I'm a little lost without you [Tomtitpaw]

Ze stapte uit de medicine cat's den, waarbij ze even moest wennen aan het felle licht. Lizardpaw had haar zojuist even geholpen met de wond op haar rug, die nog steeds pijn deed, maar lang niet meer zo erg.
De poes stapte richting de apprentice den, ze zou later misschien nog wel proberen te jagen, maar nu vond ze dat ze even rust moest nemen. Bovendien, was dit natuurlijk een uiterst interessant verhaal om met haar broer Tomtitpaw te delen. Ze stak haar kop door de opening, maar kon door de duisternis niet goed zien of er nog katten waren. "Tommy? Ben je hier?" Vroeg ze, waarna ze weer naar buiten stapte en haar borst een paar likken gaf om de witte haren weer op hun plaats te krijgen. Als Tommy er was, zou hij snel zijn gezicht wel laten zien, niet?

-Tomtitpaw eerst ^^Anderen mogen erbij met toestemming.

De jonge kater was best wel blij dat Rout zijn tweeling zijn mos bed weer opgefrist had, alleen ze leek de laatste tijd niet meer in de apprentices den te zijn. Ook zag hij haar een stuk minder, hopelijk zou er niks gebeurd zijn met haar. Zijn hoofd dacht al zo een paar dagen, hij liet een diepe zucht horen. Waar zou zijn tweeling zijn, hij had al weleens gezien dat ze met meerdere apprentices het kamp verliet en uiteindelijk had hij het dus ook door gekregen dat ze op ander mans territorium was gekomen. Hier voor moest ze nog straf krijgen al kon hij zijn hoofd er niet vanaf krijgen als er iets slechts gebeurden met zijn zus, hij lag zo wel te hele tijd wakker. Hij keek naar de bovenkant van de apprentices den, overal liepen takken in elkaar. hij wiebelde met zijn oren bij het geluid van poot stappen, hij rolde zichzelf om en keek richting de uitgang van de apprentices den. Daar stond een bekende kattin, zijn zus. "Tommy? Ben je hier?" Vroeg Rout, waarna ze weer naar buiten stapte en haar borst een paar likken gaf om de witte haren weer op hun plaats te krijgen. De jonge apprentice stond op en liep richting zijn zus, hij kwam buiten de apprentices den te staan waar zijn zus stond te wachtte al viel hem iets op een wond?! Hij liet een strenge blik over haar heen glijden, "Rout wat is er gebeurd?!" Kwam er bezorgd uit zijn mond, hij nam een rondje om haar heen. Natuurlijk was ze al een paar dagen er niet geweest ze was bij de medicijn kat, hij keek haar met een bezorgde blik aan en kwam weer voor haar te staan. Ze had een enorme wond op haar rug, zijn ogen waren groot. Onrustig zwiepte hij bezorgd met zijn staart, het was al gebeurd maar het was zijn zus. Hij had haar moeten helpen toen dit gebeurden, straks.. Straks zou ze dood gaan. Hij kon dat niet laten gebeuren, hij had haar moeten beschermen. Hij had haar moeten helpen, wanneer was dit gebeurd? Hoe was dit gebeurd? Al rook hij een sterke geur, een vos. Hij had haar moeten beschermen, hij had haar moeten helpen. Hij slikte, "het is fijn dat je nog voor me staat, al kan ik dit niet nog eens laten gebeuren." Mompelde hij even zijn ogen op de grond gericht. Wat als een andere vos haar aanviel, wat als ze dan die keer niet had kunnen winnen. Hij wilde zijn Clan helpen, al leek zijn zuster nu in een veel gevaarlijkere positie te zijn. Hij staarde haar weer aan, hij zwiepte met zijn staart. "Ga terug naar de Medicine cat den." Miauwde hij zachtjes en draaide zich om, hij liep weer rustig de apprentices den weer in. Het was nu al gebeurd, hij kon er nu niks tegen doen. Hij zou een waardige krijger moeten voorstellen, alleen als hij niet eens zijn zuster kon beschermen hoe zat het dan met zijn Clan.

