Path of the Lizard

De witte kater haalde diep adem en sloot zijn ogen even voor een momentje. Vandaag was de dag dat zijn dochter volwassen zou worden. Hij had zo veel van haar jeugd gemist; door ambitie, door woede, en daarna door de dood. Vandaag zou hij haar terug zien, voor de eerste keer sinds hij in Starclan beland was. dat was nog steeds iets waar hij hen dankbaar voor was - zelfs na alles wat hij in zijn leven gedaan had, toch hadden ze hem de kans gegund op vrede na de dood. Whitelion opende zijn twee verschillend gekleurde ogen, die nu glansden zoals nooit tevoren. De sterretjes die elke starclan kat in zijn vacht had waren minder duidelijk in zijn stralend witte vacht, maar het meest opvallende was het feit dat al zijn littekens weg waren. verdwenen. Alsof hij nooit had moeten vechten, nooit gewond was geraakt. Zijn spieren waren duidelijk zichtbaar toen hij naar voren stapte en de jonge poes voor hem aankeek. Lizardpaw; zijn dochter, die Medicine Cat zou worden vandaag. De grote kater glimlachte, iets dat niemand hem vaak had zien doen, en stopte toen hij voor haar stond. "Wat ben je groot geworden.", waren zijn eerste woorden tegen haar, zachtjes gemompeld met zijn zware stem. Hij was zo trots op wie ze geworden was.

Onzichtbaar had ze naast de zwart witte poes gelopen. Elke stap die deze had moeten zetten op dit pad naar de moonstone had Angelvoice haar aan een zijde ondersteund waar Frostfaith haar aan de andere omhoog had gedragen. Het was tijd voor een nieuwe Medicine Cat in Windclan en die Medicine Cat zou Lizardpaw zijn. Grots was zichtbaar in haar ogen terwijl zij in starclan plaats nam wachtend tot de jonge apprentice haar weg naar boven zou vinden.
En toen ze dat eenmaal gedaan had kwam Angel langzaam omhoog en liet Whitelion voor haar naar de kattin toe stappen terwijl zij zelf langzaam plaats nam naast de oud deputy. Een warme glimlach op haar lippen en gaf een kleine knipoog naar Lizard. Ze had haar al gewaarschuwd dat er iemand in Starclan zou zijn die heel erg op haar komst wachtte. Had ze verwacht dat het haar vader zou zijn? Die in zijn leven zo hard was geweest. De verkeerde keuzes had gemaakt en fouten had begaan? Menig levende kat geloofde mogelijk dat Whitelion het pad van Dark Forest had bewandeld, maar Starclan was vergevingsgezind en had de goedheid van zijn hart gevoeld. En vervolgens hem toegelaten in de eeuwig groene sterrenvelden van Starclan, een plaats waar hij thuishoorde. "Je hebt de reis volbracht Lizardpaw en Starclan heeft je ontvangen. Ben je er klaar voor?"

Whitelion, haar vader, stond voor haar neus. Ze was enorm blij om hem hier te zien, want na het horen van alle verhalen die de ronde over hem deden, was de poes toch een beetje gaan twijfelen. Ze wilde maar al te graag haar neusje in zijn fonkelende vacht duwen, maar was niet helemaal zeker of ze zoiets wel mocht doen. "Wat ben je groot geworden." Ze glimlachte zachtjes, bijna verlegen bij wat hij zei. Het duurde niet lang voor de andere katten schimmen duidelijk zichtbaar werden. Zo kon ze Everkit onderscheiden en Angelvoice, de poes die haar een teken had gegeven om naar hier te komen. “Dit keer ben je naar ons toegekomen.” Woorden schoten haar tekort. Wat moest ze nu zeggen? Wat kon ze zeggen wat de katten voor haar nog niet wisten? Haar oogjes straalden gewoon van enthousiasme. Wat kon ze nog meer zeggen? "Je hebt de reis volbracht Lizardpaw en Starclan heeft je ontvangen. Ben je er klaar voor?" Lizardpaw ging iets rechter staan en knikte vastberaden. "Ik ben er helemaal klaar voor!" mauwde luid en duidelijk en liet even haar blik naar Everkit gaan. Zou hij al weten dat hij siblings had gekregen? Haar blik ging weer even naar Whitelion. Ze kon haar ogen moeilijk van hem afhouden. Ze was bijna vergeten hoe hij eruit zag dus ze moest en zou hem zo lang mogelijk bestuderen, zodat ze hem zeker niet zou vergeten. Dat mocht niet gebeuren. Ze schuifelde even met haar pootjes, wachtend op wat komen zou.

