Open! A quarter moon later

Onderwerp: Open! A quarter moon later zo 21 aug 2016 - 8:46

Iceberry was overleden. Brokenfang liet niks meer van zich merken. Dus een vader leek ze ook al niet meer te hebben. In één quarter moon was er een hoop veranderd. Moeder dood, vader stond niet meer voor haar klaar, en de enthousiaste Rosekit verstopte zich elke dag weer in een hoekje in de nursery. Ze had daar haar eigen schuil plek gemaakt.
De kitten ging er weer heen, vroeg in de ochtend, maar tot haar grote schok was al haar mos weg gehaald. Ze piepte zielig en draaide zich om met haar gezicht naar de slapende Queen en kittens. Misschien kon ze daar mos weg pakken om zo haar hut weer te maken. Maar was dat niet stelen? Dat mocht niet van haar moeder. Maar haar moeder was dood. Betekende dat dat het nu wel weer mocht? Veel langer dacht Rosekit er niet overna. Ze ging naar een nest toe waar de slapende lag te dromen. Zachtjes en voorzichtig begon ze wat mos uit de nest te plukken, hopend dat niemand wakker werd.

Open

Het was behoorlijk vroeg, maar Bitterpaw was al druk in de weer. Ze was absoluut geen lange slaper en vond het tevens lastig om stil te zitten. Vandaar dat ze maar aangeboden had om te helpen met het schoonmaken van de Nursery. Sommige Queens waren al wakker, maar hier en daar lag er nog een enkeling met haar kittens te rusten. Zo stilletjes als ze kon begon Bitterpaw het overtollige en gebruikte mos op één hoop te vegen om het vervolgens weg te brengen. Een vrij eentonige taak, niet echt iets dat je voor je plezier zou doen. Maar ze deed het niet voor haar plezier, en ook niet bepaald uit de goedheid van haar hart. Ze wilde opgemerkt worden, gezien worden als een aanwinst voor de Clan. Als ze daarvoor door het slijk moest, dan was het maar zo. Ze was ambitieus, een harde werker. En ze wist dat ze onderaan moest beginnen, wilde ze hogerop komen.

Ze trok geïrriteerd met haar oren toen ze het zeurderige gepiep van een kitten hoorde. Haar ogen vielen op Rosekit, een jonge tabby die haar moeder recent was verloren. Ergens leefde ze wel met de kitten mee. Ze had niet al te lang geleden hetzelfde meegemaakt, maar Bitterpaw was niet echt een empathisch persoon. Vanuit haar ooghoeken keek ze naar de kitten die stilletjes wat mos van een ander nest jatte. Bitterpaw stapte op het jonge dier af. Ondanks haar leeftijd was ze al bijzonder lang, wat maakte dat ze nu boven de kitten uittorende. "Je weet dat je niet mag stelen." Het was meer een observatie dan een vraag. Uit haar toon bleek wel hoe serieus ze was.

Rosekit plukte nog een beetje mos uit het nest, hopend dat ze niet opgemerkt zou worden. Maar ja hoor, ze werd wel degelijk opgemerkt. Een stem zei haar dat ze wist dat ze niet mocht stelen en toen draaide Rosekit zich om. Ze vouwde haar oortjes in haar nek en keek naar de grote, grijze poes. Was dat niet Bitterpaw? "Maar mijn mos was gestolen, dus ik pakte alleen maar mos terug!" protesteerde ze. Ze keek onschuldig naar de grijze poes, hopend dat ze er nu geen verdere drama van ging maken, want dat wou Rosekit niet en dan wist ze ook niet hoe ze moest gaan reageren. Want ze wou gewoon dat mos dus daar ging ze haar best voor doen en het maakte haar niet uit hoe. Misschien zou ze wel gaan gillen, stampvoeten of schelden. Rosekit maakte het toch niet zo heel veel meer uit nu haar moeder dood was en haar vader niet meer naar haar om keek.

