there is a time to fall back

De jonge kater was al een tijd lang alleen maar aan het trainen, hij wilde zichzelf een betere krijger maken voor zijn Clan. Hij wilde het beschermen, een goed gevoel geven dat ze veilig waren. Al had hij intussen ruzie met zijn tweeling Routpaw, hij had haar een lange tijd niet meer gesproken zoals meerdere Apprentices in de Clan. Hij had zich de laatste tijd vooral af gesloten ter wel hij wel banden en vriendschappen wilde hebben, dus hij besloot om voor een keer zijn eigen bedachte training opzij te schuiven voor zijn zus en liep naar haar toe. Geen kinderachtige gedoe meer, ze moesten gewoon praten.. Hij liep door het kamp toe opzoek naar zijn zuster, de gene die hij wilde beschermen, de gene waar van hij hield, de gene die hij als enige over had. Hij slikte en zag haar, hij liep op haar af. Een serieuze blik rond zijn ogen, al was het wel iets warms wat er af te lezen was. Zijn koude voeten raakte de grond, steeds opnieuw. "Zuster?" Vroeg hij kalmpjes, "zou ik bij je plaats kunnen nemen?" Hij had een kleine glimlach rond zijn snoet en bleef staan, geen zwak gedoe meer. Hij moest haar niet ontwijken, hij moest laten zien dat hij in elke situatie zijn Clan kon dienen. Al hoorde daar ook bij ruzies oplossen, hij had namelijk wat vrije tijd in zijn schema gevonden voor zijn zuster. "Het spijt me, voor wat ik heb verkeerd gedaan." Sprak hij met beide groene ogen op haar gericht, hij had haar laten zitten bij Crashpaw al was het niet zo bedoeld. Ze kwam voor hem op, als een echte familie lid moest doen. Hij leek dat niet te doen wat hij wel had moeten doen, ook nam hij soms weleens aan dat ze niet van elkaar hielden. Soms moest ze weten hoeveel zijn tweeling voor hem betekende, hoeveel hij van haar hield. Hij kon niet zonder haar, haar vriendelijke lieve karakter maar toch met zoveel pit.

~Routpaw

Ze was die ochtend vroeg erop uit gegaan om te gaan jagen, waardoor de prooistapel nu gevuld was door een houtduif en een mollige muis die ze had gevangen. De poes was blij om iets te hebben waar ze wel redelijk goed in was, het was fijn om een idee te hebben dat ze wat betekende voor de clan. Bovendien hield het jagen haar bezig en haar gedachtes af van dingen waar ze nu liever niet aan dacht. De poes stapte naar de rand van het kamp toe en ging daar in een beschaduwde plek zitten om haar vacht te wassen. Ze stopte daar echter abrupt mee toen ze haar broer zag, die duidelijk naar haar toe kwam. Routpaw wiebelde onzeker met haar oren, niet zeker wetend of hij nog kwaad op haar was. "Zuster?"Klonk zijn stem kalmpjes."zou ik bij je plaats kunnen nemen?" Ze keek nogal verbaasd naar het glimlachje rond zijn snuit. "Eh, eh, j-ja natuurlijk."Hakkelde ze en keek wat schuldbewust naar haar poten. Ze wilde al een hele tijd haar excuses aan hem aanbieden, maar iedere keer als ze hem zag zakte de moed haar weer in de poten."Het spijt me, voor wat ik heb verkeerd gedaan." Haar oren schoten overeind en ze keek hem aan, alleen om een oprechte blik in zijn groene ogen te zien. De poes leek te ontspannen en haar blik verzachtte opgelucht. "Bedankt Tommy."Spinde ze warm, waarna de poes weer op haar lip beet. "Het spijt me ook voor m'n... Zorgeloze gedrag."Mompelde ze wat neerslachtig. "Ik ben de laatste tijd heel veel aan het jagen, als.. als om het goed te maken..?"

