Just need someone to lean on

De kater was veranderd. Hij was een tijdje geleden benoemd tot young warrior en droeg nu de naam Tigergaze, met trots natuurlijk. De kater was altijd al een aparteling geweest, iemand die niet was zoals de standaard kat van WindClan. Van dit woud überhaupt. Hij was hongerig naar meer. Probeer alles te pakken wat je pakken kan in het leven. Mousewish was voor een kort moment iemand geweest die hem op het lichte pad had weten te trekken, maar zijn 'maat' Raptorecho had natuurlijk alles weer in de weg moeten lopen. Hun ego's waren te groot geworden om nog vrienden te zijn. Hoe goed ze in het begin met elkaar overweg konden, zo slecht stonden de twee nu tegenover elkaar. Een groeiende haat, wantrouwen. Tigergaze wist dat Raptorecho niet te vertrouwen was, maar hij was nu zelfs bezig met iedereen inpalmen. Tigergaze zou er niet intrappen, tot zijn dood niet. De kater gromde kort en sloeg met zijn poot in een modderige plas water. Het regende best hard en zijn vacht was vrijwel helemaal doorweekt, gelukkig was het niet zo lang. Onweer rommelde boven hem in de lucht en zo nu en dan vond een flits zijn weg naar de aarde, maar de hele bui deerde hem niet.

[Oceanpaw]

De jonge langharige kattin zat stilletjes in de Apprentice den, sinds vele katten net waren benoemd tot Warrior, waaronder de katten die ze beter kende, behalve Smokepaw, was ze tamelijk eenzaam. Dit betekende overigens niet dat ze goed overweg kon met vele van die katten, Raptorpaw en Tigerpaw, nu Raptorecho en Tigergaze waren niet bepaald haar vrienden geweest. De jonge kattin wist dat elke kat zijn eigen oorlogen vocht, zijn eigen nare ervaringen had, maar dat maakte het er niet beter op. Met een zucht keek ze naar buiten toe, ze had geen zin om erg lang in de den te blijven zitten. Ondanks dat het haar tweede thuis was, na de Nursery, voelde ze zich er niet altijd op haar gemak. De meeste katten waren sterk bevriend en hier viel ze nu buiten. Zeker naar Whitelions dood, een sterke kater in haar ogen, maar een vreselijke in die van andere, had ze moeite gehad met enkele van haar clangenoten. Daarbij kwam natuurlijk het feit dat ze als jonge kitten ontvoerd was geweest door Cyber, en ze geen idee had wat ze er mee aan moest. Ze schudde nijdig haar kop, voordat ze met enige moeite overeind kwam en met langzame passen richting de clanuitgang liep. De bui die nu aanwezig was, liet haar haar haren opzetten. Ze onderdrukte een rilling terwijl ze met stevige passen het kamp door beende. Ze wou hier weg zijn voordat een andere kat naar haar vroeg, er waren genoeg katten geweest die haar op het verkeerde moment aanspraken. Al waren er ook vele die helemaal niet met haar spraken. Ze voelde zich ergens wel eenzaam. Met Smokepaw kon ze het dan nog wel vinden, alleen hij was erg verlegen en hun gesprekken waren zwaar, tevens verhelderend maar nog steeds zwaar. Elke druppel die op haar vacht viel, zorgde ervoor dat haar vacht donkerder en zwaarder werd. Toch liep ze door, steeds sneller. Ze sloeg haar poten ritmisch tegen de modderige grond, want immers was dit een behoorlijke regenbui, en kwam daarmee met een aardige snelheid het kamp uit gerent. Het hielp wel dat de meeste katten met dit weer binnen bleven, of in ieder geval niet zo graag over de open vlakten waaruit Windclan bestond banjerden. Een geur liet haar opkijken terwijl ze slippend tot stilstand kwam, modder spetterde op waardoor ze geërgerd snoof, dat kostte haar een extra wasbeurt later. Met wat rustigere passen en relatief op haar hoede liep ze op haar clangenoot af. Tigergaze, een van de minder vriendelijke katten. Ze had hem nog niet gefeliciteerd met zijn nieuwe rang. Hopelijk zou hij zijn nare wegen van vroeger achter zich laten en zich nu focussen op het zijn van een trouwe Warrior. Immers had hij zijn naam verdiend naar het harde werk. Dit betekende niet dat hij gewoon maar op zijn achterste kon gaan zitten. 'Tigergaze?' Mauwde de kattin, op een afwachtende toon. Nu keek ze pas op naar de lucht, flitsen van bliksemschichten waren zichtbaar. Ze had wel een mooi moment uitgezocht om naar buiten te gaan, in noodweer.