Haar ogen lichtten op toen ze haar broer dan toch de den zag uitkomen. Echter leek die vreugde niet helemaal wederzijds te zijn; Tomtitpaw liet zijn blik streng over haar heen glijden, wat haar zich nogal ongemakkelijk liet voelen. "Rout wat is er gebeurd?!" Ze wilde antwoorden, maar stond verbaasd op toen hij om haar heen begon te cirkelen. "Tommy, die niet zo bezorgd, ik ben helemaal oké." Sprak ze in de hoop hem gerust te stellen, want de kater leek stijf te staan van de bezorgdheid. "het is fijn dat je nog voor me staat, al kan ik dit niet nog eens laten gebeuren." Ze keek hem met grote ogen aan. "Tom! Doe normaal, het is niets." Sprak ze misschien iets scherper dan de bedoeling was. Ze wist dat hij enkel om haar gaf, maar ze kon voor zichzelf zorgen. Al... Het was Tigergaze die haar had gered... Routpaw keek weg, haar oren in haar nek. "Ga terug naar de Medicine cat den." Hij liep de apprentices den al weer in, maar dat liet Routpaw niet toe. Ze sprong voor hem en blokkeerde hem de weg, een onbegrijpende blik in haar groene ogen. "Tommy, waarom doe je zo?" Mompelde ze. "Het gaat prima met me, die wond is niet heel erg. Ik en Tigergaze kwamen een vos tegen, hij viel ons aan en wist mij te bijten in m'n rug. Maar Tigergaze hielp me, samen hebben we hem het donderpad opgelokt en daar heeft een monster hem gegrepen. Lizardpaw heeft me al heel erg geholpen, er is niets om je nog zorgen over te maken." Ze liet het deel dat ze dood zou zijn als Tigergaze er niet was geweest er maar uit. Dat zou hem enkel nog meer zorgen aanjagen, niet?

Tomtitpaw keek naar zijn zus, zij had zijn weg geblokkeerd om terug te lopen naar de apprentices den. "Tommy, doe niet zo bezorgd, ik ben helemaal oké." Sprak Rout zijn zus, een strenge blik was op haar gericht. Als ze helemaal oké zou zijn waarom had ze dan een wond op haar rug?! Hij bleef haar streng aanstaren, Ze keek hem met grote ogen aan. "Tom! Doe normaal, het is niets." Sprak ze misschien iets scherper dan de bedoeling was, hij zuchtte. Ze vertelde hem in hun vorige gesprek dat ze voor zichzelf kon zorgen al leek het niet zo, als ze voor zichzelf kon zorgen waarom had ze dan een wond op haar rug. Hij bleef haar aanstaren, ze moest zijn standpunt weten. Hij wilde niet weer iemand verliezen, al leek het als of Rout dat juist wilde aanwakkeren. Wilde spelen met zijn gevoelens, ze moest begrijpen dat ze.. Zucht.. Het had geen zin om haar te helpen, ze probeerde zichzelf te beschermen door woorden uit te spreken. Alleen dat veranderde het feit niet dat ze dood had kunnen zijn, "Tommy, waarom doe je zo?" Mompelde Rout weer. "Het gaat prima met me, die wond is niet heel erg. Ik en Tigergaze kwamen een vos tegen, hij viel ons aan en wist mij te bijten in m'n rug. Maar Tigergaze hielp me, samen hebben we hem het donderpad op gelokt en daar heeft een monster hem gegrepen. Lizardpaw heeft me al heel erg geholpen, er is niets om je nog zorgen over te maken." Miauwde Rout, zijn ogen vielen tot spleetjes. Er was genoeg reden waarom hij dit deed, genoeg waarom hij zichzelf niet meer kon vinden. Zij wilde alles verstoppen, hij wist ook dat ze ander mans territorium op was geweest. "Rout ik heb genoeg reden waarom ik zo doe, alleen jij hebt te weinig. Jij bent samen met een paar andere apprentices naar ander mans territorium gegaan verklaar dat eens." Sprak hij doordringend en legde zijn blik op haar rug. Ze had zoveel tegen de regels gedaan, zoveel. Hij slikte kort, nog steeds een bezorgde blik op haar gelegd. "Plus je werd geholpen om die vos te verslaan dat betekend dat je het dus niet in jouw eentje het beest kon verslaan dat betekend dat je dood was geweest zonder Tiger." Miauwde hij strak, hij was wel blij dat ze nog leefde. Hij moest nog de warrior bedanken voor het helpen met zijn zuster, al wilde hij dit niet meer aan zien. Hij wilde niet zijn zus verliezen, hij zwiepte met zijn staart.

