Worries

Zorgen om Whifflepaw stegen haar d'r kop uit. Maar ook om haar andere jongen. Mistpaw was ook een grote zorg. Een zucht rolde over haar lippen terwijl ze ijsbeerde tussen de bomen door. Ze wist dat ze zich niet teveel met de levenden mocht bemoeien, zoals ze laatst wel had gedaan door aan Mistpaw te vragen of zij met Whifflepaw wou praten. Brightspots zou er bij aanwezig zijn wanneer Mistpaw in gesprek zou gaan met Whifflepaw. Ze wou namelijk zien hoe het liep. En ze hoopte dat haar aanwezigheid invloed zou hebben. Brightspots stopte met ijsberen en ging zitten. Zelfs in Starclan kon ze geen rust geven. Waarom?

OOC: Eerste post voor L'Mama <3

Er waren al vele seizoenen voorbij gegaan sinds ze zich bij starclan had gevoegd en ook vele dingen waren er gebeurd. Vele katten hadden zich bij starclan gevoegd door de tijd heen, waaronder ook haar eigen dochter. Ze was blij geweest voor haar toen ze kittens kreeg en had dan ook gehoopt dat alles goed zou gaan, echter mocht het niet zo zijn en had Brightspots zich nu ook bij starclan gevoegd. Terwijl ze aan het lopen was merkte ze de bekende vacht van degene waar ze net aan had gedacht op. Een lichte glimlach verscheen, terwijl ze richting de poes liep. "Brightspots," Begroette ze de poes.

Ja, Brightspots nam het Claw zeker kwalijk dat hij haar leven had afgenomen. Nu kon ze er niet meer volledig voor haar jongen zijn en moest alles via haar contacten tussen de levenden. Silverstar, Mistpaw, en straks wanneer Mistpaw medicine cat was, haar komende apprentice. Dat kon toch niet zo? Waarom kon ze haar jongen gewoon niet vertrouwen? Een zucht rolde opnieuw over haar lippen terwijl de gedachten aan haar vraten. Haar gedachten werden echter doorbroken door een bekende stem die haar glimlachend liet opkijken. "Mam," snorde ze, terwijl ze naar haar toe liep en haar een kopje gaf. Dat was dan wel weer fijn. De gene die zij verloren had, waren weer terug bij haar. "Hoe is het?" Vroeg ze vervolgens. Haar moeder was vermoord door Darkfire, de kater die Brightspots zelfs nu nog vreesde.

De poes keek bijna meteen in haar richting toen haar naam was uitgesproken. De glimlach op haar dochters gezicht zorgde ervoor dat haar eigen glimlach wat groeide. Ze gaf de poes een kopje terug toen deze haar een kopje gaf. Het was moeilijk geweest om haar kittens achter te laten toen ze werd vermoord door Darkfire en ze wist hoe frustrerend het was om alleen toe te kunnen kijken zonder iets te kunnen doen. Ze was ergens blij dat haar dochter weer bij haar was, maar ze wist ook wat Brightspots hiervoor had achtergelaten. Ze wist zelf hoe moeilijk het kon zijn tenslotte. "Met mij gaat het goed," Antwoordde ze. "Gaat met jou alles goed?" Ze had geen idee wat de poes zou antwoorden, maar ze wist dat het in ieder geval nog niet makkelijk voor haar kon zijn om alles achter te hebben moeten laten.

Ook al was het al heel lang geleden dat haar moeder gedood was, toch was het beeld van haar bebloede moeder nog helder in het netvlies geprint. Dat zou ze nooit vergeten. Alles wat Darkfire haar aan gedaan had zou ze nooit vergeten. En zijn woorden klopten ook gewoon. Hij zou haar grootste angst zijn tot en met na haar dood. "Goed om te horen," was haar antwoord opdat het goed ging met haar moeder. Ze was blij dat haar moeder bij haar was, ze haalde er zoveel troost en warmte uit. Vervolgens vroeg Winterstorm hoe het met haar ging en Brightspots keek naar haar poten. "Ik weet het niet..." zei ze naar waarheid. "Ik kan maar geen rust vinden," vervolgde ze. Ze slaakte een zucht en keek vervolgens weer recht in de ogen van haar moeder. Het voelde goed om haar hart bij haar moeder te kunnen luchten. Net als vroeger, toen ze allebei nog in leven waren.

