Blood above all

De calico kitten lag in het zonnetje voor de Nursery. Haar tweekleurige blik was weer starend naar het kamp gegaan, al was het duidelijk dat ze hier niet naar keek. Ze was weer in haar herinneringen verloren, zoals Palekit vaker kon doen. Het deed pijn, denken, dingen zien, maar dat maakte niet uit, ze kende geen wereld zonder. Toch herhaalde ze steeds een paar beelden in haar kopje, steeds dezelfde dingen terwijl ze zich afvroeg wat sterk zijn betekende. In haar ogen waren dat degene die overbleven na een gevecht, en in die zinnen was het duidelijk waar haar voorkeur naar toe moest gaan. Toch besloot ze zich er niet al te druk om te maken, ze was immers een kitten en die volgde eerder hun instinct dan hun fatsoenlijk denken. Kort schudde ze haar kopje en stond toen op, waarna haar blik even door het kamp heen ging, nu wel oplettend wie er allemaal inzat. Uiteindelijk bleef haar aandacht bij Whifflepaw hangen, waardoor ze overeind kwam en naar de apprentice toe dribbelde. “Hey” Begroette ze de ander rustig, niet heel goed wetend waarom ze nu naar de ander was gegaan.

Palekit keek kort naar de flamepoint toen ze haar terug begroette, om hierna te knikken bij de vraag of ze honger had. Ze at vaker vast voedsel toen het haar eens aangeboden werd door Zira, haar tandjes konden het taaie vlees nog niet aan maar de malsere dingen zoals vogels en bepaalde onderdelen van knaagdieren. “Dankje” Kwam er niet al te gemeend uit, aangezien ze het idee had dat Whiffle er toch niet meer mee bezig was geweest, om er hierna een hapje van te nemen. Damn, wat wou ze graag de clan uit kunnen en voor haar eigen voedsel kunnen zorgen. Ze vroeg zichzelf af of ze dan de clan uit zou gaan, maar nog meer of ze dan de enige zou zijn. Bedenkelijk ging haar blik omhoog naar Whifflepaw. “Ben je al naar de twoleg place geweest? Is het ver?” Ze wist dat ze daar zaten, en wat meer erover weten kon nooit kwaad. Daarbij was Palekit niet het type om haar mening of vragen in te houden.

Palekit nam nog een hap van de muis en keek omhoog toen de ander antwoord gaf. Normaal was ze niet zo fan van andere poezen, de meeste in de Nursery waren zo kleinzielig. Je stoeide ermee en nog voor het leuk kon worden gaven ze het al op met de claim dat je te ruw was. Ze ging nu ook vaker naar katers of oudere toe als ze zin had om te spelen. Toch was Whifflepaw niet zo’n verlegen of overvriendelijk ding, zover ze nu kon merken in ieder geval. Het stond haar wel aan. Jammer genoeg was ze er nog niet geweest, al zorgde het laatste ervoor dat haar interesse werd gewekt. Bij de tegenvraag overwoog Palekit even de opties. In alle eerlijkheid had ze al genoeg preken gehad van Queens en soms zelfs andere kittens, ze hoefde er geen nieuwe bij te hebben. Aan de andere kant overleefde ze het toch wel. Dus nam ze het risico. “Ik wou weten of je Bloodclan had gezien” Ze had van zichzelf een harde stem in toon, maar niet in geluid, waardoor niet heel het kamp mee zou kunnen luisteren. Toch stond haar blik onbeschaamd op de ander gericht. Daarbij kon ze altijd nog de onschuldige kaart spelen als ze wou, hff, zou niet de eerste keer zijn dat ze erover moest liegen.

Voor een moment was haar blik schattend op de ander gericht. Nadat ze de andere clan uit hun kamp hadden verjaagd was vrijwel iedereen met interesse ernaar ook verdwenen. Bonepaw kende ze nog, Colekit, Raccoonkit. Heh, en zij zat hier nog. Hoe dan ook, ze verwachtte of een riedeltje dat Bloodclan slecht was en dat ze die gelukkig niet had gezien of een angstige blik bij het vernoemen van de clan. Tot nu waren dat de meeste reacties geweest. Maar bij de reactie van helaas niet, kon ze het niet laten ook geïnteresseerd naar de ander te kijken. Het was dankzij het woordje helaas dat ze ook antwoord gaf naar de waarheid. “Bloodclan is sterk, ik wil ook sterk zijn” Ze had het verschil gezien in de bekende. Ze waren zo anders dan dat ze hier waren. Palekit had kracht als enige doelstelling in haar nog korte leventje gezet. “En jij?”