Hij was boos, nee, hij was razend. Voor een tweede keer haalde hij uit naar een modderige plas water, zijn poten waren toch al goor en op dit moment leek het wel alsof zijn helder denken was uitgeschakeld. De gestreepte kater snoof opnieuw minachtend, alsof die plas water er wat aan kon doen dat hij zich voelde als een hoopje mousedung. Raptorecho was de voornaamste reden van zijn woedde. Raptorecho en Mousewish. Hij moest er niet meer aan denken, hij moest het uit zijn hoofd verbannen, maar dat ging zo moeilijk. De kater was zo nog even bezig, staarde naar de grond en voerde een complete oorlog in zijn hoofd. De donder en bliksem ontging hem, de regeldruppels die over zijn gespierde lijf dropen werden nieteens gevoeld. Totdat iemand zijn naam uitsprak, zijn nieuwe naam. Hij werd weer teruggetrokken in de realiteit. De kater draaide zich wat geschrokken om. Oceanpaw. Kort klemde hij zijn kaken op elkaar, het was duidelijk dat hij met zijn hoofd ergens anders was geweest. "Ja?" bromde hij iet wat zuurtjes

De normaal gesproken al vervaarlijke kater leek wel razend te zijn. Gelukkig haalde hij niet uit naar andere katten, zoals Oceanpaw maar wel naar een modderige plas. Nu, gelukkig was ook wel weer een ver gezocht woord omdat Oceanpaw een vlaag van het vieze water over zich heen kreeg. Met een zuchtje van ongenoegen schudde de jonge langharige kattin het water van zich af. De gestreepte kater, die een tamelijk toepasselijke naam had, leek haar nog niet op te merken, maar daar zou als het aan haar lag snel verandering in komen. Regendruppels dropen van de vacht van Tigergaze af, al was Oceanpaw er niet veel beter aan toe. Het was een flinke regenbui, eentje waar weinig tot geen beschutting voor te vinden was, zeker niet in hun territorium. Windclan met haar open vlaktes was nergens tegen beschermd, al konden echte Windclanners zich goed met de omgeving blenden. Inmiddels had de kater zich geschrokken omgedraaid. Zijn kaken op elkaar geklemd, waardoor de jongere kattin een onhandig stapje terug zette. Was dit wel een verstandige keuze geweest, enkel tijd zou het leren. 'Ja?' Bromde de kater ietwat zuur, wat nog duidelijker weergaf dat hij niet in de juiste stemming verkeerde. Zover dat bij hem kon natuurlijk. 'Zou je mee willen richting de grens met Shadowclan, ik heb daar laatst wat activiteit geroken en het kan nooit kwaad om de grenzen in de gaten te houden.' Mauwde de kattin, de kater een uitweg gevende waarin hij zijn nijdige energie kwijt kon en zijn gedachten even op nul kon zetten. Ze liet de keuze over aan hem, hij kon natuurlijk ook in plassen blijven slaan.

De kater had niet eens door dat hij het modderige water haar kant op had geslagen, en had dan ook pas door dat ze er was toen ze zijn naam had uitgesproken. Geschrokken had hij zich omgedraaid en keek regelrecht in de blauwe ogen van Oceanpaw. Haar vacht was doorweekt, maar het viel meer op omdat die van haar langer was en aan elkaar kleefde. Zijn stem was zuur en het effect werd nog wat versterkt door de weersomstandigheden. Het verbaasde hem dat ze vroeg of hij mee wilde naar de grens van ShadowClan, blijkbaar had de bezige bij zin om de grenzen te controleren omdat ze er laatst wat activiteit geroken had. "Ik hoop voor je dat je er niet alleen was?" bromde hij. Misschien zou hij eens aan Frostfaith en Everstar moeten voorstellen om een nieuwe regeling in te voeren, hij werd een beetje gek van die apprentices die er zelf op uit trokken en vervolgens problemen veroorzaakten, vaak hadden ze niet door hoe gevaarlijk ze bezig waren. Hoe groot de gevolgen konden zijn. "Maar sure," bromde hij uiteindelijk. Hij was altijd wel in voor een trip naar de grenzen, stiekem hoopte hij erop een ShadowClanner een kopje kleiner te maken, maar dat was natuurlijk niet goed voor de clan. Ze moesten zich kalm houden, om later keihard terug te kunnen slaan.