Ergens had ze gehoopt dat Brightspots het misschien wat gemakkelijker zou hebben dan haar, maar ze wist dat dat niet zo was en het werd alleen maar bevestigd met de woorden die haar dochter uitsprak. Haar blik werd wat zachter toen haar ogen die van haar dochter ontmoetten. "Het is ook niet makkelijk om katten die je belangrijk zijn achter te laten." Zei ze dan ook. Ze precies hoe dat voelde en het was zeker geen fijn gevoel. Het kost manen al dan niet seizoenen om er overheen te komen. Je wilt je nog steeds in het leven van je kittens kunnen bemoeien en vooral als je dingen fout ziet gaan, maar je weet dat je er niks aan kan doen. "Gaat het om je kittens?" Besloot ze dan ook te vragen, het kon tenslotte ook wat anders zijn, maar dit was het meest waarschijnlijk.

Brightspots knikte met een zucht op de woorden van Winterstorm. Het was zeker niet makkelijk en zeker door haar dochter Whifflepaw die het pad van het licht leek te verlaten, zelfs leek kwijt te raken. Ze wou niet dat Whifflepaw dat pad ging kwijtraken. Ze moest weer terug naar het goede pad. Het pad van Starclan. "Ja het gaat om mijn kittens, met name Whifflepaw en Mistpaw," murmelde ze. Mistpaw was van haar eerste nest en Whifflepaw van haar tweede nest. "Whifflepaw neigt het slechte pad op te raken omdat ze niet inziet dat Bloodclan slecht is en Mistpaw... Mistpaw is verliefd op Acefray..." zuchtte ze. Mistpaw was naast dat ze van Thunderclan was ook nog eens Thunderclan's medicine cat apprentice en Acefray was de medicine cat van Shadowclan. Ze vond het zo naar, ze wou er zo graag voor ze zijn. "Voor Mistpaw kan ik er nog wel zijn en... en ik weet dat ik het niet mag doen, maar zo heb ik ook nog een beetje invloed op mijn andere kittens, zoals Firedance en Whifflepaw... maar," ze zuchtte en drukte haar kopje in de vacht van haar moeder. "Het is zo lastig, mam."

Het was lastig om niet iets te mogen doen en het was duidelijk dat Brightspots zich nu ook zo voelde. Winterstorm had eerlijk waar zelf ook geen idee wat te doen met Whifflepaw. Het was lastig om iemand op het goede pad te houden als deze iets voor ogen had, maar toch zou je er nog steeds alles aan willen doen om diegene te stoppen. Ze had tenslotte hetzelfde geprobeerd met Darkfire, omdat ze voelde dat het haar verantwoordelijkheid was. Het had haar echter uiteindelijk het leven gekost. Bij Mistpaw was het een ander verhaal, de poes was een medicine cat apprentice en viel op iemand buiten haar clan. Zelf had ze natuurlijk niet veel te zeggen over het laatste geval, gezien ze zelf een relatie had met iemand van buiten de clan en haar kittens ook maar half Thunderclan waren. "Het is inderdaad niet aan ons om dingen te veranderen. We kunnen het eigenlijk alleen maar aanzien." Begon ze. "We moeten erop vertrouwen dat andere katten zullen helpen en dat is moeilijk." Ze wilde bijna beginnen over hoe ze Darkfire niet had kunnen stoppen, maar ze wist wat de kater met Brightspots had gedaan en ze wist dan ook dat dat geen verstandig plan was.

Brightspots verzette zich tegen de tranen die begonnen te opwellen in haar ogen. De woorden van haar moeder waren zo hard, puur omdat het de waarheid was. "Ik wil het helemaal niet aanzien, mam," murmelde ze. "En andere katten schijnen helemaal niet door te hebben hoe ze met Whifflepaw om moeten gaan," zuchtte ze. "Mam, hoe kan dit Starclan zijn als het zo erg pijnlijk is en aanvoelt als de hel?" Zuchtte ze terwijl ze haar staart strak om haar lichaam heen trok en zich bleef verzetten tegen de tranen die ze voelde. Ze wou dit niet zo. Ze wou terug naar het leven. Ze wou haar jongen beschermen tegen de gevaren die zich rondom hun afspeelde. Ze wou hun beschermen van de verkeerde keuzes die ze zouden maken. Ze wist dat het Mistpaw zou breken als ze haar rang kwijt zou raken en ze wist dat Whifflepaw nooit meer geluk zou vinden als ze zich bij Bloodclan zou voegen. Er was nog hoop voor Whifflepaw. Maar dat stukje hoop was zo klein en bleef maar krimpen.

