I have something to tell you (Crowcall)

De jonge apprentice die enorm veel leek op zijn zuster Routpaw had een warrior gevraagd om naar de Moorlands te komen, hij had haar nodig voor iets. De warrior waarop hij wachten heten Crowcall, hij stond op vier poten en had zijn ogen gesloten. Hij voelde hoe het gras langzaam onder zijn buik kriebelde door de wind, hij concentreerde zich op het geluid. Hij had zijn nagels waren ingeklapt, hij wiebelde met zijn linkeroor. De koele wind blies door zijn vacht heen, hij moest zijn evenwicht houden in deze harden wind. Daarom koos hij een openplek uit, veel wind was er te horen alleen door wind moest je dus ook beter gaan luisteren. Hij opende vlug zijn ogen en draaide zich om, ontbloten zijn klauw en greep een blaadje die viel. Hij klapte weer zijn nagels in, sinds dat hij nu wel ongeveer klaar was draaide hij zijn brede kop. De jonge apprentice zakte door zijn poten, lager dan het hoge gras, het was nu wel tijd om te gaan jagen. Hij kon niet een hele dag blaadjes gaan vangen, hij deed zijn mond half open. Hij voelde de natte vochtige grond onder zijn kussenpootjes, het gras kriebelde hem nu overal. Zijn staart was tegen de grond gelegd net als zijn lichaam de grond bijna raakten, hij was te vroeg gekomen daarom had hij vast nog tijd voordat Crowcall zou komen waarvoor hij haar gevraagd had. Het was een mede Clanner, hij had haar alleen maar verteld dat ze hier moest komen. Alleen niet de reden, hij wilde eigenlijk gaan trainen met een krijger zodat hij een gevecht kon oefenen. Ook was hij hier om haar wat te vragen, al zou hij daar eerst beginnen aan zijn zuster. Hij sloop langzaam door het hoge gras heen, stapje voor stapje. Langzaam, zijn sluip technieken moest ook getraind worden. Helemaal als hij straks tegen zijn zuster moest vechten, hij was een tweeling. Verbonden als een alleen beiden hadden ze andere Skills, Allebei waren ze verschillend in vechtstijlen alleen onherkenbaar in uiterlijk. Ze verschilde genoeg maar waren in zoveel gelijk, weer sloop hij voorzichtig naar voren en klapte zijn oren in zijn nek. In de verte zag hij een grijze muis, de geur was sterk. Weer sloop hij dichter naar het beestje toe, tot hij gestapt hoorden van een andere kat. Hij kwam recht overeind staan, waardoor het beestje wegvluchten. Zou Crowcall er nu al zijn?

OCC: Hij noemt iedereen broeder of zuster

Crowcall was on eerlijk te zijn nogal verbaasd geweest toen er opeens een apprentice voor haar neus had gestaan die zei dat hij haar ergens voor nodig had. Als je iemand ergens voor nodig had, was zij toch niet de eerste persoon waar je naartoe ging, had ze gedacht. Tomtitpaw was alweer weg geweest voor ze had kunnen vragen waar het om ging. Er zat niet veel anders op dan maar gewoon aar de afgesproken plek te gaan en te zien wat zijn plannen waren. Ze was behoorlijk nerveus toen ze erheen liep. Hij verwachtte sowieso te veel van haar. Wat kon zij nou geven? Hij zou teleurgesteld in haar zijn. StarClan, waarom was hij niet naar aan andere kat toegegaan? Ze schudde haar hoofd, geërgerd met zichzelf. Waarom maakte ze zich er eigenlijk zo druk om? De kat was maar een apprentice, negen manen oud of zoiets. Zelfs al kon ze niet veel, ze kon sowieso meer dan hij. Je hoefde geen topwarrior te zijn om indruk te kunnen maken op een jonge apprentice. En wie weet was Tomtitpaw heel aardig. Ze kende hem niet goed, maar misschien zou ze in hem nog wel een vriend kunnen vinden.
Ze zag dat hij er al was toen ze aankwam en even was ze bang dat ze te laat was. Opnieuw geërgerd snoof ze. Natuurlijk was ze niet te laat. Ze was nooit te laat. Dat had haar laatste mentor er wel ingestampt. Ze lette altijd keurig, misschien een beetje obsessief op de tijd, zodat ze altijd op tijd zou zijn. Dan kon ze dat in ieder geval niet meer fout doen. Apprentices kwamen in hun enthousiasme gewoon vaak veel te vroeg. "Tomtitpaw?" miauwde ze. "Waar had je me voor nodig?"

