Talk some sense to me..

Onderwerp: Talk some sense to me.. wo 13 apr 2016 - 19:45

Ze had haar eigen partner niet meer terug herkend. Claw, waar ze zo verliefd op was, had ze niet meer herkend in zijn tijd dat hij Thunderclan en een deel van Shadowclan onder zijn bezetting had. Hij had amper omgekeken naar zijn kinderen en was alleen maar druk geweest met die boskatten. Het was niet wat Howl van hem verwacht had. Ze had ook geweigerd om nog het territorium in te gaan nadat ze had gezien wat hij daar allemaal aan had gericht. Het was nog niet eens zo zeer omdat hij hun pijn deed, maar meer omdat er niet meer naar haar werd omgekeken. Howl had zich achtergelaten gevoeld. Ze had ook tijden alleen gespendeerd in Barn two met haar kittens, die nu onderhand zelf al aten en hun eigen dingetjes deden wat ervoor had gezorgd dat haar eenzaamheid alleen maar groter werd. Echt vrienden had ze niet binnen Bloodclan, zeker omdat sommige katten bang waren om met haar om te gaan en sommige haar gewoon haatte omdat ze aanpapte met Claw. Het was al een paar dagen sinds ze met hun staart tussen de benen terug waren gekomen na verslagen te zijn door Thunderclan. Howl had Claw nog niet gezien, hij had haar niet opgezocht en zij hem ook nog niet. Maar nu ging ze dat wel doen. Het was donker en de stapte met haar poten over de drempel van de Barn van de leider van de Elite. Ze ging daar zitten en wachtte tot ze opgemerkt zou worden.

Zijn lichaam vocht, vocht tegen de ontstekingen die hem teisterden. Hij gaf zichzelf geen rust en doordat zijn wonden steeds weer open sprongen kwam er rommel in. Toch banjerde hij stug door, hij vond dat hij geen tijd had om rustig aan te doen. Hij had het niet eens doorgehad dat hij in slaap was gevallen. Het putte hem uit en de koorts zakte nog niet echt. Hij murmelde wat in zijn slaap terwijl hij bewoog. De hondentanden lagen voor zijn neus, daar was hij mee bezig geweest, voordat zijn lijf hem een halt had toe groepen. Het was een teken dat hij wat rustiger aan moest gaan doen, wilde hij niet instorten en het lootje leggen. Zijn oogleden trilden toen Howl binnen stapte. Toen ging er een schok door zijn lichaam en schoot hij overeind. Een verwilderde en vermoeide blik lag in zijn groengele ogen toen hij die van Howl ontmoette. “Howl.” Zijn stem klonk schor en hij kuchte om het weg te krijgen.

"Howl." klonk de stem van Claw. Ze wist dat het fout zat, want dat hoorde ze wel in zijn stem. De kende de kater nu al lang genoeg. Daarbij klonk het ook gewoon schor en het kuchen erna deed haar wel vermoeden dat hij ziek aan het worden was. Het was natuurlijk door alle inspanning dat het zo gekomen was. De zwarte poes begon aan haar klim naar waar Claw was en keek hem strak aan toen ze voor hem ging zitten. "Weet je hoe oud de kittens nu zijn? Weet je hoe het met mij gaat?" vroeg ze toen maar meteen, ze had geen zin om er eeuwig om heen te draaien. "Je kijkt niet meer naar ons om na dat hele gedoe met die gekke boskatten." niet dat zij veel naar hem was gestapt, maar goed, ze was zelf ook een eigenwijs stuk vreten.

Hij wist niet waar hij kwader van werd. Het feit dat ze hem van allemaal onzin begon te beschuldigen of dat ze nu opeens wel weer de moeite nam om naar hem toe te stappen en meteen allemaal verwijten naar hem slingerde. Hij staarde daarom net zo strak terug met een vervaarlijke fonkeling in zijn ogen. “Ze zijn 4 moons en ze hebben hun normale kittenmoeilijkheden.” Meteen dacht hij aan Chawl die laatst zijn barn uit gestoven was omdat hij had gezegd dat hij het kamp nog niet uit mocht. “Waar komt dit opeens vandaag Howl? Want waar was jij. De keren dat ik je zocht in de barn was je er niet. Is dit een manier om je eigen verdwijningen te verbloemen of wil je hier mee aangegeven dat het niet meer werkt tussen ons?” Hij had altijd geprobeerd om zijn aandacht zo goed mogelijk te verdelen, maar ze had hem daar niet eens de kans voor gegeven.

Claw legde uit dat de kittens hun eigen kittenmoeilijkheden hadden en 4 moons waren nu. Dat had hij goed, maar het was ook niet zo moeilijk om te bedenken als hij gewoon na kon gaan wanneer ze bevallen was. "Dat was een retorische vraag maar goed." zei ze kalm. Toen begon hij over haar, dat hij haar nooit kon vinden in de barn, dat zij degene was die weg was. Howl's staart zwiepte kwaad. Hoe durfde hij? Normaal was ze nooit zo boos, maar als ze zo op haar strepen werd gewezen was ze wel een kat die van zich afbeet. "Waar twee katten vechten, hebben twee schuld. Ik was misschien niet altijd in de barn bij de kittens, maar ik ben wel degene die hier gebleven is voor ze terwijl hun vader oorlogje speelde met die scharminkels van Thunderclan." ze spuugde de laatste vier woorden voor hem uit. "Vind jij dat het niet meer werkt tussen ons?" haar stem was opeens weer rustig, net als haar hele houding. Ze wou niet weg bij Claw, maar als hij haar niet meer moest dan was het snel gebeurd.

