Keep it a secret

Roughflower had het kamp verlaten, waarvoor ze haar twee apprentices nog had getraind. Het ging best goed, zelfs met haar slechte zicht. Maar nu de dag toch al wat verder was en het weer wat donkerder begon te worden begon ze ook slechter te zien. Dat, terwijl ze juist op jacht was gestuurd. Fijn vond ze het niet en ze schaamde zich er voor. Het proces naar blind gaan ging langzaam, als dat het al was. En als ze iets niet wou was het een blinde Elder worden net als haar zus. Roughflower slaakte een zucht terwijl ze door liep door de Pinewoods. Ze lette goed op alles. Voelde met haar poten of ze wel goed liep, luisterde met haar oren of er iets in de beurt was terwijl ze met haar neus alles goed probeerde op te pikken. Geur van prooi, geur van andere katten of de geur van wat dan ook. Haar zich vergat ze wat, omdat haar andere zintuigen beter waren. Ze had haar ogen dat ook goed gesloten en door middel van haar snorharen wist ze net te voorkomen dat ze recht in de struiken liep. Ze schrok, opende haar ogen en keek recht in een braamstruik. "Mousedung," murmelde ze. Nu bleef ze staan, terwijl ze opnieuw alles in haar opnam. Wat ze nu echter hoorde, waren de geluiden van naderende pootstappen.

OOC: Lurkingshade eerste post.

Met een kalme pas liep hij terug naar het kamp. Opnieuw een uitstekende jacht achter de rug. Hij had 2 muizen weten te vangen en een ekster. Nu was hij gewoon weer aan het ronddwalen, zoekende naar iets dat interessant kon zijn in zijn ogen. Misschien nog een prooi erbij.. Het kon altijd nog wat meer, niet? Toen hij echter plots iets hoorde, wiebelde hij kort met zijn zwarte oortjes waarna hij in beweging kwam en richting het geluid trippelde. Het duurde niet lang voordat de gevlekte kater de tabby kattin zag. "Hey," zei hij kalm met zijn neutrale uitdrukking.

Roughflower deed vlug een paar stappen naar achteren en zuchtte. Ze knipperde met haar ogen en draaide zich om naar Lurkingshade. Ze zacht de gevlekte kater staan in een wazig, vlekkerig beeld. Maar ze herkende hem. Al zou ze niets meer zien, dan nog zou ze hem kunnen zien in haar verbeelding. Ze herkende hem uit duizenden. "Hey, Lurkingshade," miauwde ze, een klein glimlachje opzettend. Ze voelde zich ongemakkelijk en zelfs verlegen en dat was niks voor haar. Vroeger was het zo anders geweest. Maar sinds het moment van afstand was het anders geworden, niet meer zoals ze gewend was geweest. Lurkingshade was haar beste maatje geweest, wat, meer dan dat.

De gestreepte kattin nam wat stappen terug en hij bekeek haar even goed. Was er iets aan de hand? "Hey, Lurkingshade," zei ze waarna ze een glimlach op haar gezicht zette. Hij knipperde enkele keren en zette toen een pas naar voren waarna hij plots met zijn neusje haar voorhoofd aanraakte. Hij liet zijn kopje wat zakken en sloor zijn ogen plots.. Waarna een zucht klonk. "Ben je boos op me?" klonk er plots van de gevlekte kater. Misschien was het wel voor het eerst dat hij vroeg naar een ander zijn gevoelens... Nee, was dit al vaker gebeurd? Hij wist het niet. Het enigste wat hij wel wist, was dat hij ontiegelijk veel om deze kattin gaf. Hij gaf om der net zoals hij om zijn zussen gaf, maar dan nog anders. Het was raar om te beschrijven en het zorgde ervoor dat de kater zich in situaties zoals deze moeilijk kon sturen. Hij zocht naar woorden, maar vond er geen, dus hij dwong zijn lichaam maar om dichter naar Rough te gaan. Steeds als hij haar zag overspoelde iets hem. Hij had het proberen buiten te sluiten waar anderen bij waren... Maar hier alleen was er niks anders om op te focussen. Zijn scherpe zintuigen waren dan ook gericht op haar. Hij besefte dan ook dat ongeacht welke omgeving, zijn aandacht bijna altijd op haar was gericht... Raar.

De actie van Lurkingshade was een complete verassing voor Roughflower. Toen de gestreepte poes een paar stappen naar achteren had gezet, had Lurkingshade een stap naar haar toe gezet en vervolgens haar voorhoofd aangeraakt met zijn neusje. Hij had gezucht en daarna gevraagd of ze boos was op hem. "Boos?" Herhaalde ze vragend. Roughflower schudde met haar kop terwijl ze ongemakkelijk met haar poten in de grond kneedde. "Nee, eerder verward," vervolgde ze vervolgens. Roughflower was geen ster met gevoelens, maar door de moons heen was het wel verbeterd. "Sinds jouw warriorschap verdween je ineens uit mijn leven... Lurk..." zuchtte ze. Meer woorden wist ze er niet uit te krijgen. Ze wou weten wat er nog over was van vroeger, al wist ze niet eens bij zichzelf wat er over was. Zo heel goed ging het niet met Roughflower, al hield de poes zich sterk en probeerde ze alsnog een geweldige warrior te zijn, ondanks haar zicht en alle problemen.

