He went off with her

Het was nog altijd een verassing geweest voor hem, maar het was nou éénmaal zoals het was. Lilyflower was er vandoor gegaan met die kater, die kater die hij totaal niet mocht. Nu was hij de liefde van zijn leven kwijt. Maar dan, was ze wel de liefde van zijn leven geweest? Het was overduidelijk nooit wederzijds geweest, ondanks hun hechte vriendschap. Seversnake slaakte een zucht en duwde de gedachten weg. Hij moest door gaan, verder gaan met zijn leven. Hij was een Shadowclan warrior, loyaal aan Innerstar en Tallshadow en de rest van Shadowclan, al was hij nors van karakter. Hij was vroeger veel gepest, vooral door die kater waar Lilyflower voor gekozen had. Maar hij was er wel harder en sterker uit gekomen, vooral door alle trainingen waar hij zich enorm in had kunnen afreageren. Zijn mentor was geweldig geweest. Zijn mentor was nu dan een elder, maar hij was hem nog altijd eeuwig dankbaar. Seversnake stond op en begon te lopen, tot hij werd tegen gehouden door iets of iemand...

-Open-

Volepaw had de taak gekregen om enkele nesten opnieuw te voorzien van droog gras. De jonge apprentice kreeg wel vaker zulke taken. Niet dat de poes het erg vond, op momenten als deze kon proberen om haar geheugen wat te trainen. Proberen. Met haar mond vol gedroogd gras, liep de poes het kamp terug in. Voordat ze het wist, stond de poes stil en liet ze haar blik even naar het gras gaan. Wat was ik nu aan het doen? Haar aandacht werd getrokken door een sprietje gras, dan op en neer wiebelde. Haar oogjes werden groter, donkerder en voor ze het wist sprong ze op het grassprietje af. Ze liet alles ter plekke vallen en lag vervolgens op de stapel gras. Wat ze niet gezien had, was dat ze alles recht voor de neus van een warrior had laten vallen. De jonge apprentice draaide zich op haar rug zodat ze met haar kopje bijna tegen de voorpoten van de kater aanlag. Een grijns verscheen op haar snoetje toen ze doorhad dat ze niet alleen was. Het drong niet tot haar door dat ze verkeerd bezig was. Ze wist namelijk zelf niet meer waar ze mee bezig was geweest.

Voor Seversnake het wist, lag er in eens ene apprentice voor zijn poten met allemaal gedroogd gras over de wereld. Een zucht rolde over de lippen van de kater, waarna hij een stap naar achteren zette. "Wat denk jij dat je aan het doen bent?" Vroeg de kater met zijn lage, altijd iet wat norse stem. Ja, de stem van Seversnake klonk nooit echt vrolijk of vol. Altijd was leeg en nors, zelfs wanneer hij niet nors was. Echte vreugde kende de kater niet zo heel goed meer. En dan was hij nog niet eens zo heel oud. Seversnake keek naar de apprentice en wachtte geduldig een reactie af. Pas na de reactie zou hij bepalen hoe hij verder zou reageren, al wist hij dat deze jonge Volepaw bezig moest zijn met het verschonen van nesten, niet met het overhoop gooien van gedroogd nestmateriaal en rond rollen als een dolle kitten. Ze was toch echt wel al een apprentice.

Ondanks dat de poes echt een goede intentie had gehad om het nestgerief te vervangen, was daar nu niets meer van te zien. Ze lag nog steeds op haar rug en trok haar voorpootjes wat op toen de kater, boven haar, haar erop aansprak. "Wat denk jij dat je aan het doen bent?" Haar oortjes zakten in haar nek en de jonge poes trok zich snel recht. Wat was ik aan het doen? De zwart-witte poes liet haar blik naar haar poten gaan en schuifelde heen en weer. Waar was ze in Starclansnaam net mee bezig geweest? Ze wist het niet. Weeral niet. "Ik weet het niet," mompelde Volepaw zachtjes. Het leek wel alsof ze aan het liegen was, wat welke apprentice wist nu niet wat ze aan het doen was? Wel, Volepaw wist het dus niet. Maar was het niet weten of vergeten van dingen wel iets normaals? De jonge apprentice keek met één oog op naar de warrior.