Zijn ogen vielen tot spleetjes en Routpaw's oren zakten in haar nek. Was hij boos? Waarom deed hij zo? "Rout ik heb genoeg reden waarom ik zo doe, alleen jij hebt te weinig. Jij bent samen met een paar andere apprentices naar ander mans territorium gegaan verklaar dat eens." Bij zijn doordringende stem schoten haar ogen wijd open. Ze keek om zich heen om te checken of niemand dat had gehoord. "Shht! Tom niet de hele clan moet dat weten!" Sprak ze op gedempte toon, alles behalve op haar gemak. "I-Ik werd overgehaald. B-Bearpaw was heel erg aardig, hij zei dat het niet erg zou zijn." Ze keek weg, wetend dat hij haar beoordeelde. Waarom had ze zich überhaupt weten te verleiden? Maar ze had toch niet iets vreselijks gedaan? "Plus je werd geholpen om die vos te verslaan dat betekend dat je het dus niet in jouw eentje het beest kon verslaan dat betekend dat je dood was geweest zonder Tiger." Ze keek enigszins boos maar bovenalles verdrietig op in zijn ogen. "Ik leef, daar gaat het toch om? " Ze kon niet liegen tegen haar broer. "Bovendien heb ik geen problemen veroorzaakt, m'n wond is niet zo vreselijk en ik heb er ook voor gezorgd dat er een vos minder op deze wereld is." Ze keek hem strak aan.

Tomtitpaw keek zijn zuster strak aan, ze wilde het ontkomen zo leek het. Al wist hij alles wat hij wilde weten, helemaal door haar reacties. "Shht! Tom niet de hele clan moet dat weten!" Sprak Rout op gedempte toon, alles behalve op haar gemak. De kater keek haar strak aan, ze moest hier voor een straf verdienen. Zomaar ander mans territorium op, "I-Ik werd overgehaald. B-Bearpaw was heel erg aardig, hij zei dat het niet erg zou zijn." Miauwde ze en keek weg, hij wachtte. "Rout jij kon de keuze zelf maken, over gehaald of niet het was jouw keuzen want dan kan je door iedereen over gehaald worden zelfs om naar de Bloodclan te komen." Sprak hij streng, hij wist nog wat er was gebeurd met Silhouetteheart. Al moest hij zichzelf schuldig voelen want uiteindelijk had de kater 'nee' gezegd dus zou hij deze moeten vertrouwen, het was immers een Clan genoot. Ze keek kwaad naar hem maar ook verdrietig, ze had dit er zelf naar gemaakt. "Ik leef, daar gaat het toch om? " Miauwde ze daarna, hij richtte een blik op haar grote wond op haar rug. "Bovendien heb ik geen problemen veroorzaakt, m'n wond is niet zo vreselijk en ik heb er ook voor gezorgd dat er een vos minder op deze wereld is." Probeerde ze nog, ze keek hem strak aan. Al liet hij een diepe zucht horen, "ik heb je lange dagen niet gezien, ik was dood ongerust om je. Ik ben blij dat je leeft al is dat nog niet zeker," Miauwde hij en richtte zijn strakke blik op haar wond. Als ze zo door zou gaan kon hij beter maar geen contact op zoeken, ze werd slecht beïnvloed door andere katten. Hij wilde niet dat haar het zelfde lot over kwam dan dat haar moeder was over komen, nee. Hij slikte, alleen als ze zelf de slechte kant op ging wat kon hij dan nog doen om haar tegen te houden? Niks, dus het enige wat hij kon doen was het contact vermeiden van haar. "Rout ik hou ontzettend van je maar soms lijkt het jouw niks uit te maken." Miauwde hij hard en kil, door al haar tegenstrijdige reacties want wie wilde ze eigenlijk schuldig laten voelen. Zij was de gene die het verkeerd had gedaan maar door al haar woorden leek hij wel de schuldige, al wachtte hij. Hij moest er maar niks van aan trekken, misschien was het beter als hij maar stil erover was geweest. Hij moest beter gaan trainen, hij moest met meerdere katten omgaan. Hij zwiepte met zijn staart en stapte langs haar, hij liep weer de apprentices den in. In de hoop dat zij terug zou gaan naar de Med. cat den, hij wilde zich geen meer zorgen maken om haar.