De jonge apprentice staarde in het rond, tot hij een zwarte kattin zag lopen. Hij trippelde rustig naar haar toe, toen ze op praat afstand waren gaf hij een begroetende knik. "Mooi op tijd zuster." Miauwde hij eervol en vriendelijk, een glimlach sierde rond zijn lippen. Alleen toen haar mond open ging werd zijn blik serieus, was er iets aan de hand? "Tomtitpaw?" miauwde de krijger, hij knikte rustig en wachtte op wat ze ging zeggen. "Waar had je me voor nodig?" Vroeg de kattin, hij glimlachten. Gelukkig was het niet zo erg dan als hij dacht, hij opende zijn mond. Hij voelde de wind langs zijn vacht gaan, haar ogen schitterde in het zonlicht. "Milady, ik wil uitoefen of ik sterk genoeg ben en waardig genoeg om een oefen gevecht te houden." Vertelde hij haar, hij voelde het hoge gras onder zijn buk weer kriebelen door de wind. Net zoals het rond zijn poten was, hij stapte wat dichter naar haar toe. "Ik wil een eervolle krijger worden en ik weet dat jij me daarin kan helpen, je bent een geweldige krijger." Miauwde hij vriendschappelijk, zijn stem klonk menend. Zijn ogen waren strak op haar gericht, hij moest dit kunnen. Hij had haar nodig, hier was alleen gras dus kon je geen andere obstakels gebruiken. Er was niks waar je kon schuilen, dit zou een duel zijn. Hij glimlachten en likte zijn voorpoot, die nog rood was van het bloed door een boom te gaan slaan. Voortaan zou hij dat minder gaan doen, elke stap deed pijn die hij zetten. "We gebruiken geen klauwen, maar alleen als jij het wilt om een oefengevecht te doen anders kunnen we ook snelheid trainen door rondjes naast elkaar te rennen." Stelde hij voor, want hij moest nog oefenen met zijn snelheid. Windclanners waren gemaakt om snel te zijn, dus hij moest dat ook zijn. Hij zette zijn borst trots vooruit, hij moest respectvol zijn tegen zijn ouderen en te kunnen omgaan met elke kat. Hij moest geen ruzie maken, hij moest hun problemen leren begrijpen. Hij had Crowcall echt nodig, helemaal nu. Hij wilde trainen en wist dat hij een krijger daarvoor nodig had, haar. "Ik heb je nodig mijn zuster." Miauwde hij naar haar en stak zijn linker poot richting haar, hij was links potig. Hopelijk zag ze dat niet als een beledigen dat hij zijn linker uit stak in de plaats van zijn rechter, want sommige waren het anders gewent.

Zuster, milady. Crowcall had Tomtitpaw nog niet vaak gesproken, maar ze had wel gehoord dat hij er wat opvallende aanspreekvormen op na hield. De jonge warrioir wist niet zo goed wat ze er mee aan moest. Hij praatte alsof hij het tegen een senior warrior had, terwijl zij net twee manen haar warriornaam had. Ze wist ook niet zo goed wat ze aan moest met die uitgestoken poot en ze staarde er even naar. "Goed, een oefengevecht", zei ze. "Wil je vooral je aanvallen of je verdediging oefenen?" Dan kon ze daar rekening mee houden. Misschien. Kon ze dat? Verman je, zei ze tegen zichzelf, natuurlijk kan je dat. Ze had al een tijdlang niet gevochten en nog nooit iemand geprobeerd iets te leren, maar ze had zelf genoeg van Wolverinebite geleerd en hij had er ook wel voor gezorgd dat dat was blijven hangen. Niet dat zijn vechttechnieken hem op het einde veel goed gedaan hadden... Ze beet op haar lip en probeerde niet aan zijn levenloze lichaam te denken.

