I don't want to see my misery{Open}

Het miezerde al de hele dag en de lucht was koud geworden door de nattigheid in de lucht. Natuurlijk werd het genegeerd, want de dingen moesten gebeuren.Niet dat hij nou veel interesse had in het doen van al die dingen. Hij had gejaagd en twee konijnen terug gebracht naar het Camp, dat leek hem wel weer genoeg werk voor iemand zoals hij. In het Camp zitten had hem echter ziek gemaakt, om al die katten te zien die zo vrolijk waren en zo opgewonden met elkaar praatte. Dus hij was gevlucht. Wetend dat hij er nooit bij kon horen. Silhouetteheart liet een zucht ontsnappen terwijl hij door bleef lopen naar zijn favoriete plek in dit vervloekte gebied van de Windclan. De grote steen was een plek waar hij van jongs af al vaak kwam. Om uit te rusten, na te denken of zich voor te stellen als de sterkste en gevaarlijkste kat van het woud. De werkelijkheid ontsnappend. Aankomend sprong hij er meteen op en keek even uit om zich heen. Voor hem lag het gebied van de visvreters, verderop kon hij het donkere woud vinden waarin de lafaards van Shadowclan in schuilde. Beide clans hadden samengewerkt tegenover hun, dat was best wel laf, niet? Silhouetteheart haalde zijn neus eens op en draaide zich toen om, nu was het uitgestrekte gebied van zijn thuis in zijn zicht. Niet veel beter. Er liep een mentor met zijn apprentice rond. Gelukkig kwamen ze niet deze kant op, anders moest hij weer oprotten.

Lange grassen, de geur van konijn, alles was vreemd. Toch voelde ze zich een soort van thuis in een vreemd land. Was daar een woord voor? De zwart-witte kattin had maar wat gezworven, met als enige doel zo ver mogelijk van huis te komen. Ze weigerde zich te binden aan één plek, aan die donkere boerderij die haar als een zwart gat leek op te zuigen, telkens opnieuw, opnieuw, opnieuw. De uitgestrekte vlakte lag voor haar, gespreid als een zacht deken dat ze nu in zou kunnen wijden. Automatisch versnelde haar pas, haar poten droegen haar verder naar voren totdat ze daadwerkelijk rende, rende naar die verre horizon die nog zoveel meer te bieden had. Het gras kietelde aan haar voetkussentjes, een brede glimlach werd op haar gezicht gezet, alsof ze bezeten was. Normaal sloot ze haar ogen, deed ze alsof ze ver weg was, in één of ander fantastisch en vreemd land. Nu was het niet nodig, ze was al weg. Ontsnapt.

De poes liet zich uitgeput vallen, het warme zand deed haar hele lichaam opwarmen en een plotselinge lachbui kwam over haar heen. Of was het geluk? Ze bleef rustig liggen, liet de lichte motregen over haar vacht heen komen alsof het niets was. Zorgeloos, ze had geen idee dat ze niet alleen was. Dat ze op verboden gebied was. Verboden gebied was niet iets wat ze leerden bij de Bloodclan, al had ze toch nooit opgelet.

Hij was bijna in slaap gesukkeld daar in de regen toen een andere kat voorbij rende. Vanaf de afstand en de regen zag hij enkel een Apprentice, van zijn eigen clan. Bovendien was hij wat te afwezig om de andere beter te kunnen bekijken. Geïrriteerd zwiepte hij met zijn staart, boos dat hij gestoord werd en draaide zich toen maar om. De andere negerend. Toen ze echter begon te lachen was de maat vol. Silhouetteheart sprong zo ongeveer op, bijna wegglijdend van de steen en kwam met een zachte plof in het zand terecht. Goed, waar was die vrolijke vrouw. Het duurde niet lang voordat hij haar vond, maar ditmaal had hij het door. De geur van Bloodclan die om haar heen hing, het feit dat hij haar echt niet herkende. Een indringer en hij had haar laten gaan. Maar ach, ze leek niks kwaads in de zin te hebben. Ze lag daar gewoon, gelukkig zijn. Hoe kon iemand gelukkig zijn op gevaarlijk gebied? Maar misschien, ze was nog jong, misschien had ze geen besef van het gevaar of gevaar in het algemeen. Silhouette besefte toen opeens dat hij een indringer rustig aan het observeren was, in plaats van in te grijpen. Misschien moest hij dat wel doen, but then again, wat kon hem het schelen. Ze was er gewoon, alsof ze hier hoorde. Goh, hij hoorde hier niet en zij wel. Zo leek het. Dat gevoel liet hem weer terugkeren in de werkelijkheid en zijn vacht kwam overeind. Nee, ze hoorde hier niet. Meteen stapte hij op haar af en ging voor haar staan. 'Wat doe je op ons gebied?'vroeg hij meteen, direct, maar niet aanvallend. Waarschijnlijk ook wel omdat hij enigszins interesse had in de Clan waar ze vandaan kwam. Hij was nieuwsgierig, om eerlijk te zijn.