De kitten ging meteen in de onschuldige houding staan; oortjes gevouwen en grote, geschrokken ogen. Gelukkig was Bitterpaw behoorlijk immuun voor dat soort dingen. 'Schattig' stond niet bepaald in haar woordenboek. Toen kwamen de excuses. Haar mos was weg, dus vond ze het gerechtvaardigd om dat van een ander te pakken. "Je vind het zelf vervelend dat je mos weg is, waarom zou je een ander dat dan aan doen?" vroeg de poes standvastig. Natuurlijk wist ze dat ze hier met een kitten stond te praten en dus niet al te streng moest doen. De jonge tabby leerde pas net wat goed en fout was. "Weet je wie je mos heeft gepakt?" vroeg Bitterpaw toen. Het was wel verstandig om de originele boosdoener ook meteen te pakken te krijgen.

De woorden van Bitterpaw klonken logisch in haar oren. Dus ja, dat vond ze. "Precies," reageerde ze daarom ook. Haar mos was gestolen, dus ging ze mos terug stelen. Ze werkte het in de ogen van Rosekit en niet anders. Toen vroeg Bitterpaw naar wie haar mos gepakt had, waarop ze met haar kopje schudde. Nee, dat wist ze niet. Dus misschien had ze het wel van een onschuldig iemand gestolen, dat voelde dan weer niet goed aan. "Nee," zei ze dan ook, terwijl ze uit zichzelf het mos terug begon te duwden in het nest waar ze het uit was gaan plukken. "Als ik weet wie het heeft gedaan, steel ik het wel terug van die gene, dat is wel eerlijk," zei ze daarom ook met een knik, helemaal tevreden met haar woorden. Intussen stonden haar oortjes naar voren en was ze het helemaal eens met haar woorden. Nu hoefde ze niet meer boos te worden, te gaan schreeuwen en stampvoeten. Nee, het was nu goed en misschien was die Bitterpaw wel aardig.

Haar open vraag werd enkel met een 'precies' beantwoord, en Bitterpaw keek vermoeid op de kitten neer. Ze had helemaal geen zin om een gesprek aan te gaan met iemand met de hersencapaciteit van een aardbei. De poes gaf aan niet te weten wie haar mos mee had genomen, helaas. Stiekem genoot Bitterpaw er wel van om anderen te straffen en te laten zien dat ze het zelf veel beter wist. Misschien was dat wel een tikkeltje kleinzielig, maar dat deerde haar weinig op dit moment. De jonge tabby gaf aan dat ze het wel terug zou stelen van degene die haar mos mee had genomen. Even wilde Bitterpaw vragen waar haar moeder was, maar dat leek haar een te gevoelige snaar. "Stelen is nooit goed," zei de grijze kattin toen. "Ik ben nu toch bezig met het schoonmaken van de Nursery, ik haal zo wel nieuw mos voor je." Ze hoopte dat het hele gedoe daar dan ook klaar mee was.

De jonge kitten staarde naar Bitterpaw toen ze zei dat stelen nooit goed was. Was dat niet iets wat haar moeder haar ook had verteld toen ze een mosballetje had afgepakt van een andere kitten? Hoe dan ook, ze wist niet hoe verkeerd het was. Toen vertelde Bitterpaw aan haar dat ze nu toch bezig was met de nursery schoonmaken en dat ze zo dus wel nieuw mos zou halen voor haar. "Euh, maar eigenlijk wou ik mijn mos nu hebben... want ik vind het niet leuk om niet in mijn mostunnel te zitten," flapte ze er toen uit, waarna ze even naar haar pootjes keek. Rosekit voelde zich gewoon niet heel comfortabel als haar tunnel er niet was. Want zonder haar mostunnel had ze geen plek waar ze zich verstoppen kon als alles even iets teveel werd.