De doodse kalmte in zijn blik klopte niet. Zij was degene die meteen onredelijk tegen hem was gaan doen en nu wilde ze het op hem afschuiven. Waarom deed ze dit opeens? “Ja precies, van twee kanten. Dus probeer dan niet meteen alles op mij af te schuiven.” Zijn blik bleef op die van haar gericht, opzoek naar de Howl die hij kende. Ze hadden elkaar altijd begrepen, maar dat kon hij nergens meer vinden. “Ik was niet alleen daar en dat weet jij ook. Als ik dat gedaan had was het hier in de Elite een zooitje geworden. Natuurlijk had ik minder tijd, maar ik heb altijd geprobeerd mijn aandacht te verdelen.” Hij was evenveel hier als in ThunderClan geweest, totdat Zira ziek was geworden. Toen was alles op hem aangekomen. “Ik vond best dat het wel goed ging, is dat wederzijds Howl?” Vervolgde hij nog steeds op die te kalme manier.

Claw vertelde rustig dat ze allebei evenveel schuld hadden aan het verprutsen van alles en dat zij niet alles op hem moest afschuiven. Ze was na de geboorte van de kittens in zichzelf gekeerd geraakt. Haar wereld was kleiner geworden en bestond eigenlijk alleen nog maar uit haar en de kittens. Ook de dood van de ene kitten had haar niet veel goeds gedaan. Claw zei dat hij vond dat het best goed was gegaan. "Ja.. het ging best goed. Ging.." ze staarden naar haar poten terwijl ze geconfronteerd werd met haar eigen gebreken in haar karakter. "Ik weet niet niet wat het is, maar sinds de kittens voel ik mij zo los gekoppeld van alles. Alsof ik er eigenlijk niet bij hoor. Iedereen kijkt me met de nek aan, anderen wensen mij de dood in. Ik weet dat het de Elite is en dat ik mij er niks van aan moet trekken maar.. het stoort me?" het laatste had ze niet verwacht om te zeggen. Normaal was ze zo koud als steen, maar sinds katten waren beginnen te praten over haar relatie met Claw en de kittens voelde ze zich zwak en kwetsbaar. "Ze zeggen gruwelijke dingen over de kittens Claw, over mij.."

Hij liet haar woorden even bezinken. Toen plots zijn muur ietsje leek af te brokkelen. Zijn schouders zakten zelfs een fractie. “Howl.” Zijn stem klonk nog steeds kalm, maar een stuk zachter als eerst. Hij kreunde toen hij van de verhoging afsprong en naar haar toeliep. Hij legde zijn kop op haar rug en meteen overspoelde haar geur hem, die geur die hij zo had gemist. “Ze zijn jaloers. Je wilt niet weten hoeveel katten op jouw poten willen staan.” Hij sloot even zijn ogen terwijl er een rilling over zijn rug ging. “Ik hou van je, is dat niet het belangrijkst?” Hij zei het bijna nooit, hij vond het moeilijk om zijn gevoelens hardop uit te spreken. Toch wilde hij dat op dat moment doen. Hij voelde haar van hem weg glijden en eigenlijk werd hij daar een beetje bang van.

Claw's stem had nog steeds diezelfde kalme toon toen hij haar naam uitsprak. Maar goed, ze wist het zelf ook niet meer zo goed. Totdat ze zijn hoofd op haar rug voelde rusten en ze zijn geur weer in kon ademen sinds lange tijd. Hij vertelde dat ze allemaal jaloers waren, dat ze haar wouden zijn. Maar eerlijk gezegd geloofde ze dat niet heel erg. "Denk je dat echt?" vroeg ze toen voorzichtig. Toen vertelde hij iets wat ze eigenlijk nooit had verwacht van hem echt te horen. Dat hij van haar hield en dat dat het belangrijkste was. Dat was ook zo. Ze knikte. "Ja, dat is ook het belangrijkste. Je hebt gelijk." ze kalmeerde weer een beetje, het was ook wel een beetje drama om niks wat ze nu maakte. "Ik word gewoon zo boos als ze zulke dingen zeggen. Dan wil ik hun strot eruit trekken, maar tegelijkertijd ook wegkruipen in een hoekje met de kittens. Ze lijken nog zo fragiel." terwijl ze bijna young-one waren, voelde Howl zich alsof de kittens nog maar net bij haar waren en nog niet klaar waren voor het echte Bloodclan leven.

Hij deed weer een stapje achteruit om haar aan te kunnen kijken. “Dat denk ik niet alleen, dat is zo.” Sprak hij rustig terwijl hij probeerde zijn blik in die van haar te laten glijden. “De kittens zijn inderdaad nog jong, maar ze zijn niet op hun mondje gevallen. Ze zijn kwetsbaar, maar we houden ze heel goed in de gaten toch? Ze zullen ze niet zomaar iets aandoen, want ze weten dat ze dan dood zijn.” Zijn mondhoeken trokken iets omhoog toen hij zijn wang langs die van haar streelde. Daarna kwam de grimas terug en werd zijn blik weer kil. “Het komt wel goed.” En dat zei hij niet alleen als vader, maar ook als leider. Niemand zou aan de kittens komen, hij had zelfs Zira zo ver gekregen dat ze een beetje op ze lette. Gevaar zou er altijd zijn, maar hij zorgde ervoor dat het zo minimaal mogelijk was. Voor de kittens maar ook voor Howl.

Onderwerp: Re: Talk some sense to me..