Fighter

Relaxed was niet precies het goede woord, maar ze had in ieder geval rust. Met een klein glimlachje keek ze naar het kamp, hoeveel ze ook kon zeggen ze hield van elke individuele at en Riverclan was nog altijd haar trots. Het was nog altijd aanwezig dat ze zichzelf dingen aanpraatte die misschien niet eens waar waren, maar de twijfel was er of dat ooit weg ging. Iemand vermoorden deed wat met je.

Aspenpaw kwam met een zucht uit de Elders den. Hij had weer eens de nesten moeten vervangen, wat natuurlijk een klusje was die door elk van de apprentices gehaat werd. Elders waren bijzondere katten. Hij hoopte dat hij later nooit zo humeurig zou worden, elders hielden er gewoon van om het leven van apprentices zuur te maken. Natuurlijk waren er wel een paar normale tussen, maar hij was altijd opgelucht als hij klaar was.
Aspenpaw keek even snel door het kamp, waarna hij richting de uitgang van het kamp snelde. Hij moest even zijn poten strekken, mos bij elkaar schrapen ging al in zo'n ongemakkelijke houding. Vrolijk liep de jonge kater dan ook in een rechte lijn naar de uitgang, maar een plotselinge grijze vacht bracht hem van zijn stuk. Aspenpaw boorde zijn achterpoten in de grond en kwam abrupt tot stilstand, slechts enkele centimeters van de kat vandaan, waarna hij met vergrote ogen recht tegen de deputy opkeek. Oeps. ‘Sorry!’ verontschuldigde hij zich snel. Hij had weer eens niet opgelet. Aspenpaw had er vaker last van dat hij maar één ding voor zijn ogen kon zien en de rest van de wereld afsloot. Hij moest daar echt iets aan veranderen. Gelukkig was het nu nog goed gegaan en was hij niet met een noodvaart tegen de deputy aan geknald, dát zou pas beschamend zijn geweest.

Kort schrok ze op toen ze een sorry hoorde, om vervolgens te zien dat Aspenpaw enkele centimeters verderop stond.Het was best gek om te bedenken dat zijzelf niet zo heel lang geleden nog apprentice was. "Maakt niet uit hoor."[/] Sprak ze met een glimlach en knipoogde naar hem. [b]"Hoe gaat het?" Vroeg ze vervolgens omdat het haar oprecht interesseerde. Het was voor haar belangrijk dat iedereen zich goed voelde in de clan, zichzelf dan niet meegerekend.

Fjieuw, gelukkig vond Futeresong het niet erg. Misschien had ze wel anders gemiauwd als hij echt tegen haar aan was gebotst. Gelukkig had hij dat weten te voorkomen. Hij kreeg eens grijns op zijn gezicht als hij het voor zich zag, maar schudde die gedachte al snel weg toen de poes vroeg hoe het met hem ging. Snel krabbelde Aspenpaw een staartlengte naar achteren toen de poes dat had gevraagd, zodat hij haar tenminste vanaf een normaal oogpunt kon aankijken. ‘Prima, niets te klagen,’ sprak de jonge kater met een glimlach op zijn gezicht. Hij kon gaan klagen dat hij net een elders den had omgekeerd, maar dat hoorde er nou eenmaal bij. En het was voorbij, dus hij zag het positieve er maar van in. En daarbij had hij ook een zorgeloos leventje. Hij trainde, jaagde en patrouilleerde voor zijn clan en hij had niets om zich druk over te maken. Zijn grootste problemen bestonden uit nare apprentice klusjes doen. ‘En met jou?’ vroeg Aspenpaw aan de deputy. Ergens begon er wel een belletje in zijn achterhoofd te rinkelen dat hij gewoon een normaal gesprek had met de deputy, hoe tof!

Ze knikte tevreden, waarschijnlijk was er wel iets waar hij over zou kunnen klagen, maar dat had iedereen. "Prima." Loog ze. Luvon die haar maar niet me rust liet en Butter die zijn kant koos, vervolgens Smokegaze die haar nog altijd niet vertrouwde en de clan die haar nog raar aankeek. Was het zo raar, om in een gevecht iemands leven te ontnemen? Want ondanks alle ellende die het haar gebracht heeft had ze niet anders gewild. Hij was haar grootste haat geweest en nu is hij eindelijk verdwenen. "Gaat het goed met je trainingen?" Vervolgde ze om het gesprek gaande te houden.