Was ze verbaasd? Nee... Waarom zou ze? Hij snapte dit niet... Maar goed. "Boos?" Klonk er terwijl ze haar kop schudde... Nee? Zijn blik gleed naar haar knedende poten... Ze was... Dus nerveus? Hij moest meer op andere katten gaan letten. Weer gaan observeren zoals vroeger. Maar zoals hij nu dacht, zag hij nerveusiteit in haar houding. "Nee, eerder verward," legde ze uit. Hij keek weer naar haar, zoekend naar haar blik. "Sinds jouw warriorschap verdween je ineens uit mijn leven... Lurk..." Klonk er al zuchtend. Hij slikte even en probeerde na te denken. Langzaam werd het duidelijk dat ze gelijk had. Ja, dat was waar. Niet? Hij was verdwenen. En had het hem goed gedaan? Nee.. Hij sloot zijn ogen even, nadenkend. "Het is gewoon zo verwarrend," zei hij waarna hij zijn ogen wat afsloeg. "Ik dacht dat je niet meer met me wilde optrekken... En toen ik doorhad dat je ook meer met Hazelnut bezig was..." Hij zocht naar een woord... Maar wat was het...? "Dan was ik gewoon..." Hij slikte even. "Jaloers?" Hij keek haar weer even aan. "Daarom dacht ik dat je boos op me was..." zei hij. "Het frustreerde me... Daarom." eindigde hij zijn verhaal. Hij liet een zucht aan zijn lippen ontglippen. "Alsjeblieft, ik kan het niet meer aan..." klonk er zacht. "Ik heb het al zo lang opgesloten en toen ik het waagde te zeggen... Ik... Ik..." Voor het eerst drong onzekerheid door. Hij wiebelde even met zijn oortjes waarna hij enkel naar de grond kon staren. Zijn hoofd was een wervelwind van gedachten en emoties... Wat was dit?

Roughflower begreep haar zelf ook niet. Ze had zich er allang bij neer gelegd dat het nooit meer zou zijn als vroeger. Dat het nooit meer zou zijn zoals ze vroeger had gedroomd. Ze had zich er bij neergelegd dat het niets meer was geweest dan een apprentice verliefdheid, iets dat niets voorstelde. Maar het leek er op dat nu het tegengestelde naar boven kwam. Hij zei dat het ook verwarrend was voor hem. Hij had gedacht dat ze niet meer met hem had willen optrekken en begon vervolgens over Hazelnut. Nu werd haar blik nog verbaasder. Haar kaak viel nog net niet op de grond toen hij vertelde dat hij jaloers was geweest, al leek hij er zelf ook moeite mee te hebben omdat uit te spreken. "Jaloers?" Herhaalde ze verbaasd. "Hazelnut is mijn beste vriend, Lurking..." legde ze uit. "Er is helemaal niets tussen mij en Hazelnut behalve een hele goede vriendschap," vertelde ze. Toen gebeurde het gene wat ze al helemaal niet had verwacht. Roughflower knipperde met haar ogen om alles wat helderder te krijgen. Niet alleen haar zicht, maar het hele plaatje compleet. "Alsjeblieft, ik kan het niet meer aan..." klonk er zacht uit Lurkingshade bek. "Ik heb het al zo lang opgesloten en toen ik het waagde te zeggen... Ik... Ik..." Roughflower merkte onzekerheid in hem op en ze bleef waar ze was. Ze kon geen woord meer uit brengen. "Lurkingshade," murmelde ze daarom ook enkel.