Het deed haar pijn dat Brightspots zich zo voelde. Ze wou dat ze iets kon doen, maar ze had allang geleerd dat dat niet kon. Toezien was inderdaad moeilijk en het zou niet minder worden. Je kon anderen er nou eenmaal niet van behoeden om foute keuzes te maken. Dat kon je vaak al niet als je nog in leven was, maar laat staan als je al in Starclan was. Als ze de poes kon zeggen dat alles goed zou komen, dan zou ze dat, maar die optie was er gewoon niet. "Starclan is een plek waar we kunnen waken over de katten die we hebben achtergelaten." Begon ze rustig, proberend de poes wat te kalmeren. "Waken zou een goed ding moeten zijn, maar meer dan toekijken is het eigenlijk niet. We kunnen ze waarschuwen, maar meer dan dat ook niet. De keuzes zullen nog steeds voor de kat zelf zijn en de gevolgen zullen echter niet altijd goed zijn." Ze wist dat dit de poes waarschijnlijk nog niet veel zou helpen. Ze drukte haar neus in de vacht van de poes, om te proberen haar wat te kalmeren. "Heb er vertrouwen in dat het goed zal gaan." Zei ze zachtjes. Het zou tenslotte niks helpen als niemand er nog vertrouwen in zou hebben dat het nog goed zou aflopen.

Het was een raar besef dat ze niet meer naar haar moeder op hoefde te kijken als ze bij haar zat. Brightspots was nu ongeveer even groot als haar moeder. De laatste keer dat ze haar moeder in leven had gezien, was de gevlekte poes een stuk kleiner geweest. Ze droeg toen nog zelfs de naam Brightpaw, in plaats van Brightspots. Brightspots keek naar haar moeder toen ze begon te vertellen over wat Starclan inhield. Ze wist natuurlijk wel wat Starclan was en wat het inhield, maar wat haar moeder vertelde was zeker helpend. Maar ook enorm pijnlijk. Brightspots knikte toen ze vertelde wat ze enkel in hun macht hadden. "Vroeger geloofde ik dat Starclan het antwoord op alles was," murmelde ze. Het was ergens een teleurstelling dat dit niet zo was. "Dat Starclan de machtigste clan was van allen," vervolgde ze. "Maar ik heb me nog nooit zo machteloos gevoeld," eindigde ze. Toen haar moeder zei dat ze er vertrouwen in moest knikte ze enkel, niet wetend of ze haar ja-knikken meende of niet. Maar ze wist dat het nu bij haar lag en dat haar moeder had gedaan wat ze kon doen. Haar troosten, haar advies geven en er voor haar zijn. Ze kon niet meer dan dat en dat wist ze. Al was het allang heel fijn dat haar moeder er weer was, meer dan fijn.

Dat was iets wat ze zelf ook gedacht had vroeger. Dat Starclan op alles invloed had en daarmee ook dingen kon veranderen, maar de waarheid was nou eenmaal dat ze dat niet konden doen, ze konden niks doen. Het gevoel van machteloosheid was dan ook bij haar wel bekend, ze had meerdere malen willen ingrijpen bij wat er allemaal gebeurde. Ze had geprobeerd terwijl ze nog in leven was en ze had het willen proberen na haar dood, maar ze kwam er al snel achter dat dat niet mogelijk was. De knik die ze kreeg van Brightspots was eentje waarvan ze niet helemaal zeker was wat de poes bedoelde, maar dat maakte niet uit. Ze besloot voor nu om stil te blijven, ze wilde niet weer iets zeggen wat de poes van slag zou kunnen brengen en stilte was soms beter en misschien was dat ook wel zo in dit geval.