Futeresong sprak dat het goed met haar ging en hij snorde even tevreden. Het was van belang voor de clan dat de hogere rangen zich goed voelden, toch? Men vertrouwde erin dat de leiders de goede keuzes voor de clan maakten dus zouden die katten zich dan automatisch goed moeten voelen? Aspenpaw fronste en schudde de gedachte weg. Wat maakte het ook uit, zolang goede keuzes maar werden gemaakt was alles prima.
Futuresong vroeg hoe het ging met zijn trainingen en hij keek met een grijns naar de poes. ‘Goed, denk ik. Bitterball lijkt tevreden,’ sprak de jonge kater vrolijk. Hij genoot nu nog zeer van zijn trainingen. Het was alsof hij elke dag iets nieuws deed. Alles was nog een beetje in de aanleerfase en niet in de fase dat hij alles opnieuw moest gaan doen om te perfectioneren. Hij vond het nog een groot avontuur. ‘Trainingen zijn nog leuk, dat moet voor iets gelden,’ grapte de apprentice en keek zijn deputy met trillende snorharen weer aan.

Ze glimlachte breed, het was fijn om te weten dat trainingen goed verliepen. "Bitterball is een goede mentor." Knikte ze. Hij had veel ervaring en kon alles goed overbrengen. "Het is altijd leuk om wat bij te leren. Dat vind ik ook nog steeds." Ze wiebelde kort met haar oren. Leren kon je nog op elke leeftijd..

Futeresong zei dat Bitterball een goeie mentor was en Aspenpaw knikte instemmend. Hij mocht de rosse kater wel. Zeker nu de jonge kater nog zeer leergierig was, was hij ook simpel om te trainen. Hij nam makkelijk dingen aan en was bereid allemaal nieuwe dingen uit te proberen. Vervolgens begon Futeresong te praten over dat het altijd leuk was om nog te leren. Aspenpaw kantelde zijn kopje en keek de deputy geïnteresseerd aan. ‘Wat leer je dan nog als warrior? Niet meer jagen en vechten, of wel?’ Oprecht geïnteresseerd wachtte hij haar antwoord af. Het zou wel heel saai worden als je eenmaal je warrior naam had gekregen, leven alleen maar bestond uit taken en het vanaf dan allen één rechte lijn zou worden. Aspenpaw zou gillend gek worden als dat de kwestie was.

Ze glimlachte om het kopje van Aspenpaw, zo jong en schattig. "Ik zelf moet nog hartstikke veel leren, voordat ik ooit een Leider zou worden. Maar ik hoop dat die tijd nog lang niet komt." De relatie tussen haar en Butter mocht nu zwaar verslechterd zijn, maar haar dood zou ze nooit willen. Hoe zou ze dit ooit kunnen doen zonder haar?

De grijze poes sprak over dat ze nog veel moest leren om leider te worden. Oh ja, natuurlijk. Leiders moesten vast allemaal andere dingen kunnen om een clan te leiden. Alle katten rekenden op hen om goede keuzes te maken. En je kon alleen een goede keuze maken als je veel kennis en ervaring had. Hij knikte begrijpend. ‘Leider worden lijkt me zo moeilijk. Ik zou het denk ik nooit kunnen,’ sprak de jonge kater. Nee, Aspenpaw had nooit ambitie gehad om een andere rang te worden dan Warrior. Een goede warrior zou genoeg voor hem zijn, hij zou waarschijnlijk niet tegen de druk kunnen van het leiderschap.

Ze glimlachte om de kater. "Zo moet je niet denken. Daarbij had ik dat ook gedacht, en stiekem nog steeds wel een beetje." Een kleine knipoog ging uit naar hem, zodat hij dat niet door zou gaan vertellen aan iedereen. Nee, nooit had ze gedacht dat deze rang haar toegewezen zou worden en nog steeds dacht ze er elke dag aan hoe zij ooit leider ging worden.

Aspenpaw kon haar goed begrijpen dat ze nog steeds dacht dat ze het niet zou kunnen. Hij zou letterlijk bezwijken van de stress, mocht hij ooit eens in haar klauwen staan. Hij begreep haar knipoog en knikte veelbetekenend naar haar. Dit was even hun geheimpje. Zijn mondhoeken krulden omhoog. ‘Laat ik eerst maar eens kijken hoe ik een goede Warrior kan worden,’ sprak hij luchtig. Deputy worden? Dat zou nog zo ver weg zijn en een grote kans dat hij dat nooit zou worden. Hij zag nu al in de apprentice den betere kandidaten dan hem. En daarbij wilde hij het niet eens, dus waar maakte hij zich zorgen om.