Haar doorweekte vacht, zorgde ervoor dat de lange haren aan elkaar kleefden. Iets wat haar vaak mateloos irriteerde, al viel dat niet zozeer van haar gezicht af te lezen. Zou dat wel het geval zijn, zou ze waarschijnlijk de verkeerde uitdrukking dragen om met Tigergaze overweg te kunnen gaan. De zure stem van de kater had haar weliswaar iets terug laten deinzen, maar zorgde er niet voor dat ze totaal in een hoekje dook. Immers leek het niet op haar gericht te zijn en was geen enkele kat vaak vrolijk met de regen. Zeker niet als het hun vacht doorweekte en de windvlagen hun bijna weg bliezen. Nee, geen enkele kat werd daar vriendelijker van. Nu had ze misschien de pech dat Tigergaze al niet bij de vrolijkste katten behoorde. Niet dat ze zelf tot een vrolijke kattin gerekend kon worden, ze ging gewoon anders met haar emoties om. In werkelijkheid voelde ze zich totaal niet vrolijk, haar ogen draaide ze even weg van de kater terwijl ze even onrustig met haar oortjes wiebelde. 'Ik hoop voor je dat je er niet alleen was?' Bromde de kater, waardoor ze hem even een vragende blik gunde. Ze wist niet wat haar andere leeftijdsgenoten uitvoerden. 'Ik was alleen aan het jagen, rook een geur maar heb het niet in mijn kop gehaald om alleen dichter bij de grens te komen. Ze kunnen me misschien opgemerkt hebben, maar dat verwacht ik niet.' Mauwde ze naar waarheid, haar blauwe ogen stonden rustig waarna ze met een geërgerde zucht haar vacht uitschudde, alweer. Het regenwater maakte haar lichaam stukken zwaarder dan ze gewend was. 'Maar sure,' mauwde de kater daarna, waardoor ze iets ontspande. Ze had dus de juiste strategie gebruikt, hopelijk ging ze het later niet verpesten door een van haar goed bedoelde acties. Met een rustige draai, draaide de kattin zich om voordat ze haar kopje schudde. 'Tigergaze, ik weet niet wat ik moet doen. Laatst had ik een training met Brindleleaf. Ze leek ziek, ik heb toen gezegd dat ik niet zou trainen als ik haar ermee in gevaar bracht. Ik weet alleen niet of ik dat wel had moeten zeggen. Ze leek best wel verslagen naderhand.' Mauwde ze zachtjes, enigszins beschaamd en gefrustreerd. 'Ik heb haar nog niet beter gezien, maar wil haar ook niet dwingen naar Lizardpaw te gaan. Daarbij beginnen mijn trainingen misschien achter te lopen, niet doordat Brindleleaf mij niet wil trainen, maar doordat ik weiger er met haar op uit te gaan als dat kan betekenen dat ze zichzelf in gevaar brengt. Ik kan haar niet helpen, ik ben geen volleerd krijger. Kan niet eens vechten als er gevaar is, want dan blokkeer ik.' Fluisterde ze verder, haar ogen stonden gefocust op hun omgeving, maar het was duidelijk dat ze in de knoop zat. Ze wist niet meer wat het juiste was, en misschien was Tigergaze wel een rare keuze om erna te vragen maar toch wist ze ook wel dat hij wat meer ervaring had en misschien hielp het hem om ergens anders aan te denken.