De rust die Winterstorm met zich mee bracht was heel fijn voor Brightspots. Ze genoot er daarom ook van en drukte haar kop opnieuw in haar witte vacht waar ze troost uit haalde. Ze was zo blij dat ze haar moeders geur weer kon ruiken. Van alle geuren die ze had geroken was ze die van haar moeder nooit vergeten. Wel was het een geur geweest die ze gemist had toen deze langzaam verdwenen was in het kamp. Na de dood van Winterstorm had Brightspots een stukje mos uit haar nest gehaald waar het meeste geur van haar aan had gezeten, zodat ze deze nog altijd met zich mee kon dragen. Maar na een aantal moons was haar geur daar ook uit verdwenen. Brightspots wist nog hoe verdrietig ze geweest was toen ze dat stukje mos weg had moeten doen. Het was vies geworden en de geur van haar moeder had er niet meer in gezeten. "Ik ben zo blij dat ik weer bij je kan zijn, mama," murmelde ze toen ook. Vervolgens besloot Brightspots om een ander onderwerp aan te snijden. Er waren namelijk nog een hoop vragen geweest na de dood van haar moeder. "Wil je me over mijn vader vertellen?" Vroeg ze. Ze wist dat haar vader een kittypet was geweest, maar dat was het. Ze had nog wel naar hem gezocht, maar hem nooit meer kunnen vinden. Leefde hij nog?

De eerste woorden van de poes lieten haar glimlachen. Ze was ook blij om weer bij haar te kunnen zijn. "Ik ben ook blij om jou weer bij me te hebben." Zei ze dan ook. Het volgende verbaasde ze zich lichtelijk over, gezien Brightspots al eerder vragen erover had gesteld, maar ze had nooit alles verteld. Waarschijnlijk zou ze ook niet op alle vragen antwoord hebben. "Natuurlijk, ook al kan ik misschien niet antwoord geven op alles dat je wilt weten." Begon ze. "Je wist al dat je vader een kittypet was. Zijn naam was Felix en ik heb hem voor het eerst ontmoet bij de Tallpines. Hij probeerde prooi te vangen of was in ieder geval bezig het te proberen. Ik waarschuwde hem erover en toen vroeg hij naar uitleg over de clans. Dat was zo'n beetje de eerste ontmoeting. Daarna kwamen we elkaar vaker tegen en voor ik het eigenlijk wist was ik in verwachting van kittens." Besloot ze te vertellen. "Daarna heb ik hem niet vaak meer gezien." Gaf ze toe.

Net als haar moeder, glimlachte Brightspots ook. Ze was echt blij om weer bij haar moeder te zijn. Was er toch iets positiefs aan het hele doodgaan-starclan verhaal. Winterstorm leek echter wel verbaasd te zijn bij de vraag van Brightspots over haar vader. Maar haar moeder had ook niet heel veel verteld over Felix. Ze vertelde wel dat ze niet op elke vraag antwoord zou kunnen geven. Toen begon de witte poes te vertellen. Brightspots knikte bij de eerste woorden. Ja, ze had inderdaad geweten dat hij een kittypet was geweest. De naam Felix was haar niet verteld(?). Winterstorm vertelde over waar ze hem ontmoet had, dat was dus de Tallpines. Een voortreffelijke plek, gezien de Tallpines grensde aan de twolegplace. Ze vertelde dat Felix bezig was geweest met jagen en dat Winterstorm hem er over waarschuwde. Brightspots luisterde geïnteresseerd naar de woorden van Winterstorm, helemaal niet boos of teleurgesteld. Ze was gewoon geïnteresseerd en vond het eigenlijk wel een mooi verhaal. Brightspots glimlachte bij de afsluiting van Winterstorm, al verwaterde deze bij de laatste paar woorden. "Hield je van hem?" Vroeg ze. Het kon van alles zijn, maar ze wou het gewoon weten. "En wat was de mooiste, leukste ontmoeting?" Vervolgde ze. Ze wou er dolgraag meer over weten.

Bij de vraag of ze van hem had gehouden knikte ze kort. Ze had tenslotte van de kater gehouden. "Ja, ik hield van hem, maar toen ik net jullie had gekregen ben ik het kamp een tijdje niet uitgegaan en de keer dat ik hem daarna zag waren jullie al apprentices en dat was eigenlijk ook de laatste keer. Ik heb dan ook geen idee wat er met hem gebeurd is. Het was er ook niet veel langer na toen ik mijn leven verloor." Het had inderdaad niet zo mogen zijn dat ze haar kittens warriors heeft zien worden en dat was iets wat ze nog steeds jammer vond. "Ah, de leukste ontmoeting?" Besloot ze maar snel over te gaan op de volgende vraag. "Ik denk dat dat toch wel was toen hij me liet zien waar hij leefde en hoe ik hem zou kunnen vinden. We hebben toen ook de hele dag samen dingen gedaan tot vrij laat en dat was toch wel echt het leukste om te doen." Het was gewoon fijn om een hele dag met hem toen te zijn en het was dan ook zeker een leuke ervaring geweest.