De zwart-witte gedaante rolde zichzelf in het zand, onverschillig. De harde aarde masseerde haar ruggengraat, liet haar weten dat ze nog in contact stond met alles wat echt was. Ze had geen idee of ze alleen was, en zelfs als ze het wist, was het nog de vraag of het wel uit zou maken. O leefde in haar eigen wereldje, afgesloten van de rest van de aarde. Soms botsten realiteit en fantasie en het gaf haar een raar gevoel van binnen, alsof ze verdronk. Misschien was ze gek, misschien was ze naïef, misschien een beetje van beiden. Ze had het niet zo druk met zichzelf te labelen. Niet wanneer de regen haar terugbracht naar de ongerepte natuur, het rauwe van de wereld. Wat nog niet aangeraakt was, nog niet bedorven. Waar haar moeder en haar denigrerende blikken haar niet zouden vinden en waar ze dat ene nooit meer hoefde te horen, die naam. Ophelia. De eerste keer was het ergste geweest. Die naam die haar moeder na haar geboorte uit had gespuugd. Ze was gekroond als Ophelia, het ongewilde kind. Ze hoorde een stem, het deed haar niet opschrikken, ze vroeg zich meer af of hij er wel echt was. Wat ze hier deed? De poes rolde op haar zei, keek de vreemdeling aan alsof hij gek was. "Weet ik niet," zei ze in haar hese, zachte stem. "Wat doe jíj hier?" vroeg ze toen, absoluut niet gemeen. Ze dacht niet dat haar stem ooit gemeen zou kunnen klinken. Ze keek om zich heen, ineens was alles grijs. Grauw. Koud. Echt.

Ze was nog jong, misschien net pas een Apprentice of hoe ze dat dan ook noemde in die clan. Ze wist geen antwoord op zijn vraag, wat een beetje raar klonk. Je wist niet waarom je ergens was? Had ze echt wel door wáár ze was in eerste instantie? Daar leek het niet echt op. Die gedachte werd nog meer ondersteund toen zij aan hem vroeg waarom híj hier was. Uhm. ''Leven, wonen''beantwoorde hij kortaf en verbaasd over de onwetendheid van de poes. Misschien moest hij nu toch even wat harder ingrijpen. ''Ik ben Silhouetteheart van de Windclan en jij hebt ons territorium betreden''sprak hij nu met een luide en strenge stem. Nee, ergens had hij er ook geen probleem met de poes. Ze lag hier enkel en hij was niet degene die de held ging uithangen om een jonge poes weg te jagen. ''Ik moet je verzoeken dit gebied te verlaten''. Als ze brutaal ging doen of wat dan ook, dan veranderde de zaak. Zelfs hij had daar geen zin in.

Haar donkerblauwe ogen rolden over de kater die voor haar stond, boven haar uittorende. Hij was donker, alhoewel, hij voelde donker. Hoe hij sprak, hoe hij zichzelf voor haar neerzette. Het had iets duisters, iets dat echt was, misschien wel. Haar connectie met de realiteit was er één met de dikte van een zijden draadje. Ze voelde ergens al aan dat hij haar een tikkeltje raar vond. Waarschijnlijk omdat ze dingen niet wist die katten normaal wel wisten. Waarom ze hier was, bijvoorbeeld. Als je er lang en goed over nou zou denken, wist je zelf misschien ook helemaal niet waarom je hier was, maar dat was dan weer hoe O dacht. De kater antwoordde, leven, wonen. Ze knipperde even en keek om hen heen. Hij woonde hier, dit was zijn thuis. Waarom was hij dan niet blijer? Vervolgens introduceerde de kater zichzelf, Silhouetteheart. O glimlachte een beetje, wat een mooie naam! Ze legde haar oren echter weer in haar nek toen hij zei dat ze weg moest. Waarom? Had ze iets verkeerd gedaan? "Maar ik wil niet terug," zei ze zachtjes. Ze wilde niet terug naar de Bloodclan, niet naar haar moeder, niet naar haar siblings. Nooit meer. Haar kop zakte omlaag, teleurgesteld. De regen begon haar ineens wel te irriteren.