Oceanpaw zei dat ze alleen aan het jagen was geweest, toen een geur had geroken maar niet dichter bij de grens gekomen was. Beter maar, want anders had hij haar er nu nog een preek voor gegeven. Ze scheelden misschien niet veel in leeftijd, hij stond een rang hoger dan haar en was daar bevoegd toe. Plotseling begon ze over iets anders te praten, hij versnelde kort zijn pas zodat hij naast haar kwam te lopen. Het ging over Brindleleaf, haar mentor. Rustig luisterde de kater naar wat ze allemaal te vertellen had. Brindleleaf.. de moeder van Mousewish.. die mocht hem vast niet.. whoops. Kort was hij stil toen Oceanpaw klaar was met haar praatje. "Ik kan je wel helpen met je trainingen..?" bracht hij vervolgens naar buiten, met op de achtergrond nog de geluiden van het noodweer. "Ik ben je wel wat verschuldigd.." Yeah, hij was als apprentice niet echt aardig tegen haar geweest die ene nacht.

De kater leek niet meer zo gefrustreerd te zijn dan op het moment dat ze hem vond. Nu, was dat ergens ook wel een opluchting, de kattin wist niet of ze wel goed met hem om zou kunnen gaan, hem rustig zou kunnen houden. Ze was Whitelion als haar broer wel gewend geweest, maar hij had haar vaak nog wel herkend en veel van haar gehouden. Als Tigergaze los ging had ze niets om zich aan vast te houden. Dat was een ding dat wel duidelijk was, pijnlijk duidelijk misschien. Uiteindelijk vertelde ze over Brindleleaf, haar mentor. Een kattin waar ze het over het algemeen goed mee kon vinden maar waar ze zich ook zorgen om maakte. Brindleleaf kon ze niet in gevaar brengen, ze kon zichzelf nauwelijks beschermen, hoe zou ze dat dan kunnen voor Brindleleaf. Ze wist niet wat er aan de hand was, maar wist dat het ernstig kon zijn. Als een kat van de pijn vertrok was er meestal wel iets aan de hand. Dan kon ze ook geen vechttrainingen meer volgen, wat ergens in het begin wel een opluchting zou zijn geweest, maar ze wist ook wel dat ze er ooit overheen moest komen. Gelukkig liet de kater haar uitspreken en antwoordde hij niet meer nors of brommerig, zoals de ene keer toen ze beide nog jonger waren. 'Ik kan je wel helpen met je trainingen..?' Stelde de kater opeens voor, waardoor ze verrast opkeek. Haar blauwe ogen glinsterden even, met een vrolijke en verwarde ondertoon voordat ze langzaam knikte. Op de achtergrond was het geluid van het noodweer nog duidelijk aanwezig. 'Ik ben je wel wat verschuldigd...' Vertelde hij haar, waardoor ze haar kop even schudde. 'We waren beide jonger Tigergaze, het is je al lang vergeven.' Murmelde ze vriendelijk en rustig, waarna ze opkeek. 'Maar ik kan je hulp zeker gebruiken.' Ging ze verder, nu wat opgewekter, in de hoop niet haar werkelijke emoties klaar te spelen. De zorgen en onrust die ze al tijden voelde. Om nog maar te zwijgen over haar angsten. Kon ze ooit in staat zijn, zou ze ooit in staat zijn om te vechten voor haar clan? Zou ze ooit een krachtige en evenwichtige warrior worden? 'Ik heb wel nog steeds problemen met vechten, 90% van de tijd verstijf ik gewoon.' Mauwde ze eerlijk, zelfs Brindleleaf was het niet gelukt haar voldoende op haar gemak te stellen om haar aan het vechten te krijgen. Langzaam versnelde de kattin haar passen iets, zodat ze sneller bij de grens zouden kunnen komen maar ook om haar poten wat meer werk te laten doen en zo haar aandacht bij de taak van nu te houden.

De apprentice zei dat ze beide jonger geweest waren toen dat gebeurd was, en dat was natuurlijk waar. Blijkbaar had ze het hem al lang al vergeven, iets wat hij niet echt verwacht had. Logisch want hij begon er gewend aan te raken dat veel katten een hekel aan hem hadden en hij verwachtte niet echt meer dat er nog iemand was die hem dingen kon vergeven, vreemd. Haar problemen lagen vooral bij het vechten, waarschijnlijk was ze nogal bang ingesteld. "Dan zit je goed bij mij," bromde hij met zijn bekende lage stem terwijl hij een keer kort knikte. Hij was natuurlijk fantastisch en de beste mentor to-be die WindClan ooit zou kennen, want zo vol was hij wel van zichzelf. En als hij Oceanpaw nu al kon helpen dan had hij de volgende ceremonie misschien wel een streepje voor. Ja, hij wilde dolgraag katten trainen zodat hij ze kon vormen naar zijn wens en WindClan sterker kon maken. Het tempo versnelde iets, maar de kater had natuurlijk totaal geen moeite om het bij te houden. "Laten we anders morgen aan het begin van de middag alvast afspreken, hopelijk is de regen dan wat minder," besloot hij terwijl hij zijn goudkleurige ogen over het oppervlak liet gaan. De grenzen kwamen al wat dichterbij, hopelijk zouden er niet al teveel problemen zijn.