De moeder van Brightspots vertelde dat ze van Felix gehouden had en vertelde hoe het kwam dat ze elkaar uiteindelijk nooit meer zagen. De komst van de kittens, oftewel de komst van Brightspots, toen Brightkit. Een complete verassing voor ieder. De laatste keer dat de witte poes Felix gezien had was toen zij al apprentice was. Winterstorm vertelde ook geen enkel idee te hebben over wat er met hem gebeurd zou zijn en de zin waar ze mee afsloot was pijnlijk, maar waar. Brightspots knikte even zwijgend, maar besloot daarna een leukere vraag te stellen. De leukste ontmoeting. Brightspots glimlachte bij de woorden van Winterstorm. Ondanks dat het verboden was en recht tegen de warrior code in was gegaan, klonk het wel heel mooi. "Hoe zag het er uit? Het gebied waar hij leefde?" Vroeg Brightspots. De gevlekte poes had niet meer gezien dan de gebieden omringd door hekken, vaan voor en achter zo'n twolegnest. Ja, Brightspots was eens opzoek gegaan naar de kater genaamd Felix, haar vader, maar haar zoektocht was nooit geslaagd.

Ze probeerde het zich nog te herinneren hoe het eruit had gezien. De den was niet ver van het bos geweest en er was een open plek geweest die naar een hek liep, waarachter de twoleg dens begonnen. "Vanuit het bos was er een open veldje dat naar een hek liep. Eerst wilde ik er onder geen bedwing opklimmen, maar uiteindelijk heb ik het toch gedaan en daarachter waren verscheidene twoleg dens te zien. Die van hem was niet al te ver van het hek, maar toch wilde ik niet verder dan het hek gaan. Ik voelde me veel meer vertrouwd in het bos en op het hek voelde het zo open." Zei ze. Ze had het gevoel alsof ze zichtbaar was voor iedereen te zien en dat beviel haar aan de ene kant niet, maar aan de andere kant had ze toch willen zien waar Felix woonde.

Vol interesse luisterde Brightspots naar het verhaal van haar moeder. Het hielp haar om haar zorgen even opzij te kunnen zetten en zich toch te kunnen ontspannen. Want dat is toch was de dood je gaf? Rust en ontspanning. Maar dan wist ze dat weer niet zeker. Misschien kwam rust en ontspanning pas wanneer iedereen die je kende, waar jij je aan gehecht had ook dood waren. Misschien is dat wat het echte licht en dood inhield; je bent pas dood wanneer iedereen weg is wie met jou bestaan te maken heeft gehad..? Maar dan in ieder geval de gene die waardevol voor je waren geweest.
De beschrijving van Winterstorm zorgde er voor dat Brightspots alles exact voor zich kon zien. "Mij lijkt het ook dood eng om in een twoleg nest te komen," miauwde Brightspots als reactie. Vervolgens slaakte ze een lichte zucht van verlichting. "Dankjewel mam," snorde ze en ze gaf de witte kattin een kopje langs haar hals. "Weet je? Het is nog steeds wennen dat ik je nu recht aan kan kijken, in plaats van naar boven kijken," merkte de poes op met een scheve glimlach.

- Nathalie (Brightspots) 5-7-2016

Ze knikte even begrijpend bij de eerste woorden van Brightspots. Een twoleg nest binnengaan was iets dat ze niet had gewild, dus het beste wat ze had gedaan was aan de rand te blijven en gelukkig had Felix het niet erg gevonden en het ook wel begrepen. Winterstorm begon zachtjes te spinnen bij het kopje van Brightspots en een glimlach verscheen. "Het is inderdaad wennen, ik had je graag zien opgroeien." Gaf ze dan ook eerlijk toe. Brightspots was nog zoveel kleiner geweest toen ze het leven verloor en ze was graag bij haar kittens geweest om ze te zien opgroeien, maar dit was haar ontnomen.