Young soldiers

Licht op haar poten trippelde ze het kamp binnen. Vangst van vandaag was weet wat waar ze trots op kon zijn. Een geweldig grote en vette... niets. Haar blauwen ogen gleden door het kamp, op zoek naar iets dat ze zou kunnen gaan doen. Afleiding voor de teleurstelling die ze weer had meegemaakt. Jagen was zeker haar slechtste punt dus misschien zou ze zich er minder op moeten focussen? Of juist meer zodat ze er beter in zou worden? Ze zuchtte een keer voor ze door liep zonder te kijken waar ze heen liep. Bijna liep ze tegen een andere kat aan. Tegen de tijd dat ze weer fatsoenlijk bij zinnen kwam stond ze voor de Nursery. Aan die tijd had ze zo veel fijne herinneringen. Nieuwsgierig stak ze haar kop naar binnen. Zouden er Queens willen praten of kittens willen spelen?

[Eerste post voor Ashkit

Een geeuw verliet Ashkit’s bekje terwijl de jonge kitten overeind ging zitten. Zijn groene oogjes keken slaperig naar de grond en hij zag dat het mos verspreid lag in de Nursery. Oeps. Had hij weer naar gedroomd? Hij zuchtte en probeerde zijn kleine lijfje overeind te krijgen. Hij was sinds dat hij geboren was wel al wat meer gegroeid. Hij was dan ook al twee moons oud, maar lang nog niet oud genoeg om de Nursery al te mogen verlaten. De kitten liep naar de kleine deeltjes mos toe en begon ze bij elkaar te vegen met zijn neus. Hij hield zijn neus dicht tegen de grond en bewoog zo zijn poten naar voren zodat het stukje mos mee zou komen. Het zou er vast heel grappig uitzien, maar dat maakte hem niet veel uit. Pas toen hij het laatste beetje mos op één hoopje had gelegd begon hij met zijn poten rare bewegingen te maken om het weer verspreid te leggen zoals het eerst lag. De Queens zouden het niet leuk vinden als ze dit voor de vierde keer deze week voor hem moesten doen. Ashkit bewonderde na een paar minuten zijn resultaat en zijn oortjes zakten naar beneden toe. Het zag er nauwelijks uit zoals de Queens het deden, maar voor nu was het goed genoeg. Met zijn staart probeerde hij de rest een beetje fatsoenlijk te leggen, maar hield op toen hij zag dat het één grote warboel werd. Hij zuchtte gefrustreerd en piepte boos. Daarna draaide hij het koppig de rug toe en stak zijn staart op een arrogante wijze de lucht in. ‘Dan niet,’ piepte hij. Zijn blik gleed naar voren en zijn hart klopte in zijn keel toen hij een hoop vacht zag. Het pluizige gedeelte deed hem denken aan een vijandelijk dier en snel stoof Ashkit naar buiten. ‘Laat de kittens met rust!’ riep hij met een strijdkreet en hij stortte zich op de staart van de poes die voor de Nursery stond zonder in de gaten te hebben dat het eigenlijk een Clangenoot was.

Alles wat ze binnen zag gebeuren was een kitten die met wat mos bezig leek te zijn. Rousepaw wist nog goed hoeveel ze met het spul had gespeeld voor ze apprentice werd. Eigenlijk wel jammer dat het nu niet meer kon, het was altijd wel leuk geweest. De kattin hief haar kop weer en wilde weglopen van de Nursery om wat anders te gaan doen toen er geluid achter haar klonk. ‘Laat de kittens met rust!’ Riep een klein stemmetje waarna ze iets op haar staart voelde. Geschrokken keek ze om en zag dat het een van de kittens was die haar staart aanviel Het was dezelfde als ze daarnet met het mos bezig had gezien. Een glimlach verscheen op haar kop. "Ho ho ho wat heeft mijn staart gedaan, toch niet de kittens gekieteld?" Zei ze terwijl ze wat met haar staart begon te schudde. Haar lange haren danste in de wind en maakte een soort kietelende beweging.

