dat als hij niet in hun territory stond dat ze in principe hun grote bek tegen hem moesten houden, maar natuurlijk had je weer van die rotkatten die daar anders over dachten. Zijn blik gleed naar de kater die aangerend kwam. Hij racete zo snel door het woud dat Shark even dacht dat de kater hem wilde aanvliegen en ook al bleef hij vrij rustig zitten waar hij was, toch spande hij zijn spieren lichtelijk aan zodat hij de kater op kon vangen als dit nodig was. Dat was echter niet nodig: de kater kwam al tot stilstand naast de rode kattin. Hm. Een broer? Een liefje? Een gewone vriend? Shark had geen idee, maar ze leken wel wat jong om partner te zijn. Ze leken ook niet echt op elkaar, maar dat hoefde niet per se als je broers of zusters van elkaar was. Hij had ook een broer gehad die totaal niet op hem leek omdat hij veel van hun moeder had geërfd. ‘Wel wel,’ zei hij op een honende toon. ‘Wat heeft ThunderClan toch dáppere Apprentice’s.’ Zijn blik gleed minachtend naar het poesje om aan te tonen dat hij haar nu niet bepaald dapper vond, maar als ze genoeg zelfkennis had dan zou ze dat wel weten. ‘Ik hoef trouwens ook niet meer aan haar te zitten,’ zei hij met een valse grijns tegen de kater. ‘Mijn werk is al klaar.’ Zijn ogen schoten naar de Apprentice en hij wist dat het geen zin had omdat ze hem toch niet aan durfde te kijken, maar door zijn blik wat langer op haar te houden moest ze vast wel weten dat hij haar wilde herinneren aan de waarschuwing van daarnet. ‘Je gaat me toch niet aanvallen nu ik netjes buiten je Clangrenzen sta, hè?’ vroeg hij zacht aan de kater. ‘Zelfs jij zou beter moeten weten dan dat.’ Om dan nog niet te praten over het feit dat Shark hem waarschijnlijk met een paar stevige beten zou kunnen doden.

Het was maar gelukkig voor Hazel dat de BloodClanner zijn poot op tijd weggehaald had. Anders was hij hem aangevlogen en dat had waarschijnlijk in zijn eigen dood geresulteerd. De spottende opmerking die de kater maakte boeide hem niet. Hij kon van alles zeggen, zolang hij maar van zijn zus afbleef. ‘Ik hoef trouwens ook niet meer aan haar te zitten,’ zei de kater toen en onbewust ging er een rilling door het lichaam van de apprentice heen. StarClan, dat klonk op zoveel manieren fout. De BloodClanner moest gewoon weggaan, want Hazelpaw voelde hoe hij met de minuut bozer werd. Toen de kater hem vroeg of hij hem nu aanvallen zou, ontblootte hij zijn tanden. "Als jij je handjes niet kan thuishouden..." beet hij hem toe, al wist hij wel dat de ander gelijk had. Hij zou de kat nu eigenlijk niet aan mogen vallen, al zou het wel door de vingers gezien worden. "Draai je om en loop weg, BloodClanner. Je hebt hier niets meer te zoeken. Jullie zijn allang verslagen." het was goed te horen dat Hazel zich moest inhouden wilde hij de ander niet aanvliegen. Zijn stem was trillerig, maar niet per sé van de angst, meer van de woede die in hem leek te branden als een brandstapel, die klaar stond voor de ander om op dood te gaan dramatisch af.

Toen de ThunderClanner netjes op zijn helft van het territory bleef staan probeerde Shark zijn geamuseerde grijns in te houden. Hij wist wel dat de ThunderClanner wel zou erkennen wie de sterkste was hier. Shark kon de kater hier vermoorden als hij wilde en zijn zusje zou dan volgen, maar wat zou daar de pret aan zijn? Het zusje van de kater was overduidelijk doodsbang waardoor ze niets meer tegen hem kon zeggen en Shark wist gewoon dat de rosse poes de boodschap wel over zou brengen naar ThunderClan toe. Hij wist echter niet of Claw hem dit in dank ging afnemen, maar misschien ergens ook weer wel omdat hij zo naam had gemaakt voor BloodClan. Shark wist dat de haat voor ThunderClan vrij groot was bij zijn leader en het feit dat Shark dan een Apprentice zo bang had gemaakt dat deze naar haar Clangenoten zou rennen om hun te waarschuwen zou vast wel een goedkeuring van Claw verdienen, toch? De kater keek weer op toen de ThunderClanner tegen hem begon te praten en hij rolde met zijn ogen. Zijn lip trok echter dreigend naar achteren toen de Apprentice zei dat ze verslagen waren en hij dook in elkaar. ‘Daar zou ik nog maar niet zo zeker van zijn,’ siste hij dreigend. ‘Jullie denken misschien dat jullie met één zielige overwinning voor altijd van ons verlost zullen zijn, maar het tegendeel is waar. BloodClan zal altijd en overal aanwezig zijn.’ Zijn blik gleed naar het zusje van de kater. ‘Zelfs in je mooiste dromen,’ zei hij met een valse grijns, duidelijk doelend op haar. ‘Maar durf me maar eens aan te vallen op een gebied waar ik mag zijn, vlooienbal,’ zei hij uitdagend. ‘Dan vermoord ik jou eerst en daarna dat zielige zusje van je.’ Dat hij van dat tweede niks meende liet hij niet merken.

Terwijl de twee katers spraken opende de kleine poes voorzichtig haar ogen, angstig om zich heen kijkend. Ze durfde niet te veel te bewegen, dus haar amberen ogen waren het enige dat suggereerde dat ze wakker was. Redpaw moest hier weg, ze zou nog en hartaanval krijgen van de stress als ze hier veel langer zou blijven - waarom ging de Bloodclanner niet gewoon weg? Wat wou hij nog meer? De rosse apprentice haalde diep adem (zonder geluid te maken) en begon langzaam, stilletjes, achteruit te kruipen. Verder van de Bloodclanner en dichter naar Hazelpaw. Hij kon haar wel beschermen, toch? Hij was groot en sterk, misschien wel dubbel zo groot en minstens vier keer zo sterk als haar.. Redpaw haatte zichzelf omdat ze zo zwak was, omdat ze altijd bescherming nodig had - ze was praktisch verlangd van angst en de Bloodclanner had haar nog geen pijn gedaan. Hij had haar amper aangeraakt.