Tomtit keek naar zijn zuster, zijn groene ogen tuurde naar haar. "Eh, eh, j-ja natuurlijk." Hakkelde ze en keek wat schuldbewust naar haar poten, even keek hij vragend naar haar. Zij had niks verkeerds gedaan, hij had haar behandeld als een stuk vuil wat hij niet had moeten doen en nooit had mogen doen. Hij nam plaats naast zijn zus toen ze zei dat het mocht en ging naast haar zitten, hij sloeg zijn staart om zich heen. Hij had de laatste tijd gemerkt dat zijn zus aan het jagen was, ook dat waardeerde hij erg aan haar. Ze deed echt veel voor haar Clan, jagen was een goed punt hier voor. Rout leek te ontspannen en haar blik verzachtte opgelucht, "Bedankt Tommy." Spinde ze warm. Hij sloot zijn ogen kort en glimlachte warm waarnaar hij weer naar haar keek. "Het spijt me ook voor m'n... Zorgeloze gedrag." Mompelde ze wat neerslachtig. "Ik ben de laatste tijd heel veel aan het jagen, als.. als om het goed te maken..?" Miauwde ze, ze klonk twijfelend. De jonge kater gaf haar een klein duwtje, "Jagen is goed voor de Clan, je doet een goede taak." Miauwde hij dankbaar naar de jonge kattin. Hij wiebelde met zijn oren, "en jij hoeft je niet te verontschuldigen Rout, ik moet ook weten wanneer ik te ver ga.. Sorry." Sprak hij oprecht. Zijn diepe groene ogen keken naar haar, hij gaf een lik aan haar neus. Hij zwiepte zijn staart om haar heen, hij wilde dat hij zijn liefde voor zijn zus meer kon tonen.

Twijfelachtig kneedde ze de harde grond onder haar bruin-witte poten, wachtend op de reactie van haar tweeling broer. Die kwam maar snel genoeg in de vorm van een goed bedoeld duwtje. "Jagen is goed voor de Clan, je doet een goede taak." Klonk zijn maar al te bekende stem dankbaar. Routpaw keek weer op en glimlachte oprecht naar hem, waarbij ze zacht snorde en hem een kopje tegen zijn schouder gaf. Ze was blij weer zo naast hem te kunnen zitten. Ze was allang niet meer boos, integendeel, ze was veels te dat ze gewoon weer konden doen zoals vroeger. "en jij hoeft je niet te verontschuldigen Rout, ik moet ook weten wanneer ik te ver ga.. Sorry." Zijn woorden klonken oprecht en hij gaf een lik over haar neus. Routpaw schudde zachtjes haar kop. "Ik had niet zo kwaad moeten worden, je had ook gelijk..." Haar oren zakten naar haar nek, maar toen ze zijn staart om haar heen sloeg beurde ze alweer op. Ach, wat deed het er nu nog toe. Het was weer goed, daar ging het om, toch? Ze beseften beiden dat er iets fout was gegaan, het was niet nodig nog andere wonden open te halen. Even was de poes stil. "Weetje, ik heb je eigenlijk heel erg gemist."Gaf ze zachtjes toe, waarna ze zachtjes op zijn schouder leunde.

Tomtit keek naar zijn zuster die tegen hem aanleunde, Routpaw schudde zachtjes haar kop. "Ik had niet zo kwaad moeten worden, je had ook gelijk..." Haar oren zakten naar haar nek, maar toen ze zijn staart om haar heen sloeg beurde ze alweer op. Even werd het stil tussen de tweeling, hij staarde naar haar kopje naast zich. Hij had zijn brede staart om haar heen geslagen, hij wiebelde kort met zijn oren toen hij haar stem weer hoorden. "Weetje, ik heb je eigenlijk heel erg gemist." Gaf zijn zus zachtjes toe, waarna ze zachtjes op zijn schouder leunde. Hij kreeg een kleine glimlach, hij begon tegen haar hoofdje aan te leunen. "Ik jouw ook." Klonk zijn stem op een fluisterende toon, hij slikte kort maar het voelde weer goed om bij haar te zijn. Bij zijn zuster, bij zijn geliefde. Hij kon niet zonder zijn helft, ze waren één met elkaar. Samen voelde dit alles goed, hij was weer bij haar. Alles kon hij nu los laten, het was eindelijk weer..... Oké.

