Are you insane like me? Been in pain like me? Do you call yourself a fcking hurricane like me?

Hoe was ik hier beland? Ik had geen idee. Hoe lang ik hier al was wist ik ook niet. Dagen, weken, jaren? Mijn gevoel voor tijd was helemaal weg. Mijn blik gleed naar de kater die voor mijn poten op de grond lag. Zijn ziel had zijn lichaam verlaten, dat was duidelijk te zien. Een frons kwam op mijn gezicht. Ik merkte wel dat ikzelf ook helemaal bebloed was, en ongetwijfeld degene was die de andere kat vermoord had. Toen begonnen herinneringen terug te stromen. Het was een raar, maar fijn gevoel. Nu wist ik tenminste weer wat er gebeurd was, en dat was prettig. Maar ik kwam ook weer dingen te weten die ik liever weggestopt had gehouden.
De BloodClan.. Ja, dat kwam als eerste in mijn kop. Ik heb daar een flink deel van mijn leven doorgebracht. Ik ben er niet geboren, maar wel opgegroeid. Ik was zeven moons toen ik meegegaan was met de kater die nu voor mij lag. Hij beloofde mij zoveel: genoeg eten, een veilig thuis en liefde. Wat ik niet wist was dat ik, vanaf het moment dat ik met hem meeging, mezelf verdoemd had.
Want ja, hij gaf me een aantal goeie dingen, maar voornamelijk slechte. Hij gebruikte mij voor dingen die hij moest afhandelen, zijn vuile werkjes. Bovendien maakte hij ook gebruik van mijn slechte momenten, momenten waar ik in de war ben en mezelf niet in de hand heb. Ik weet wel dat er iets mis is met me, maar ik kan er alsnog niets aan doen. De grote hoeveelheid van herinneringen deed een lichte koppijn bij me doen opwekken, en het lichaam voor me maakte me misselijk. Of het was niet het lichaam voor me, maar de kittens in mijn buik. Dat is de herinnering die het overheersende was, die ik niet kon wegdrukken. De kater voor mij had mij bezwangerd in die tijd dat ik bij hem was, en dat was dan ook de reden dat ik hem vermoord heb. Het was niet tegen mijn wil in, maar wel op mijn zwakste moment, en daar zou hij voor moeten boeten. Hij had het kunnen zien aankomen ook, toch? Hij had mij immers getraind, beter dan de BloodClan ooit had kunnen doen. Of was dat alleen maar iets wat hij me aangeleerd had? Alles leek wazig en onduidelijk te zijn. Want was ik wel blij dat ik van hem af was? Ik wist het niet.
Ik voelde tranen in mijn ogen komen, en liet ze gaan. Waarom zou ik ze tegen houden ook? Toch stond er ook een grijns op mijn gezicht. Ik kon weer gaan en staan waar ik wilde. Maar... Waar wilde ik heen? Kon ik terug naar de BloodClan? Ik had ze verraden, toch? Maar alleen blijven was ook geen optie. Een grinnik verliet mijn bek toen ik weer naar het lijk keek. Het was zo prachtig en stil. Ik boog voorover en pakte de kat in zijn nekvel. Bloed vulde mijn bek, maar ik walgde hier niet van. Het proefde goed. Hij was mijn slachtoffer en zijn bloed proefde zo ontzettend goed. De hele tijd stond er een grijns op mijn gezicht, wat ik niet eens doorhad. Ik had mezelf nooit in de hand. Net zoals de stemmen in mijn hoofd, die kon ik ook niet besturen. Ze waren nu niet overheersend, al kwamen er per herinnering ook een stem vrij. Ze fluisterden nu, vertelden mij wat te doen... Terug naar de BloodClan, hem hier laten liggen, een nieuw leven beginnen. Maar ook vertelden ze mij om hem niet hier te laten liggen, maar op te eten, om mijn kracht te tonen. Om nog meer slachtoffers te zoeken. Nu werden de stemmen luider, leken ze elkaar te willen overstemmen. Het was moeilijk om je te focussen op wat jij wilde met hun in je kop. Beter gezegd, een onmogelijk iets.
Ik giechelde lichtjes door de hoeveelheid personen die met mij wilden communiceren. Uiteindelijk besloot ik maar wat te doen, een mixje van alles, klonk goed toch? Dan was iedereen tevreden. Dat was netjes. Ik sleepte de dode kat met me mee, verstopte hem in de bosjes, en begon hier rustig een aantal happen uit hem te nemen. Dat dit niet normaal was, wist ik niet. Of had ik het ooit wel geweten, maar werd het nu uit mijn brein gedrukt? Ik bleef dooreten, totdat ik niet meer kon. Nu was mijn plan om terug te gaan naar de BloodClan. Ik nam een aantal stappen naar voren, en voelde toen een soort kracht aan me trekken. Weer ontstond er ruzie in mijn kop. Ik schudde wild, het werd irritant. Ze werden het niet met elkaar eens. Mijn hoofd begon te bonzen en steeds harder leek er geschreeuw te komen in mijn kop. Het werd teveel, het deed pijn, ik wist niet meer wat te doen.. Ik bracht mijn kop op de grond en gilde hard. Heel hard. Alles leek toen stil te zijn, enkel mijn stem te horen... Dit soort momenten waren geweldig. Alleen ik! Ik gilde totdat mijn keel pijn deed en ik haast geen geluid meer kon uitbrengen. Nu was het rustig. Enkel gefluister, wat goed was. Toen voelde ik me echter duizelig, door de kleine hoeveelheid zuurstof die in me zat. Hard hijgde ik en grinnikte toen.