"Jaloers?" Huh? "Hazelnut is mijn beste vriend, Lurking..." Beste vriend. Maar wat was hij dan? Was hij dan minder dan een beste vriend voor haar? Viel hij dan onder de rang van beste vriend? Was hij dan enkel maar 'iemand' voor haar? Zoveel vragen, waarom kon hij ze niet allemaal stellen aan haar? "Er is helemaal niets tussen mij en Hazelnut behalve een hele goede vriendschap," Een hele goede vriedschap? Maar was dat dan wel te vergelijken met hun relatie? Hun verleden? Waren de dingen die zij hadden gedaan dan niks... Tegenover Hazel? Hij sloot zijn ogen even. Hij was verward, hij snapte dit niet. Waarom was zijn hoofd een mess... Zijn gedachten wilden maar niet op een rijtje... Waarom? "Lurkingshade," Klonk er plots, waardoor hij opkeek. Hij haalde diep adem, niet goed wetende wat te zeggen. "I... Ik..." Hij kneep zijn ogen toe en draaide zijn kop weg, waarna hij een stap weg nam van haar. "Je bent de meest prachtige poes die ik ooit heb ontmoet en je bent zo leuk en grappig dat ik geen weg kan als ik bij je ben! En ik mis je! Ik zweer het bij starclan!" Hij haalde even diep adem, nog steeds zijn ogen star gesloten. "Als jij ergens bent kan ik enkel naar jou kijken, enkel op jou focussen... Ik snap niet waarom... Is het omdat ik je zie als een zus? Als een vriend?" hij opende zijn ogen eventjes wat. "Of als iets anders?" Hij knipperde langzaam. Hij schudde echter even zijn kop. De zachte toon waarop hij de zin net had gezegd, werd weer de lucht in gegooid. Hij had eigenlijk de hele tijd zo gesproken. "Je bent geweldig! Je lacht altijd! Je bent positief, ik wil lachen als ik bij je ben, maar ik wil ook meer en ik weet niet wat het is!" Hij liep even een rondje. "En als je dan praat, ik wil luisteren naar elk woord dat je zegt. Meer dan wie dan ook. Ik vind het belangrijk hoe je je voelt. Je bent de enigste waarvan ik dat belangrijk vind," zei hij terwijl hij star opkeek naar de hemel. "En ik vind het vresselijk als ik tegen je moet liegen. Ik wil geen leugens tegen je vertellen. Ik wil voor altijd eerlijk tegen je zijn, alles wat in me opkomt tegen je zeggen.. Omdat iets in me zegt dat jij het ok vind wat ik denk... Wat ik voel..." zei hij haast hopeloos. "Maar is dat wel zo? Of is dat enkel iets dat ik mezelf wijs maak?" Hij begon weer rondjes te lopen. Agh... "Ik kan er niet tegen... Ok... Ik kan er niet tegen bij de gedachte dat je iemand anders boven mij verkiest... Dat je meer... Meer..." Hij haalde even diep adem.. "Meer om iemand anders geeft dan ik..." zei hij zachtjes. "Want... dat maakt me bang..." zei hij oprecht. "Bang dat iemand... je dan pijn zal doen..." hij staarde even naar de grond. "Maar dan opnieuw... Doe ik niet veel beter... Heh?" Hij keek even op en probeerde haar blik te vinden. "Het spijt me... Ik was even mezelf... Kwijt..." Hij sloot zijn ogen... Wat had hij gedaan? Waarom was dit? Waarom deed hij dit? Hij... Hij... "Ik ga anders wel..." Hij draaide zich even om... Klaar om weg te gaan, maar twijfel in zijn achterhoofd liet hem star stilstaan... Alsof iets hem tegenhield. Waarom...?

Misschien bracht Roghflower alles wat verkeerd. Lurkingshade was meer dan een beste vriend voor haar, maar ze wist niet of ze hem haar partner kon noemen. Ze wist het gewoon niet, omdat hij ineens verdwenen was. En dan bleek hij nog jaloers geweest te zijn ook. Waarom wist ze dat niet? Waarom was hij niet gewoon open geweest tegen haar en gewoon altijd aan haar zijde gebleven? Toen begon Lurkingshade te vertellen. Roughflower luisterde naar elk woord, want dat was wat ze heel goed kon, luisteren. "Je bent de meest prachtige poes die ik ooit heb ontmoet en je bent zo leuk en grappig dat ik geen weg kan als ik bij je ben! En ik mis je! Ik zweer het bij starclan!" Lurkingshade haalde diep adem naar zijn woorden en Roughflower keek hem zwijgend aan, al haar zicht enorm belabberd, het deed geen pijn aan haar ogen. Ze wist geen woord uit te brengen. "Als jij ergens bent kan ik enkel naar jou kijken, enkel op jou focussen... Ik snap niet waarom... Is het omdat ik je zie als een zus? Als een vriend?" Roughflower zag langzaam twee groene vlekjes ontstaan waaruit ze opmaakte dat hij zijn ogen opende. "Of als iets anders?" Roughflower glimlachte. Ze zette alles op een rijtje. Zij miste Lurkingshade ook, enorm erg. Vroeger hadden hun nesten naast elkaar gelegen en nu ineens niet meer. Dat was enorm pijnlijk geweest in het begin. "I-ik hoop niet als een... zus," reageerde ze vervolgens, iet wat hees. Vervolgens ging Lurkingshade verder met vertellen en liep een rondje om haar heen. Roughflower volgde hem met haar blik, al was het lastig te zien. De woorden die hij zei waren lief en ongelooflijk fijn om aan te horen. Ze maakte haar emotioneel. Ze had hem gemist. Haar ogen werden dan ook enorm vochtig. Ondertussen begonnen er tranen over haar wangen heen te rollen, maar ze bleef naar Lurkingshade kijken, ook al zag ze slecht. Toen hij zijn verontschuldiging ineens aan boot en zei dat hij wel weer ging sprong Roughflower meteen op. Ze keek hem recht aan en de tranen rolde over haar wangen. "Nee, nee, niet gaan!" Miauwde ze. "Ik heb je gemist.. Lurkingshade," miauwde ze, haar stem trillend van de tranen en emoties die er bij haar naar boven kwamen. Ze wist niet wat ze verder moest zeggen. Ze stond helemaal versteld.