De jonge gestreepte kater keek naar de zwarte kattin voor zich, zij had ambere ogen. De kattin voor hem keek naar zijn uitgestrekte poot, al liet hij deze weer tot de grond vallen omdat ze er niks mee wilde doen. Dus ze wist niet wat hij deed, dat was niet erg. Hij wilde graag trainen zoals de katten dat vroeger deden, "Goed, een oefengevecht", zei Crowcall. Hij glimlachten en knikte waarbij hij al in een vechtstand ging staan, hij wachtte en spitste zijn oren toen de kattin nog wat vertelden. "Wil je vooral je aanvallen of je verdediging oefenen?" Vroeg ze aan hem, hij keek haar aan. Zijn ogen strak gericht op haar, "Milady ik wil graag in beiden trainen, ik wil me voorbereiden als een andere Clan ons zou aanvallen ik wil niet weer.." Hij kapte zijn eigen zin af toen hij het vertelde. Hij schudden zijn hoofd en ging alvast in de vechtstand, "Wat zullen we als eerste doen?" Vroeg hij benieuwt naar haar waarna hij zijn ogen sloot en zich moest concentreren, hij was best benieuwt naar haar vechtstijl elke kat had een goede vechtstijl. Elke kat had zijn eigen manier, al wilde hij zelf reflecteren doordat hij dan makkelijkere zou weten wat hij goed of niet goed in was en hoe hij zich zou moeten verbeteren. Hij opende zijn ogen, 'this fight is on.'

Tomtitpaw liet zijn poot maar weer zakken en keek haar aan. Crowcall voelde zich wat ongemakkelijk onder die indringende, felgroene blik. "Milady ik wil graag in beiden trainen, ik wil me voorbereiden als een andere Clan ons zou aanvallen ik wil niet weer.." Hij zweeg abrupt en Crowcall hield haar kop een beetje schuin. Niet weer... wat? Ze vroeg er maar niet naar, als hij iets wilde vertellen zou hij dat vanzelf wel doen. Als hij er nog een keer over zou beginnen zou ze wel doorvragen, maar voor nu liet ze het er maar bij. Hij was ook al in aanvalspositie gaan staan en vroeg nu wat ze als eerste zouden doen. Als eerste? Waren er meerdere mogelijkheden? Een oefengevechtje leek haar relatief rechttoe rechtaan. "Eh, goed, ik zal doen alsof ik een kat van een andere clan ben", miauwde ze, terwijl ze probeerde te doen alsof ze wist waar ze over praatte. "Als ik vooral mijn snelheid zou gebruiken, zou je alleen leren hoe je tegen andere WindClanners moest vechten, dus ik zal nu juist meer op mijn kracht focussen. Nou ben ik niet bijzonder sterk, maar je moet je maar proberen in te beelden dat ik dat wel ben. Zorg dus dat je zo veel mogelijk ontwijkt. Sommige katten zouden je met één klap buiten westen kunnen slaan of als ze je poten raken, ervoor zorgen dat je niet goed meer kunt bewegen." Ze draaide even met haar oortjes, niet zeker of ze zo duidelijk was. Ze haalde diep adem, zelf waarschijnlijk nerveuzer dan de apprentice tegenover haar. "Klaar?"

Hij stond al in zijn positie om te aanvallen maar ook om te verdedigen, zijn oudere begon te spreken. Haar mond ging open, haar wijze woorden verlieten haar mond. "Eh, goed, ik zal doen alsof ik een kat van een andere clan ben", miauwde Crow, hij knikte. Alleen uit welke Clan. Hoe moest hij zich gedragen tegenover een andere Clan kat, hij haalde diep adem. "Als ik vooral mijn snelheid zou gebruiken, zou je alleen leren hoe je tegen andere WindClanners moest vechten, dus ik zal nu juist meer op mijn kracht focussen. Nou ben ik niet bijzonder sterk, maar je moet je maar proberen in te beelden dat ik dat wel ben. Zorg dus dat je zo veel mogelijk ontwijkt. Sommige katten zouden je met één klap buiten westen kunnen slaan of als ze je poten raken, ervoor zorgen dat je niet goed meer kunt bewegen." Vervolgde de kattin haar woorden, al zou ze vast al beter dan hem kunnen vechten en zou ze vast sterker dan hem zijn doordat hij 1. Kleiner was dan een normale kat, 2. Dat hij een jonge apprentice was. De kattin voor hem draaide even met haar oortjes, ze haalde diep adem, hij deed dat ook. Hij was er klaar voor, alleen zou het ook handig zijn om een beetje theater te doen zodat het nerveuze zou weg gaan. Hij wist dat de kattin nerveus was, net zo dat Rout ook bijna altijd nerveus is. "Klaar?" Vroeg de kattin voor hem, hij knikte had zijn nagels wel ingeklapt zodat hij de kat voor hem niet zou kunnen beschadigen. "Shadowclanner ik vraag u nu vriendelijk om het gebied te verlaten anders komen er consequente." Miauwde hij rustig, hopelijk zou ze het een beetje begrijpen dat hij nu bezig was met het in te spelen. Hij ging recht staan, hield zichzelf groot dan de andere. Al was hij vele male kleiner dan de zwarte kat tegenover hem, hij staarde haar aan.

