Paradise

Ze was in haar korte leven al op vele plaatsen geweest, maar een gebied zoals deze had ze nog nooit eerder mogen beschouwen. Het was duidelijk dat dit door mensen handen was gemaakt, dat kon ze aflezen aan de ijlen hoge gebouwen die overal boven hen uit torenden. Echter waren hier geen mensen meer te vinden, enkel maar verlaten katten en reizigers, zoals zij zelf. De natuur had het gebied terug genomen, iets wat een glimlach op haar vermoeide gelaat liet komen. En hoewel ze niet echt gesteld was op andere katten om haar heen besloot ze hier toch haar rust te zoeken. Immers wist ze niet hoe lang haar poten haar nog zouden kunnen dragen.
De rood-witte poes stapte een verlaten schuur in, waar een stuk hout was weggerot en zo een opening vormde. Ze merkte de andere kat pas op toen zijn stem weerklonk.  "Wie is daar?"De uil die op een dichtbije boom hield zijn snavel dicht. Farai zuchtte duidelijk hoorbaar. "Een vermoeide kat die opzoek is naar een plaats om de nacht door te brengen." Bromde ze en liet zich vallen op een hoopje oud stro. Het was niet bepaald comfortabel, maar zou haar poten rust geven. "Ik hoop dat je daar niet teveel problemen mee hebt?" Vroeg ze misschien een beetje brutaal, maar ach. Nu pas keek ze de kater in zijn groene ogen aan. Hij was lastig te onderscheiden in de duisternis, dus kon ze enkel gokken naar zijn leeftijd.

”Sinds dit mijn territorium is lijkt het me vanzelfsprekend dat ik daar moeite mee heb.” Sprak hij en Farai wiebelde met haar oren. ”Je kan niet van me verwachten dat ik een complete vreemdeling in mijn huis laat.” Nee, dat kon ze misschien inderdaad niet van hem verwachten. Normaal zou ze misschien wel tegen hem in zijn gegaan, maar haar poten deden zeer en als ze hem tegen de haren in ging strijken zou ze een gevecht nooit winnen. Daarom stond ze ook op en wilde alweer ervandoor gaan toen de kater op haar afstapte. Op haar hoede keek ze hem aan met een felle blik, maar hij leek niet uit op een gevecht. ”Dus, als je, je naam noemt en me verteld waar je vandaan komt houd ik je niet tegen om hier te slapen vannacht.” Ze twijfelde even, niet wetend waar ze die gastvrijheid aan te danken had. De meeste rogue's waren niet zo, maar toen ze hem in zijn groene ogen aankeek kon ze niets achterdochtigs zien. Farai zuchtte vermoeid. "Maakt dat überhaupt uit? Na vandaag ben je me toch weer vergeten." Sprak ze wat verbitterd. Ze was niet ander dan enig andere wilde kat, gewoon een gezicht in de massa. "Maar goed, ik ben Farai en ik kom niet echt ergens vandaan. Niet ver hier vandaan ben ik geboren, maar ik heb niet echt een territorium of een thuis, ik reis rond." Ze haalde haar schouders op en keek de kater nu wat nieuwsgierig aan. "En wat is jou naam, als ik vragen mag?"

De kater leek haar woorden duidelijk niet helemaal te begrijpen, hij leek zelfs beledigd. ”Mijn geheugen is prima in orde hoor,” Even lichtte haar ogen geamuseerd op, maar ze ging er niet op door. Ze bedoelde eigenlijk dat ze niet bijzonder was, of hij haar naam nu wist of niet, hierna zouden ze elkaar toch nooit meer zien. Waarschijnlijk.
Maar de moeite om dat aan hem uit te leggen nam ze niet. ”Nou, welkom Farai de poes die rondreist, ik hoop dat je van je verblijf geniet.” Een klein grijnsje was zichtbaar op zijn gelaat en Farai beantwoorde hem door een geamuseerde blik. ”Mijn naam is Hige,” Ze knikte enkel. "Bedankt voor je gastvrijheid, Hige de territorium eigenaar." Farai gaapte even en ging toen toch weer liggen. Als de kater zin had om nog een gesprek aan te koppelen, kon hij zijn gang gaan. Zijzelf was niet echt meer het best gemanierd. Ze had sinds ze 5 maanden oud was nooit iemand echt lang meer om haar heen gehad om haar manieren te leren. Een oude rogue kater had haar leren te overleven, maar daar bleef het bij.
De donkere kamer werd plots verlicht. De maan had besloten hun wat licht te gunnen, waardoor ze nu pas goed de vreemde kater kon bekijken. Hij was een stuk ouder dan haar en had de typische bouw van een rogue, misschien iets groter dan normaal. Slecht zag hij er zeker niet uit. ”Heb je honger, Farai?”Ze wiebelde met haar oren. Zij kwam in zijn territorium, kwam zonder vragen zijn nest in en desalniettemin zou hij haar eten aanbieden? Even bekeek ze hem met een achterdochtige blik, maar de kater leek oprecht. "Eh, ja, best wel een beetje." Sprak ze. "Maar mijn poten doen zeer, dus ik denk dat ik morgen pas weer ga jagen. Honger kan wachten." Ze grinnikte. Ja, ze had honger, maar ze zou nog niet dood gaan.

