I need the golden sparkles just to climb the tree

But sometimes I get scared and find it hard to stand

Hij wist dat hij er weer tegenaan zat. Hij voelde het door de manier waarop zijn maag steeds samentrok. Zijn hart klopte in zijn keel terwijl hij probeerde zijn kop helder te houden. Hij mocht er niet aan toegeven, dus zigzagde hij door het RiverClan territorium. Op zulke momenten had hij altijd het gevoel dat hij moest vluchten, zijn familie mocht hem niet zo zien. Zijn lichtblauwe ogen stonden raar en er hing duidelijk een geur van spanning om hem heen. Hij ontweek de plekken waar de meeste papaverplanten stonden en probeerde zijn droge bek weer vochtig te krijgen door te smakken. Pas bij de grens stopte hij en bleef hij hijgend staan. Hij wist dat hij er voor moest zorgen dat hij geen paniekaanval kreeg, helemaal niet zo ver van het kamp, waar niemand hem zou kunnen helpen. Dus concentreerde hij zich op zijn hartslag om die tot bedaring te brengen. Toen leidde een geluid hem af. Meteen richtte hij zijn kop op en spitste hij zijn oren. “Wie is daar?” Sprak hij terwijl het branderige gevoel in zijn lijf weer omhoog kwam, mousedung.

[&Clouddust]

Nog nooit had hij zo'n bui gevoeld, hij voelde zich eindelijk eens niet zo miserabel als normaal. De zon scheen, het was niet te koud, het was echt zo'n dag waarop katten naar buiten zouden gaan en zouden bedenken: ja, vandaag is het een mooiere dag. Dat is wat hij voelde toen hij wakker werd, en omdat hij toch niet zo actief was geweest de laatste dagen besloot hij daar verandering in te brengen. En nu liep hij door het Clangebied, geen enkele bestemming waar hij op tijd moest zijn, gewoon de boel maar eens verkennen. Cloud snufte de lucht op. Riverclan... een vleugje Windclan... Hij moest dichtbij de rivieren zitten, misschien kon hij daar wel even uitrusten. Hij was immers al lang op weg. Cloud spitste zijn oren, hopelijk kon hij het gekabbel van de rivier opvangen. Maar in plaats daarvan hoorde hij iets heel anders: gehijg, geritsel. Hij moest zeer dicht bij de rivier zijn, er waren hier natuurlijk ook gewoon katten... Op zijn hoede zijn was belangrijk! Toch kon hij het niet laten om zich af te vragen wat de kat zou mankeren, dat hij zo stond te hijgen bij de rivier. Als het een kat was, tenminste. Misschien had hij wel hulp nodig! Cloud begon richting het gehijg te lopen. Een stem trok zijn aandacht en liet hem stijf stil staan. Moest hij er naartoe? Zou het van de kat, of nouja, het wezen, komen dat bij de rivier te horen was? Hoe dan ook, het moest wel tegen hem zijn. Cloud voelde zich opeens helemaal niet zo zeker meer. "Eh, ik ben hier!" piepte hij terug. Meteen wist hij dat dat niet zo slim was, nu moest hij wel tevoorschijn komen. Zijn oren volgden het gekabbel van de rivier en een paar seconden later stond hij aan de kant. Daar zat een crèmekleurige kat, waarschijnlijk wat ouder dan hem. Cloud merkte meteen op dat de kat het moeilijk had, hij vergat meteen al zijn zorgen. Deze kat zag er niet gevaarlijk uit. "Gaat het wel met je?" vroeg hij. Als hij iets kon doen om hem te helpen, zou hij het doen. Maakt niet uit wie hij was of waar hij vandaan zou komen.