Nog nooit had hij iemand zo snel zien recht springen. Hij knipperde even licht verbaasd... Ze huilde? Wat... Waarom huilde ze nu... Hij wilde haar niet droevig maken... Dat was nooit zijn bedoeling geweest. Waarom was dit alles zo ingewikkeld? Waarom moest dit... Met zoveel... Stappen...? Of was het hen die er zo moeilijk over deden? Of was het hij? Of zij? Of iets anders? Wat was het probleem? Wat was het gene dat hen tegen hield? Een vloed van emoties was het enigste wat er leek te komen. Iets dat hij niet kon verwerken. Bezorgdheid, dat kon hij eruit pikken... Dus dat deed hij ook. Hij wilde niet dat ze... droevig was... gewoon... Ze hoefde niet te janken. "Nee, nee, niet gaan!" Klonk er van de tabby kattin af... Ze wilde niet dat hij ging? Maar... Waarom... Uh... "Ik heb je gemist.. Lurkingshade," Hij knipperde even verbaasd, maar al snel verscheen bezorgdheid in zijn ogen. Hij duwde zijn kopje tegen haar aan en likte even haar kopje, om wat tranen weg te halen. "He... Niet huilen... Ik wilde je niet droevig maken..." zei hij zachtjes terwijl hij even zich tegen haar aandrukte. Hij sloeg even beschermend zijn staart langs haar heen... Als teken dat ze zich niet zo moest voelen. Het maakte hem ook neerslachtig... Dus tja... Hij sloot even zijn ogen en likte haar kopje nogmaals. "Ik hou van je... Roughflower..." zei hij zacht. "Dus stil maar... Ik ben er... Ik blijf wel..." zei hij. "Ik wil ook niet weg gaan..." Maar hij had gedacht dat zij dat wel wilde...

Oh, gelukkig, hij ging niet weg, hij bleef. De zwart met witte kater draaide naar haar toe en drukte zijn kopje tegen de hare, waardoor hij tranen van haar weg nam. Ze snikte nog wat en probeerde er controle over te krijgen. Maar het was zoveel, alles in één keer. "J-je maak me niet droevig," snikte ze en lachte even zachtjes. "Het zijn allemaal oude emoties," legde ze uit. Nog een traan rolde over haar wang en ze schudde even met haar kop. "Alles wat je daarnet zei... het is zo lief, het maakt me zo blij," vertelde ze. "Toen je ineens er niet meer was, was ik bang dat ik iets fout had gedaan en je kwijt was geraakt... voorgoed," miauwde ze snikkend. Lurkingshade had zijn staart langs haar heen geslagen wat haar een enorm veilig en beschermd gevoel gaf. Ze kreeg nog een likje, waarbij ze haar ogen sloot en ontving daarna een kopje. Dat kopje gaf ze terug. Toen zei hij dat hij van haar hield en stond de wereld even stil. Hij zei dat hij er voor haar was, dat hij bleef en dat hij niet weg zou gaan. "G-ga dan niet meer weg, nooit meer," snikte ze nog zachtjes na. "Want Lurkingshade... ik... ik..." waarom het zo moeilijk was om te zeggen wist ze niet. Maar wat ze wou zeggen meende ze wel. Ze drukte haar lichaam tegen de zijne en bracht haar snoet bij zijn oor, waarvoor ze zich best wel moest uitrekken. "Ik hou ook van jou, Lurkingshade, echt waar," miauwde ze. "Ik was zo bang dat ik je kwijt geraakt was. Ik begreep er niets van," miauwde ze zacht, haar stem nog na trillend. "Ik wil je niet meer kwijt, Lurking, nooit meer," vervolgde ze.