De kater liet niet merken wat hij van haar woorden dacht. Geen echte reactie op het feit dat ze hem vergeven was. Toch wist de kattin wel het niet persoonlijk op te nemen. Ze was al lang blij dat ze elkaar nu normaal als evenwaardige Windclanners aan konden spreken. Alleen al om die reden zou ze de regenbui voor lief nemen. Naar alle drama in haar leventje was ze zeker wel toe aan wat minder haat. 'Dan zit je goed bij mij,' bromde de kater met zijn bekende lage stem, toen ze het over vechten had. Het was geen geheim dat de kater goed kon vechten. Zeker niet, daarom was hij ook degene geweest waar ze eerder om hulp had gevraagd. 'Je bent inderdaad een goede vechter,' glimlachte de jongere kattin, vriendelijk. Dit kon beide positief en negatief opgevat worden, al bedoelde de kattin dit enkel positief. Het versnelde tempo was soepel en makkelijk vol te houden, beide waren ze hard lopen dan ook wel gewend. Windclan deed niet anders, zonder snelheid en uithoudingsvermogen was de clan praktisch verloren. 'Laten we anders morgen aan het begin van de middag alvast afspreken, hopelijk is de regen dan wat minder,' besloot de kater waarna de jongere doorweekte kattin langzaam knikte. 'Hopelijk,' murmelde ze enkel instemmend. Nog meer regendruppels verzamelden op haar vacht waardoor ze geërgerd met haar staart zwiepte, waarna ze haar ogen weer op de doorweekte velden van Windclan richtte. Ze kwamen al dichter bij de grens. Hopelijk zouden er geen katten zijn die een slecht hart bij zich droegen en dat zouden uitten op de twee Windclanners.

De kattin bevestigde dat hij inderdaad een goede vechter was, en er was niets beters waarmee je Tigergaze aan je kant kon krijgen dan door zijn enorm grote ego zo te strelen. De kater grijnsde dan ook kort en hief zijn kop een beetje. "Natuurlijk," zei hij alsof het de normaalste zaak van de wereld was. "Het is een schande dat het grootste deel van WindClan nooit heeft geleerd hoe ze zich fatsoenlijk moeten verdedigen." De kater schudde kort zijn hoofd, likte een druppel regen van zijn lippen af die over zijn vacht heen gleed en keek weer naar Oceanpaw. Als hij niet zo hard had gewerkt als individu, dan was hij ook nergens nu. Zijn mentoren waren waardeloos geweest. Hijzelf zou een aantal kittens tot grootse warriors maken, wist hij nu al. Er viel een korte stilte waarbij het tweetal in de richting van de grenzen ging. "Waar ongeveer heb je het geroken?" vroeg de kater vervolgens. Van geuren en pootstappen zou weinig meer over zijn, behalve als deze vers waren natuurlijk, maar misschien konden ze nog wel resten van opgevreten prooien of plukken haar vinden. Wie weet wel iemand in persoon treffen om te confronteren.

