Talk less, smile more

De kleine kitten keek schichtig om zich heen voordat hij door het kamp schoot. Zo snel als hij kon schoot hij onder een struik om weer rond te kijken. Niemand had hem gezien, toch? Het was niet alsof er goed op hem gelet werd de hele dag. Het boeide de poes die voor hem zorgde vrij weinig waar hij uithing als zij sliep. Wolfkit besloot zijn volgende plekje uit te kiezen. Eventjes keek hij omhoog naar zijn doel, de den van Innerstar. Hij wou graag weten hoe het met haar ging en waarom ze hem had meegenomen die avond dat hij gevonden was. Ze had hem net zo goed kunnen laten liggen en laten sterven. Weer schoot de kitten achter de warriors den langs, hij klom zo snel als hij kon tussen de stenen door naar de hoge richel waar Innerstar haar den was. Snel keek hij achterom, had iemand hem gezien? Hij had niemand zijn naam horen roepen. Wolfkit ademde diep in, het was gelukt. En met dat hij inademde rook hij ook alle verschillende geuren. Vooral die van Innerstar, die herkende hij nog goed. Verderop zag hij haar nest en het viel hem nu pas op dat er niemand in lag. Was ze niet hier? Wat moest hij nu doen? Als hij terug zou gaan zou iemand hem zeker zien en zouden de warriors hem zeker straf geven voor het weg sneaken. Terwijl hij er over nadacht was hij zonder er echt bij stil te staan al naar het nest van Innerstar gelopen. Hij keek eventjes. Het zag er comfortabel uit. Hij kon wel even slapen daar toch? Dan zou hij straks wel terug gaan..? Ja, dat kon wel. De kitten begon zichzelf comfortabel te maken in het nest van Innerstar en al snel vielen zijn ogen dicht. Hij had nog nooit zo lekker gelegen in een nest.

&Innerstar!

Ze kwam er maar niet uit en bleef na denken over de woorden van Starclan. Net had ze verslag gehad van Tallshadow over de ratten op de Carrionplace en binnenkort moest ze een mededeling aan de clan geven dat de Carrionplace niet langer meer toelaatbaar zou zijn. Het was te gevaarlijk en ze wou niet nog meer katten kwijt raken. Met een dikke muis en een kraai kwam Innerstar terug het kamp in. Ze legde de verse prooien op de stapel. Toen er een Queen voorbij kwam en een prooi wou pakken, adviseerde Innerstar haar de vers gevangen muis, dik en goed voor de melk die de Queen moest produceren. De Queen glimlachte en nam de muis aan. Vervolgens koos Innerstar zelf een oudere merel uit en nam deze mee naar haar den. In de den trof de leidster een zwarte bol vacht in haar nest aan. Haar lippen krulde op en ze liet haar prooi vangen. Echter maakte ze haar blik en stapte ze op het nest af en ging er voor staan met haar ogen strak op de kitten gericht.

Wolfkit was een hele diepe slaper, maar ondanks dat voelde hij dat iets niet goed zijn. Voorzichtig opende hij zijn oogjes een beetje. Het was zwartig voor hem. Toen hij omhoog keek zag hij pas dat het zwarte voor hem Innerstar was. Oeps! In zijn schrik schoot hij overeind en keek hij geschokt naar de poes voor hem. "H-het was niet de bedoeling! Ik dacht dat je hier was en toen zag ik je nest en hij lag zo lekker en...." hij keek naar zijn voeten, uit schaamte. "Ben je nu boos op me?" Hij wist niet of hij straf ging krijgen voor het feit dat hij zomaar uit de nursery was gekropen.

Ondanks dat Innerstar nu toch wel lachkriebels voelde opborrelen, hield ze haar gezicht in plooi. Wolfkit, de kitten die ze gered had, begon zich meteen te verantwoorden. "Ik weet dat mijn nest lekker ligt," zei ze toen Wolfkit zijn zin afbrak. Vervolgens vroeg hij of ze boos was op hem. Innerstar keek hem strak aan. "Zeker wel, je hebt in mijn nest gelegen," zei ze, alsof dat het ergste was wat je doen kon. "Misschien moet je toch nog maar vier moons wachten, in plaats van drie, voor je apprentice wordt, hmm?" Zei ze vervolgens, waarna ze ging zitten en haar dikke, zwarte staart over haar poten heen legde.