Ze snikte nog... deed hij iets verkeerd? Iep! "J-je maak me niet droevig," Klonk er met een lach... Wat? Waarom lachte ze en jankte ze op hetzelfde moment? Wat was dit? Hij had dit fenomeen nog nooit gezien en ergens... Was het raar, maar ook goed... Geen idee wat het was. Maar als ze zei dat ze niet droevig was.. Dan was het goed. "Het zijn allemaal oude emoties," zei ze even... Aha... Iets dat hij gewoon terug boven had gehaald... oeps? Ah... Als ze er niet boos of droevig... Of slecht door was... dan was het goed. "Alles wat je daarnet zei... het is zo lief, het maakt me zo blij," zei ze even... Oh... Blij... Blij was goed, heel goed zelfs. Hij voelde even een lichte tinteling in zijn buik. Ze was blij met wat hij had gezegd... Ze was er tevreden mee geweest... Ze was blij! "Toen je ineens er niet meer was, was ik bang dat ik iets fout had gedaan en je kwijt was geraakt... voorgoed," Heh... Hij had dat inderdaad niet mogen doen. Hoe gevoelloos hij ook was... Hij had moeten nadenken bij de gevolgen ervan. Hij had eigenlijk gereageerd volgens zijn emoties... Dat besefte hij nu pas. Hij had dus... Meer zijn verstand moeten volgen? Meer zijn... Emoties? Nee... Nee... Het was echt een tweestrijd geweest... Of niet dan? Hij had er duidelijk problemen mee... Maar hij zou proberen het goed te doen... Iets goed te doen. "G-ga dan niet meer weg, nooit meer," Klonk er. Hij knikte langzaam en legde zijn kopje tegen de hare aan. "Want Lurkingshade... ik... ik..." Ze leek het ook niet al te makkelijk te hebben... En dat snapte hij best wel. Hij had het daarnet ook niet zo makkelijk gehad. Maar nu het grootste deel gesproken was... Voelde hij zich o zo goed... hij had er geen woorden voor. het was een gevoel van opluchting, iets wat hem voldaan liet voelen... En het zorgde ervoor dat hij zich ergens gelukkig voelde... maar dat was vast door de positieve reactie van de tabby poes. "Ik hou ook van jou, Lurkingshade, echt waar," Eh... hij knipperde even en kreeg langzaam een klein lachje op zijn lippen... Lachen... Waarom... Heh... Het voelde gewoon goed bij haar. "Ik was zo bang dat ik je kwijt geraakt was. Ik begreep er niets van," klonk er zachtjes... Het viel hem op dat haar stem trilde. "Ik wil je niet meer kwijt, Lurking, nooit meer," Hij likte even haar kopje en sloot zijn ogen, duidelijk genietend van hoe ze daar stonden. Als een, maar toch als twee... Heh... Het was raar... Maar ergens leek het erop dat ze beide hetzelfde dachten op dit moment. Althans, dat dacht hij... Maar mosschien... Misschien moest hij nu niet teveel nadenken... Het nadenken verwarde hem alleen maar... En een tweestrijd wilde hij niet opnieuw, echt niet. "Ik wil je ook niet kwijt... Rough..." zei hij zacht. Hij sloot even langzaam zijn ogen en dacht na... "Dus... Rough... Mag ik je iets... Vragen?" Hij glimlachte zachtjes en voelde een combinatie van lichte opwinding en geluk in zijn borstkas opkomen. Hij wist dat hij het nu kon zeggen, het nu kon vragen... En hij wist dat hij het meende. Zij was immers de enigste die hem ooit had laten lachen... Zij was immers de enigste... Die zijn hart zo krachtig liet slaan.

Lurkingshade was er altijd al in haar leven geweest. Ze kon zich zelfs nog herinneren toen zij haar oogjes geopend had en de zijne nog dicht waren. Hij was een kleine halve moon jonger dan Roughflower. Ze kon zich ook hun ruzie herinneren in de leaders den en vervolgens daarna nog dat ze Lurkingkit leerde spelen. Ze wist nog dat hij vroeg, "wat moet je" en dat zij daar enorm letterlijk op antwoordde. "Naar de dirt-place, luisteren naar Shrewstar, Innerghost, naar papa en mama, meer niet," was haar letterlijke antwoord geweest. Het was geweldig hoe ze van ruzie, naar vrienden, van vrienden naar beste vrienden, van beste vrienden, naar verliefden waren gegaan. Wat daarna gebeurde was echter minder fijn geweest. Maar nu hadden ze elkaar opnieuw gevonden. En stonden ze bij elkaar als één, maar toch twee individuen. Lurkingshade likte haar kopje en Roughflower zat lekker tegen hem aan. Ze beantwoordde zijn likje met een likje terug. Ze was intussen ook begonnen met spinnen en had haar ogen gesloten zodat ze extra kon ontspannen. "Ik wil je ook niet kwijt... Rough..." klonk de zachte, o zo vertrouwde stem van Lurkingshade. "Dus... Rough... Mag ik je iets... Vragen?" Roughflower keek op, ze opende haar ogen weer en keek naar hem, al zag ze alleen maar een waas, toch zag ze hem. "Na..." begon ze. Ze glimlachte en gaf hem een kopje. "Natuurlijk," miauwde ze zachtjes. De tranen waren weg en haar glimlach was terug gekeerd. Ze was blij. Misschien wel de gelukkigste poes op aarde. Ze had het gevoel alsof haar borstkas gevuld was met allemaal vlindertjes en voelde zich wat licht in haar kop. Maar het was zeker niet onaangenaam. Het was juist heel erg fijn.