Crowcall was zelf niet bepaald de grootste, maar Tomtitpaw was nog kleiner dan zij. Daarnaast had ze ook iets bredere schouders dan de meeste WindClanners, geërfd van haar reus van een vader, al slaagde dat er door haar geringe grootte niet in haar ook maar iets van indrukwekkendheid mee te geven. Tomtitpaw gaf met een knikje aan dat hij er klaar voor was en verzocht haar daarna vriendelijk het territorium te verlaten. Het klonk best goed zoals hij het zei. Vriendelijk, maar streng genoeg om uitwerking te hebben. Het enige probleem was dat de meeste ShadowClanners niet erg onder de indruk zouden zijn van Tomtitpaws grootte en dus zouden denken dat hij hen weinig kon maken. Crowcall probeerde dit een beetje na te spelen. "En wat voor consequenties zouden dat dan zijn, kleintje?" miauwde ze. Het was niet erg aardig, maar katten die zo ver een territorium binnendrongen en vervolgens tot een gevecht overgingen waren over het algemeen ook niet erg aardig.

Het werd zoals het normaal gebeurden als een andere Clan kat de grens zou oversteken, dit toneel stuk hielden beiden katten zich aan. Hij wiebelde kort met zijn oor op de reactie van de kattin voor hem, "En wat voor consequenties zouden dat dan zijn, kleintje?" miauwde Crowcall die een Shadowclanner bespeelden. Hij keek haar aan met een strakke serieuze blik, hij slikte kort en ontbloten zijn klauwen al trok hij ze weer terug. Hij ontbloten zijn klauwen als een teken wat hij echt zou hebben gedaan als hij een Shadowclanner voor zich had gezien, "dat zou betekenen dat U een gevecht wilt aan gaan met een Windclanner, waarvan U mij hoog onderschat." Miauwde hij kalmpjes maar wel streng, misschien was hij wel klein maar hij was een sterke en wijze apprentice van zijn Clan. Als ging recht op staan, hij keek haar droogjes aan. Hij wachtte, hij wachtte tot de Wind zijn teken gaf. We zijn voor Windclan, zo hij wilde enorm graag trainen. Hij wilde zich een voelen met de wind, dit had hij vaker gedaan. Hij nam een paar stappen achteruit, hij sloot zijn ogen en concentreerde zich. Hij zou de Wind voelen als de kat naar hem toe zou rennen, want de wind was altijd sneller dan wat dan ook. Dit was zijn ultieme taak, dit trainde hij al toen hij een kleine kitten was. Ook werkte dit erg goed op 1 op 1 gevechten vaak niet als er meerdere katten waren, hij zou de bewegingen kunnen voelen door de wind. Natuurlijk bries er een wind over de moorlands heen, alleen het zou harder worden naar maten hoe harder de kat zou lopen of zou slaan. Dat was zijn voordeel, Shadowclanners waren gemaakt voor krachtige aanvallen. Dat had de Windclan krijger voor hem al verraden, zij zou dus ook sterke maar snelle aanvallen uitdelen. Hier door was hij in zijn voordeel, ook hadden katten het niet vaak door wat hij deed als hij dit deed maar misschien Crow wel..

