Never say never! {Oceanpaw}

Never say never.

Er gleed razendsnel een witte schim door de stekelige grassen op het Windclanterritorium. De ogen van het gestalte waren gefixeerd op de vette muis die zich nauwelijks drie staartlengtes voor haar bevond. Het had een nootje tussen zijn pootjes geklemd en knabbelde eraan, zijn kleine, zwarte kraaloogjes onoplettend op het ronde bolletje gevestigd, waardoor het vrijwel helemaal geen kans had om de Siamese poes, die nu in elkaar zakte, op te merken. Met wiegende heupen dook Sootpaw ineen, spande haar achterpoten aan en vloog met een enorme sprong naar voren.
Mis! De gedachte drong haar al door zodra ze op het hoogste punt van haar zweefsprong was en ze krabde in het zand, maar ze was niet van plan haar buit er zo maar van door te laten gaan. Als een speer uit een boog sprintte de Siamese poes naar voren, door het gras door en met haar blik onuitputtelijk op het wegspurtende muisje gepind. Haar bruine poten raakten nauwelijks de grond en ze voelde de triomf in haar lijf stromen toen ze het prooidier steeds meer naderde. Nog maar een vossenlengte... Nog maar een staartlengte...
Sootpaw was zo geconcentreerd op haar slachtoffer dat ze de andere Apprentice, niet opmerkte. In volle vaart knalde ze tegen de grijzige poes aan en rolde omver, terwijl ze de muis met een opwippende kont zag wegvluchten tussen enkele grassprieten. Hmpff. Daar ging haar buit.

Iemand knalde met een behoorlijke snelheid tegen haar op. Normaal gesproken zou ze behoorlijk zijn geschrokken, wetende dat ze altijd op haar hoede moest zijn, maar dit keer keek ze enkel op. Ze had het geluk dat ze redelijk gespierd was en niet al te klein waardoor de klap haar enkel iets deed wankelen, een andere Apprentice die ze enkel van gezicht herkende stond tegen over haar. Meteen glimlachte ze even geruststellend waarna ze richting het muisje keek. Jammer genoeg had het diertje een uitweg gevonden en gebruikt. Ze waren niet altijd even slim, hun prooi, maar soms hadden ze geluk en snelheid aan hun zijde. Dat gezegd hebbende, Oceanpaw was niet bepaald sloom, ze was gewoon minder wendbaar dan een muisje, wat ook logisch was omdat ze vele malen groter was. De andere kattin was omgerold, waardoor ze even bezorgd dichterbij stapte. Ze had zich niet bezeerd, toch?

Never say never.

Haar helderblauwe ogen sloten zich even kreunend toen ze enkele spieren bij haar schouder voelde branden. Starclanverdomme, ze had niet alleen haar hardverdiende prooi verloren, ze had ook nog eens haar schouder bezeerd. Vervolgens gleed haar blik naar de grijze poes waar ze was tegen aan geknald, waar wel zeker een bezorgde glans in diens zachte ogen was gevestigd. Sootpaw schudde haar spitse snoet even en krabbelde toen overeind - eerst wat moeizaam door een steek in haar spieren, maar daarna wat steviger - en keek de grijzige Apprentice toen aan. De Siamees was zich opnieuw bewust van haar medelevende blik en glimlachtte eens geruststellend. "Ik ben oké," stelde ze de oudere poes gerust en ging rechtop zitten. De heldere glans in haar ogen werd nu vragend, maar omdat de andere kattin er nog vrij goed uit zag, minder bezorgd. "En jij?"