Ze keek op en hij knipperde langzaam waarna hij bemoedigend zijn kopje tegen haar aanlegde. Het voelde gewoon goed... Gewoon, alsof het zo hoorde te zijn. En zo was Lurkie wel ingesteld. Hij wilde altijd alles zo netjes mogelijk hebben, op orde... gewoon... Zoals ie dacht dat het moest... Hij knipperde dan ook even langzaam en wachtte geduldig op haar antwoord. Ergens moest hij weten of een vraag nu niet teveel was voor haar. Haar in tranen zien was een van de meest pijnlijke dingen die hij ooit had meegemaakt. Hij mocht dan ook niet denken aan de dag dat ze misschien weg kon gaan. "Na..." Klonk er met een glimlach op haar lippen. Het kon zoveel beteken, maar voor nu leek het antwoord positief te zijn, iets wat de gevlekte kater een plezier deed. "Natuurlijk," Was het uiteindelijk antwoord van de warrior. Hij wachtte even en liet dat ene woordje tot diep in zijn gedachten zinken. Hij wist nu echter nog niet of de volgende vraag even goed zo beantwoord worden. Diep vanbinnen wilde hij het zo, maar als zij niet wilde dan had hij daar begrip voor. Ja... Toch? Geen idee wat hij dan zou doen. Hij zou zich waarschijnlijk afsluiten van de emoties die dan op hem af zouden komen... Iets dat niet meteen raar was voor de gevlekte kater, hij deed het immers al zijn hele leven. Het was een gewoonte geworden... Maar gewoontes waren soms slecht... En zo ook was deze slecht voor hem... Toch? Tja... Gewoontes waren ook moeilijk af te leren, ze zaten immers zo diep in je geworteld. Hij slikte even en opende even zijn mond wat. Hij liep de woorden nog even na, op een goede volgorde... Heh... "Roughflower..." begon hij even simpel terwijl hij haar aankeek. Die wonderblauwe ogen van haar. Heh... Hij had al zoveel blauwe ogen gezien, maar ergens... ergens... Was het anders... Heh. "We zijn beide... Op een leeftijd gekomen..." zei hij zachtjes... "En... ik wil met zekerheid weten of ik voor eeuwig... Met jou iets kan beginnen..." zei hij vervolgens. "Want er is maar een kat in heel de wereld... Waarmee ik een eeuwigheid mee zou willen spenderen..." Hij likte haar even. "Ik wil oud met je worden, Rough... Ik wil de samen met jou de bladeren zien vallen van de bomen, om ze dan weer terug te zien... een paar moons later..." Hij glimlachte zachtjes, kalm. "Seizoen in en uit wil ik aan jou zijde zijn... En ik zal je dierbaar hebben voor altijd... Maar ik zal je ook bijstaan in alles wat je doorstaat... Voor eeuwig en altijd," Hm... "Daarom vraag ik je..." Hij haalde diep adem. "Wil je... Mijn partner zijn?"

Beelden uit het verleden bleven door haar kopje heen gaan. Zoals hun eerste liefdesverklaring. Ondanks dat het teniet gegaan was na hun warriorschap, was het wel een heel bijzonder moment geweest. De meest bijzondere uit haar leven. Daarom was Roughflower best wel verbaasd geweest om de afstand die er ineens ontstaan was. Maar nu was die verbaasdheid, onzekerheid, verdriet en verwarring allemaal weg gegaan in één vlaag. Lurkingshade had alles uitgelegd en Roughflower ook. Daarbij had de cyperse poes hem vergeven. Het voelde weer zoals het geweest was, als het al niet tien keer beter was. De tranen waren opgedroogd en weg, ze glimlachte nu alleen maar en haar slechtziende ogen straalden van geluk. Zeker toen Lurkingshade begon te spreken. Vlinders dwarrelden rond in haar buik terwijl ze luisterde. Hij begon met haar naam waarna hij verder ging over hun leeftijd nu, hij vertelde dat hij de rest van zijn leven met haar wou spenderen. Hij vertelde oud te willen worden met haar en Roughflower wou niet anders. De woorden die hij uitsprak maakte haar licht in haar kop, op een fijne manier. En toen kwam de vraag. De vraag waar Roughflower maar één antwoord op wist. "Daarom vraag ik je..." Hij haalde diep adem. "Wil je... Mijn partner zijn?" Ze glimlachte en drukte haar lichaam strak langs de zijne. "Ik wil niets anders, Lurking, ik wil jouw partner zijn, voor altijd," snorde ze. "Ik wil ook samen oud worden met jou, vele seizoenen door gaan en uiteindelijk samen in de Elders den onze laatste nachten spenderen. En dan in Starclan tot in de eeuwigheid," snorde ze blij. "Lurkingshade, ik wil echt niets anders dan jouw partner zijn," snorde ze en gaf hem een likje langs zijn snoet.