Hij kwam overeind en schudde kort met zijn vacht. Dexter was nu aan de macht van het lichaam, en maakte zijn eigen beslissingen zonder de help van zowel Acid als de stemmen. Die leken bij hem niet eens daar te zijn. Hij was een stem, dat wist hij wel. Hij kon ruzie maken met de anderen als hij achterin haar kop zat, maar als hij het lichaam bestuurde, had hij geen last van ze. Goed. Hij begon met zijn tocht naar de BloodClan. Daar wilde hij terug naar toe, daar waren ze het sterkst, dat wist hij zeker. En zelfverzekerde blik stond in de groengele ogen toen hij aankwam in vaag bekend gebied. Het was zeker een hele tijd terug dat ze hier geweest waren - wat was het, 7 moons? - maar hij herkende het wel. Bijna automatisch zette hij zijn poten voor elkaar in de richting van het kamp. Het was goed te doen, kende de weg nog. Ze waren er bijna, toen hij in elkaar zakte en op de grond viel.

Het kostte al mijn inspanning om terug in controle te komen. Het was heel beangstigend, als mijn lichaam overgenomen werd door één van de stemmen. Het leek dan alsof ik opgesloten was in een hele kleine kamer, met een heel groot doek erin waarop ik kon zien wat er gebeurde, maar niks kon doen. Nu was ik ergens waar ik het wel herkende. Maar waar? Meteen toen ik deze vraag aan mezelf gesteld had, leken personen door elkaar heen te schreeuwen, allemaal met een eigen antwoord. Wild keek ik om me heen, op zoek naar katten die mijn vraag beantwoord hadden kunnen hebben, maar giechelde toen. Het was gewoon in mijn kop! Natuurlijk, dom. Daar had ik over na moeten denken. Hihi, denken... Ik lachte nu zachtjes in mezelf. Het overleg ging door in mijn kop, en ik ging rustig zitten, wachtend tot ze een antwoord klaar hadden. Waar was ik... Clan? BloodClan? Ze leken het er uiteindelijk over eens te zijn, BloodClan. Een aantal herinneringen sprongen in mijn gedachtes en speelden voor mijn ogen af; herinneringen van de BloodClan.
Ik knikte een aantal keer, ja, ik wist weer waar ik was. Ik wist ook meteen waar ik heen moest. Toen ik mijn eerste stap zette, voelde ik echter een schop in mijn buik. Ik siste zachtjes, maar wist dat dit niet iemand was. Nou ja, wel iemand... Maar nog ongeboren. Kittens van hem. Hé! Eigenlijk zouden de kittens nu gevoerd worden van zijn lichaam. Grappig. Ik vervolgde mijn weg en trippelde richting het kamp. De geur was bekend hier, al droeg ik hem zelf niet meer mee. Ik droeg nu de geur van de kater. Ik snoof kort - ik was blij dat ik van hem af was. Waarom had het me zo lang gekost voordat ik wegging van hem? Ik wist het niet meer. Ik wist heel veel dingen niet meer, maar dat was oké. Ik keek om me heen, en wist dat ik nu heel dichtbij was. Dichtbij thuis! Ik versnelde en rende nu op een drafje, totdat het kamp in zicht kwam. In de ingang bleef ik stilstaan. Ik had het hier wel gemist, hoor... Hehe. Blikken draaiden mijn kant op, waren vijandig, maar dat was ik ondertussen wel gewend. Vijandigheid, ik kende haast niks anders! Maar dat was niet vervelend, het was de wereld die ik kende. Een glimlach stond echter op mijn gezicht, en er werd mij verteld om verder te lopen, dus deed ik dat. Ik werd geprezen voor het opvolgen van bevelen en ik giechelde. Wat nu? Zou er iemand op me afkomen, vragen stellen? Ik dacht van wel hoor, anders zou het niet heel goed geregeld zijn. Ik liep naar de Young One's tower, die was voor ik wegging mijn thuis geweest, dus dat zou nu ook wel zijn.. Ik was vergeten dat er 7 moons tijdverschil tussen zat - ik wist sowieso niet hoe lang ik weggeweest was - en dat ik nu eigenlijk veel te oud was hiervoor. Ik ging netjes voor de tower zitten en keek om me heen met een opgewekte uitdrukking. Stiekem hoopte ik dat Claw nog aan de macht was. Ik had hem altijd al heel leuk gevonden als leider, hij was altijd heel lief - of had ik dat alleen maar zelf verzonnen?