Complimenten vond elke kat wel leuk, zeker als het oprecht was. Dat het ook bij Tigergaze goed terecht kwam verbaasde haar wel enigszins. Hij nam een compliment aan van háár, een jongere kattin die wat zwakker oogte en die hij vaak niet gerespecteerd laat staan geaccepteerd had. Ze kon dan ook niet anders dan glimmen van trots, eindelijk waren ze even geen vijanden meer, en genieten zou ze van dat moment. 'Natuurlijk,' mauwde de kater alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Nadat hij gekorte tijd een grijns op zijn snoet had vertoond en zijn kop had verhoven. Waarschijnlijk trots op wat hij al had mogen bereiken en dat was zijn goed recht. Immers was hij door zijn harde werk Warrior geworden. 'Het is een schande dat het grootste deel van Windclan nooit heeft geleerd hoe ze zich fatsoenlijk moeten verdedigen.' Vervolgde de kater terwijl hij kort met zijn kop schudde en een waterdruppel van zijn lippen likte. Nadenkend keek de kattin hem aan, de meeste Windclanners gebruikten een snelle aanval als verdediging. Dat hoefde niet altijd goed te werken. Snelheid was misschien een tijdje vol te houden maar in de langere gevechten kwam het vaak toch op andere strategieën neer. 'Snelheid als verdediging in aanvallen is niet altijd even praktisch, inderdaad.' Mauwde ze dan ook uiteindelijk. Ze schudde haar kop ook even waardoor waterdruppels in de rondte vlogen en van haar af druppelden. Haar lange vacht hing niet bepaald charmant naar beneden, door het extra gewicht van het water. Deze bui was niet normaal meer. Een korte maar vredige stilte zorgde ervoor dat ze de grenzen nog sneller naderden. 'Waar ongeveer heb je ze geroken?' Vroeg de kater vervolgens, waarna ze haar blauwe kijkers tot spleetjes kneep, om door de regenbui te turen. 'Iets meer naar links geloof ik. Achter dat wat hogere gras, daar, stond ik denk ik.' Ze knikte al pratend richting de wat langere stengels wild gras. Die een aardig eindje van de grens af stonden. De geuren en pootstappen zouden door de regen te niet zijn gedaan. Iets wat het niet bepaald makkelijker maakte. 'Ik kon ze niet zien, maar denk dat ze met ze tweeën of drieën waren,' mauwde ze nadenkend terwijl ze even bleef staan, een frons op haar gezicht. Hierna draaide ze zich naar de gestreepte kater toe. 'Zullen we iets meer naar de grens toe, al weet ik niet of we wat kunnen vinden,' ze was nog niet op een grens patrouille geweest en wist dus niet waarop ze nog konden letten. Geuren en afdrukken van poten waren immers al weg, dat was ook zo met jagen op prooi dus daar had ze dan al wel aan gedacht.

Blijkbaar had Oceanpaw nog wel hersens, want ze stemde met hem in dat snelheid niet altijd hun levens kon blijven redden. WindClan kon niet hun hele leven weg blijven rennen voor alles en iedereen, het werd tijd dat ze niet meer de angsthazen van het woud werden. Iets meer naar links dacht ze, achter het wat hogere gras had ze gestaan. De kater liep er kalm naartoe, maar zoals hij verwachtte was er geen enkele geur meer, noch pootstappen. Nu zijn ze er in elk geval niet meer," mauwde de kater terwijl hij met zijn poot over de modderige grond ging. "Is goed," mauwde hij toen ze vroeg of ze wat meer naar de grens toe gingen. Tigergaze voorop natuurlijk, ging hij in de richting van de grenzen. De kater drukte zijn vacht kort tegen een struik aan, morgenochtend zouden ze hun grenzen wel wat beter markeren, de regen spoelde veel weg natuurlijk.

De jongere kattin volgde de kater richting het hoge, natte gras en keek oplettend naar de grond. Geen enkele pootafdruk was meer zichtbaar, de regen had veel weg gespoeld, zo ook hun grensmarkeringen. Maar ze wist ook dat hetzelfde zou gelden voor elke andere clan, hun geuren verdwenen ook als het in het woud regende. 'Nu zijn ze er in elk geval niet meer,' mauwde de kater terwijl hij met zijn poot over de modderige grond heen ging. Langzaam knikte de kattin terwijl ze alert haar kopje hief, het was niets meer dan Windclan instinct om de ogen en oren ten alle tijden open te laten. Zelfs door het gedonder in de hemel heen kon ze hier en daar wat geluiden opvangen, voornamelijk het geritsel van planten door de harde wind, geen gevaar dus momenteel. 'Is goed,' mauwde de kater toen ze vroeg of ze dichter naar de grens toe konden gaan. Wie weet waren er nog verse pootstappen die een patrouille aan zou tonen. Tigergaze drukte zijn vacht tegen een struik om wat van de verloren geursporen te herstellen. Langzaam richtte ze haar blauwe ogen gespannen op die van Tigergaze, trillend bleef ze staan toen ze een ander geluid hoorde, al snel ontspande ze het was enkel geritsel van een konijn dat beschutting zocht. 'Konijn?' Murmelde ze vragend aan de kater, terwijl ze haar ogen weer dicht kneep tegen de regendruppels die haar vacht steeds zwaarder en knoperiger maakte. Een bliksemschicht was zichtbaar en lichtte de donkere omgeving op.