De grote kater keek even opzij naar de andere Starclan katten die erbij gekomen waren - Angelstep, een voormalige Medicine cat van Windclan, en Everkit, een doodgeboren kitten van Brindleleaf en Sparrowfeather. Lizardpaw leek er klaar voor, maar hij had eerst nog iets te zeggen - voor ze weer wegging. Whitelion keek naar zijn dochter, die een mooie jonge poes geworden was. Ze werd volwassen, en hij vond het vreselijk dat hij haar zo veel had moeten missen. De kater had er geen spijt van dat hij zelfmoord had gepleegd - hij had gewoon gewild dat hij het had kunnen doen zonder zoveel anderen pijn te doen. Oceanpaw had het moeilijk zonder hem, en hij wist ook dat hij zijn andere kits (die hij kende in ieder geval) en zijn moeder veel pijn had gedaan met zijn dood.

"Bloed zal vloeien.", mompelde de kater, de blik in zijn verschillend gekleurde ogen nu serieus. Een zachte maar koude bries waaide over de groene velden en bracht lichtjes de geur van bloed met zich mee. "De Leeuw en de Tijger zullen zich vannacht bij ons voegen." De trotse glimlach om zijn lippen was verdwenen. Vandaag zouden twee katten zich bij Starclan voegen, dankzij Bloodclan. Alweer. Ze waren geen haar beter dan Rogues, maar ze durfden zich 'Bloodclan' te noemen. Ze verdienden de naam van clan niet.

Lizardpaw had verwacht dat hetgeen, waarvoor ze hier was, zou starten toen Whitelion zijn mond open deed. Dat was echter alles behalve zo. "Bloed zal vloeien." Wat bedoelde hij daarmee? Eerder had Everkit had gewaarschuwd en nu haar vader. "De Leeuw en de Tijger zullen zich vannacht bij ons voegen."De boodschap was echter nogal vaag, alles wat ze van hen meekreeg was nogal vaag. De boodschap van Everkit had ze nog wel kunnen plaatsen, maar bij deze waarschuwing wist ze het niet direct. Wat ze wel wist, was dat er doden zouden vallen.

“Lizardpaw.” Haar ogen, die ze eerder op de grond had gericht, gingen naar Everkit. “Beloof jij de wegen van medicine cat te bewandelen, onpartijdig te blijven en alle katten te beschermen.” Dit was waar ze voor gekomen was. Ondanks dat haar oogjes nog glommen van enthousiasme, zat er toch een krop in haar keel. De verschillende waarschuwingen van Whitelion en Everkit spookten door haar kopje. Stop, Lizardpaw! De poes ging iets rechter staan toen ze doorhad dat ze afdwaalde. Ze moest het nu van zich afschuiven, dat moest ze doen. Maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. “Zelfs als dat jou je eigen leven kost?” Ze ademde even diep in en richtte haar blik op de jonge, maar tegelijkertijd ook volwassen, kater. "Dat beloof ik." miauwde de poes met volle overtuiging. Haar oortjes stonden beide naar voren en haar ogen ging even naar andere Starclankatten, die bijna niet zichtbaar waren. Ze kon geen verdere katten identificeren. Ze wist enkel dat ze met velen waren, veel te veel. Zoveel doden en vanacht zouden twee katten zich bij hen voegen. Maar wie?

De grote kater glimlachte trots naar zijn sterke dochter. Wie had gedacht dat een kattin die zo goed was zijn bloed door haar aderen kon hebben stromen? Ze was niet perfect, dat was niemand - maar voor hem, was ze perfect. Het toonde toch maar weer dat Starclan goed was, en hoewel hij ergens onderweg zijn geloof in hen wat had laten vallen, hadden ze nooit gestopt met in hem te geloven. Nu mocht Lizardpaw hun boodschappen overbrengen naar de wereld van de levenden, en nu mocht ze katten die gewond waren verzorgen - ze kon kittens ter wereld brengen en ze kon hun moeders verzorgen tijdens de bevalling. Medicine Cats waren misschien wel de belangrijkste katten in hun clan, samen met de leader - en natuurlijk de warriors. Zonder hen zou niemand overleven, zouden er veel meer doden vallen na gevechten. Hoe hij er eerst zo tegen was dat ze gekozen was als Sparrowfeather's apprentice, kon hij zelf niet meer bevatten.