Zijn kleine klauwtjes kwamen naar buiten en Ashkit deed zijn uiterste best om vat te krijgen op het vijandelijke dier. Hij opende zijn bekje in een schreeuw en ook met de bedoeling om flink wat vacht tussen zijn tanden te nemen, maar plotseling hoorde hij een stem en werd zijn greep wat losser. Nog voordat hij echter tijd had om te realiseren dat het om een Clangenoot ging begon de staart onder hem te bewegen en begon zijn buikje te kietelen. Ashkit grinnikte en lachte vervolgens van plezier terwijl hij pogingen deed om de staart weer tussen zijn poten te nemen. Nu pas had hij door dat er voor hem een Apprentice stond en dat het dus helemaal geen vijandelijk dier was, maar hij had geen tijd om zich te schamen voor zijn fout omdat de staart van de Apprentice leuke schokjes door zijn buik lieten gaan telkens als de staart hem kietelde. Hij viel op zijn rugje en stak zijn vier pootjes hulpeloos uit naar de staart om het te doen stoppen, maar de lange haren bleven tegen zijn lichaam strijken en zorgden ervoor dat zijn zenuwen geprikkeld werden. Ashkit begon lachend weg te rollen van de staart en kwam weer een beetje tot rust toen hij uit de buurt van de staart was. Nu begon hem ook te dagen dat hij totaal verkeerd gereageerd had op de Apprentice en deze keer zakten zijn oortjes wel een tikkeltje sip naar beneden. ‘Sorry,’ fluisterde hij lichtelijk beschaamd. ‘Ik dacht dat je een vijandelijk dier was dat ons kamp wilde aanvallen.’ Zijn ogen werden groot van angst bij dat idee en de kater deed een paar stappen naar voren om de Apprentice een kopje te geven terwijl hij snorde.

Het kietelen van de kitten leek meer dan het gewenste effect te hebben. De aanvallen stopte en de kitten begon te lachen. Hij viel van haar staart af en landde op zijn rug om met alle vier de pootjes de lucht in een poging te doen naar het vastpakken van haar staart. Veel succes had hij er niet in. Na enkele seconden werd het kietelen de kitten te veel en rolde hij onder haar staart uit. Rousepaw draaide zich om naar de mede-zilvertabby die inmiddels weer was opgestaan. Plotseling zakte de oortjes van de kitten in zijn nek en verscheen er een wat sippe blik in zijn ogen. De kattin hield haar hoofd wat scheef gezien ze het probleem niet helemaal begreep. ‘Sorry,’ zei de kitten op een erg zachte toon. Sorry waarvoor? ‘Ik dacht dat je een vijandelijk dier was dat ons kamp wilde aanvallen.’ Vervolgde de kitten waarna hij naar haar toe kwam lopen en een kopje tegen haar poot gaf. "Geeft niet hoor, het betekend alleen dat je een goede warrior gaat worden later." Zei Rousepaw met een lach terwijl ze haar neus even tegen zijn kopje aan drukte.

Ashkit merkte voor een zoveelste keer vandaag op dat de vacht van de kattin lekker was om tegen aan te leunen. Oké, haar staart kietelde heel erg als hij daar tegen probeerde te leunen, maar het was aangenaam om tegen haar voorpoten te staan. Zou ze in het warme weer geen vreselijke hinder ondervinden van haar dikke vacht? Ashkit kon geloven dat ze het erg warm zou hebben. Zijn vacht was nog niet eens zo heel dik en hij had het soms al verschrikkelijk warm. Dan zweette hij en wilde hij het liefste geen katten in de buurt hebben die zich tegen hem aan zouden drukken. Aangezien hij niet veel contact had met de andere kittens was dit niet het geval. Het katertje trok kort met zijn oortjes toen de poes reageerde en keek haar met grote oogjes aan. Zijn staartje zwiepte hoopvol heen en weer en hij kon het niet laten om te snorren. ‘Denk je dat echt?’ vroeg hij. Zijn ogen begonnen te glinsteren bij het idee dat hij werkelijk waar een goede Warrior zo worden en zijn Clan net zo goed dienen als dat zijn vader had gedaan. De gedachten aan zijn vader zorgde er bijna voor dat zijn oortjes zakten, maar al snel herpakte hij zich. Zijn vader had zich bij StarClan gevoegd om een reden, er was geen reden om verdrietig te zijn. Als zijn vader hem hier achter wilde laten bij ThunderClan dan kon Ashkit alleen maar zijn best doen om te bewijzen dat dit de Clan was waar hij thuishoorde. ‘Ik zou ontzettend graag een goede Warrior willen worden!’ riep hij blij uit. ‘Eentje die zijn Clan goed dient en beter is dan de rest en…’ Hij snorde terwijl hij zijn lichaampje lui tegen haar voorpoot liet leunen en naar het kamp keek.

Rousepaw vond het wel schattig hoe de kitten tegen haar voorpoten aan leunde. Doordat ze ongeveer de zelfde kleur vacht hadden leek hij er ook nog eens half in te verdwijnen. De twee groenblauwe oogjes van de kitten keken haar aan. Zijn staartje zwaaide op en neer terwijl hij snorde. ‘Denk je dat echt?’ Vroeg hij, de hoop duidelijk in zijn ogen te zien. Zo schattig. Rousepaw grinnikte kort voor ze knikte om zijn vraag te beantwoorden. Het was niet eens een leugentje om bestwil zoals er veel tegen kittens gedaan werd, dit dacht ze echt. ‘Ik zou ontzettend graag een goede Warrior willen worden!’ Riep de zilvertabby aan haar poten vrolijk uit. Door de energie en het enthousiasme van de kitten vergat ze haast de rest van de dag. Het fleurde haar helemaal op om zo'n kitten tegen te komen. ‘Eentje die zijn Clan goed dient en beter is dan de rest en…’ ratelde de kitten leunend tegen haar poten. De woorden werden gestopt door het gesnor van de kitten zelf. Een vrolijke glimlach sierde Rousepaw's kop. "Als je goed je best doet tijdens je trainingen gaat dat zeker gebeuren." Zei ze waarna ze hem een kopje gaf. Het duurde even voor ze besefte dat haar woorden niet per se de waarheid hoefde te zijn. Zij zelf deed haar uiterste best tijdens haar trainingen maar niets wilde haar lukken.

