H E A T H E N

Het was nu bijna een half jaar terug dat hij was meegenomen. Hij was in een gevecht beland met een hond, die hem flink had toegetakeld, waar hij nu nog steeds littekens van droeg. Of je het geluk of pech noemt, zijn oude eigenaren vonden hem, bebloed en al. Deze mensen hadden hem in huis genomen toen hij nog maar vier maanden oud was, en hoe ze de bebloede kater herkende, kon hij niet weten.  Hij was op jonge leeftijd al er vandoor gegaan, omdat het luizenleventje niets voor hem was, maar dat was niet hetzelfde voor zijn broer.
Hoe dan ook, op de een of andere manier hadden ze hem herkent. Natuurlijk waren de kinderen ontroerd en namen de gewonde Jinx mee naar huis, waar ze hem weer op de been wisten te krijgen met behulp van medicatie. Helaas werden de deuren voor zijn neus gesloten en zat hij opgesloten tussen de mensen. Dat was toen het allemaal mis ging; de mensen verhuisden. Jinx verloor het, en begon uitermate agressief te worden tegen de mensen en toen hij uiteindelijk zijn luie broer had aanviel, liep de emmer over. Jinx werd eindelijk eruit gegooid, en sinds die dag was hij onderweg naar huis.

De kater staakte zijn snelle tred en bleef plots stil staan, zijn groen-gele ogen gefixeerd op de stad die voor hem lag. Zelfs vanaf hier waren de straten hem al bekend, hoe vaak had hij daar nu wel niet rond gezworven? Eerst samen met zijn vriend, de oude zwerver, en toen samen met Zira. Hij kende iedere hoek, iedere straat, ieder gebouw. Maar, zou het nog wel hetzelfde zijn? Thuis, deze verdomde straten noemde hij thuis, hetgeen waar hij nu al maanden lang naar verlangde om terug te keren. Thuis, wat was dat? Hurricane, zijn kleine half broertje, was overleden. Zijn vriend, de oude zwerver, leefde hij nog wel? En Rina?
Maar bovenal, Zira? De kater slikte een brok in zijn keel weg. Voor haar was hij er plots vandoor gegaan, zonder een woord te zeggen. Zij had hun kittens moeten opvoeden, terwijl zij nu juist degene was die ze af wilden maken. En hij? Hij was er nooit geweest. Het besef stompte hem hard in zijn maag; zijn kittens zouden hem waarschijnlijk niet eens herkennen. Pyre, Nyra, Muta, Ophelia... Ze zouden nu wel Young ones zijn.
Misschien had Zira zelfs wel een ander al gevonden, en kon hij het haar echt kwalijk nemen? De kater had zo lang gereisd om hier terug te komen, zijn pootkussentjes waren opengespleten en hadden gebloed. Nooit was hij gestopt, behalve om te eten en te slapen, want hij was vastbesloten terug te keren.
Maar was hij nog wel welkom hier?

De enige echte Zira ♥

Zachte regendruppels tikten op de stenen, en een harde wind rukte aan haar vacht. Haar rode ogen samengeknepen zodat er geen water in kwam, en haar houding laag bij de grond om zo weinig mogelijk wind op te vangen. Jagen ging niet, door het continu draaien van de wind. Dus was ze nu op weg naar de zogezegde grenzen van het mensengebied, om hier te controleren op indringers. Althans, het werden pas indringers als ze op Elite territorium kwamen, maar ze kon ze beter te vroeg dan te laat wegjagen.
Haar pas was snel, steeds hetzelfde terwijl ze door alle straten en stegen liep die haar richting de rand van de stad brachten. Een enkele keer moest ze stoppen door twee mensen. Één mensenjong en één volgroeide. Het mensenjong had op haar gewezen, liep enkele stappen naar haar toe, maar de volgroeide mens had hem teruggetrokken. Ze was enkel blijven staan, niet bang voor het kleine ding dat amper twee keer zo groot als haar was. Toen de twee wegliepen, sloeg ze snel een andere straat in, die haar ook richting de rand zou brengen.
Daar eenmaal aangekomen begon ze met patrouilleren. Ze zag voor een tijdlang niemand, en zo liep ze langs de grens van de stad. Toen trof ze echter iemand aan. De kat stond nog op een afstand. Ze versmalde haar ogen lichtjes en trippelde zijn kant op. Toen ze echter dichterbij kwam, meende ze hem te herkennen. Toen realiseerde ze zich wie dit was. Jinx. Haar oren schoven naar achteren, en haar lip trok zich op. Hoe durfde hij zijn lelijke kop hier nog te vertonen? Haar nagels boorden zich in de grond en resoluut bleef ze stilstaan. Weigerend een stap dichterbij te zetten naar dat beest.