-OOC: kort posten is niet mijn ding, het spijt me :')

Zijn haren kwamen overeind toen de geur van Rogue tot hem doordrong. Meteen schoten de beelden uit zijn verleden weer over zijn netvlies. Toen hij als kleine kitten bijna aangevallen werd door een zwerfkat en zijn moeder die daar tussensprong. Ze had zijn leven kunnen redden, maar was zelf naar StarClan gegaan. Hoe hij later als apprentice met een patrouille mee was die aangevallen werd door een groep Rogues. Hoe hij bewusteloos was gemept en daardoor een paar maanden in de Medicine cat’s den belande. En de laatste keer dat hij een zwerfkat ook hier bij de rivier was tegengekomen en haar had verzocht om weg te gaan, maar hoe ze hem toen had aangevallen. Zijn ervaringen met Rogues waren verre van positief. Elke keer weer zorgde zo’n ontmoeting ervoor dat hij gehavend in het kamp terugkwam. Hij had daarom ook geconcludeerd dat Rogues geen haar beter waren dan BloodClan katten. Whisperwind had hem van dat idee af willen helpen, maar dat was voordat ze opeens verdwenen was. Zijn oren gleden in zijn nek toen de kater voor hem verscheen. “Dat weet ik nog zo net niet.” Zei hij toen Clouddust vroeg of het wel met hem ging. “Wat doe jij zo dicht bij de rivier?” Zijn lichtblauwe ogen hadden een argwanende blik terwijl hij de sneeuwwitte kater in zich opnam.

Deze kater zat diep in de problemen. Cloud had geen idee wat de reden zou kunnen zijn, maar hij schrok wel heel erg van zijn plotselinge, vijandige reactie. De meeste katten die hij tegenkwam waren natuurlijk Rogues, zoals hijzelf, en hij kon de frisse geur van Riverclan duidelijk opmaken uit de lucht om de kat voor hem heen. Maar Riverclan katten stonden er nou niet zo zeer om bekend dat ze super fel zouden zijn tegen anderen... De oren van de cremekleurige kater zaten nu plat in zijn nek. Cloud dook wat ineen. Hij stond zo positief op vanmorgen, maar alles leek te verdwijnen als sneeuw voor de zon. Waarom moest hij nou ook weer zo praatgraag zijn? Zijn ijsblauwe ogen glimden van angst. Hij hield zijn lichaam bangig dicht bij de grond en staarde naar zijn voorpoten toen de Riverclanner sprak. Als deze kat hem maar niet zou aanvallen, dat had hij niet verdiend. "Euh, wel, ik ben op een korte trip om wat, euh, meer van de wereld te zien" piepte hij. Dan maar meteen eerlijk zijn, anders kom je ook niet verder. "Ik hoorde jou en tja, je ziet eruit alsof het niet zo goed gaat..." Hij keek hem kort aan en staarde meteen weer naar zijn poten. "Ik ben niet zoals de andere rogues, en al helemaal geen Bloodclanner" fluisterde hij. Hij wist dat hij een van de weinige 'zachtere' rogues was, hij zou nooit iemand opzettelijk pijn doen als hij daar geen reden voor had. Misschien had de argwanende houding van deze Riverclanner wel te maken met andere rogues, rogues die niet waren zoals hij.

De kater zag er niet uit alsof hij hem elk moment aan kon vallen. Toch vertrouwde hij het niet. Die kat voor hem was en bleef een Rogue. “Het is niet zo slim om in je eentje zo dicht langs Clanterritorium te lopen.” Hij had nog steeds zijn oren plat in zijn nek. De sneeuwwitte kater had een onderdanige houding aangenomen, maar hij nam liever het zekere voor het onzekere. Misschien hield hij hem alleen maar voor de gek en zou hij opeens boven op hem springen. “Waarom zou het jou uitmaken hoe het met mij gaat? Een makkelijkere prooi om aan te vallen?” Zijn stem klonk wat bitter. Opnieuw werd het beeld van zijn moeder kermend van de pijn op zijn netvlies gebrand. Toen de andere kater zei dat hij anders was snoof hij lichtjes. “Ja, dat zeggen ze allemaal.” Hij was één keer een andere Rogue tegen gekomen die had geprobeerd te laten zien dat zij geen kwaad in de zin had, maar die had hij daarna ook nooit meer gezien. Ze waren gewoon niet te vertrouwen. Dus hield hij zijn blik strak op de zwerfkat gericht, klaar om zichzelf te verdedigen als dat nodig was.