- Gereserveerd ~

Ik zat daar, zacht neuriënd in mezelf. Het was een melodie die hij voor me had gezongen, voordat ik gingen slapen. Het zat in mijn kop. Het was geen fijne melodie, niet rustgevend, maar wel vertrouwd. De stemmen in mijn kop leken wat stiller te worden door mijn stem, al werden hier en daar nog argumenten naar elkaar afgevuurd, of ik hier wel of niet moest blijven. Een zwarte kat verscheen in m' blikveld. Het neuriën stopte en de stemmen leken stiller te vallen. De eerste zin deed meerderen in mijn kop doen lachen, wat ik dan ook nadeed. Wat zij deden hoorde. Niet hard, meer een soort grinniken. Vervolgens hield ik mijn kop iets scheef, en keek hem recht aan, met een nog lichte grijns op mijn gezicht. "Dat wil je niet doen, hoor," miauwde ik, maar mijn stem was niet die van mijn eigen. Ja, voor hem zou het klinken als die van mij, omdat hij me al een hele tijd niet had horen praten, maar het was Dexter die door mij heen sprak. Dexter was degene die mij echt het meeste hielp in leven. Hij wist wat goed voor me was. Hij liet mijn lichaam een stap vooruit zetten, al hield ik mijn ogen strak op die van de leider gericht. Time to use your body, klonk het zachtjes en ik voelde hoe ik nog een paar stappen zette, zodat ik schuin voor hem kwam te staan, en liet mijn staart zachtjes langs zijn kin glijden. Dat had altijd geholpen bij de kat met wie ik was meegegaan als hij chagrijnig was, herinnerde ik me. Zie je, zij hielpen me, degenen in mijn kop.

Ik wist mijn staart net op tijd weg te halen, maar de klauw die naar mijn schouder schoot ontweek ik niet. Met een klap belandde ik op de grond. Mijn hoofd bonkte pijnlijk - door zowel de kracht waarmee hij op de aarde gekomen was, en door de grote hoeveelheid stemmen die door elkaar heen begonnen te schreeuwen - en ik fronste, waarbij ik mijn ogen dichtkneep tegen het opeens felle licht. Ik hoorde zijn opmerking maar half, was meer aan het concentreren op wat zij zeiden. Ik zei het nog, geen goed plan! klonk het eerst, en meteen reageerden er meer dan vijf met weerwoorden waarom dit wel een goed idee was. Ik voelde een gefrustreerde schop in mijn buik, en heel snel gleed mijn blik hiernaar. Ik was nog niet al te lang zwanger, maar er was al genoeg activiteit. Echter keek ik weer naar Claw, toen hij me vroeg waarom ik weggegaan was. Een tijdlang bleef ik stil, luisterend naar wat ik hem vertellen moest. Er was een discussie tussen de waarheid of een leugen. Uiteindelijk leek het eerste gekozen te worden. Een aantal herinneringen speelden voor mijn ogen af - mijn brein was alsof ik nooit goed wist wat nou realiteit was en wat niet, dus dit was belangrijk. Zij lieten me zien wat waarheid was, al konden ze soms ook verdraaide beelden geven van een herinnering. Iets was dus niet zo gebeurd was. Maar dit was echt. "Ik kwam een rogue tegen, ongeveer zou oud als jij nu," begon ik en giechelde lichtjes. "Hij was heel charmant en beloofde mij dingen als ik met hem mee zou gaan, dus ging ik met hem mee. Hij gaf me eten en verzorgde me." vervolgde ik. De grijns vervaagde nu van mijn gezicht. "Maar hij was ook vaak boos, en dan deed hij me pijn. En toen heeft hij me zwanger gemaakt, want ik liet hem, want ik was te druk bezig met iets anders." dat andere waren de stemmen in mijn kop geweest. Ik had me gericht op hen, geluisterd naar hun adviezen, en had toegestemd met wat zij zeiden. Maar ik wilde eigenlijk helemaal niet zwanger zijn. En eigenlijk wilden zij dat ook niet. En nu was het toch gebeurd. Ik fronste. "Toen heb ik hem vermoord en nu ben ik weer hier." sloot ik af. Mijn uitleg was kort geweest, ik had veel dingen weggelaten, die deden er toch niet genoeg toe. Hoe hij me soms een week lang geen eten gaf. Hoe hij me andere katten liet vermoorden, zodat hij meer ruimte kreeg op zijn gebied. Hoe hij me trainde en hoe hij me zijn meisje noemde. Hoe ik alles voor hem deed. Nee, dat was toch niet belangrijk.