De sterke Starclan kat zette een stapje dichterbij en boog zijn kopje, zodat hij zijn neusje tegen die van zijn dochter kon plaatsen. Hij ademde diep in en toen uit, en met die krachtige ademhaling blies hij de kracht die ze nodig zou hebben in haar leven in haar ziel - de kracht om om te gaan met verlies, om zelfzeker te zijn en katten te troosten, om altijd hoop te blijven hebben. De kracht die hij gemist had, en die hem uiteindelijk zijn leven gekost had - hoop was belangrijker dan haat en soms zelfs liefde. Hoop was wat een kat nodig had om te blijven leven en niet alleen te overleven. "Dan, mijn lieve dochter", murmelde hij, zijn neusje nog steeds stevig tegen de hare geduwd - zijn verschillende gekleurde ogen keken in haar blauwe, niets anders dan hoop in ze. "benoem ik jou met de kracht die Starclan in mijn poten heeft gelegd tot Lizardpath, Medicine Cat van Windclan."

Lizardpath. Een prachtige naam voor een prachtige kattin, dat was het zeker. Het stond symbool voor de weg die ze al had afgelegd, met bergtoppen en valleien, met bochten en met rechte stukken. Het was al lang geweest, ook al was ze nog niet zo oud, en al moeilijk; maar ze had het doorstaan, en ze was er sterker uit gekomen. Dat was een kenmerk van sterke katten, natuurlijk. Ook stond het symbool voor het pad dat ze nu beging, het pad van Medicine Cat; ze koos ervoor om geen partner te nemen, en geen kittens - om alleen de liefde van Starclan te kennen in haar leven. Het was een moeilijk pad, dat was zeker, en het was een moedige keuze. Ze zou haar taak goed volbrengen, daar was hij zeker van - ze zou de beste Medicine Cat zijn die Windclan ooit gekend had.

Haar gedachten, de zorgen die Whitelion's boodschap met zich mee had genomen, werden even naar de achtergrond geduwd toen haar vader naar haar toe stapte en zijn neusje tegen die van haar drukte. Haar aandacht was nu op hem gericht. Ze wist niet goed wat hij deed, maar plots leek het alsof haar hele lichaam tintelde, van haar kop tot het puntje van haar staart. Even sloot ze haar oogjes. Haar poten duwde ze in het losse zand onder zich. Ze kon geen woorden plakken op hoe ze zich nu voelde. Dit was iets wat ze nog niet eerder gevoeld had. "Dan, mijn lieve dochter", Bij de woorden van Whitelion opende ze terug haar ogen. Voor een kort moment ging haar blik naar Angelvoice en Everkit, waarna ze terug naar de kater voor haar keek. Zijn ogen keken haar recht aan. "benoem ik jou met de kracht die Starclan in mijn poten heeft gelegd tot Lizardpath, Medicine Cat van Windclan." Ondanks dat dit een serieuze ceremonie was, wilde de poes maar al te graag een gat in de lucht springen. Ze wilde over de grond rollen van blijheid en enthousiasme, zoals ze wel vaker als jonge apprentice gedaan had. Ze kneep haar oogjes dan ook dicht van blijheid en een grote glimlach sierde haar snoetje. Ze wilde dit zo graag met iemand delen, maar het was niet aan haar om te vertellen wat er tussen haar en Starclan was gebeurd. Lizardpath. Dat was haar naam nu. Vanaf nu mocht ze geen fouten meer maken, geen enkele

.

Het was Everkit die haar als eerste bedankt nadat ze haar naam gekregen had. Hij was ook de eerste die uiteindelijk verdween. Met dat hij verdween in de wind, verdwenen ook de andere omstaanders. Met dat ze verdwenen begon de mist op te steken, alsof hun aanwezigheid er nog steeds was. Door deze mist leek ze plots verder van hen af te staan, weg van de andere katten, weg van haar vader. Haar hart begon wat sneller te slaan toen de geluiden, die eerder bij Whitelions waarschuwing hadden geklonken, terug vaag te horen waren. Met dat geluid sloot ze haar ogen en werd ze uiteindelijk wakker in een donkere ruimte. Mothermouth. Het licht van de Moonstone was terug donker geworden. Lizardpath bleef nog even liggen waar ze lag voordat ze uiteindelijk, met hernieuwde kracht, recht stond. Ze ademde diep in, wierp een laatste blik op de verduisterde Moonstone en liep vervolgens voorzichtig terug naar buiten. Dit was het dan. Vanaf nu was ze een werkelijke Medicine Cat. De Medicine Cat van Windclan!