Natuurlijk wist Innerstar ook zelf dat haar nest lekker lag, ze sliep er elke avond in. Maar toen ze over straf begon omdat hij daar had geslapen werd hij toch wel een beetje bang. Vooral toen ze zei dat ze hem een maand later apprentice zou maken! Paniek stond in de kitten zijn oogjes. "Nee toch? Ik wil heel graag een warrior worden! Ik wil niet nog een maand in die duffe nursery zitten waar ze me pesten.. ik haat het daar! Laat me alsjeblieft gewoon apprentice worden met zes moons, alsjeblieft!" smeekte hij Innerstar terwijl hij uit haar nest kroop. Hij wou niet langer dan nodig was in de nursery!

Er verscheen paniek in de oogjes van de jonge kitten. Och, arm onschuldig ding. En hij deed haar zo erg denken aan Ravenheart toen hij nog Ravenkit geweest was. Het stak haar recht in haar hart, maar liet haar ook willen glimlachen. Hoe lang kon ze haar gezicht nog in plooi houden? "Pesten?" Vroeg Innerstar plots, toen Wolfkit dat zei. "En natuurlijk laat ik je gewoon apprentice worden met zes manen, het was een grapje," miauwde Innerstar nu met een glimlach en gaf de kitten een speels tikje met haar poot. "Maar vertel me wat meer over dat pesten, want dat tolereer ik niet," sprak ze.

Innerstar vroeg over het pesten, hij had ook niet anders verwacht. Hij had het ook helemaal niet moeten vertellen, nu zat hij helemaal in de shit. Nerveus speelde hij wat met zijn eigen poten. Een kleine lachje verscheen op zijn gezicht toen Innerstar vertelde dat hij gewoon apprentice mocht worden. "Oh dankje! Ik dacht heel even dat je het echt meende. Je kan heel goed boos kijken hoor!" zei hij tegen haar. Maar daarna vroeg Innerstar weer door over het pesten. Oh nee. "Uhm nou.. ja, ik wou spelen met een paar andere kittens. Maar ze zeiden dat ik niet mee mocht doen. Omdat ik niet echt in Shadowclan hoor. Dus toen ben ik zelf maar gaan spelen." zei hij tegen haar. "Ik snap het wel hoor! Dat ze me niet leuk vinden, ik ben hier niet geboren. Ik weet niet eens wie mijn echte moeder is. Misschien heb ik niet eens één ouder die in Shadowclan zat, dus dan ben ik helemaal een buitenstaander." legde hij langzaam uit. Ja, hij kon het snappen hoor. Maar dat nam niet weg dat hij het jammer vond dat ze zo deden.

"Op het boos kijken heb ik kunnen oefenen," grinnikte Innerstar met een glimlach. Vervolgens begon Wolfkit over het gepest worden. Bij die woorden vernauwde Innerstar haar ogen. "Je hoort gewoon in Shadowclan," verzekerde Innerstar de kitten. Innerstar zelf had een hekel aan halfbloedjes, maar deze kitten had iets waardoor ze het niet over haar hart had kunnen verkrijgen om de kitten ergens anders te dumpen. Sowieso zei de warrior code dat je een kitten in nood altijd helpen moest. Dit had Innerstar gedaan, ze had gehandeld als een leider en de kitten had een Shadowclan vader. Bij de volgende woorden keek Innerstar de kitten recht aan. "Je vader zat in Shadowclan, hij is er alleen niet meer. Jij kan er niks aan doen en twijfel niet aan je afkomst. Je bent gewoon Shadowclan, net als de rest," verzekerde Innerstar de kitten nogmaals. "Ik zal opletten en als ze je weer pesten het hun zelf duidelijk maken, oké?" Innerstar glimlachte en wachtte de reactie van de kitten af.

Innerstar vertelde dat ze goed had kunnen oefenen op het boos kijken. Dat geloofde hij wel, ze was een clanleader. "Clanleaders moeten soms wel is boos kijken, toch?" vroeg hij toen voor de zekerheid. Innerstar vertelde dat zijn vader in Shadowclan had gezeten en dat hij hier gewoon thuishoorde. "Maar weet je dat wel zeker? Ze zeggen allemaal dat mijn ouders buitenstaanders zijn. Sommige zeiden zelfs dat ze misschien wel uit Bloodclan konden komen... ze zeggen dat je dan gedumpt wordt bij hun en dat ze je doodmaken.." vertelde hij toen eerlijk. Hij was heel bang dat een kat hem op een dag op ging pakken en hem ging dumpen daar. Dat zou dan het einde zijn. Hij krulde zijn staart wat steviger om zich heen. "Mag ik vanavond hier logeren?" vroeg hij toen maar met een klein stemmetje. "Één nachtje maar! Dan ga ik weer terug naar de nursery." met grote oogjes keek hij Innerstar aan. Hij hoopte dat het mocht!