Na zijn vraag verscheen een glimlach langs haar lippen. Ze had de hele tijd zo'n tevreden uitdrukking op haar gezicht gehad. Het zorgde ervoor dat hij... Een goed gevoel kreeg vanbinnen. Niet alleen omdat hij eindelijk dit kon zeggen, maar ook omdat hij die emoties eindelijk toeliet. Voor zolang had hij alles opgesloten en weg geduwd. Hij was het dan ook zat geweest, maar niet moe... Hij had het gewoon willen uitschreeuwen. Maar dan opnieuw was dat niet de manier waarop Lurk de dingen deed. Hij was beheerst en deed alles netjes. Net zoals nu. Hij deed zijn vraag zoals het hoorde en zou het enkel weten... Als het zo werd gezegd. Voor wat sommige als een simpel gevoel zagen, was voor hem o zo ingewikkeld. En daarom moest het allemaal zo uitdrukkelijk gezegd worden... Zodat ook zij wist wat hij bedoelde. "Ik wil niets anders, Lurking, ik wil jouw partner zijn, voor altijd," Klonk er snorrend. Een gevoel van geluk en opwinding overspoelde hem en hij was even in een soort shock. Hij kon geen woord meer uitbrengen. Het leek haast alsof de emoties zo'n grip op hem hadden dat hij gewoon.. Tja... Vanbinnen was het gewoon niet te houden. maar op zijn gezicht stond de koele glimlach, de enigste glimlach die hij ooit had getoond. Hij toonde het dan ook alleen aan de persoon die hier nu bij hem was. Iemand die hij nu als zijn partner kon zien, zijn geliefde. Iemand die hem iets liet voelen wat speciaal was. "Ik wil ook samen oud worden met jou, vele seizoenen door gaan en uiteindelijk samen in de Elders den onze laatste nachten spenderen. En dan in Starclan tot in de eeuwigheid," Dat wilde hij ook en daardoor liet hij ook even een zacht gesnor horen. Samen, ja, samen... Samen voor altijd. Ze waren hier geboren, in deze clan. En ze waren opgegroeid als vrienden, verblijvende in dezelfde den voor zoveel moons. Dag in en uit hadden ze elkaar gezien. Dat was tenminste voor zijn jaloezie. Maar nu zou dat verder gaan. Hij wist dat hun toekomst samen nog vele moons... zouden duren. Voor zolang Starclan het toeliet.. nee, zelfs nog na dat starclan het toeliet. "Lurkingshade, ik wil echt niets anders dan jouw partner zijn," Hij snorde even zachtjes en sloot genietend zijn ogen toen hij een lik van de tabby poes kreeg. Hij glimlachte nog steeds koeltjes naar haar. Er lag echter wel diepte en zeker liefde in zijn ogen. Emoties speelden in zijn blik als een paar opgejaagde vuurvliegjes. Waren het pretlichtjes? Nee, zo waren ze niet te noemen. Hij kon er zelf gewoon geen woorden op plakken. "Dat maakt me blij." zei hij zachtjes terwijl hij zich tegen haar aanlegde.. Zoveel mogelijk eigenlijk. hij likte haar kopje even en snorde nogmaals. "Dat maakt me zo... Zo blij..." Hij kon het niet anders uitdrukken dan expliciet zeggen. Het was dan ook Lurk waar we het over hadden. De kat die ooit geen hart had. Maar nu had hij die gevonden en ze klopte heviger dan ooit tevoren. Gevuld met passie en liefde voor maar een iemand. En die ene iemand.. Kon hij nu als zijn speciale iemand noemen.

De woorden waren uitgesproken en alles was nu officieel. Zij en Lurkingshade waren partners en zouden nu voor altijd samen zijn, gelukkig en wel, en alles doorstaan wat nodig was. Want dat was wat ze geloofde en waar ze vertrouwen in had. Ze had vertrouwen in hem en in de toekomst met hem. Ze hield van hem. Dat had ze altijd al gedaan. Vanaf hun eerste ruzie tot het begin van hun vriendschap, van dat begin tot hun liefdesverklaring, vanaf hun liefdes verklaring tot het moment dat ze eindelijk weer in contact kwamen tot nu en vanaf nu voor altijd. Daar had Roughflower alle vertrouwen in en dat koesterde ze. De cyperse poes was goed van vertrouwen, al mocht deze niet beschaamd worden, want dan kostte het tijd en een hele hoop ook. Net als met haar moeder. Die had ze heel lang niet vertrouwd en daar had ze nog moeite mee, al was het nu weer goed. Er was zoveel goed en dat maakte Roughflower gelukkig. De enige obstakel waar ze moeite mee had waren haar ogen, haar zicht, haar diepste schaamte. Ze liet hem weten hoe blij ze was, haar ogen straalde en ze wist even niets meer te zeggen. Gelukkig zorgde Lurkingshade er voor dat er geen stilte viel, al was er niets ongemakkelijk aan dit moment. "Jij maakt me ook blij," snorde ze warm en tevreden. "Ik ben zo blij dat je terug bent," vervolgde ze met een glimlach. "We hebben zoveel bijzondere momenten achter de rug en ik wil er nog veel en veel meer bij hebben," miauwde ze met een glimlach, waarna ze hem aankeek.