Hij drukte zijn kop zachtjes tegen de hare en Routpaw snorde zachtjes als antwoord. "Ik jouw ook." En daar zaten ze dan weer, als broer en zus, als vrienden, zoals het altijd al was geweest. En oh Starclan, wat was ze blij om hem weer naast haar te hebben, weer zijn oude vertrouwde geur in te kunnen ademen Even was ze stil, waarbij ze haar ogen sloot en een oprechte glimlach op haar gelaat kreeg. Hij was degene die er altijd was geweest, bij wie ze was komen uithuilen als dingen niet goed gingen in haar miezerige leventje. Misschien waren ze wel heel close voor siblings, maar dat deerde haar niet. Het was het verlies van hun moeder dat hun zo dicht naar elkaar toe had gedreven, hij was het enige houvast dat ze toen had gehad. En nu nog was hij de enige die ze daadwerkelijk volledig vertrouwde.
"Hoe is het met je? Gaan je trainingen met Shadefeather goed?"Verbrak ze de stilte met een zachte stem.

De jonge kater keek naar zijn zus, het voelde dat ze voor altijd bij elkaar waren. Al hadden ze soms een breuk in hun vriendschap, ze zouden voor altijd bij elkaar blijven. Hij gaf haar een zachte lik rond haar oren, een vriendelijke kalme blik. Er viel een stilte, zijn staart sloeg hij langzaam om zijn vertrouwde sib heen. Hij zakte naar de grond en besloot te gaan liggen, hij ging in het gras liggen naast zijn zus. Sloot langzaam zijn ogen, hij had eindelijk de tijd.. Voor rust, er kon nu niks gebeuren met Rout waar hij niet bij was. Hij was moe, zo moe.. Zo verzwakt, hij glimlachte zacht naar zijn zus. Nu kon hij slapen zonder even zorgen te hebben over zijn Clan, "Hoe is het met je? Gaan je trainingen met Shadefeather goed?" Verbrak ze de stilte met een zachte stem. Hij knikte, hij legde zijn kop tussen zijn poten. "Natuurlijk zus, weet je..." Miauwde hij zacht half slapend, "je betekent veel voor me, ik had me geen betere zus kunnen wensen zoals jouw. Ik wil je gewoon niet verliezen..." Zijn stem zakte weg, hij legde zijn kop op haar poten. Hij spinde zacht en rolde zich op in het warme gras, in de zon.

De kater knikte als antwoord op haar vraag en liet zijn kop rustig op zijn poten neerkomen. Het viel haar nu pas op hoe vermoeid hij eruit zag. "Natuurlijk zus, weet je..."Hij sprak zijn woorden zo, alsof hij al slapende was. "je betekent veel voor me, ik had me geen betere zus kunnen wensen zoals jouw. Ik wil je gewoon niet verliezen..." Die woorden braken haar hart, maar op een goede manier. In een golf van affectie duwde ze haar kop tegen de zijne en likte de vacht tussen zijn oren plat. "Je bent de beste broer."Haar reactie was kort, maar kwam rechtstreeks uit haar hart. Ze liet haar lichaam zacht op de grond neer komen, naast het zijne. Zachtjes en teder begon ze hem te wassen, met haar ruwe tong alle haren weer op hun goede plek leggend en verdwaalde takjes eruit te halen. "Broertje, waarom train je zoveel?"Vroeg ze bezorgd tussen het wassen door. "Straks val je nog een keertje flauw van vermoeidheid."Ze zag het zo gebeuren. "Bovendien, je bent al zo goed. Als je blijft trainen, kan ik je nooit bij houden."Ze glimlachte vaagjes.