De kater draaide zich om, en ze keek recht in zijn ogen. Maar dit keer stond er geen liefde in, zoals hij dat gekend had, dit keer waren ze vol met haat. Jinx kon alleen haar naam zeggen en ze snoof. Hij was zwak. Zwak, omdat hij enkel haar naam over zijn lippen kon krijgen. Zwak, omdat hij haar alleen achterliet met de kittens. Zwak, omdat hij voor zo lang niet had durven terug te komen.
"Wil je dat ik het uitleg, of moet ik er gewoon van door gaan?" vroeg hij aan haar en ze liet een schamper, sarcastisch lachje horen. "Je kan toch zelf keuzes maken? Het is maar al te duidelijk dat je mij er niet voor nodig hebt." Een flits verlichtte hen, maar ze schonk geen aandacht aan het weer. Alleen aan de verdomde kater voor haar.

Zijn woorden klonken oprecht, leken makkelijk te zijn om te geloven. Maar dat was nu juist het probleem. Hoe wist ze zeker dat hij er niet met een andere poes vandoor was gegaan, om haar te bezwangeren en haar dan achter te laten? Ze wist immers niet zo heel veel van hem. Hun relatie was snel gegaan, misschien te snel. Maar haar hart leek soft te worden voor hem. Haar blik verzachtte iets, al was het duidelijk te zien dat ze hem zowel niet volledig geloofde als niet vergaf. Hij had een groot litteken bij haar achtergelaten, misschien niet zichtbaar maar zeker aanwezig. En ze was nou eenmaal niet het persoon om iemand snel te vergeven. Ze had geleerd om haar gevoelens te onderdrukken, niemand die er wat mee kon of wat mee zou doen als ze ze zou uitten. En ze wilde niet zwak lijken, want dat was ze niet. Dus verstrakte haar blik weer, en drukte ze haar oren nog wat dieper in haar nek. "Wat we hadden zal nooit meer zo zijn, Jinx." miauwde ze hem koud toe en drukte haar lange nagels in de grond.

