Only fools fall for you

Met een diepe zucht staarde Mouse richting de nursery. Ze durfde niet meer naar binnen gegaan, al een week niet nu. Er was immers wat gebeurd tijdens de patrouille met haar en Tiger, en ze was bang voor haar moeders reactie. Ze wist namelijk nu al dat ze nooit zou kunnen verzwijgen wat er gebeurd was rondom Brindleleaf. En dat terwijl die laatst had gezegd hoe trots ze op haar kinderen geweest was. Mouse haar gezicht vertrok even. Nee, nu zou haar moeder zeker weten niet meer trots op haar zijn. Ze hield van Raptor... Toch? Maar ze hield ook van Tiger. Maar met hem was het anders. Het was zo moeilijk, en ze was zo verward. Het voelde alsof ze twee kanten opgetrokken werd, maar door allebei de krachten even hard. Ze zat vast in het midden en kon niets doen. Zo voelde het. Maar een week geleden, op die patrouille, had één kracht net iets harder weten te trekken, en dat was Tiger geweest. Ze was zo blij geweest dat ze even kon bewegen, wat anders kon doen dan alleen maar stil zitten in het midden. Maar ze had er nu zoveel spijt van. Een schuldgevoel plaagde haar ieder moment van de dag. Want nu had ze Tiger ook nog eens het gevoel gegeven alsof hij meer voor haar betekende dan Raptor, en de waarheid was nou eenmaal dat ze van beide evenveel hield - enkel op een andere manier.
Maar ze moest het toch ooit vertellen? Uiteindelijk zou haar moeder er toch wel achterkomen... Op wat voor manier dan ook. Haar moeder wist immers heel goed aan te voelen als er iets aan de hand was met haar, omdat ze vroeger (en nu nog soms) zo vaak ziek geweest was. Haar gedachtes gleden toen ook nog eens naar Sparrowfeather, en ze fronste diep. Ze had nooit verwacht dat de ex-medicine cat haar vader was geweest... En om heel eerlijk te zijn was ze er helemaal niet blij mee. Ze was zo vaak bij hem geweest, en ze had nooit door gehad dat het haar vader was die voor haar stond. Maar dit keer gaf ze haarzelf niet de schuld. Nee, dit was de schuld van Sparrowfeather. Hij had het veel eerder kunnen vertellen, dan hadden ze nog vader-dochter momenten kunnen hebben. Wat hadden ze nu? Een paar herinneringen van hoe ze naar hem toeging om behandeld te worden tegen ziektes? Het deed pijn om te weten dat haar vader altijd zo dichtbij geweest was, maar toch ook zo ver weg. Haar leven leek nu sowieso bijna alleen maar uit pijn te bestaan. Het was het enige waar ze aan kon denken. Daarom sliep ze vaker sinds het incident met Tiger, en was ze ook wat meer gaan eten. Door de stress. Ze sliep om de gedachtes stil te houden, en at omdat dat haar een beter gevoel gaf. Maar zo kon ze toch niet verder gaan?
Toen nam Mousewish een besluit. Ze moest het haar moeder vertellen, en wel nu. Ze stond op, en trippelde richting de nursery. Haar hart bonsde in haar keel. Ze was ontzettend zenuwachtig, bang voor de reactie van haar mams. Bang dat deze haar zou verstoten, haar niet meer als dochter wilde hebben. En ze zou het zeker begrijpen. Toch sprongen er tranen in haar ogen bij de gedachte. Want ze had haar moeder zoveel nodig, juist nu. Haar pas vertraagde iets. StarClan, kon ze dit wel? Toen ze zo stond te twijfelen in de opening van de nursery, voelde ze een gewicht tegen haar poot aankomen. Automatisch gleed haar blik naar beneden en hier zag ze Amberkit, één van haar zusjes. Tot haar verbazing zag ze dat die haar oogjes open had. Een kleine glimlach kwam op haar gezicht, ondanks de angst en pijn. Mouse wist immers altijd het mooiste uit het slechtste te halen. En ze had nu een reden om haar plannen nog eventjes uit te stellen...

- 1st post Amberkit

Mama sliep.. Nu was het het moment! De lichtbruine kitten had een klein glimlachje op haar kleine snuitje. Ze had haar oogjes een paar dagen geleden opengedaan, en ietsje later had mama haar mee naar buiten genomen, naar het camp. Ze wou er weer naartoe, het was er zo groot en zo mooi, maar mama leek niet mee te willen. Amberkit was nog te klein om te snappen waarom niet, om te beseffen dat er ook gevaren aan verbonden konden zijn. Onhandig wiebelde de jonge kitten naar de rand van haar nest, en met een klein plofje viel ze eruit. Een klein piepje verliet haar snuitje toen ze over de rand tuimelde - dat deed wat pijn! Maar het jonge poesje was nu al zeer koppig en hobbelde voort, nog niet zo zeker op haar pootjes maar zeker van haar bestemming. De vlek licht werd groter en groter tot ze naar buiten kon kijken! Opeens werd haar zicht helemaal geblokkeerd door een poot, die net voor haar belandde. Amberkit kon zichzelf niet meer stoppen en waggelde ertegen. Met haar grote kittenblauwe oogjes keek ze op naar de kattin. Ze zei iets, en haar stem klonk bekend! Waar had ze die eerder gehoord? De lichtbruine kitten wist het niet, maar piepte een keek vrolijk en liet zich achteruit zakken, zodat ze neerzat en de veel grotere kattin beter kon aankijken.

Ergens had ze geluk dat haar heel erg kleine zusje tegen haar aanstootte. Want Mouse durfde niet goed. Misschien was dit wel een teken van StarClan, dat het nog niet de tijd was om met haar moeder te praten? Maar ze schudde kort haar kop, wetend dat ze het nu wel erg ver bracht. Dit was gewoon puur toeval, maar in ieder geval een meezitter voor haar. Haar blik gleed naar beneden en ze glimlachte zachtjes. Ze had het gevoel dat de zorgen van haar afgleden, enkel door het aanzien van de kitten. Ze was dan ook helemaal gek op kittens, en altijd al geweest. "Hey Amberkit," begroette ze haar piepkleine zusje dan ook en ging zitten, waarbij ze haar kop dichtbij die van de ander bracht. "Ken je mij nog?" vervolgde ze met een warme stem en drukte kort haar neusje tegen die van de ander aan. Ze glimlachte opnieuw, waarbij ze een warm gevoel kreeg in haar buik. Ze kon niet wachten tot ze zelf kittens zou krijgen.

In haar zeer korte leventje had de jonge kitten nog niet veel woordjes geleerd, maar één ding wist ze wel; Amberkit was haar naam. Daarom piepte het lichtbruine poesje eens in herkenning toen de grote poes dat zei. De andere woorden snapte ze nog niet echt. Amberkit hield haar kopje wat scheef en keek verbaasd naar de poes toen die haar neusje tegen de hare tikte. Wat? Dat voelde grappig! Toen de kattin weer achteruit ging, sprong Amberkit zelf vooruit in hetzelfde gebaar - al had ze nog niet compleet onder controle wat ze deed, en had ze de afstand nét iets te ver ingeschat.. Ietwat pijnlijk botste ze tegen de grotere poes en viel toen weer achteruit, verbaasd. De lichtbruine kitten piepte wat en wreef over haar neusje met haar poot. Auw.