Taking care of you. [&TINYKIT,]

Rapidpaw kwam die middag in het kamp gerend met een grijns om zijn lippen. Hij had een paar prooien kunnen vangen. Het waren er maar drie, maar in elk geval was dat meer dan hij had verwacht en bovendien was hij vrij vroeg vertrokken. Hij had zin om één van de prooien mee naar Tinykit te nemen, maar had niet bepaald het idee dat haar tandjes al groot genoeg waren om zoiets op te eten. Waarschijnlijk leefde ze nog op melk, maar dat kon hij niet met zekerheid zeggen. In elk geval was hij Waspsting en Acefray wel vrij dankbaar. Zij hadden er immers voor gezorgd dat zijn zusje het overleefd had. Hopelijk begrepen ze zijn ergernis naar zijn moeder ook wel toe en zouden ze haar in elk geval niet meer in de buurt laten van Tinykit. Daar zou hij zelf immers ook wel voor zorgen. Rapidpaw legde de prooien op de prooistapel en besloot om nog eens een kijkje te gaan nemen bij zijn zusje. Toen hij vanmorgen ging kijken lag ze nog lekker te slapen en had hij haar met rust gelaten. Nu vond hij het wel tijd worden dat ze wakker werd en dat ze een broer en zus moment konden hebben. Dat zei hij nu wel zo stoer, maar als ze sliep ging hij haar sowieso weer met rust laten. Zo was hij gewoon. De kater liep op zijn gemakje naar de Nursery toe en ademde de lucht in. De geur van zijn moeder was niet te ruiken en hij knikte met een tevreden gezicht terwijl hij naar binnen stapte. De bundeltjes kittens die er lagen maakten het hem moeilijk om zijn poten neer te zetten, maar de kater liep op zijn gemak de Nursery in en grijnsde toen hij zijn zusje zag. ‘Hé, jij,’ zei hij liefdevol terwijl hij zijn neusje naar voren stak en tegen haar vacht duwde. ‘Hoe gaat het met mijn kleine zusje?’

Rapidpaw snorde tevreden zijnde toen hij merkte dat zijn zusje hem herkende. Ze leek ook blij te zijn met zijn aanwezigheid en aandacht, dat merkte hij aan haar reacties. Het was wel leuk om te zien dat ze hem herkende als haar grote broer. Als het aan hem lag bracht hij meer tijd door in de Nursery, maar dat kon hij zich niet permitteren omdat hij dan niet aan Sinclaw’s verwachtingen zou voldoen. En niet alleen de verwachtingen van haar, maar ook van heel de Clan. De Clan verwachtte dat hij zou jagen, patrouilles zou volgen, zijn Clan zou beschermen en prooi binnen zou brengen. Maar soms had hij vrije tijd en spendeerde hij deze met zijn zusje zodat hij haar beter leerde kennen en eventueel er achter kon komen of hun karakters gelijk waren. Zijn hart klopte sneller bij het idee dat hij haar misschien toegewezen zou krijgen als Apprentice. Hij was immers al een paar moons Warrior als zij Apprentice zou worden. Hij durfde het er echter niet op te gokken en hoopte dat ze dan een fatsoenlijke mentor zou krijgen. Rapidpaw bewoog geamuseerd zijnde met zijn oortjes toen zijn zusje antwoord probeerde te geven en streek plagerig met zijn staart langs haar pootjes toen deze tegen hem sloegen. Omdat ze een jonge kitten was voelde het aan alsof een mosballetje tegen zijn lichaam botste. ‘Bijna,’ zei hij goedkeurend. ‘Maar je bedoelt waarschijnlijk ‘goed’.’ Hij sprak het woord nog eens uit met extra nadruk op hoe ze het moest uitspreken. ‘Goed,’ zei hij nog eens. ‘Dat wilt zeggen dat je oké bent en nergens last van hebt. Als je ergens last van hebt is dat slecht.’ Hij grinnikte omdat ze waarschijnlijk de helft niet begreep van wat hij zei en hij duwde zijn neusje tegen haar vacht. ‘Maakt niet uit,’ fluisterde hij. ‘Op een dag leer je het wel.’ Hij liet zijn staart boven haar hangen en bewoog het heen en weer om haar aandacht te trekken.

Rapidpaw hield een lachbui in toen hij zijn zusje met een scheef kopje naar hem zag kijken. Ze had echt een vragende manier van kijken, ook al waren haar oogjes nog niet geopend. Rapidpaw kon niet wachten op het moment dat haar prachtige oogjes zich zouden openen en ze er eindelijk achter zou komen hoe hij er uit zou zien. Rapidpaw wist nog hoe gedesoriënteerd hij zich wel niet had gevoeld toen hij als kitten enkel op de stem had moeten afgaan. Het was lastig om op alleen stemgeluid af te gaan omdat een vriendelijke toon snel gemaakt was, maar de blik iets heel anders kon vertellen. Het was een eng idee om met een vrolijk persoon te praten terwijl diegene diep vanbinnen misschien wel vocht tegen een depressie. De ogen vertelden immers meer dan wat dan ook en Rapidpaw hoopte dat Tinykit de oprechte emotie in zijn ogen zou herkennen zodra haar oogjes open zouden gaan. Het gedesoriënteerde gevoel zou in elk geval waarschijnlijk weg moeten gaan. Rapidpaw hoopte echter dat ze zijn moeder niet meer tegen zou moeten komen. Hij had liever niet dat de ogen van hun moeder gebrand zouden blijven op haar netvlies, want in tegenstelling tot zijn ogen waren de ogen van zijn moeder niet of nauwelijks gevuld met enige emotie dat duidde op liefde. Tinykit was te jong om de emotie haat te begrijpen, laat staan ermee geconfronteerd te worden. Het pootje tegen zijn neus kwam niet bepaald hard aan en voelde eerder alsof een pluisje langs zijn neusje streek waardoor hij moeite moest doen om niet te gaan niezen. Hij bewoog plagerig verder met zijn staart toen ze blij leek te zijn met de aandacht. Hij wist dat kleine handelingen deze kitten al blij maakten en dat was iets wat zijn hart vulde met liefde. Hij had eerlijk gezegd nooit gedacht van zichzelf dat hij zo liefdevol kon zijn in de buurt van kittens, maar hier was hij dan. Plotseling ging één oogje open en verbaasd zijnde stopte Rapidpaw met het bewegen van zijn staart. Hij hield zijn opgewekte emoties zo goed mogelijk in, want de kans dat ze bang zou worden als hij zich liet gaan was vrij groot. Bovendien had hij geen idee hoe het voor haast moet overkomen omdat hij zo groot was en zij zo klein en dat is niet eerlijk lol. ‘Kom op,’ fluisterde hij aanmoedigend. ‘Nu het andere oogje nog.’ De kater trok zijn kopje wat terug zodat zijn zusje hem beter kon aankijken en glimlachte warm naar haar. ‘Hé,’ sprak hij begroetend en hij zwaaide begroetend met zijn staart.