How... are you?

Whifflepaw was in gedachten verzonken. Ze zou met haar moeder naar de twoleg place. Het kwam zo dichtbij en dat maakte haar nerveus. Wou ze wel met haar moeder gaan? Want ze wou geen afscheid nemen. Ze wou gewoon weg gaan, zodat ze geen rare dingen zou gaan voelen. Dat was logisch toch? Vrijwel meteen keek ze op toen ze het geluid van naderende pootstapjes hoorde. Chestnutkit. Ze vernauwde haar ogen en keek naar de kitten. Zij kon niet anders weten. Zij was geboren toen Claw al aan de macht was. Gezien Silverstar nu een halve moon terug was in het kamp en Chestnutkit nu iets ouder dan vier moons moest zijn. Dus ze had niet anders kunnen weten. En toch zag ze dingen anders in. "Hallo, Chestnutkit," miauwde Whifflepaw, haar blik werd vragend. Waarom was ze naar haar toe gekomen?

Ze ontving geen antwoord op haar vragende blik. Wel kreeg ze een knikje en een hallo. Daarbij kwam Chestnutkit ook nog eens heel nerveus over. Alsof Whifflepaw haar iets aan zou doen. Reageerde veel kittens sowieso op die manier op haar tegenwoordig. Whifflepaw slaakte een duidelijke zucht en ging liggen, haar kop naar Chestnutkit toe. "Is er iets?" Vroeg ze vervolgens, haar blauwe oogjes licht samenknijpend. Zo doen vond ze ook alleen maar irritant.

De jonge apprentice wist niet hoe lang het nog zou duren voor ze zich echt ging irriteren aan Chestnutkit. Maar het begon langzaam wel op te borrelen, dus heel erg langs zou het niet meer duren. De kitten vertelde haar dat ze Whifflepaw had zien zitten en dat ze toen zich had bedacht dat ze wel even een praatje konden maken. Dit kwam in een vragende zin. Whifflepaw keek om naar de kitten en krulde haar linker mondhoek op tot een poging van een glimlach. "En waar had je dan wel een praatje over willen maken dan?" Vroeg Whifflepaw, waarbij haar blik vragend werd. Als haar ogen niet zo kil gestaan hadden, had Whifflepaw een mooie, schattige blik kunnen hebben. Deze had Bloodclan echter van haar gezicht gepoetst sinds de dood van Brightspots, de poes die haar ter wereld gebracht had.

Het bleef bij een best normaal onderwerp over apprenticeship. Misschien niet heel verkeerd. Chestnutkit wou weten hoe t was omdat zijzelf ook bijna één ging worden. "Ik hoop dat je het beter treft dan ik," miauwde ze. "Maar de vrijheid is heel fijn, dat je af en toe het kamp uit mag en zo," miauwde Whifflepaw als volgt. Verder was het niet heel anders dan toen ze een kitten was. Want toen moest ze ook gewoon trainen van Claw en de andere Bloodclanners. Ene keer binnen het kamp, maar meestal buiten het kamp.

Chestnutkit reageerde vrolijk. Ze wou graag weten hoe het buiten het kamp was en dat begreep Whifflepaw heel goed. Whifflepaw had daar echter niet al te lang op hoeven wachten. De komst van Bloodclan had dat allemaal heel hard versneld en als kitten had ze al getraind op haar vier moons. "Dat komt vast wel," miauwde Whifflepaw. Vervolgens keek ze even van links naar rechts. "Maar het kan natuurlijk ook eerder," vervolgde ze, een ondeugend glimlachje rond haar lippen.

Eerst leek Chestnutkit te twijfelen, zeker omdat ze stil bleef. Maar de blik van Whifflepaw bleef ondeugend en een tikkeltje uitdagend. Ze wilde Chestnutkit zo ver krijgen dat ze samen het kamp uit zouden gaan. Iemand om haar vingers wikkelen, iemand die aardig zou doen tegen haar, ongeacht wat, leek haar niet verkeerd. Dit was de manier van Whifflepaw om vriendinnen te maken en waarom niet? "Kom op!" Miauwde ze overtuigend en ze sprong op waarna ze met haar witte, pluizige staart zwaaide, hopend dat Chestnutkit er mee in zou stemmen. Haar blik was ook al ondeugend, dus Whifflepaw had zo het gevoel dat het haar gelukt was om haar te overtuigen.

Chestnutkit begon weer te twijfelen en Whifflepaw weerhield zich er van om met haar ogen te rollen. Ah, kom op, hé! "Natuurlijk!" Reageerde Whifflepaw dan ook op haar woorden, een oprechte glimlach rond haar lippen. "Kom nou maar," miauwde ze en gaf een zacht, vriendschappelijk duwtje met haar poot. Ondertussen deed ze wat stappen naar het kamp uitgang, niemand zag hun, dus het kon nu mooi. Ze wenkte haar mee. "Nu kan het!" Drong ze aan, klaar om te vertrekken.

Whifflepaw moest Chestnutkit best wel aandringen om mee te gaan. Maar het lukte haar op een gegeven moment en dat maakte dat Whifflepaw breeduit grijnsde. Eindelijk. Dus leidde de jonge apprentice de weg uit het kamp. Het was nu rustig, dus ze konden nu niet betrapt worden. Maar jeetje, als Chestnutkit nog langer had geaarzeld was het hun nooit gelukt. Maar dat was niet het geval en daar was Whifflepaw blij mee.

Nieuw topic: https://www.warriorcatsnl.com/t29759-gonna-take-you-outside#681031