Ze knikte op de vraag van Wolfkit. "Ja, Clanleaders moeten best vaak boos kijken, maar niet altijd hoor," vertelde Innerstar aan de kitten. De kitten moest ook niet gaan denken dat ze een grote boeman was. Vervolgens begon Wolfkit over zijn vader, of ze het wel zeker wist. Bij de worden die volgde probeerde Innerstar haar geschokte gelaatsuitdrukking te verstoppen onder een kalme uitdrukking. Dat lukte redelijk. "Nou, maak je daar maar geen zorgen over, Wolfkit. Jij blijft hier. Jij draagt een clannaam en je vader is Shadowclan. Dat jouw ouders fouten hebben begaan kan jij niks aan doen en mag je je ook zeker niet druk om maken. Ook al hebben vele er moeite mee en uiten ze dat op een verkeerde manier, ben je ook gewild en geliefd door anderen," verzekerde Innerstar de kitten. "Ik wil jou in mijn clan en jij bent net zo Shadowclan als ik," vervolgde Innerstar. "En vrees niet dat je naar Bloodclan zult gaan, want dat gebeurt niet, over mijn lijk," vervolgde Innerstar. Nog steeds niet wist de Clanleader waarom deze kitten zo'n invloed had op haar. Ze zag hem bijna als haar eigen kit. Toen de kitten vroeg of hij mocht komen logeren, glimlachte ze warm en knikte ze. "Natuurlijk," murmelde Innerstar. Kitten gezelschap werkte als een soort antidepressiva. Toen drong de kitten door, of het één nachtje mocht. Zijn kleine stemmetje liet haar smelten. "Ja, blijf maar een nachtje logeren," glimlachte ze. "Ik durf te wedden dat iedere kitten jaloers zal zijn," grinnikte ze.

Innerstar verzekerde hem dat hij hier hoorde en dat hij van haar altijd mocht blijven. Dat stelde hem wel een beetje gerust, want als Innerstar iets vond had niemand anders daar nog iets over te zeggen. Dan konden de kittens in de nursery hem pesten tot ze geen adem meer over hadden en zou hij nog niet weg hoeven. "Gelukkig maar, ik wil nooit meer alleen zijn." zei hij tegen haar en dat meende hij. Hoewel hij niets wist over toen hij gevonden was, wist hij wel dat iemand hem daar achter had gelaten. Hij wou niet dat zijn tweede familie hem ook in de steek zou laten. Echter had hij niet veel tijd om daar bij stil te staan, want hij ging door het dolle toen Innerstar zei dat hij mocht blijven slapen! "Dankjewel mam!" hij lanceerde zichzelf richting Innerstar, maar hij had eigenlijk zelf niet door dat hij haar net 'mam' had genoemd. Het was er ook uit voordat hij er zelf over na had gedacht. Hij drukte zijn kop in haar vacht en spinde zachtjes. Hij keek omhoog. "Wil jij mij dan vertellen over het gevecht met Bloodclan?" tja, de kitten was toen nog niet eens geboren geweest en het was een dingetje geweest in Shadowclan geschiedenis. Hij had wel is andere kittens over het verhaal horen praten. Over de twee warriors die gesneuveld waren in de strijd.

De woorden van Wolfkit zorgde er voor dat ze hem met een zachte glimlach aankeek. Het waren zulke onschuldige woordjes. De jonge kitten wou bij haar logeren waar de leidster toestemming had gegeven. Toen Wolfkit haar vervolgens bedankte en haar mam noemde, verstijfde ze wel een beetje. Ze zei er echter niks van. Innerstar kroop bij Wolfkit in het nest en luisterde naar zijn vraag. Het was niet haar favoriete onderwerp, zeker niet. In dat gevecht was ze te veel verloren. "Wat wil je er over weten, jonge Wolfkit?" Vroeg Innerstar rustig, niet laten blijken dat het onderwerp haar ongemakkelijk liet voelen.

