Action makes images in their minds and they will carry those forever

Hij lag opgekruld in zijn nest. Het voelde vertrouwd, maar tegelijkertijd beangstigde dat hem juist. Het was de eerste nacht dat hij weer in zijn nest in de warriors den had geslapen. Het had niet gemogen van hemzelf, maar toch had hij eventjes gekeken of de papaverzaadjes onder zijn nest vandaan waren. Hij wist niet zo goed of hij nu opgelucht was of teleurgesteld toen hij zag dat ze weg waren. Hij wilde zichzelf dwingen om opgelucht te zijn, maar diep in zijn hart knaagde er iets heel anders. Hij had zich leren inhouden, maar het was niet fijn. Soms kwam de drang om ze te zoeken heel sterk omhoog en ook al was hij nu sterker dan de drang. Hij zou er zijn hele leven mee moeten omgaan. Hij krabbelde overeind in zijn nest toen de eerste zonnestralen door de opening gleden. Hij staarde er naar terwijl de blik in zijn lichtblauwe ogen eventjes afwezig werd.

[Open]

Ze was al voor het licht werd opgestaan, sinds korte tijd sliep ze weer in de warrior den en niet meer buiten maar het voelde nog raar. Nog voelde ze zich als moordenaar aangekeken en ging ze het liefst weg voor er een ander wakker weg. Haar eerste instinct was ook wegrennen toen ze lichtjes iemand hoorde opstaan, maar toen ze zag wie het was bleef ze. Hoewel hij juist een vermoeden van haar had, iets anders knaagde nu aan haar. Hij zag er... Niet heel goed uit. Nou had hij dat al een lange tijd niet meer gedaan, maar dit keer was het anders. Na een lichte twijfel besloot ze toch op hem af te stappen. "Hoi Creamy." Fluisterde ze met zorg in haar ogen.

Hij werd weer terug op aarde gezet toen Futuresong tegen hem sprak. Hij schrok terwijl zijn blik snel naar haar gleed. Hij had haar niet meer gesproken sinds het hele gebeuren met WindClan, maar ze bleef zijn deputy. Hij kon haar niet negeren als ze tegen hem begon te praten. “Goedemorgen Futuresong.” Hij gaf haar een respectvol knikje, maar keek vervolgens weer weg. Hij voelde zich een beetje ongemakkelijk en hij probeerde dat niet door te laten schemeren. Dat was alleen lastig als je zo’n open boek als hem was. “Hoe gaat het?” Besloot hij toen maar te vragen om geen nare stiltes te laten vallen.

Ze zag hoe ongemakkelijk het voor hem was en het liefste wilde ze gillen en wegrennen. Maar dat was ten eerste niet volwassen, ten tweede wilde ze dat het goed zat tussen hen. Ze mocht Creamy heel erg. Meer dan heel erg misschien wel. "Het gaat goed," Begon ze en keek even weg. "Denk ik." Vervolgde ze terwijl ze even een brok probeerde weg te slikken. "Maar ik wilde eigenlijk die vraag aan jou stellen?" Bezorgd keek ze hem aan. Ze vroeg zich echt wel af wat er omging in dat koppie.

Hij staarde weer door de opening van de warriors den, voordat hij antwoord gaf. “Ken je het gevoel dat je heel erg teleurgesteld in jezelf bent, maar het niet kunt tegenhouden?” Vroeg hij toen. Hij draaide zijn kop om Futuresong aan te kijken. “Ik heb gekeken of er nog zaadjes onder mijn nest lagen en ik was teleurgesteld dat ze weg waren. Maakt mij dat geen slechte warrior Futuresong?” Hij had precies gedaan wat hij niet had willen doen, maar de drang was te groot geweest. Wat als diezelfde drang hem weer zo ver zou drijven dat hij opzoek zou gaan naar papaverzaadjes. Als hij weer toe zou geven aan de verslaving wist hij niet of hij er ooit weer vanaf kwam. Het zou sowieso nooit weg gaan, maar wat als het zijn hele leven weer zou gaan beïnvloeden. Hij dacht dat hij dat niet aan zou kunnen.

Ze knikte toen hij begon met praten, dat kende ze als geen ander. Vervolgens kijk hij haar weer aan, waarna hij recht in zijn ogen keek. "Nee, Creamyfrost." Fronsde ze. "Verslaving heeft tijd nodig. Wat ik wel van je nodig heb is dat je afleiding zoekt. Alsjeblieft, zoek geen zaadjes, maar doe iets anders." Haar ogen weerkaatste de pijn in de zijne alleen maar omdat ze zich zoveel zorgen om hem maakte.

Er ontstond een wat waterig glimlachje om zijn lippen. “Ik doe mijn best.” Sprak hij toen. “En Fairfaith vertrouwd mij genoeg om mij weer hier te laten slapen. Ik ben alleen bang dat ik het verpruts en haar en mijn tante dan opnieuw teleurstel.” Hij zuchtte even voordat hij opstond en zijn nest uitstapte. “Maar ik doe mijn best.” Herhaalde hij. Hij zou het verschrikkelijk vinden om zijn tante weer pijn te doen, dat wilde hij echt voorkomen. “Heb je tijd om te jagen, of moet je iets anders doen?” Het was licht dus het was tijd om zichzelf nuttig te maken. Hij had zijn apprentices vrij gegeven, om bij de rivier te kijken en te jagen.