Tomtitpaw lag rustig op de grond naast zijn zus, al zakte ze zich door haar poten legde haar kop naast de zijne. Hij voelde hoe de twee vachten elkaars vacht raakte, Rout duwde haar kop tegen de zijne en likte de vacht tussen zijn oren plat. "Je bent de beste broer." Miauwde ze, hij glimlachte vriendelijk maar ook erg dankbaar al was haar reactie was kort. "Bedankt, ik zou geen leven zonder jouw kennen." Miauwde hij zacht waarna hij een zachte lik met zijn ruwe tong over haar wang gaf. Zachtjes en teder begon ze hem te wassen, met haar ruwe tong alle haren weer op hun goede plek leggend en verdwaalde takjes eruit te halen. "Broertje, waarom train je zoveel?" Vroeg zijn zus bezorgd tussen het wassen door. Hij glimlachte en liet kort gelach horen van blijdschap, hij deed het voor haar en voor zijn Clan. Hij wilde de gene beschermen waarvan hij hield, "Straks val je nog een keertje flauw van vermoeidheid." Miauwde ze veder bezorgd. "Bovendien, je bent al zo goed. Als je blijft trainen, kan ik je nooit bij houden." Ze glimlachte vaagjes. Zo had ze haar woorden vervolgd, "he, misschien wil ik wel dat je nooit beter dan me wordt." Lachte hij plagend en gaf haar een duwtje, "ik val niet flauw, als ik iets heb waarin ik kan geloven, kan verdedigen en waarvan ik kan houden zal ik nooit flauw vallen." Miauwde hij roekeloos. Hij wist dat hij moest blijven trainen, hij keek daarna zijn zus vragend aan. "Je hoeft me niet af te lebberen." Sprak hij plagend, al was het niet nodig.. Volgens hem..

"Bedankt, ik zou geen leven zonder jouw kennen." Ze rolde grappend met haar ogen. "Ts, niet té slijmerig worden hé."Grinnikte ze hem toe waarna ze met haar tong zijn vacht begon te wassen. Tussen het likken door sprak ze haar bezorgdheid uit over hem, maar zoals ze al had verwacht hoefde hij er niets van te hebben. "he, misschien wil ik wel dat je nooit beter dan me wordt."Lachte haar broer plagend en gaf haar een duw. Routpaw grinnikte en gaf hem een al even plagende duw terug. "Hey! Geef me een kans, gemenerik."Kaatste ze zogenaamd beledigd terug. "ik val niet flauw, als ik iets heb waarin ik kan geloven, kan verdedigen en waarvan ik kan houden zal ik nooit flauw vallen." Hij was roekeloos, verwachtte te veel van zichzelf. Het bezorgde haar. "Je valt flauw van vermoeidheid, Tommy."Informeerde ze hem rustig waarna ze doorging me hem te wassen. Tomtitpaw leek daar echter een beetje genoeg van te hebben. "Je hoeft me niet af te lebberen." Met fonkelende groene ogen keek ze hem aan. "Ik lebber er je niet af, ik zorg ervoor dat je er een beetje uit ziet. Anders krijg je nooit een vriendinnetje." Ze knipoogde hem plagend toe en gaf als extraatje hem nog een lik over zijn kop, waardoor de vacht daar omhoog kwam te staan. Nu was hij een punker met een hanenkam, hihi.

De jonge kater keek zijn zus aan, al was hij nog steeds moe. Al had hij een vriendelijke glimlach op zijn gezicht, "Ts, niet té slijmerig worden hé." Grinnikte ze hem toe waarna ze met haar tong zijn vacht begon te wassen. Hij keek hoe ze hem nog steeds aflikte, niet te slijmerig he? Hij zat nu onder Rout's kwijl, is dat slijmerig? Ja, mmh. Hij lachte naar zijn zus, Routpaw grinnikte en gaf hem een al even plagende duw terug. "Hey! Geef me een kans, gemenerik." Kaatste ze zogenaamd beledigd terug. Hij liet even een duidelijke 'miauw' horen. Al keek hij haar lachend aan, hij ging nu op zijn rug liggen en stak al zijn vierpoten omhoog. "ik ben verslagen door de sterke gespierde Routpaw." Miauwde hij iets wat sarcastisch. Hij glimlachte naar haar en gaf haar een vlugge lik over haar neusje heen, daarna ging zijn staart speels heen en weer bewegen. "Je valt flauw van vermoeidheid, Tommy." Informeerde ze hem rustig waarna ze doorging me hem te wassen. Hij zag de fonkelende ogen van de jonge kattin, dit kon nooit iets goeds betekenen. "Ik lebber er je niet af, ik zorg ervoor dat je er een beetje uit ziet. Anders krijg je nooit een vriendinnetje." Ze knipoogde hem plagend toe en gaf als extraatje hem nog een lik over zijn kop, hij begon te lachen. Nee, hij wilde geen vriendinnetje. Hij wilde zijn Clan beschermen, hij wilde zijn geliefdes beschermen. Al kwam er weer iets in zijn kop, hij kon ze nooit beschermen als hij ze niet kon helpen als ze gewond waren. "Hey, Rout. Kan je me wat vertellen over die kruide van je?" Miauwde hij vragend, want zijn zus was erg goed in kruiden al wilde hij weer niet de hele med. den omver gooien. Al had hij dat al gedaan, hij zuchtte dit was een moeilijk onderwerp voor hem.