Crowcall vond het wel opvallend dat hij zelfs een onvriendelijke tegenstander nog altijd beleefd met 'u' aansprak. Nu ja, ieder zijn eigen gewoonten. Tomtitpaw sloeg zijn nagels uit als dreiging, maar trok ze ook meteen weer in, wetend dat dit maar een oefengevecht was. Tot Crowcalls verbazing zette hij een paar stappen achteruit en wachtte af. Ze bleef even stilstaan terwijl ze nadacht over wat dit betekende. Probeerde hij een aanval uit te lokken? De tegenstander te laten denken dat hij nu gemakkelijke aan kon vallen terwijl Tomtit zelf een of ander trucje achter de hand had? Ze sloop in complete stilte om hem heen tot ze achter hem stond. Eens kijken hoe hij hierop zou reageren. Ze sprong naar voren, met de bedoeling op zijn rug te landen. Ze maakte geen enkel geluid, dus aan zijn gehoor had hij niets. Hoe zou hij nu moeten weten waar ze vandaan kwam?

Tomtit zat rustig op zijn plekje, wachtend op wat de kattin voor hem zou doen. Zijn oren stonden wijd open, al moest hij de wind voelen. Oren konden bedrogen worden al kon de wind dat nooit, want er was altijd wind. Als je zou bewegen van een dicht genoegen afstand zou je het kunnen voelen, hij hoorde nog niks. Als een blinde stond hij daar, al voelde hij iets achter zich. Zijn ogen schoten open, hier had hij op gehoopt, dagen heeft hij getraind hier voor zelfs weken. Hij sprong vlug naar voren en draaide zich weer om naar Crowcall, hij had het ontweken hopelijk. Hij wist wel zeker op een haartje tot vel na, hij keek haar aan met een rustige blik en nam een vlugge sprint naar haar toe vlak na haar aanval. Hij probeerde uit te halen met zijn linker klauw, waarna hij vlug met zijn rechter klauw van onder aan kwam. Hij moest meerdere onverwachte aanvallen geven, al had hij ook bij haar eerste aanval een goede klap kunnen uitdelen. Hij had haar richting moeten opdraaien, al moest hij er wel geen risico's nemen. dat was gevaarlijk, er waren katten die je in een keer neer konden halen. Hij moest daarbij beter oppassen, hij moest waardig zijn voor zijn Clan. Hij moest ervoor klaar staan, hij kon ze niet achter laten. Nee, nooit. Hij ging naar achteren en maakte een duidelijke zwiep met zijn staart, hij ging iets meer in verdediging positie staan. Alles had Crow kunnen ontwijken, alles. Dus hij wilde het ook zien of ze dat zou doen, zijn groene ogen vielen op haar.

Vreemd genoeg leek hij toch te weten van welke kant ze zou komen. Aangezien Crowcall niet aannam dat hij een zesde zintuig had, ging ze ervan uit dat hij een of ander trucje had ontwikkeld. In ieder geval wist hij deze eerste aanval te ontwijken en draaide zich naar haar toe, zijn ogen nu weer open. Als een wervelwind viel hij nu aan, zowel van links met zijn linkerpoot als van onderen met zijn rechter. Crowcall dook onder zijn linkerpoot door en hield zijn rechter tegen met haar eigen voorpoot, waarmee ze ook meteen probeerde hem omver te trekken. Ze had begrepen dat katten van andere clans vaak in eerste instantie probeerden de snelheid van hun WindClantegenstanders uit te schakelen door hun poten te raken of hen op de grond te duwen, dus volgde zij deze tactiek nu ook. Ze probeerde haar poot achter de zijne te haken en hem daarna met een duw van haar schouder omver te werpen.

Tomtit probeerde de kattin voor zich aan te vallen, de zwarte kattin die de technieken van de Shadowclanners wist. Het was best interessant, Crowcall dook onder zijn linkerpoot door en hield zijn rechter tegen met haar eigen voorpoot, dat was haar gelukt. Al probeerde ze hem omver te trekken, hij probeerde daardoor juist meer kracht te zetten in zijn achterpoten om iets beter haar richting op te komen waardoor hij haar wilde raken met zijn rechterpoot alleen hij was links dus dat was voor hem iets zwaarder. Ze probeerde haar poot achter de zijne te haken en hem daarna met een duw van haar schouder omver te werpen, wat haar lukte. Hij kwam met een harde klap op de grond, al kwam hij vlug overeind. Half hijgend, hij kon dit. Hij mocht niet opgeven, hoe wilde hij de gene beschermen waarvan hij hield als hij niet kon vechten. Hij moest wat anders verzinnen, hij moest zijn koppie er bij houden. Hij moest even wachten, zijn oren stonden recht overeind. Klaar om zichzelf te verdedigen.