Socializing

Palekit was voor de verandering eens binnen gebleven. Voornamelijk omdat het buiten flink wat regende en ze geen zin had vast te komen in de modder of een plas water. Bij beiden dingen kon ze met ervaring verklaren dat het niet aangenaam was, vooral niet als je vacht nog niet volgroeid was en je technisch gezien nog onder de fluffball groep viel. Buiten was dus niet leuk, maar binnen kwam er al helemaal geen einde aan zicht. Met een klein kreuntje om haar ongemak duidelijk te maken aan de wereld draaide ze zich om in haar nest. Ze had het grootste deel van de dag verslapen, wat vrij makkelijk ging aangezien ze nog jong was en een slecht slaappatroon had. Maar een kat moest toch echt de streep zetten bij ruim 18 uur slapen. Dan maar andere lastig vallen? Palekit moest toegeven dat ze vrij weinig contact had gezocht met haar mede-kittens, of katten in het algemeen in alle eerlijkheid. Ze waren gewoon zo irritant. Maar een greintje stoeien zou wel leuk kunnen zijn, of een ander spelletje om haar nieuw verkregen energie in te uiten. Vandaar dat ze haar nest uit sprong en richting de eerste de beste kitten liep, wie Argentkit bleek te zijn. "Hey, wat doe je?" Besloot ze ook met haar standaard brutale manier van doen te vragen. Wie weet was hij nog interessant?

{ Eerste post Argentkit

De kleine kitten keek even naar de reactie van de ander. Een frons, ze voelde de gastvrijheid al. Het was heus niet vreemd dat er iemand naar je toe zou komen in de Nursery, dus ze voelde zich al lichtelijk tegen de haren in gewreven. Gelukkig volgde er hierna een interessantere reactie. Het sprak. Wat voelde ze zich toch vereerd. Echt veel kende ze de kitten niet, enkel van naam en dat diens moeder dood was, om het even subtiel te brengen. Meer informatie dan alleen de naam had ze ook niet nodig gehad. Blijkbaar verveelde de ander zich ook. Bij de tegenvraag wachtte ze even om te bevestigen dat hij het niet tegen het takje had, om hierna kort met haar staart te zwiepen en antwoord te geven. “Eerst vervelen, en op het moment entertainment zoeken bij een point kater voor me” Subtiliteit was ook een vak, een vak waar Palekit niet aan deed. Ze hielt haar tweekleurige blik ook zelfverzekerd op de ander, in de hoop dat zijn reactie meer zou zijn dan een frons of een tik tegen de plaatselijke flora.

De calico hielt haar blik strak op de ander, zelfs al beantwoorde deze haar oogcontact niet. Het zat niet in haar natuur haar aandacht ergens anders op te richten. Dit vooral omdat ze zeker moest weten of ze de aandacht wel kreeg, en dit bleek zo te zijn, want Argentkit keek weg van zijn eerdere speelgoed en richtte zijn aandacht nu op haar. Lichtelijk triomfantelijk beantwoorde ze de achterdochtige blik. Het leek haar niet te deren. Hell jeah dat ze hier haar zin in zou krijgen. Vandaar dat ze ook schuin grijnsde. “Ik zie hier geen andere kat die aan die omschrijving voldoet?” Opperde ze. Al verzachtte haar zelflof hierna wel. “Maar ja, ik doelde op jou” herhaalde ze simpel. Palekit wist genoeg dingen die ze konden doen. Voor haar maakte het ook weinig uit dat de andere kitten jonger was, voornamelijk omdat ze zelf nog zo klein was en dit het spelletje eerlijker kon maken. Want ze had geen idee wat Argentkit leuk vond om te spelen, maar als het aan haar lag was het gevaar voor verwondingen en spierpijn ineens verhoogd.

Ze grijnsde rustig naar de ander, met een hint van uitdaging in haar blik te zien. Ze vond het wel leuk in alle eerlijkheid. Argentkit was niet zoals de rest, of in ieder geval, degene die verderop speelde. De calico kon echter nog niet zeggen of dit positief was of niet. Misschien was hij wel interessant daardoor, maar hij kon evengoed enorm saai zijn. Ze was hier echter om het water te testen. Blijkbaar vond de ander het bijzonder, waardoor ze haar wenkbrauw even geamuseerd optrok. Snel was hij sowieso niet te noemen, merkte ze in zichzelf op. Hierna leek hij echter wat los te komen en te vragen wat ze wou doen. Waardoor Palekit schattend de Nursery doorkeek. “Oefengevecht is altijd leuk” Sprak ze zonder een moment te missen. Het was waar, daar draaide ze om, ze was er slecht in maar ze vond het geweldig. En ooit, ooit zou ze sterk worden, zo sterk dat niemand haar wat zou kunnen maken. Maar daarvoor moest ze oefenen. Met dezelfde uitdaging grijnsde ze en keek weer in de blauwe ogen van de ander. “Maar als je niet durft kunnen we altijd iets zoeken om op te klimmen, of ergens een mosballetje van pakken” Haar maakte het weinig uit, als ze ergens maar energie in kon steken. Stiekem vroeg ze zich ook af hoelang het zou duren voor die bal lichtgekleurd pluis stopte met dat wantrouwige gedrag, nog even en ze zou het als haar persoonlijke uitdaging gaan zien.