[Danku danku, al heb ik er zo goed als niets aan gedaan X"D ]

Ashkit werd helemaal blij toen hij het knikje zag. Oh, hij kon het al echt voor zich zien! Hoe Silverstar op die hoge rots zou springen om de Ceremony bij één te roepen en hoe hij Ashkit’s naam zou roepen. Hoe hij hem Apprentice zou maken en na een hele tijd trainen als Warrior zou benoemen. Wat zou zijn naam dan worden? Ashdance? Vernoemd naar zijn moeder? Nee. Dat wilde hij absoluut niet. Hij wilde naar zijn vader vernoemd worden, alleen ging dat nogal moeilijk omdat hij geen idee had hoe zijn vader heette. Dat was een detail dat hij vergeten was te vragen aan Glowstick toen deze hem uitlegde waar zijn vader joeg. Of had Glowstick dat hem wel gezegd, maar was hij het alweer vergeten? Of misschien kon hij het achtervoegsel krijgen van deze toekomstige Warrior. Hij draaide zijn hoofd naar de poes toen deze tegen hem begon te spreken en luisterde aandachtig naar wat hem gezegd werd. Het katertje keek haar met grote ogen aan en nam de woorden zo goed mogelijk in haar op, maar eigenlijk hoefde hij dat niet te doen omdat hij zo ook wel wist dat hij zijn best moest doen als hij iets wilde bereiken. Zijn vader zou zo trots zijn als hij onder het oog van StarClan een wake zou houden als Warrior! ‘Oh, maar dat zal ik ook zeker doen!’ riep hij haastig uit naar de poes alsof hij bang was dat ze hem niet zou geloven als hij het niet nog een keertje extra benadrukte. ‘Ik zal net zo goed mijn best doen als jij. En ik zal proberen niet te veel vragen te stellen aan mijn mentor zodat hij niet gek van me wordt en een andere mentor voor me gaat zoeken.’ Zijn ogen werden rond van schrik. ‘Denk je dat dat kan trouwens? Kan een mentor je naar een andere over laten brengen omdat je te veel vragen stelt? Want ik ken mezelf. Ik ben zo nieuwsgierig. Ik stel te veel vragen!’ Hij piepte ongelukkig en keek haar zielig aan met zijn oortjes naar beneden gezakt.

De vrolijkheid van de kitten was genoeg om haar op te vrolijken en zorgde er voor dat ze haar slechte vangst haast vergat. ‘Oh, maar dat zal ik ook zeker doen!’ Reageerde het katertje op haar woorden. Hij leek er alle vertrouwen in te hebben dat hij goed zijn best ging doen tijdens zijn trainingen en een goede Warrior zou worden. Als ze zo naar de kitten keek zag ze dat best gebeuren ook. Het was niet dat hij er bang, klein of onhandig uit zag, alles behalve. ‘Ik zal net zo goed mijn best doen als jij. En ik zal proberen niet te veel vragen te stellen aan mijn mentor zodat hij niet gek van me wordt en een andere mentor voor me gaat zoeken.’ Ashkit leek te schrikken van zijn eigen woorden. Het leek haar sterk dat hij zou weten dat zij helemaal niet zo'n goede Apprentice was. Het moest dus wel over het te veel vragen stellen gaan. ‘Denk je dat dat kan trouwens? Kan een mentor je naar een andere over laten brengen omdat je te veel vragen stelt? Want ik ken mezelf. Ik ben zo nieuwsgierig. Ik stel te veel vragen!’ Vroeg de kitten haar. De kitten had zichzelf rechtstreeks in een dipje gewerkt door het idee. Een geamuseerde glimlach verscheen op Rousepaw's kop. "Maak je geen zorgen, de meeste mentoren zijn blij als je vragen stelt. Dan weten ze dat je goed oplet en dat je leergierig bent. Dus ik ben er vrij zeker van dat zoiets niet zomaar gebeurd." Vertelde ze waarna ze haar neus tegen het kopje van Ashkit duwde om hem wat op te vrolijke. Verdrietige kittens waren vreselijk, ze waren zo zielig dat ze er wel wat aan MOEST doen. Geen keuze mogelijk.