"Rout jij kon de keuze zelf maken, over gehaald of niet het was jouw keuzen want dan kan je door iedereen over gehaald worden zelfs om naar de Bloodclan te komen." Sprak hij streng. Routpaw keek hem diep gekwetst aan. "Zie jij me werkelijk aan voor een moordenaar die daar heen zou gaan, Tom?" ze beet op haar lip, die woorden deden haar meer pijn dan ze toe wilde geven. Routpaw was juist tegen geweld en zou nooit iemand een haar krenken, dacht hij dit serieus? Ze probeerde zichzelf te verdedigen maar de kater zuchtte enkel, hij leek zich er niets van aan te trekken. "ik heb je lange dagen niet gezien, ik was dood ongerust om je. Ik ben blij dat je leeft al is dat nog niet zeker," ze negeerde zijn strakke blik op haar wond. Een verwarde blik kwam in haar ogen. Ja, ze was er inderdaad niet heel vaak meer. Maar goed, ze moest toch trainen? Ze deed haar best om zoveel mogelijk te jagen als dat kon en anders was ze mt Stallionheart bezig en haar wond was niet dodelijk. Ze wilde dit aan hem uitleggen, maar de kater was haar voor. "Rout ik hou ontzettend van je maar soms lijkt het jouw niks uit te maken." Die woorden staken haar als messen, en hij sprak ze zo kil en kalm uit. Bijna alsof het hem niets deed, en op dit moment wist Routpaw niet meer of dit de waarheid was. 'Wat is er mis met je!" Voor het eerst sinds tijden sprak ze met een verheven stem, terwijl er tranen in haar ogen sprongen. "Ik ben er altijd voor je geweest, ik heb altijd m'n nest met je gedeeld en we zijn altijd samen geweest. D-denk je echt dat ik niets om je geef?" Haar stem brak. 'En dat terwijl ik je probeerde te helpen toen Crashpaw zo lelijk tegen je deed. Ze heeft m'n wang opgehaald en jij deed helemaal niets behalve maar wat met d'r flirten! " Er zat nog steeds een klein korstje op haar wang waar de poes haar nagels overheen had gehaald. Haar stem trilde en ze draaide zich om. "Kennelijk is deze clan belangrijker voor jou dan dat ik dat ben. Laat me met rust, Tomtitpaw." Sprak ze, waarna ze zonder nog wat te zeggen het kamp uit draafde, hopend dat niemand haar betraande ogen zag.

Hij keek met een serieuze blik haar aan, hij wilde haar nog bedanken maar dat ging nu niet lukken. Ze leek te veel in zijn pijnlijke woorden te verdraaien, "Zie jij me werkelijk aan voor een moordenaar die daar heen zou gaan, Tom?" Miauwde ze en beet op haar lip. Hij keek haar aan, hij bleef stil. Als je niet meer zou luisteren naar de Clan regels dan was dat wat er ging gebeuren, hij bleef haar aanstaren. Geen tranen, geen gevoel. . 'Wat is er mis met je!" Voor het eerst sinds tijden sprak ze met een verheven stem, terwijl er tranen in haar ogen sprongen. Haar stem vervolgde de volgende woorden, deze woorden klonken hetzelfde als de woorden die ze tegen Crashpaw had gesproken. "Ik ben er altijd voor je geweest, ik heb altijd m'n nest met je gedeeld en we zijn altijd samen geweest. D-denk je echt dat ik niets om je geef?" Haar stem brak ter wel ze dit sprak. Hij toonde geen emotie, hij wiebelde met zijn oren. Hij bedoelde deze op een andere manier, hij wist dat ze om hem gaf maar wel genoeg om hem niet in de rug te steken. Hij wilde niet dat weer hetzelfde gebeurden wat er met zijn moeder was gebeurd, als zij een keer het Clan gebied zou verlaten op een ander gebied en zij ook vermoord zou worden door de ijzeren klauwen van een andere Clankat. Alleen dat maakte haar kennelijk niet uit, een zomeren dood. 'En dat terwijl ik je probeerde te helpen toen Crashpaw zo lelijk tegen je deed. Ze heeft m'n wang opgehaald en jij deed helemaal niets behalve maar wat met d'r flirten! " Miauwde ze, hij richtte zich op de kleine kras op haar gezicht. Flirten, nee. Hij wilde haar nog bedanken en dat het niet zo bedoeld was, al leek het nu dat ze over was genomen door haar gevoelens. Haar stem trilde en ze draaide zich om, hij toonde nog steeds geen gevoel. Ze zou toch niet luisteren als hij iets zei, hij had het al verteld. Zij moest terug gaan naar de med. den en niet veder te spreken, dus hield hij zich maar stil. "Kennelijk is deze clan belangrijker voor jou dan dat ik dat ben. Laat me met rust, Tomtitpaw." Sprak zijn zus, waarna ze zonder nog wat te zeggen het kamp uit draafde, hopend dat niemand haar betraande ogen zag. Hij bleef stil, ze liep het kamp uit met zo'n verschrikkelijke wond misschien moest hij achter haar aan gaan.. Alleen dat zou zij niet willen en misschien was het goed dat ze dacht dat hij niet van haar hield of ieder geval niet genoeg, misschien was het voor nu voor haar goed. Hij draaide zich om en liep naar de apprentices den en daar verdween hij, in de bosjes.

~Topic uit

Onderwerp: Re: I'm a little lost without you [Tomtitpaw]