De kater lachte en zij lachte mee, maar stopte toen wel met hem te wassen en legde haar kop naast de zijne, haar staart om hem heen geslagen. De zon begon inmiddels langzaam onder te gaan, waardoor hun vachten haast van goud leken. Routpaw bleef zich erover verwonderen; iedere dag zag ze de zonsondergang, maar het was nooit iets waar ze op uit gekeken raakte.
"Hey, Rout. Kan je me wat vertellen over die kruide van je?"Vroeg Tomtitpaw plots. Routpaw wiebelde vragend met haar oren en keek hem aan. "Eh... Natuurlijk."Ze frondsde en dacht even diep na. Het enige wat ze wist was dat wat haar moeder haar had geleerd, en de dingen die Stallionheart haar bij had gebracht. Ze haalde zich de training van Stallionheart weer voor de geest. "Je hebt Klit, een stekelig paars plantje die vaak helpt tegen ontstekingen en voornamelijk tegen.. Eh... rattenbeten geloof ik. Dan is er een madeliefje, je weet wel hoe die eruit zien toch? Die helpen als je lang moet reizen, en het is handig voor oude katten, al weet ik niet meer precies waarvoor het helpt. Gewrichten? Ach wel, moederkruid en duizendblad lijken op madeliefjes. Duizendblad groeit bij de mensen en moederkruid helpt tegen hoofdpijn." Dit was wat ze in de les hadden geleerd... En voor de rest? Het was al lang terug dat haar moeder haar dergelijke dingen had verteld. "Papaverzaadjes helpen tegen de pijn, kattenkruid tegen hoesten en spinnen rag stelpt het bloeden." Ze glimlachte hem toe. "Dat is alles dat ik nog weet."

Tomtit luisterde naar zijn wijze zus die begon met praten, ze was hier zo goed in. Hij zou dit nooit leren, "Eh... Natuurlijk." Ze fronste en dacht even diep na. Ze was altijd zo goed in dit soort dingen, hij wist dat zijn zus er ooit iets mee zou gaan doen. Al zou ze ook een goede krijger worden, al leek ze niet goed te willen vechten maar wel verdedigen. "Je hebt Klit, een stekelig paars plantje die vaak helpt tegen ontstekingen en voornamelijk tegen.. Eh... rattenbeten geloof ik. Dan is er een madeliefje, je weet wel hoe die eruit zien toch? Die helpen als je lang moet reizen, en het is handig voor oude katten, al weet ik niet meer precies waarvoor het helpt. Gewrichten? Ach wel, moederkruid en duizendblad lijken op madeliefjes. Duizendblad groeit bij de mensen en moederkruid helpt tegen hoofdpijn." Miauwde de kitten, de jonge kater schudden vragend zijn kop. Hoe moest hij ooit iemand helpen als zijn zus gewond was, hij wist hoe hij goed moest vechten al leek dit een zwaar onderwerp te zijn. Hij glimlachte zachtjes, "Papaverzaadjes helpen tegen de pijn, kattenkruid tegen hoesten en spinnen rag stelpt het bloeden." Ze glimlachte hem toe. "Dat is alles dat ik nog weet." Miauwde ze, hij knikte vriendelijk. Hij gooide zijn poot om Rout heen en keek haar aan ter wel hij haar dichter naar zich toe trok, "Zal ik je een geheimpje vertellen." Sprak hij vriendelijk en fluisterend. Hij wiebelde met zijn oor en keek haar lachend aan, "jij zal altijd hierin beter zijn dan dat ik ooit zou kunnen zijn, ik ben een vechter geen heler.." Miauwde hij waarna hij overeind kwam, het was fijn om samen de zonsondergang met elkaar te zien. "Maar jij, jij bent hier al zo goed in net zo.. Als we tegen elkaar vechten.. In dat.. Zou jij winnen." Miauwde hij waarna hij stil weg viel, ja ze hadden ooit tegen elkaar gevochten. Al kon hij nooit tegen zijn eigen zuster vechten, zijn zussen en broers was iedereen in de Clan alleen Rout.. Rout was anders, hij wees met zijn kopje naar de Clan uitgang. "Kom we maken een wandeling." Miauwde hij waarna hij naar de uitgang van de Clan toe liep, hij liet zijn staart hangen. Hij had namelijk gehoord dat katten naar de moonstoon gingen, elke apprentices deed dat. Dus hun zouden het ook ooit moeten doen, ze moesten gewoon even één keer samen gaan. Al was het een taak voor een mentor om een leerling mee te nemen al had hij hiervoor geen tijd, hij wilde met zijn zus over zoveel dingen hebben zoveel..