Hoewel ze eerder had gedacht dat ze over hem heen geweest was, leek dit nu toch niet zo te zijn. Hoe kon dit zo moeilijk zijn voor haar? Ze had allang geaccepteerd dat ze over waren. Misschien was het omdat hij nu voor haar stond, in levende lijve. Hij was niet dood, zoals ze misschien gedacht had. En hij had haar ook niet in de steek gelaten, althans, als ze hem geloofde op zijn woord. Toen ze haar bek opende om te zeggen dat ze niet meer zouden kunnen zijn wat ze ooit waren, voelde ze een steek door haar lichaam heen gaan. Het deed pijn om hem af te wijzen, om hem recht in zijn ogen aan te kijken en hem te zien veranderen toen ze haar woorden uitgesproken had. Zijn houding was zwak. Hoewel hij weigerde haar aan te kijken in haar ogen, kende ze hem goed genoeg om te weten dat ze hem pijn gedaan had. Maar hij had haar ook pijn gedaan. Teveel pijn, wellicht. "Heb je iemand anders gevonden, Zira?" Jinx zijn stem deed haar doen opkijken, en ze keek hem strak aan. Haar kaken waren op elkaar geklemd, en ze liet het niet toe om emotie's in haar ogen te laten vloeien. Was dat wat hij van haar dacht? Dat ze er zomaar met een kater vandoor was gegaan? Hij had het recht niet om dat van haar te denken. Ze was er immers nog niet zeker van of hij dat zelf niet gedaan had. Ze liet zijn vraag een lange tijd in de lucht hangen, zoekend naar een passend antwoord. "Ja." miauwde ze toen ijskoud en bleef hem net zo strak aankijken als eerst. Het was niet waar. Ze zwiepte kort met haar staart. Haar gedachtes raasden op volle toeren, maar vanbuiten leek ze kalm. Ze vroeg zich af of ze er een schepje bovenop moest doen of niet. Ze wilde hem zien lijden, net zoals zij had gedaan. Maar dan zou ze ook bepaalde samenwerking nodig moeten hebben met iemand. Een lichte grijns kwam op haar gezicht. Oh, dat zou mooi kunnen worden. Een flits verlichtte hen, waardoor haar ontblootte tanden kort leken op te blinken in het felle licht. Ze keek naar het zielige, natte hoopje vacht voor haar, en voelde zowel pijn als overwinning. Ze had hem nu teruggepakt, en het was een rare mengeling van gevoelens tussen goed en slecht.

You make my heart shake, bend and break, but I can't turn away. It's driving me wild. You're driving me wild.

Misschien was dit toch niet zo'n goed idee geweest als gedacht. Ze voelde hoe haar pijn het gevoel van overwinning begon weg te drijven. De grijns op haar gezicht vervaagde lichtjes bij zijn stem. Toen hij zich omdraaide, trok ze verbaasd met haar oren. Dat was het dan? Hij ging gewoon weer weg, alsof er niets gebeurd was? Om haar opnieuw achter te laten? "Dat dacht ik niet." beet ze hem toe, en zette snel een aantal passen naar voren, waardoor ze voor hem kwam te staan. De regen kwam nu met bakken uit de hemel, en flitsen leken hen constant te verlichten. "Je kent de regels toch wel? Geen kant mag weg uit de Elite. Zit je er eenmaal in, kom je er niet meer uit." Ze hapte richting zijn nek, een duidelijk teken van vijandigheid, precies zoals haar stem geklonken had. Waarom deed ze dit? Waarom hield ze deze facade op? Echter keek ze hem kil aan, en knikte richting de stad achter hen, haar teken duidelijk. Ze zouden terugkeren, en wel nu.

Unforgettable, that's what you are. Unforgettable, both near or far. Like a song of love that clings to me. How the thought of you does things to me ~

De zwarte kater zette een stap naar haar toe en automatisch zette zij een stap naar achteren. Ze mocht misschien dan wel groot zijn, maar Jinx bleef altijd groter. Haar oren drukten zich even dreigend tegen haar nek aan. Ze bleef haar schouders recht houden, haar kop hoog en haar houding fiers. Maar vanbinnen voelde ze iets breken - opnieuw. Zoals ze de laatste tijd al zo vaak gevoeld had. Ze nam het geschreeuw in zich op, luisterde naar zijn woorden, maar trok ze opnieuw in twijfel. Haar blik gleed richting de klauw die zich nu opeens opgeheven had, en koud siste ze. Jinx zou beter moeten weten dan de commander aan te vallen, en zou ook beter moeten weten dan haar aan te vallen. Toch kon ze dit keer de pijn niet uit haar ogen slaan. Het was duidelijk aanwezig en de flits die hen verlichtte liet dit enkel nog meer zien. Ze krabbelde niet terug. Klaar om de kater van wie ze zo gehouden had - of nog steeds hield? - te bevechten.
Toen kruisten hun blikken, en hielden deze elkaar vast. Hij kon de pijn in haar ogen zien, en zij kon die in de zijne zien. Zira ontspande haar spieren lichtjes, maar toen hij weer begon met praten, keek ze weg. Zo snel als het moment van gedeelde gevoelens gekomen was, zo snel was het ook weer verdwenen. "Ik was van plan dat met Claw te bespreken." weerklonk het en Zira grinnikte, al was het geen oprechte, vrolijke. Het sarcasme droop eraf. "Door je weg te draaien van de plek waar hij woont?" miauwde ze honend en schudde haar kop. "Nee, je gaat met mij mee." ze repte geen woord meer over het feit dat hij even had kunnen zien hoe ze werkelijk voelde over dit.