Innerstar zei een tijdje niks, maar toen vroeg ze wat hij erover wilde weten. "Heel veel! Ik hoorde dat Bloodclan heel boos was en gemeen vochten, hoe zien ze eruit? Missen sommige echt oren? En wie waren die warriors die gestorven waren? Die waren zo heldhaftig! Ik hoorde een moeder iets erover vertellen tegen haar kittens." hij had het zo spannend gevonden, maar was net niet dicht bij genoeg geweest om alles goed te kunnen horen. Daarom vroeg hij Innerstar er nu naar. Hij had ook geen idee van de dingen die de leader toen allemaal kwijt was geraakt. Langzaam aan maakte hij zich wat comfortabeler tegen Innerstar aan, hopend dat hij dan zo toch in slaap zou vallen.

Wolfkit ratelde alle vragen er uit die hij weten wou over het gevecht met Bloodclan, waarbij de blik van Innerstar een tikkeltje verduisterde en ze deze afwendde. Toen hij zei dat de gestorven katten heldhaftig waren merkte ze een brok op in haar keel en een subtiele hint van licht gevoel. Heldhaftig. Dat was fijn, dat haar partner en zoon als dat herdacht werden. "Bloodclan katten zien er gewoon uit als jij en ik, alleen dragen zij een halsband met tanden er op," vertelde ze. "Het zijn moordlustige en slechte katten," vervolgde ze. "En ja, heel veel Bloodclan katten zien er ook enorm gehavend uit, littekens en inderdaad, missende oren. Wist je dat Bloodclan katten zo hard trainen, dat ze elkaar bijna afmaken? Het zijn de slechte katten van de wereld," vertelde Innerstar vervolgens. Toen zweeg ze. Ze slikte even en keek naar Wolfkit. "De overleden katten zijn Leopardgaze en Ravenheart," vertelde ze. "Leopardgaze was mijn partner, een heldhaftige en sterke kater met een vacht als die van een panter," vertelde ze vervolgens. "Ravenheart was mijn zoon, jij lijkt op hem qua uiterlijk," vertelde ze. "Hij was moedig en slim, een goed warrior," vertelde ze Nee, geen tranen, ze had enkel een subtiel glimlachje op haar gezicht, ook al zou ze wel kunnen huilen. Maar dat ging ze niet doen bij een kitten en liet ze al helemaal niet merken. Dat ging haar goed af.

Innerstar vertelde over de katten uit Bloodclan. Met grote ogen staarde kitten haar aan terwijl ze vertelde. Elk woord was fascinerend. Bloodclan katten waren slecht, zaten onder de littekens en miste inderdaad soms hun oren. Wow! Dat was iets wat Wolfkit zich amper voor kon stellen. Hij bedacht zich hoe het zou voelen om zijn eigen oor te missen. Dat zou vast pijn doen. Toen vertelde ze over de katten die overleden waren. Ravenheart en Leopardgaze. Hij kende de katten niet, maar ze klonken belangrijk voor Innerstar. Wolfkit knikte langzaam terwijl ze verder vertelde over hun, Ravenheart zou op hem geleken hebben volgens Innerstar. Ze glimlachte er om, niet veel maar wel een beetje. "Nu zijn ze in Starclan, toch?" er was hem verteld over Starclan, de katten die je tegen zou komen als je dood zou gaan. Zij zouden je begeleiden naar een mooie plek, van wat Wolfkit er van gehoord had klonk het als iets moois om naar toe te gaan. "Starclan is goed voor alle katten. Ze hebben het daar vast goed. Maar je mist ze vast wel, toch? Ik mis mijn moeder ook wel is.. en zij is niet eens dood." toen bedacht Wolfkit zich dat hij eigenlijk best iets stoms had gezegd. Het ging om Innerstars familie niet de zijne. "Sorry, je zult ze vast echt heel erg missen. Ik vind het heel erg voor je. Maar ik ben er altijd hoor! En ik ga nooit dood! Dat beloof ik!" vertelde hij toen opgewekt. Nee, hij zou nooit dood gaan en Innerstar verdrietig maken. Dat beloofde hij.

