Honger

Tevreden zijnde met zijn vangst keek hij naar de grond. Er lagen drie muisjes op de grond die hij in één middag had weten te vangen. Dat was weer iets wat hij toe kon voegen aan zijn stapel. Waar de meeste katten maar één muis vingen en altijd zelf opnieuw muizen gingen vangen wanneer ze honger hadden, voorzag hij altijd een prooistapel. Hij was het gewend van zijn korte tijd bij de ShadowClan en dat was echt iets wat hem, op zijn jachttechnieken en verscheidene vechttechnieken na, bij was gebleven sinds hij Rogue was geworden. De kater pakte de drie muizen netjes bij de staarten op en liep naar zijn schuur toe. Hij keek met een vies gezicht naar het spul dat langzaam van de schuur af begon te gaan. Het was een soort van spul dat de schuur voorzag van een kleurtje. Slash had geen idee wat het was en probeerde er ook zo ver mogelijk uit de buurt bij te blijven, maar misschien moest hij het toch eens een keer helemaal weg gaan schrapen. Als hij niet te veel op zijn huid zou krijgen dan zou het normaal gezien geen kwaad kunnen. De schuur die hij had bemachtigd was tamelijk klein, maar het was te doen voor een kater zoals hij. Hij gooide de muizen op de zeer kleine stapel die hij had en telde. Hij had ongeveer vijf muizen en twee vinken. Hij at dan ook vrij weinig, maar in elk geval zou hij genoeg in de schuur hebben voor als er zich weer donderstormen aan zouden kondigen. De kater stapte zijn schuur uit, rekte zich uit en wilde niet echt naar iets bijzonders gaan toen hij opeens een bepaalde aanwezigheid opmerkte. Het leek van zijn afstand gezien wel een kitten en een tikkeltje zorgelijk bewoog hij met zijn oortjes. De kitten stond stil en leek zich niet te durven bewegen waardoor de kater een paar stappen naar voren deed. De kitten bevond zich nog net niet in zijn territory, maar daar ging hij geen probleem van maken. ‘Hé jij daar,’ zei hij rustig. ‘Je mag gerust bewegen, hoor. Ik doe je niks.’

Slash wist nog goed hoe moeilijk het voor hem was toen hij net een Rogue werd. De meeste accepteerden hem niet, zagen hem als een zwakkeling en als een prooi. Ze probeerden zijn territory keer op keer in te pikken en hij was dikwijls ’s nachts wakker geworden om te vechten omdat hij het anders niet zou redden. De kater wist wat voor harde tijden deze kitten te wachten stonden als ze zich verder zou begeven in het Rogue-leven en vroeg zich af of ze niet toevallig van een Clan was en verdwaald was geraakt. De kater gaf een kort knikje toen de poes ter bevestiging vroeg of hij haar niks aan zou doen en wachtte op wat ze verder nog zou zeggen. ‘Het prooi is overal,’ sprak hij rustig. ‘Alleen als je niet zoekt dan vind je ook niks.’ De poes was inmiddels al dichterbij gekomen en stond nu in zijn territory. Nu zo dichterbij stond vroeg hij zich af of het wel een kitten was. Ze leek groter te zijn dan de gemiddelde kitten, maar haar gezicht leek wel aan te duiden dat ze een kitten was. Of misschien was hij tegenwoordig gewoon een grote kater waardoor andere katten op kittens leken in zijn ogen. De kater onderdrukte een grijns bij dat idee en wachtte tot de poes nog wat ging zeggen. Hij schudde zijn kopje. ‘Je hebt waarschijnlijk honger,’ sprak hij. ‘Dat is een gevoel dat je krijgt als je lichaam aangeeft dat je voedsel nodig hebt.’ Zou hij haar afschepen door te zeggen dat ze maar zelf moest jagen of zou hij haar een muis aanbieden? Hij koos voor een tussenweg. ‘Hier in de buurt is vrij veel prooi te vinden,’ sprak hij. ‘Ik weet zeker dat als je goed zoekt en je gebruikt je zintuigen goed dat je ze gaat vinden.’ Hij liet het onderdeel dat hij haar wel zou helpen als het niet zou lukken expres weg. Eerst moest ze het zelf proberen.