Het leek er niet echt op dat er op dit moment iemand bij de grenzen was. Waarschijnlijk waren de ShadowClan katten ook niet zo dom om met dit weer in naar buiten te gaan, die bleven in hun donkere bos natuurlijk. Hij hoorde wat geritsel en spitste zijn oren, maar zag al snel de gestalte van een konijn die zocht naar een schuilplaats. Oceanpaw vroeg of het een konijn was, maar de kater reageerde er niet direct op. Hij sprong naar voren, in het struikgewas, en plantte zijn nagels in het konijn en doodde het. Een paar tellen later kwam hij weer tevoorschijn, liet het ding tussen hen invallen. "Wás een konijn, ja," zei hij met een kleine grijns en schudde zijn vacht kort uit. "We kunnen beter een schuilplaats zoeken, het wordt erger en ik heb geen zin om ziek te zijn.." murmelde hij terwijl hij het konijn oppakte en rondkeek.

Als er al Shadowclanners in de buurt waren, met een grote als, dan hadden ze zich wel bijzonder goed verstopt. Er was er geen een te bekennen, iets dat misschien wel een goed teken was. Al was het waarschijnlijker dat de Shadowclanners in hun dennen verstopt waren. Het regende bijzonder hard, en de bliksem voorspelde ook weinig goeds. Net zoals bij Oceanpaw leek Tigergaze het geritsel van het konijn ook niet ontgaan te zijn. Ook hij spitste zijn oren en luisterde even, voordat de bengaal waarschijnlijk het dier zag. Ze volgde zijn blik terwijl ze zich hardop af vroeg of het donkere gestalte een konijn was. De kater kwam met de bekende soepelheid van Windclanners in actie, zonder haar vraag te beantwoorden. Hij sprong krachtig het struikgewas in om even later met een dood konijn het struikgewas weer uit te komen. Hij liet het dode dier tussen hen in vallen. Waarna Oceanpaws blauwe ogen goedkeurend twinkelden. 'Wás een konijn, ja,' zei de kater met een kleine grijns, voordat hij zijn kortere vacht kort durig uitschudde. 'We kunnen beter een schuilplaats zoeken, het wordt erger en ik heb geen zin om ziek te zijn..' murmelde de iets oudere kater voordat hij het konijn op pakte en rondkeek. De jongere kattin tikte hem even aan met haar staart voordat ze zich omdraaide. Ze was al eerder met noodweer in de buurt geweest en wist nog wel een aardige schuilplaats onder een redelijke struik. De bladeren begonnen relatief hoog pas te groeien waardoor het mogelijk was voor een klein aantal katten zich er tussen te wurmen. Of het konijn er ook in paste wist ze niet maar het was beter dan niets. 'Volg mij,' mauwde ze enkel zelfverzekerd voordat ze snel door de modderige ondergrond ploeterde en voor de desbetreffende struik stilhield.

Hij voelde hoe Oceanpaw zijn flank aantikte met het puntje van haar staart en richtte daardoor zijn aandacht weer op haar. Met het donkerbruine konijn tussen zijn kaken geklemd volgde hij, van binnen iet wat verbaasd door de zelfverzekerdheid die in haar stem te horen was geweest toen ze hem zei dat hij haar moest volgen. Blijkbaar was ze hier wel eens vaker geweest en wist ze een plaats waar ze konden schuilen. Uiteindelijk kwamen ze bij een grote struik, eentje die hoog pas begon te groeien waardoor er een ruimte onder was waar de grond er nog droog uitzag. De kater keek rond en schoof het konijn onder een kleinere struik, boog met zijn poot wat takken ervoor zodat het droog lag en trippelde vervolgens weer naar Oceanpaw toe. Met een zwiep van zijn staart gaf hij aan dat dames voorgingen en keek nog een keer rond, waarna hij zijn lichaam ook onder de struik wurmde. Net toen hij binnen was klonk er een harde klap die de grond liet trillen.