All we do is drive. All we do is think about the feelings that we hide. All we do is sit in silence waiting for a sign. Sick and full of pride: all we do is drive

Het leek alsof ze tegen een stomme aan het praten was, zo weinig reactie kreeg ze van hem. Zijn tong was er toch niet opeens uitgevallen zonder dat ze het gemerkt had? Blijkbaar had het tijdelijk weg zijn van de Elite hem zwak gemaakt. Ze moest hem helpen met opnieuw opbouwen en dat ging zo best wel goed. Je kunt iets niet opnieuw opbouwen, als je het niet eerst afgebroken hebt zodat je de juiste blokken op de juiste manier neerzetten kunt. Ze was precies aan het doen wat ze moest, voor de Elite, maar het deed toch heel veel pijn. "Je gaat met mij mee," siste ze hem toe, en hoorde hem nu lachen. Een lach zo nep, zo vol sarcasme, zo anders dan ze hem kende. Jinx was altijd de vrolijke van hun twee geweest en hij had veel gelachen. Dit voelde zo raar en, om heel eerlijk te zijn, vond ze er niks aan, deze nieuwe Jinx. Zijn woorden staken haar, maar ze klemde enkel kort haar kaken op elkaar waarna ze zich met een zwiep van haar staart omdraaide. "Nee, ik ga met je naar Claw, zodat hij gaat beslissen of je nog mag leven of niet." dit was al helemaal pijnlijk om te zeggen, want het was waar. Claw zou geen medelijden tonen omdat dit haar partner - of was het nu haar ex-partner? - was, en het zou goed kunnen dat terugkeren zijn dood betekende. Echter kon ze hem nu ook niet laten gaan, dat zou hoogverraad zijn voor zowel Claw als de Elite, omdat ze niemand anders zou laten ontsnappen dan enkel haar familie. Bovendien viel hij nu niet eens meer onder haar familie, herinnerde ze zichzelf.

I need time to replace what I gave away. And my hopes, they are high, I must keep them small. Though I try to resist I still want it all

Hij ging haar gelukkig achterna. Gelukkig, want anders zou ze een gevecht moeten beginnen. En hoewel ze daar anders bijna nooit problemen mee had, wilde ze hem geen pijn doen. De littekens die hij bij haar had achtergelaten waren te vers - of nee, ze waren opnieuw open gesprongen - en ze kon nu niet vechten, niet tegen hem. Hoewel ze haar frustratie zeker op wat voor manier dan ook kwijt wilde, niet op hem. Ze weigerde te geloven dat dit kwam omdat ze nog steeds van hem hield, maar aan de andere kant, wat was het nut om tegen haarzelf te liegen? Toch klemde ze enkel haar kaken op elkaar om haar gedachtes tegen te houden. Ze zou hier later over na moeten denken. Zijn woorden waren met zo weinig gevoel uitgesproken, dat ze zich afvroeg of ze nu eigenlijk alles verpest had. Misschien was dat ook maar beter zo. Dat alles nu gebroken was, en alles tussen hun weggevaagd was. Misschien was het maar beter. Ze begon met lopen, terug dieper de stad in en terug naar het kamp.

- Topic uit?