Just stop the rain (Chivypaw)

Met een bijzonder geïrriteerde blik staarde hij naar de druppels die uit de lucht vielen. De felle zon van gisteren had plaats gemaakt voor een dikke plak wolken die de komende tijd sowieso nog niet zou verdwijnen. Er klonk een zucht terwijl hij maar ging zitten. Eigenlijk wilde hij in het kamp spelen, maar dat hele plan was nu verpest. Hij was gisteren al nat genoeg geworden door het water waar zijn broertje hem in duwde. Enkele warriors waren ook flink boos op hem geweest omdat zijn gezondheid nu nog zwakker zou zijn, onzin.

Plotseling ving zijn blik een bekende gedaante op. Meteen verdween de geïrriteerde blik uit zijn ogen. Chivypaw, zijn zus en inmiddels de ook Medicine Apprentice, kwam zijn kant op lopen. Gelukkig maar, hij begon zich steeds meer te vervelen. De grijze tabby poes was wat groter dan hem, net als Ravenkit. Dat begon Peregrine wel jammer te vinden, vooral omdat sommige andere katten anders tegen hem leken te doen. Gelukkig waren Chivy en Raven aardig en deden ze dat niet.

(Chivypaw)

PEREGRINE ❄

(c) ELRIC

Chivypaw zat net buiten haar den. De druppels kletterde neer en ze liet haar oortjes hangen. Haar taakjes begonnen te vervelen en ze wist echt niet meer wat ze nu moest doen. Haar blauwe blik gleed over het kamp. Er waren niet veel katten, ze waren allemaal aan het schuilen. Sinds Ravenkit haar had beledigd had ze zich niet meer in de nursery gewaagd. Ze was ook heel blij dat ze daar weg mocht, maar toch miste ze het een beetje. Ze was nieuwsgierig hoe het met haar, tot nu toe, lievelings broertje ging. Eigenlijk was dat Lionkit, maar die had ze al 2 moons niet meer gezien en hij begon uit haar geheugen te vervagen. Chivypaw drong de nursery binnen. Water drupte van haar gladde vacht. Daar zag ze eindelijk haar broertje. Ook een zilver-witte kat. Met een grote glimlach sprong ze op Peregrine af. Daarbij maakte ze hem helemaal nat. "Peer! Heb je me gemist?", miauwde ze enthousiast.

Er stond een glimlach op zijn gezicht toen zijn zus op hem af liep, de laatste keer dat hij haar had gesproken was lang geleden. Haar zilver-kleurige vacht leek op zijn vacht, enkel was haar vacht dikker en nat van de regen. Plotseling sprong ze op hem af, Peregrine probeerde het te ontwijken maar het lukte hem niet, zijn vacht was meteen helemaal nat, net zo nat als haar vacht. Er klonk kort een geïrriteerde zucht, dat was de zoveelste keer dat hij zonder dat hij het wilde nat gemaakt werd. Eerst door zijn broertje, nu door zijn zus."Peer! Heb je me gemist?", Klonk er plotseling enthousiast. De geirriteerde blik verdween snel uit Peregrine's ogen terwijl hij zijn blik op haar richtte."Natuurlijk heb ik jouw gemist!" Zei hij vrolijk."Maar waarom kom je niet terug?" Vroeg hij vervolgens, deze keer in een heel andere zeurende en verdrietige toon. Nog steeds begreep hij het niet, waarom moest zijn zus nou weer weg gaan? Sinds ze in een andere den zat had hij haar niet meer gezien.

PEREGRINE ❄

(c) ELRIC

Ze glimlachte breed bij het antwoord van Peer. Blij maakte ze een sprongetje. "Maar waarom kom je niet terug?" Hmmm twee redenen. Apprentice en Ravenkit. Misschien moest ze haar geheim maar eens delen met haar broertje. Ze kroop wat dichterbij. Zijn pels was ook nat, maar minder dan die van haar. Hij was dus een kleine warmtebron. Met haar mond dichtbij zijn oor fluisterde ze, "Ik kan niet terug omdat ik nu slaap in de Medicine cats den... en omdat ik Raven niet leuk vind." Zo dat was eruit. Ze keek onschuldig in zijn groene ogen. Begreep hij haar wel? Hij kon vast goed overweg met Ravenkit. Zij niet. Hun karakters botste enorm hard, ook al had haar broer dat nog niet door. Nog niet. Ze waren allebei fier en zagen de dingen zoals ze die zelf wouden zien. Grijpen naar een hogere rang was ook hun doel, al was bij haar al gelukt hehehehe. In veel opzichten leek ze wel op hem, innerlijk. Met uiterlijk leek ze enorm op Peer. Allebei het zachte zilver, vermengd met een witte pluizige vacht. Al moest ze zeggen dat ze zelf enorm scherp stond, wat kleuren betrof.

"Maar waarom kom je niet terug?" Vroeg hij zachtjes in een zeurende en wat verdrietige toon. Het was zonder haar een stuk minder leuk in de nursery. Plotseling kroop ze wat dichterbij, Peregrine keek haar met een vragende blik aan. Ze hield haar mond dicht bij zijn oor en fluisterde wat. "Ik kan niet terug omdat ik nu slaap in de Medicine cats den... en omdat ik Raven niet leuk vind." Bij dat laatste draaide de zilvere tabby kitten zijn kop wat verbaast naar haar toe. Kon ze het niet goed met Raven vinden? Er verscheen een onschuldige blik in haar ogen. Kort richtte Peregrine zijn kop naar de grond om na te denken, waarom vond ze hem niet meer leuk? In ieder geval begreep hij haar wel. Hij vond Raven ook minder leuk, zeker nadat hij in het water was geduwd. Toch kon hij voor haar gewoon geen reden bedenken. "Waarom?" Vroeg hij uiteindelijk toen hij zijn kop weer naar haar richtte. Hij was nieuwsgierig naar de reden, misschien had ze wel dezelfde reden."Kom gewoon terug, in de nursery," begon hij vervolgens weer zeurend. Hij miste haar echt, maar wilde ook zoals altijd zijn zin krijgen.

PEREGRINE ❄

(c) ELRIC

Onderwerp: Re: Just stop the rain (Chivypaw)