Bitterpaw wilde zich alweer omdraaien. Wat het haar betrof, was dit probleem opgelost en kon ze terug naar haar originele taak: het schoonmaken van de Nursery. Ze had nog behoorlijk veel te doen en wilde de Nursery snel schoon hebben zodat ze nog meer dan genoeg tijd had om te gaan jagen. De kitten leek echter roet in het eten te gooien. De bruine kitten gaf aan dat ze haar mos per se nu wilde hebben, vanwege één of ander ding dat ze haar mostunnel noemde. De kitten staarde vervolgens naar haar pootjes alsof ze verwachtte om een standje te krijgen vanwege die opmerking. Bitterpaw snoof aarzelend. Ze had hier helemaal geen tijd voor. Maar ergens begreep ze de kitten. Rosekit had geen moeder om zich bij te verschuilen, haar domme mostunnel was haar veilige plek. Bitterpaw keerde zich zonder woorden om, ging in een soepele pas het kamp uit. Daar richtte ze haar ogen op verschillende mossen die zich tegen de bomen aan hadden genesteld. Met haar poot schraapte ze het zachtste mos dat ze kon vinden bij elkaar. Ze had expres voor het zachte mos gekozen, dat tevens in het zonlicht lag waardoor het lekker opgewarmd was. Vervolgens pakte ze het in haar bek en liep terug om het vervolgens bij Rosekit neer te leggen. "Veel plezier in je mostunnel," miauwde de poes toen, waarop ze weer aan het werk wilde gaan.

Plots keerde Bitterpaw zich weg van haar, waardoor Rosekit verbaasd opkeek. Ging ze nu weg? Ging ze haar nu niet helpen? Rosekit wou naar haar toe roepen, maar Bitterpaw was al verdwenen. Gefrustreerd schopte ze tegen een stukje mos, wat even de lucht in vloog en vervolgens een kleine muislengte verder van de vorige locatie landde. Toen kwam Bitterpaw ineens terug. Ze legde het mos neer bij Rosekit en verbaasd keek ze op. Haar oogjes werden waterig. Bitterpaw deed namelijk aardig tegen haar en had haar nieuw mos gegeven. "Dankjewel, Bitterpaw!" Piepte ze. "En ik beloof je om geen mos meer te stelen van anderen," zei ze. Ze pakte wat mos bij elkaar, wat haar klunzig lukte, maar het was een een klein beetje van het totaal. Strompelend ging ze naar haar hoekje, om daar het mos neer te leggen. Ze keek naar wat ze had neer gelegd en vervolgens weer terug naar wat ze nog neer moest leggen. Dat was een hoop mos. Net zoveel als wat ze gehad had, maar het was een hoop werk. Dat was het de eerste keer ook geweest. Maar toen was het mos wat ze over de dagen bijeen had geraapt, dus in feite minder werk.

Het was de eerste keer sinds het overlijden van haar zusje dat ze oprecht medeleven voelde voor een andere. Op zich een aparte sensatie. Bitterpaw keek even naar de kitten, zo jong en ze had al zoveel verloren. Natuurlijk vormde de Clan een soort van sociaal en emotioneel vangnet, maar echte familie was moeilijk te vervangen. Toch was Bitterpaw behoorlijk verrast om te zien dat de ogen van de kitten zich met water vulden toen ze aan kwam zetten met het mos. De grijze kattin lachte naar Rosekit toen deze aangaf nooit meer mos te stelen. Een warme glimlach die al tijden niet op haar gezicht was verschenen. Rosekit had haar les blijkbaar geleerd. "Geen probleem, Rosekit," sprak de grijze kattin toen, terwijl ze toekeek hoe de kitten op ietwat klunzige wijze haar mos bij elkaar haalde. De poes keek vervolgens even snel rond, er was nog wel tijd om even bij de kitten te blijven. "Zou je me kunnen laten zien hoe je zo'n mostunnel maakt?" vroeg ze toen. Misschien kon de kitten wel wat hulp gebruiken met het bouwen van haar constructie.

Onderwerp: Re: Open! A quarter moon later