Wolfkit leek erg gefascineerd te zijn door het stukje geschiedenis van Shadowclan. Er waren zo nog veel meer verhalen die Innerstar kon vertellen. Bijvoorbeeld over hoe ze deputy was geworden, hoe ze daar voor had moeten vechten samen met Shrewstar, die toen leader was geworden. Toen waren twee enorm slechte katten aan de macht geweest, gelukkig nu allebei ver weg van hier. Wolfkit vroeg over Ravenheart en Leopardgaze nu in Starclan waren, waarop Innerstar knikte. "Ja, daar zijn ze," miauwde ze zacht. Toen sprak Wolfkit een hoop wijze woorden uit voor een jonge kitten. Innerstar kon het niet laten om niets iets breder te glimlachen dan normaal. Nog steeds was deze klein en subtiel, maar lang niet zo klein en subtiel als normaal, dus groot voor Innerstar's doen. "Ik mis ze zeker, heel erg," zei Innerstar eerlijk. Toen Wolfkit over zijn moeder begon verzachtte de blik een tikkeltje van Innerstar. "En dat jij je moeder mist is ook niet raar, zelfs al heb je haar nauwelijks gekend en is ze nog in leven," zei ze warm. "Geen sorry," vervolgde ze, toen Wolfkit dat zei. "En ja, ik mis ze ook heel erg, maar ze zijn nu in rust en vrede, en dat is een helpende gedachte," sprak de leidster. Vervolgens glimlachte ze en schudde ze met haar kop. Realistisch worden was belangrijk. "Ook jij zult je op een dag bij Starclan voegen, maar daar is niks ergs aan. Zolang je maar een lang en goed leven zult leiden en niet zo vroeg zal sterven als mijn zoon, zelfs mijn partner was nog lang niet klaar om te sterven. Maar zij zijn dood gegaan op het strijdtoneel en dat is ook eervol," sprak ze. Altijd nog beter dan dood gaan aan een ziekte. "Maar jou tijd is het nog lnager niet," miauwde ze. "Nog lang niet."

Er werd verteld dat het niet erg was dat hij zijn moeder miste, ondanks dat zij nog in leven was en hij haar niet lang gekend had. Gelukkig maar. Zijn gevoelens voor zijn moeder waren er wel, maar die waren lang niet zo sterk als de liefde die hij voor de clan voelde die hem hadden opgenomen als een van hun eigen. "Heb je ze nog is gezien? Leiders komen ook in Starclan toch?" zei hij tegen haar. Hij wist dat leiders negen levens kregen voordat ze leider mochten worden. Toen vertelde Innerstar dat hij ook bij Starclan zou komen, op een dag. Als hij oud was en een goed leven had geleid. "Daar ga ik mijn best voor doen! Ik ga sowieso in Starclan komen. Het is daar zo mooi." hij kon zich helemaal een voorstelling ervan maken. Ergens, vaagjes. "Soms is het net alsof ik het voor me zie. Eindeloze vlaktes. Overal prooi. Schuilplaatsen voor iedereen. Clans haten elkaar daar niet, toch? Dat lijkt me zo mooi." vertelde hij met grote blauwe ogen aan Innerstar. Maar toen hij klaar was met praten voelde hij zich toch opeens wel moe. Hij kneep zijn oogjes dicht en geeuwde luid. Daarna liet Wolfkit zijn hoofd op de rand van het nest hangen en viel hij best snel in slaap.

Wolfkit vroeg aan haar of ze hun ook nog in Starclan had gezien, waarop Innerstar knikte. Ze ging niet vertellen over het verliezen van haar leven, maar wel over toen ze haar negen levens had ontvangen. "Ja, ik heb ze nog gezien toen ik leider werd," vertelde ze. "Ravenheart was één van de katten die mij mijn leven gegeven had. Toen ik mijn negen levens ontving, was tevens dat gevecht met Bloodclan gaande. Ravenheart was gestorven en had nog de kans gehad mij één van de negen levens te geven," vertelde ze. "Leopardgaze had ik nog gezien vlak voor ik weer terug keerde uit Starclan," vervolgde ze. "Daarom weet ik dat ze daar zijn."
Wolfkit verzekerde haar dat hij zijn best ging doen om een goed en lang leven te leiden. Ook vertelde hij dat hij in Starclan zou komen en zei hij dat het mooi was. "Het is zeker mooi," al wist ze niet hoe Wolfkit dat weten kon. Maar fantaseren deed veel, daar schoof ze het dus ook op. Toen beschreef hij Starclan en het klonk eigenlijk precies zoals het ook was. "Dat klopt, en ja, Clans haten elkaar daar niet, Starclan is één clan. Je bent in feite lid van twee clans zodra je in Starclan komt. Je bent met elkaar een clan en zal altijd een deel blijven van je eigen clan," vertelde Innerstar vervolgens. Toen leek Wolfkit ineens moe te zijn, hij had zijn ogen even gesloten en geeuwde. "Welterusten, jong mannetje," snorde ze toen Wolfkit zijn kop op de rand van het nest legde en in slaap viel. Innerstar keek naar hoe de kitten de wereld van realiteit verliet en door ging naar dromenland.