De kater leek ietwat verbaasd door haar zelfverzekerdheid. Nu was ze misschien niet zo wispelturig als de meeste Apprentices die alles wouden ontdekken en zien, ze was wel nieuwsgierig ingericht. De grote kater keek even rond voordat hij het konijn onder een kleinere struik schoof. Ze wachtte enkele momenten op hem voordat ze kort glimlachtte. Ergens had ze verwacht dat de kater, dominant als hij was, als eerste naar binnen zou gaan. Met een zwiep van zijn staart gaf hij tot haar verbazing aan dat ze als eerste naar binnen mocht. Meteen wurmde ze zich door de ingang heen voordat ze onder de struik bleef zitten. Het duurde niet lang voordat de bengaal verscheen. Net op tijd, want ineens klonk er een harde klap die de grond liet trillen. Verschrikt keek ze de kater aan waarna ze haar kop even schudde. 'Net op tijd, hmm?' Murmelde ze naar de andere kat voordat ze met enige moeite haar vacht begon te ordenen. Nu ze droger zaten konden ze beter wat aan hun drijfnatte vachten doen. Ze hoopte maar dat de andere Windclanners nu ook allemaal beschut zaten, anders zou haar nichtje het behoorlijk druk krijgen met snotterig katten. Geërgerd plukte ze aan haar haren om zo de knopen er uit te krijgen. 'Mijn vader heeft me duidelijk gezegend met zijn lange vacht,' bromde ze met een lichte grimas op haar gezicht al keek ze wel met een warme blik naar Tigergaze.

De kater maakte een instemmend geluid toen ze zei dat ze net op tijd waren geweest. De grond trilde nog even na, maar het zou vast niet lang duren voordat er weer zo'n harde knal zou komen. Hij had gezien dat ze was geschrokken, zelf was hij niet bepaald bang voor moedertje natuur en ook haar zomerstormen maakten hem niet bang. Hij had niets te verliezen, enkel zichzelf. Misschien zijn zusje, Mistfeather, wel. Maar die kon zichzelf goed verdedigen. "Het is maar wat je gezegend noemt," mauwde hij terug met een lichte grimas en haalde zijn tong over zijn korte vacht heen, het droogde gelukkig zeer snel. Het was lang geleden dat hij zich op zijn gemak had gevoeld bij een andere kat van WindClan. Er waren maar zeer weinig katten waar hij geen minachting voor had, noch dat hij ze gewoon niet vertrouwde. Naast Mousewish en de Tumblekit die hij in zijn kittenperiode had gemogen - al had hij al sindsdien geen contact meer met haar gehad, was er vrijwel niemand geweest die hij echt mocht. Iemand waarbij hij zijn evil en pesterige masker eventjes kon laten zakken, voor hoever het masker niet al aan zijn ziel zat gekleefd.

De bengaalse kater maakte enkel een instemmend geluid op haar eerste opmerking waardoor ze even rustig met een oortje wiebelde. Nu was ze de eerste keer geschrokken van zo'n harde knal, meerendeels omdat ze hem niet aan had voelen komen. Het was relatief onverwachts geweest en had haar doen opschrikken uit haar gedachten. Maar echt bang voor het natuurgeweld was ze niet, het was voornamelijk iets bekends al moest ze wel bekennen dat ze nog niet zo vaak zo'n razernij had mee gemaakt. Geërgerd zoals altijd wanneer haar vacht haar irriteerde, likte en beet ze zachtjes in de lange haren. Hierdoor maakte ze ook een beetje een sarcastische opmerking over haar vaders zegening. De kater die eerst stil was, antwoorde met net zoals haar een lichte grimas op zijn gezicht. 'Het is maar wat je gezegend noemt,' langzaam knikte de kattin, terwijl ze een paar keer over haar poot likte. Hem enkel in de gate houdende met haar blauwe ogen, die bijna leken licht te geven in het donkere gebied onder de struik en onweersbui. 'Het is inderdaad wat je gezegend noemt,' grijnsde ze instemmend voordat ze haar kop op haar voorpoten neer legde en even stil bleef liggen, enkel het puntje van haar staart zwiepte terwijl ze nadenkend voor zich uit staarde.