Ze legde haar kop neer op haar rode poten en keek de kater van onderen aan. Morgen kon ze er wel weer opuit gaan, misschien zelfs wel samen. Al de kater daar zin in had dan. Hij leek wel oké, er waren zoveel rogue's die overal een big fuss van maakten of gewoon niet goed snik waren, zoals de witte poes die ze een tijdje terug was tegengekomen. Ze huiverde bij de gedachte aan hoe die een kitten had vermoord en opgegeten. Het maakte haar misselijk, gelukkig was Hige niet zo. Althans, dat leek hij tot nu toe niet. "Ik jaag wel voor je," Ze keek hem strak aan, niet precies wetend of ze dat als een belediging moest zien. Het puntje van haar staart tikte even geïrriteerd tegen de grond. "Ik ben prima in staat om mijn eigen prooi te vangen, Hige." Sprak ze koel, met een felle blik in haar ogen. "Je hoeft je energie niet voor mij te verspillen." Waarschijnlijk wilde hij enkel aardig zijn, maar Farai was nu eenmaal niet de makkelijkste kat.

Meteen had ze de sfeer verpest. Good job Farai. "Het was niet mijn bedoeling om te impliceren dat jij dat niet kon, Farai."Sprak hij kalmpjes en de poes tikte enkel met haar staart op de grond en keek toe hoe hij zijn schuur uit liep. Ze dacht eraan om weg te gaan, maar besloot dat dat simpelweg dom zou zijn. Bovendien mocht ze de kater stiekem wel, hij was niet zo snel aangebrand...Zoals zij misschien wel was. Hoe dan ook liet ze haar kop op haar poten zakken en viel zonder dat echt te willen in slaap.

Een zachte plof klonk en Farai hief met een ruk haar kop op. "Hier, nu kan ik in stilte slapen." Sprak hij kortaf waarna hij zich omdraaide en de hooibaal op klom. Ze snoof en haar honger overwon het van har eer, waardoor ze snel haar tanden in het vlees zette en het genietend naar binnen werkte. "Bedankt." Sprak ze vlot en koud, en dat was al heel wat voor haar. De poes likte het bloed van haar lippen. "Dus, Hige, ik vraag me af." Ze richtte haar blauwe kijkers op hem. "Hoe kun je alleen hier blijven, op je eigen territorium? Heb je nooit dat gevoel dat je.... Verder moet trekken?"

Hij luisterde naar haar woorden, iets wat ze zeker waardeerde. Hige leek oprecht geïnteresseerd te zijn en dat vond ze zeer charmerend. Toch snapte ze zijn gastvrijheid nog steeds niet, immers was ze niets behalve onbeleefd geweest tegenover hem. Maar ach, de poes besloot er niet verder op door te gaan, ze was moest blij zijn dat het zo was en er niet meer achter zoeken. Een gegeven paard niet in de bek kijken, als je het zo wilde stellen. "Ik heb vroeger veel gereisd." Antwoordde hij simpel. "Ik woon af en toe bij mijn zus, maar vaker alleen. Ik ga nog steeds van plek naar plek, maar nooit voorbij het territorium van de verste Clan, de WindClan." Antwoordde hij toen ze uitgesproken was. Bij het woord Windclan trok ze onbehagelijk met haar oor. Dat was waar ook, de clans waren hier nog. Ze was er tot op heden uit de buurt van gebleven, ze hoefde niets met hen te maken meer te hebben. Haar vader, die zeer origineel Windcall noemde, kwam van die clan vandaan. Ze weigerde echter om nog aan hem te denken. "Wat is jou mening over de Clans, Farai?" ze haalde haar neus op. "Een stelletje idioten." Miauwde ze recht door zee, zoals altijd. "Ik zou nooit in een grote groep kunnen leven, maar opzich is het wel een slim idee. Samen sta je immers sterker. Het is vooral hun geloof en hun karakter dat er voor zorgt dat ik niets met ze te maken wil hebben." Toch verscheen het wazige gezicht van haar vader weer, ze dankte haar rossige pels aan hem. Zou hij weer terug zijn gekeerd naar die clan? "Je zus zei je? Kan je het goed vinden met je familie?" Deed ze niet al te subtiel een poging het onderwerp een andere richting op te sturen.