Opnieuw overspoelde het gevoel van geluk hem. Zijn liefde voor deze kattin was gewoon onwerkelijk. Iets dat zijn hart sneller liet slaan. Zij was degene die ervoor zorgde dat hij kon glimlachen, dat hij elke ochtend nog de energie had om rechtop te komen. Dat was ze geweest vanaf het moment dat zijn hart was gaan kloppen door haar. Hij was jaloers geweest, hij was boos geweest... En er was niemand anders die hem zo gek kon maken als zij. Zij was zijn slechte, maar ook zijn beste kant. Zij was de rede van zijn neerslachtigheid, maar ook van de lach op zijn lippen. Iets dat amper te zien was bij hem. Hij was immers een gesloten en grump iemand. Maar op de een of andere manier had zij het gefixt. Zij had zijn karakter open gemaakt, alsof ze de beste slotenmaker ever was. Ze had het slot weten open te maken... En nu was zijn hart open van de emoties. Ondanks dat hij nog steeds normaal deed tegen andere... Het was wel veranderd. En dat in gradatie. Zijn gif, zijn remedie. Dat was zij. Zijn kleine bloempje, Roughie... "Jij maakt me ook blij," zei de poes even en hij glimlachte zachtjes. Het feit dat ze blij was... HEt was een gevoel van warmte en van... Gevoel.. Maar goed gevoelens! Ze zorgde ervoor dat hij weer wat meer ging glimlachen... Rough toch... Die gekke poes... Zijn gekke poes. "Ik ben zo blij dat je terug bent," Ja en hij was blij dat ze van hem was. Dat niemand anders haar hart had genomen voordat hij het kon doen. Hij was wat dtrager dan de andere... Hij was trager op emotioneel vlak. Hij mocht dan wel slim zijn, sterk en snel... Maar hij was zo zwak als het op emotionele dingen aankwam. Hij was gewoon niks... Zeker als je het zo bekeek. "We hebben zoveel bijzondere momenten achter de rug en ik wil er nog veel en veel meer bij hebben," Hij snorde even instemmend en likte haar kopje even waarna hij haar kort aankeek en toen lichtjes opkeek. Zijn pluizige staart was rond de ander heen geslagen. Zijn kleine meid. Ja, zo kon hij naar haar kijken. Ookal verschilden ze niet veel van grote... Lurk was immers een vrij kleine kater. Klein en helemaal niet breed. Maar toch was hij gespierd en zeker snel op zijn poten. Hij was in het algemeen een verborgen krachtpantser en hij besefte dat maar al te goed. Hij slikte even en sloot zijn ogen kort, enkel om te genieten van hun aanrakingen en van gaar nabijheid... Maar dat was iets van korte duur. Hij keek op en slikte even langzaam. "Laten we anders beginnen met onze nesten naast elkaar te leggen..." zei hij zacht, doelend op het feit dat ze nu veel verder van elkaar lagen in de den dan vroeger. "Want ik wil je dicht bij me hebben... Zoveel ik maar kan..." bekende hij op een fluistertoon. Ja, zijn Rough mocht niet naast een andere man slapen. Misschien klonk het als een jaloers iemand, maar in het algemeen was het gewoon iemand die zielsveel om haar gaf. Niet alleen om wie ze was, maar ook om wat ze had gedaan, wat ze hem had laten voelen. Zij was degene die zoveel voor hem had gedaan, ondanks dat ze dat zelfs misschien niet zou weten...

Bij de liefde die Lurkingshade aan haar gaf spinde ze luid. Het was zo fijn dat dit weer echt was, dat het er überhaupt weer was. Ze had het gemist, heel erg. Roughflower genoot van het samen zijn met Lurkingshade en nam zijn geur in haar op. Het gaf haar een hoop tintelingen in haar buik. "Laten we anders beginnen met onze nesten naast elkaar te leggen..." stelde Lurkingshade voor, waarbij hij de stilte verbrak. Het was geen ongemakkelijke stilte geweest, maar een hele fijne. "Dat klinkt als een goed plan," stemde ze met zijn voorstel in. "Want ik wil je dicht bij me hebben... Zoveel ik maar kan..." zei de zwart met witte kater toen. Roughflower kon haar blijheid niet kwijt en glimlachte daarom breeduit naar hem, een liefdevolle, vreugdevolle glimlach. "Ik wil jou ook dicht bij mij hebben," snorde ze. "Dan voel ik me veilig en warm, dat is zo fijn," ging ze verder. "En dat heb ik zo erg gemist," eindigde ze haar zin. Ze gaf hem een kopje, gevolgd door een liefdevolle lik langs zijn wang. "Kom, laten we dan maar naar het kamp gaan," snorde ze zachtjes, waarna ze opstond en haar lichaam langs de zijne streek. Ze kon niet wachten om hun nesten naast elkaar te zetten en ze keek uit naar iedere nacht dat ze samen zouden liggen. Ze had hem zo gemist. Zo erg. Roughflower was zo blij, ze had de partner van haar dromen terug. Want wat was zij bang geweest dat het nooit meer zou worden als dat het geweest was.