Tomtitpaw gooide een poot om haar heen en trok haar dichter naar zich toe. "Zal ik je een geheimpje vertellen." Klonk zijn stem op een fluisterende toon. Routpaw keek hem nieuwsgierig wiebelend met haar oren aan. "jij zal altijd hierin beter zijn dan dat ik ooit zou kunnen zijn, ik ben een vechter geen heler.." Dankbaar knipperde ze met haar ogen, een glimlach op haar gelaat. "Maar jij, jij bent hier al zo goed in net zo.. Als we tegen elkaar vechten.. In dat.. Zou jij winnen." Ze lachte zachtjes en wuifde het weg. "Gebruik je hersenen, het is enkel een kwestie van onthouden." Sprak ze vriendelijk naar wat, volgens haar, de waarheid was. Ietwat somber wendde ze toen haar blik af en zuchtte. "Maar vechten is nog steeds twee keer niks." Afgezien van dat ze het niet kon, wilde ze het ook niet doen. Maar was haar plicht als leerling niet om het te leren? Ze wist het niet zo goed. Inmiddels was Tomtitpaw opgestaan. "Kom we maken een wandeling." Routpaw knikte en rekte zich even al gapend uit. Ze was moe, maar een late wandeling zou haar vast goed doen. Bovendien wilde ze deze quality time met haar broer niet zomaar verslapen. Ze stond op en trippelde achter hem aan en zag tot haar verbazing dat zijn staart hing. "Wat is er Tommy?" Vroeg ze met een frons op haar gelaat.

Tomtit was opgestaan en liep richting de uitgang van het kamp, "Gebruik je hersenen, het is enkel een kwestie van onthouden." Sprak zijn tweeling vriendelijk. Ietwat somber wendde Rout haar blik af en zuchtte, hij keek haar aan met een bezorgde blik haar aan. "Maar vechten is nog steeds twee keer niks." Miauwde ze, de jonge kater draaide zich naar haar toe, zijn vriendelijke blik naar haar. Hij zetten zijn linker poot op haar linker schouder, hij schudden zijn kop. "Als je geloofd kan alles, geloof in jezelf." Miauwde hij waarna hij zich weer omdraaide en weer doorstapte, in tussentijd had zijn zuster geknikt en rekte zich uit. Hij slikte, steeds liep hij sneller en sneller al wel in wandelpas. Hij stapte flink door, er was geen tijd voor grappen. Hij hield van zijn zuster en wilde haar iets laten zien, iets wat elke apprentice op een oudere leeftijd pas zag als ze bijna krijger zouden gaan worden. Alleen zijn zuster moest het nu al zien, zij wist zoveel van kruiden en als ze een les daarover hadden met beiden mentoren dan wist zij bijna elk antwoord. Hij wilde Rout laten zien dat er meer was, wat meer op de wereld dan alleen maar verdriet over dat ze niet kon vechten. Ze kon alles, zij wist zoveel. Zoveel meer dan dat hij wist, al wiebelde hij met zijn oren. "Wat is er Tommy?" Vroeg zijn zus, hij draaide zich om met een wilde blik haar recht aanstarend. "We moeten praten."

Vervolg topic: https://www.warriorcatsnl.com/t30210-listen-carefully#689546

Onderwerp: Re: there is a time to fall back